Η Κούραση

Απάντηση: Η Κούραση

MasterJp, αν αυτό είναι το task, τότε γίνεται και καθώς θα δολώνω τα αγκίστρια. Για να δούμε λοιπόν τι ψάρια θα πιάσω.

Η πειθαρχία θα είχε νόημα μόνο ως τρόπος για να περιορίσω στο ελάχιστο τις περισπάσεις της καθημερινότητας ώστε να προσηλωθώ σε αυτό που πραγματικά με ενδιαφέρει, δηλαδή τη σχέση. Από κει και πέρα όμως, τίποτα δεν εμποδίζει τη σχέση να εξελιχθεί σε αυτό που περιγράφει η camera obscura.

Μετά από ένα χαριτωμένο κυκλάκι λοιπόν, επιστρέφω στην αρχική μου εμπεριστατωμένη ανάλυση:

Ain't it? Αν όμως υπάρχει κάποια συνταγή όπου η πειθαρχία θα οδηγούσε στο απρόβλεπτο, θα με ενδιέφερε να την ακούσω. Υπό μορφήν τοποθέτησης όμως, κι όχι ως άλλο task  

 

Re: Απάντηση: Η Κούραση

Μια ακυρη παρενθεση. Περα απο την καθημερινη ρουτινα και ισως κανα χομπυ και την σχεση δεν υπαρχει κατι αλλο ασχετο που να ειναι αξιο προσυλωσης/ενδιαφεροντος ; Ενας απωτερος στοχος; Ενα ανωτερο επιπεδο που θα ξεφευγει απο το οτι ειναι απλα υπαρκτο; Ποτε η ζωη εγινε τοσο προσδιορισμενη; Πληττω.   Ακομα και στα ορια του bdsm, της καθημερινοτητας και των οριων που προσδιοριζονται απο τις δυνατοτητες των ατομων ως οντα. Δεν καταλαβαινω πως ατομα υπομενουν μια ζωη γεματη απο απλα δουλεια, φιλους, οικογενεια, ταξιδια, σχεσεις που φτιαχνονται/διαλυονται και ουτω καθ'εξης. Ειναι βεβαια ενα καλο υποκαταστατο και προσφερουν μερικη ικανοποιηση αλλα μεχρι τα γεραματα; Δεν φαινεται πιο προτιμοτερη μια πιο συντομη ζωη στην οποια ομως τα ατομα συνεργαζονται για εναν πιο αμεσο κοινο στοχο που θα αποκαλυψει κατι παραπανω; Η επιστημη θα ηταν μια καλη εναλλακτικη. Γραφω σε λαθος μερος βεβαια οποτε συγχωρεστε με. Εξεφραζα απλα μερικες σκεψεις.  

 

Ο gallant κοιτάζει την alnair με απορία... "τι είναι αυτο το κούντερα μαρί;
Έχει σχέση με το ψάρεμα; Τρώγεται; Αμα είναι να το κάνουμε κακαβιά"  

 

Απάντηση: Η Κούραση

έρχεται όταν δεν έχεις να δώσεις ή να πάρεις κάτι άλλο.είναι πολύ απλά τα πράγματα. κάτι κρατάει λιγότερο, κάτι περισσότερο.....

 

Re: Απάντηση: Η Κούραση

Αν και το post του animator το πάει όντως άλλου, αυτή η φράση μου έφερε στο νου ένα αρχαίο κρητικό μάντρα:

Να ζήσεις μόνο μιαν αυγή
τόση ζωή σου φτάνει
Ρόδο που ανθεί πολύ καιρό
τη μυρωδιά του χάνει.

του οποίου η αγγλική μετάφραση είναι: live fast, die young.

ΥΓ: animator συγχωρείστε μου παρακαλώ το βίτσιο, αλλά η έκφραση "πιο προτιμότερη" είναι πλεοναστική. Αφού είναι "προτιμότερη" το "πιο" περιττεύει.

 

Re: Απάντηση: Η Κούραση

Νο problem. Aρκει που επιασες το νοημα.  

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Η Κούραση

Καλά έκανες και εξέφρασες τις σκέψεις σου, είναι ανιαρή μέχρι θανάτου η ζωή που περιγράφεις. Σου θυμίζω όμως ότι απαντώ σε ένα ερώτημα που αφορά την πειθαρχία στη σχέση. Για το Αόρατο, τον Θεό και την Επιστήμη ετοιμάζω άλλη πραγματεία (με πρωταγωνιστές το γουρούνι, τον δεινόσαυρο και το γαιδούρι)

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Η Κούραση

μα μου είχες υποσχεθεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο.... δεν είχες αναφέρει τίποτε για γουρούνια, δεινόσαυρους και γαίδούρια ...είσαι απαράδεκτη  

 

η πλάκα με εμάς τους ανθρώπους ειναι πως απο τη μία we are creatures of habits, και από την άλλη βαριόμαστε τα πάντα με εκπληκτική ευκολία.
Είτε σαν ατόμα είτε σαν κοινωνίες.

προσωπικά είμαι της κατηγοριας live slow, die ridiculesly old, αλλωστε φέτος χάνω την ευκαιρία μου να μπω στο πάνθεον των καταραμένων πριγκιπισσων, και την επόμενη άνοιξη γινομαι 2old 2 rock n roll, and 2 young to die.

τουτων λεχθεντων λοιπον, θα πρέπει να καθορισουμε για τι είδους σχέσεις μιλάμε.
Μιλάμε για σχέσεις που έχουν ως βασικό τους άξονα την ερωτική έλξη ή μιλάμε για συντροφικές σχέσεις?
Διότι οι πρώτες είναι έντονες, σύντομες και καταστροφικές (για τη σχεση τουλαχιστον, ελπίζουμε όχι για τους ίδιους τους εραστές), οι δευτερες μπορουν να ειναι εντονες αλλα καθως η διαρκεια και η συντροφικότητα παιζουν σημαντικό ρόλο, οι εραστές γίνονται και αδερφακια, συγκατοικουν, μαλωνουν για τα απλυτα ρουχα και τους λεκεδες στο πατωμα και αγαπιωνται αγκαλια το βραδυ.

Διότι καλό να τον έχεις στην τσίτα τον άλλο κάθε μέρα, αλλά με το συμπάθειο αυτό δεν λέγεται συντροφική σχέση (σε περίπτωση που σε ενδιαφέρει κάτι τέτοιο λέμε).


Πριν κανένα εξάμηνο διάβασα άλλη μία βιο-κοινωνιολογική θεωρία για τις σχέσεις που θεωρούσε πως ο κύκλος των ανθρωπινων σχέσεων βιολογικά κρατά περίπου 18-24 μηνες εαν θυμαμαι καλα. Αυτός ο κύκλος λέει η θεωρία είναι αρκετά ικανός για να παράγει απογόνους και να τους μεγαλωσει αρκετα και εφερνε ως αποδειξη διαφορες χημικες διεργασίες.

Οπως και όλες οι θεωρίες που έχουν να κάνουν με τους ανθρωπους και την κοινωνία, πρέπει να τις προσλαμβάνουμε με μια μεγάλη δόση υποκειμενισμού και πολύ μακριά από τις "σίγουρες αλήθειες της επιστήμης" που έχουν πάψει να ισχύουν για πολύ πιο σοβαρές και σταθερές επιστήμες.

Έτσι προσωπικά πιστεύω για εμένα και για μερικούς ανθρώπους που γνώρισα, πως η εποχή της απόλυτης καβλας έχει ημερομηνία λήξης. Εαν δεν μπορείς να ζεις χωρίς την απόλυτη κάβλα τότε θα πρέπει να κάνεις το βατραχάκι από σχέση σε σχέση. Το πρόβλημα όμως για το βατραχάκι είναι πως δεν είναι χρυσόψαρο. Κι έτσι η συνεχής επανάληψη ενός μοτίβο (του μοτίβο της απόλυτης κάβλας) κάποια στιγμη θα το κουράσει και θα του φανει ανιαρή. Καποια στιγμη το pattern του ειδους των σχέσεων που κάνει θα του φανει γνώριμο, και η νεα απόλυτη κάβλα θα του φανεί αρκετά ίδια με την παλιά.

Στα πλαίσια όμως που οι ζωές μας είναι πεπερασμένες, είναι πιθανό αυτό το σημείο να μην προλάβει να το δει. Προσωπικά αμφιβάλω αλλά who am I to judge?

Παλι χρησιμοποιωντας προσωπικές εμπειρίες, υπάρχουν άνθρωποι με τους οποιους ταιριάζεις και άνθρωποι με τους οποίους καβλώνεις τρελά. Μερικές φορές αυτά τα δύο συνδυάζονται κι αυτο είναι εντυπωσιακό και υπέροχο. Μετά την εποχή της απόλυτης κάβλας, τους πρώτους συνεχίζεις να τους λατρεύεις και να τους ποθεις(ακομα κι αν δεν αντέχεις τις καποτε αγαπημένες συνηθειές τους, ακόμα κι αν κάποτε τους ήθελες περισσότερο), με τους δεύτερους μαλλον δεν έχετε και πολλά να πείτε. Η μπορεί να έχετε αλλα ο συνδετικός σας κρίκος (η απόλυτη καύλα) εχει χαθει και τα υπόλοιπα είναι αρκετα πιο θαμπά.

Για τους πρώτους λοιπόν πιστεύω πως η σχέση σας γίνεται ενα μικρό εκκρεμές. Σιγουρα σου τη σπάνε για το τάδε ή το δείνα χαρακτηριστικό που κάποτε τους λάτρευες, αλλά εάν και οι δυο το θέλουν αυτό δεν είναι μια μονιμη κατάσταση. Είναι μια σχέση που δουλεύεται σε αυτό που θα ονόμαζα οικογένεια σου ή αγέλη σου.

Προσωπικά κάνω σχέσεις και με τα δύο είδη ανθρώπων, πολλές φορές παράλληλα γιατί δεν θέλω να μου λείπει ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

 

Μα μες στις σκύλες, τους σκορπιούς, τα φίδια, τα τσακάλια
τους πάνθηρες, τους πίθηκους, τους γύπες, τα θηρία,
που γρούζουν, σέρνονται, αλυχτούν, κι ουρλιάζουν με μανία
μες στο παθών μας τ’ άτιμο κλουβί, προβαίνει αγάλια,

θεριο πιο βρωμικό, κακό, την ασκημιά να δείξει!
κι αν δε σαλεύει και ούτε ακούει κανένας το ουρλιαχτό του,
όλης της γης θα ρήμαζε, και στο χασμουρητό του
Θα θελε να κατάπινε τον κόσμο∙ αυτό 'ναι η ΠΛΗΞΗ,

που, μ’ ένα δάκρυ αθέλητο στα μάτια της, κοιτάζεις,
καθώς καπνίζει τον ουκά, κρεμάλες να στηλώνει.
Και ξέρεις, αναγνώστη, αυτό το τέρας πως δαγκώνει!
-Ω αναγνώστη υποκριτή, αδέλφι, που μου μοιάζεις!

(από το ποίημα "Στον αναγνώστη" του Μπωντλαιρ )

 

Διακρίνω τρεις προσεγγίσεις στο θέμα:

1. Ό,τι κι αν κάνεις, όσο κι αν κωλοχτυπηθείς, μια (παθιασμένη) ερωτική σχέση είναι καταδικασμένη να έχει ημερομηνία λήξης ως τέτοια.
2. Η πειθαρχία και η επανάληψη είναι φορείς ενδιαφέροντος.
3. Εκείνο που συντηρεί το ενδιαφέρον σε μια σχέση είναι η διαρκής έκπληξη, το να μη γίνεσαι βαρετός.

Η πρώτη προσέγγιση τίθεται αξιωματικά, συνεπώς δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να υπάρξει αντίλογος στον βαθμό που ο άλλος δεν είναι διατεθειμένος να αντιτάξει το αντίθετο αξίωμα.

Οι άλλες δυο προσεγγίσεις έχουν μια τάση «εξωστρέφειας», δηλαδή δίνουν έμφαση στο τι μπορεί να κάνει κανείς για να παραμείνει ενδιαφέρων στον άλλον ή για να αντλήσει ενδιαφέρον από τον άλλον.

Καλά και θεμιτά στη συζήτηση όλα τα παραπάνω.

Σκεφτόμουν (μην ανησυχείτε, αυτό το κάνω μόνο στον ελεύθερο χρόνο μου που είναι λίγος   ) ότι το ουσιώδες είναι να μη γίνεται κανείς βαρετός στον εαυτό του. Αρκετοί άνθρωποι παύουν κάποια στιγμή να μεγαλώνουν, δηλαδή να εξελίσσονται – κυριολεκτικά! «Φτου σου χρυσή μου, είναι σα να μην πέρασε μέρα από πάνω σου!» αναφωνεί η φιλενάδα που είχε να δει την άλλη από τον πόλεμο του Κόλπου, εννοώντας ότι δεν έχει μετακινηθεί τρίχα από την καούκα, δεν έχει μπει ούτε μια πινελιά στο βλέμμα (στο ματοτσίνορο επιβάλλεται το follow your fashion), δεν έχει προστεθεί ούτε νότα, ούτε πόνος, ούτε λυγμός, ούτε γιορτή στη φωνή. Όταν βλέπω στους πεζοδρόμους τα «ζωντανά αγάλματα» σκέφτομαι ότι πρόκειται για τον αντεστραμμένο καθρέφτη ημών των υπολοίπων: πολλοί ανάμεσά μας είναι «νεκρά αυτόματα». Συνεπώς, όταν πάψει ο εαυτός σου να σε εκπλήσσει, δεν θα σε εκπλήξει ούτε η θέα ενός Αρειανού στην πίσω αυλή σου, δεν θα μπορέσεις να εκπλήξεις ούτε την προγιαγιά σου αν την επισκεφτείς με μανόλιες και σοκολατάκια μετά από 45367 χρόνια.

Πέραν τούτων, ελάχιστοι δείχνουν να ασχολούνται με εκείνο που καλείται the space in between ήγουν τον χώρο ανάμεσα μας, τον χώρο της σχέσης, χώρο που δομείται δυναμικά. Ένα κοινότατο σφάλμα όσων αναπτύσσουν ερωτικές σχέσεις είναι το φιξάρισμα πάσης φύσεως, πράγμα που φυσικά παρέχει ασφάλεια, αλλά επιταχύνει τη φθορά με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. «Έτσι είμαι εγώ, έτσι είσαι εσύ κι έτσι είναι αυτά που κάνουμε, τελεία και παύλα». Το να πεις «είμαι απρόβλεπτος» είναι αδιέξοδο, γιατί πολύ γρήγορα έρχεται η στιγμή που το να είσαι απρόβλεπτος είναι απόλυτα προβλέψιμο και... βαρετό. Το τρικ είναι να είναι απρόβλεπτο αυτό που μπορούμε να είμαστε, αυτό που μπορεί να είναι αυτός ο χώρος ανάμεσα. Βεβαίως, στα λόγια όλα εύκολα είναι, στην πράξη χρειάζεται να είσαι τουλάχιστον χαλκέντερος για να το νιώσεις έτσι.

Εν συνόψει, πέτρα που κυλά δε χορταριάζει. Μπορεί όμως να πέσει με φόρα στο κεφάλι κανενός και να τον στείλει αδιάβαστο.