Η Λήθη της Διαστροφής

Η επιτομή της διαστροφής (III)

Στο αστυνομικό τμήμα ο Fish υποτάχθηκε στη μοίρα του και ομολόγησε ότι παραδόθηκε στη «δίψα του για αίμα» το καλοκαίρι του 1928.Εξήγησε ότι το αρχικό του θύμα ήταν ο EdwardBudd, στην αγγελία του οποίου απάντησε.Εντούτοις, όταν πήγε στο σπίτι των Budd, διαπίστωσε ότι ο γεροδεμένος νεαρός δεν θα ήταν εύκολο θύμα και αποφάσισε ότι η μικρή Grace ήταν πιο κατάλληλη.Χωρίς πίεση ομολόγησε την απαγωγή και τη διαμετακόμιση της Grace στο WisteriaCottage, το εξοχικό του που βρισκόταν στην περιοχή WorthingtonWoods, στην κομητεία Westchester. house.jpgΗ μέρα της απαγωγής παρέμενε ολοζώντανη στη μνήμη του, μετά από έξι χρόνια, ίσως γιατί την είχε ξαναζήσει στο μυαλό του πολλές φορές.Είχε αγοράσει δύο σιδηροδρομικά εισιτήρια, ένα με επιστροφή για τον εαυτό του και ένα απλής μετάβασης για τη Grace. Θυμόταν επίσης πως, όταν άλλαξαν τραίνα, ξέχασε ένα δέμα στο κάθισμά του, και το ευγενικό κοριτσάκι πήγε και του το έφερε.Το δέμα περιείχε τα εργαλεία του θανάτου: ένα μπαλτά, ένα πριόνι και ένα χασαπομάχαιρο.Η Grace του τα έδωσε χαρούμενη χωρίς να ξέρει ότι σε λίγες ώρες θα της πετσόκοβαν το κορμάκι.Μετά την άφιξή τους στο WisteriaCottage, oFish πρώτα στραγγάλισε το παιδί, το αποκεφάλισε και διαμέλισε το σώμα του, έκοψε τον κορμό στη μέση και στη συνέχεια το έκοψε σε μικρότερα κομμάτια τα οποία και έτρωγε για τις επόμενες εννέα ημέρες.Οι αστυνομικοί είπαν αργότερα ότι ο Fish γελούσε περιγράφοντας πως αποστράγγιξε το αίμα της μικρής και το ήπιε.

 

Στη συνέχεια, οι έντρομοι ντετέκτιβς, ταξίδεψαν μέχρι το WisteriaCottageγια να περισυλλέξουν τα οστά της GraceBudd, που ήταν θαμμένα πλάι σ’ έναν πέτρινο τοίχο, πίσω από το σπίτι.Ο ντετέκτιβ King είχε, επιτέλους, το δολοφόνο, αλλά ο Fish δεν μπορούσε να σταματήσει τις «εξομολογήσεις». Περιέγραψε και άλλους φόνους που είχε διαπράξει από το 1910 μέχρι και το 1934.Πολλά από αυτά που είπε ήταν αποκυήματα της φαντασίας του, αλλά υπήρξαν και αρκετά που έπεισαν τους αστυνομικούς ότι είχε διαπράξει φόνο και στο παρελθόν.Οι ντετέκτιβς έμειναν αποσβολωμένοι όταν διαπίστωσαν ότι ο Fish είχε συλληφθεί έξι φορές στην περιοχή της Νέας Υόρκης, μετά την εξαφάνιση της GraceBudd, για μικροκλοπές, αλητεία, αποστολή χυδαίων επιστολών κ.λ.π.Τρεις από τις συλλήψεις έγιναν μέσα στους τρεις πρώτους μήνες από την απαγωγή της Grace, αλλά κάθε φορά οι κατηγορίες εναντίον του αποσύρονταν.Τον άφηναν ελεύθερο μετά από σύντομη φυλάκιση ή την επιβολή κάποιου προστίμου.Κανείς δεν υποψιάστηκε ποτέ ότι αυτός ο άντρας ήταν ένας διεστραμμένος δολοφόνος.

Ένας από τους λίγους ανθρώπους που δεν εξεπλάγη με τη σύλληψη του Fish ήταν ο γιος του, AlbertFishJr.«Αυτή η γριά νυφίτσα», είπε σε μια συνέντευξη σε εφημερίδα, «ήμουν σίγουρος πως θα συλλαμβάνονταν για κάτι τέτοιο».Συνέχισε λέγοντας πως ο πατέρας του αρέσκονταν στο ωμό κρέας και πως μια μέρα, επιστρέφοντας σπίτι, τον βρήκε ολόγυμνο να χτυπάει τον εαυτό του με μια σανίδα η οποία ήταν γεμάτη μυτερά καρφιά.Λίγο καιρό μετά από αυτό τον έδιωξε από το σπίτι.Έκλεισε τη συνέντευξη αηδιασμένος: «Ποτέ δεν ήθελα να έχω καμία σχέση μαζί του και δεν προτίθεμαι να σηκώσω ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι για να τον βοηθήσω».

Ο Fish εξετάστηκε από διάφορες ομάδες γιατρών και απολάμβανε τη σημασία που του έδιναν.Περιέγραψε τα φετίχ και τις διαστροφές του στους κατάπληκτους ψυχιάτρους, τους είπε ότι είχε εισάγει βελόνες στο όσχεό του (ακτινογραφία έδειξε 29 σκουριασμένες βελόνες στο σώμα του) και ότι του άρεσε να βάζει στον πρωκτό του μαλλί, το οποίο είχε προηγούμενος μουσκέψει σε βενζίνη, και να του βάζει φωτιά.Ένας από τους ψυχιάτρους, ο δρ. FrederickWertham, ήρθε αρκετά κοντά με τον Fish, πριν και μετά τη δίκη του.


Αργότερα έγραψε ότι ο Fish «έμοιαζε με ένα πράο και άκακο γεροντάκι, αξιαγάπητο και καλόβολο, φιλικό και ευγενικό.Εάν έψαχνες κάποιον να του εμπιστευθείς τα παιδιά σου, θα διάλεγες αυτόν». Στη συνέχεια όμως περιέγραψε τον Fish ως το πιο σύνθετο παράδειγμα «πολύμορφου διεστραμμένου» που είχε ποτέ συναντήσει, ένα άτομο που είχε εντρυφήσει σε όλες τις διαστροφές και ανωμαλίες τις γνωστές στον άνθρωπο, από τη σοδομία και το σαδισμό μέχρι την κοπροφαγία και τον αυτοακρωτηριασμό.Ο Fish εξομολογήθηκε στον Werthan ότι, επιστρέφοντας στη Νέα Υόρκη, μετά το φόνο της Grace, κουβαλούσε μαζί του, σε ένα μικρό δεματάκι, τη μύτη και τα αυτιά της και σε όλο το ταξίδι ένοιωθε ρίγη ευχαρίστησης στη σκέψη του πακέτου που αναπαυόταν στα πόδια του.

Όπως και οι άλλοι γιατροί, ο Wertham έκρινε τον Fish παράφρονα.Είπε ότι επρόκειτο για έναν σαδιστή απίστευτης σκληρότητας, ομοφυλόφιλο και παιδόφιλο με ροπή προς τα μικρά παιδιά.Σαν αυτοαπασχολούμενος μπογιατζής ο Fish ενέδρευε σε υπόγεια και ισόγεια κτηρίων για πάνω από 50 χρόνια, και παραμόνευε αθώα παιδιά που αποτελούσαν τη λεία του.Ο Wertham δεν μπορούσε να μαντέψει πόσα ήταν τα θύματά του, αλλά, από αυτά που ήξερε, υπέθετε ότι ο Fish είχε βιάσει πάνω από 100 παιδιά.Ο δικηγόρος του Fish, JamesDempsey, είπε στους ενόρκους κατά τη διάρκεια της δίκης ότι είχαν να κάνουν με μια τραγική περίπτωση πνευματικής διαταραχής και ανέφερε ως απόδειξη τις βελόνες στο σώμα του Fish και τον αυτοτραυματισμό του με τα ξύλα με τα καρφιά. «Δεν χρειάζεται να αποδείξουμε ότι είναι παράφρων», είπε ο Dempsey στους ενόρκους.«Μάλλον η πολιτική αγωγή πρέπει να αποδείξει ότι έχει σώας τας φρένας».Ο Dempsey είχε μόνο μία ερώτηση για τον επικεφαλής της ομάδας των ψυχιάτρων από μεριάς υπεράσπισης, τον δρ Wertham, αλλά η ανάγνωση της ερώτησης αυτής αναφορικά με την πνευματική υγεία του Fish διήρκεσε μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά: αποτελούνταν από 15.000 λέξεις σε 45 δακτυλογραφημένες σελίδες.Ο Wertham χρησιμοποίησε μόνο δυο λέξεις για να την απαντήσει: «Είναι παράφρων».

Αυτό το εντυπωσιακό κόλπο, όμως, δεν στάθηκε ικανό να πείσει τους ενόρκους οι οποίοι, ακόμα και αν πίστευαν ότι ο Fish ήταν τρελός ήθελαν να τον δουν να τιμωρείται παραδειγματικά. Κρίθηκε ένοχος και καταδικάστηκε να πεθάνει στην ηλεκτρική καρέκλα.Ο Fish είχε μόνο ένα σχόλιο να κάνει γι αυτή την ετυμηγορία: «Ο θάνατος στην ηλεκτρική καρέκλα θα είναι η υπέρτατη ηδονή της ζωής μου».

Οδηγήθηκε στις φυλακές του SingSing το 1935, κρατώντας μια βίβλο και δεμένος με χειροπέδες με έναν άλλο δολοφόνο, κάποιον Stone, του οποίου επίσης οι πρόγονοι είχαν πολεμήσει στην αμερικανική επανάσταση.Δωδεκάδες εφέσεις του Fish απορρίφθηκαν και προγραμματίστηκε η εκτέλεσή του για τις 16 Ιανουαρίου του 1936.καθώς η μέρα της εκτέλεσης πλησίαζε ο Fish είπε στους δημοσιογράφους ότι αυτή ήταν η μόνη συγκίνηση που δεν είχε νοιώσει στη ζωή του.Στις 16 Ιανουαρίου έφαγε το τελευταίο γεύμα (μια μπριζόλα) και μπήκε στο δωμάτιο εκτελέσεων χωρίς βοήθεια.Προχώρησε και κάθισε στην ηλεκτρική καρέκλα και βοήθησε τους φρουρούς να στερεώσουν τα ηλεκτρόδια στα πόδια του.Οι δημοσιογράφοι και οι μάρτυρες που παρευρίσκονταν έμειναν άναυδοι με αυτή την αντίδραση. Με το ζόρι συγκρατούσε τη χαρά του που θα είχε βίαιο θάνατο!Όταν τον διαπέρασε το ηλεκτρικό ρεύμα το κορμί του συσπάστηκε.Δευτερόλεπτα αργότερα ο γιατρός υπηρεσίας ανήγγειλε πως ο AlbertFish, ο γηραιότερος άνθρωπος που εκτελέστηκε στο SingSing, ήταν νεκρός.

Ενώ το σώμα του Fish μεταφερόταν στην αίθουσα νεκροψίας, ο δικηγόρος του συναντήθηκε με τους δημοσιογράφους.Στα χέρια του κρατούσε την τελική κατάθεση του Fish, αρκετές χειρόγραφες σελίδες, που είχε γράψει τις μέρες και τις ώρες που προηγήθηκαν του θανάτου του.Μέχρι σήμερα το περιεχόμενο αυτών των σελίδων δεν έχει γίνει γνωστό.«Δεν θα το δείξω ποτέ σε κανέναν», είπε ο Dempsey. «Είναι η πιο αρρωστημένη καταγραφή διαστροφών που έχω διαβάσει».

Ο HaroldSchechter, συγγραφέας του βιβλίου «Η εγκυκλοπαίδεια των κατά συρροή δολοφόνων, από το Α ως το Ω», αφηγείται εξαιρετικά την ιστορία του AlbertFish στο βιβλίο του «Deranged»

 

Τον Μάρτιο του 2007 βγαίνουν, στις αμερικανικές αίθουσες, δύο κινηματογραφικές ταινίες για τον AlbertFish. Η πρώτηέχει τίτλο «AlbertFish» και πρωταγωνιστεί οOtoBrezina, και η δεύτερη «Wisteria: TheStoryofAlbertFish», με τον PatrickBauchau στον ομώνυμο ρόλο.


 

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

1. Ο συν-bloggerKopoloso, μου έστειλε το παρακάτω απόσπασμα από την κατάθεση του AlbertFish, στο οποίο περιγράφει πως μαγείρεψε και έφαγε τα οπίσθια ενός από τα θύματά του, ενός μικρού αγοριού.

 


Στη συνέχεια χώρισα τα «μάγουλα» του πισινού του, έκοψα το τσουτσούνι και τα μπαλάκια του και τα έπλυνα, πρώτα αυτά.Έβαλα λωρίδες μπέικον πάνω σε κάθε μάγουλο και τα έβαλα στο φούρνο.Ύστερα διάλεξα 4 κρεμμύδια, και όταν το κρέας είχε ψηθεί για ένα τέταρτο της ώρας περίπου, έριξα στο ταψί μισό λίτρο νερό, για να κάνω σάλτσα, και έριξα μέσα τα κρεμμύδια.Σε τακτά διαστήματα περιέχυνα με το ζουμί το κρέας, με ένα ξύλινο κουτάλι.Έτσι θα ψηνόταν καλά και θα γινόταν ζουμερό.

Σε δυο ώρες, περίπου, είχε ροδοκοκκινίσει όμορφα, ψημένο παντού.Δεν είχα φάει ποτέ ψητή γαλοπούλα που να ήταν, έστω και κατά το ήμισυ, νόστιμη όσο το μικρό, γλυκό, χοντρό του κωλαράκι.Σετέσσεριςμέρεςείχαφάεικαιτηντελευταίαμπουκιά.Το μικρό του πουλάκι ήταν γλυκό σαν καρυδάκι, αλλά τα μπαλάκια του δεν μπορούσα να τα μασήσω.Τα πέταξα στη λεκάνη της τουαλέτας».

2. Ο PeterKudzinowski (1903-1929) ήταν ένας κατά συρροή δολοφόνος που είχε γεννηθεί στην Πολωνία και ζούσε στο NewJersey.Είχε εργαστεί ως εργάτης σε σιδηροδρόμους και ορυχεία.Δολοφόνησε τρία παιδιά.


Ο πρώτος ήταν ο HarryQuinn, σε μια περιοχή κοντά στο Scranton της Pennsylvania, το 1924. Τέσσερα χρόνια αργότερα, δολοφονεί τον επτάχρονο JosephStorella.Νωρίτερα την ίδια μέρα είχε προσπαθήσει ναπλησιάσει άλλα δυο παιδιά, στην ίδια περιοχή, αλλά αυτά τράπηκαν σε φυγή.Συνάντησε τον Joseph στην Πρώτη Λεωφόρο της Νέας Υόρκης, γύρω στις 5.30’ το απόγευμα.Τον πήγε σινεμά και μετά, με τραίνο, τον οδήγησε στο NewJersey και από εκεί στους βάλτους του Secaucus.Ο Joseph προσπάθησε να διαφύγει και ο Kudzinowski τον έριξε στο έδαφος και τον χτύπησε αρκετές φορές.Στη συνέχεια, και από φόβο μήπως ακουστούν οι φωνές του αγοριού από τα διερχόμενα αυτοκίνητα, του έκοψε το λαιμό, σκέπασε το σώμα του αγοριού με το πανωφόρι του και το άφησε εκεί.Το τρίτο του θύμα ήταν η πεντάχρονη JuliaMlodzianowski, που τη δολοφόνησε ενώ βρισκόταν σε σχολική εκδρομή στη Λίμνη Hopatcong, στο NewJersey, στις 19 Αυγούστου του 1928.

Αναφέρω εδώ τον PeterKudzinowski επειδή ήταν ύποπτος για το φόνο του τετράχρονου BillyGaffney, το 1927.Αργότερα ο Albert Fish ομολόγησε και αυτή τη δολοφονία.Αμφότεροι οι δολοφόνοι έδρασαν την ίδια χρονική περίοδο, στην ίδια γεωγραφική περιοχή και σκότωναν παιδιά.Ο Kudzinowski ήταν, επίσης, ύποπτος για τη δολοφονία του 36χρονου IrvingPickelny, ο οποίος εξαφανίστηκε από το Brooklyn το Φεβρουάριο του 1927.

Ο Kudzinowski συνελήφθη στο Detroit του Michigan, ομολόγησε και δικάστηκε στο NewJersey, όπου κρίθηκε ένοχος για φόνο πρώτου βαθμού, στις 17 Νοεμβρίου του 1928.Μεταφέρθηκε στις φυλακές και στις 21 Δεκεμβρίου του 1929 πέθανε στην ηλεκτρική καρέκλα.

3. Παρακολουθείστε το trailer της ταινίας «Albert Fish» που κυκλοφορεί τον επόμενο μήνα.

( https://eglima.wordpress.com/2007/02/19/fish_1/ )

 

Για μένα έχει σημασία το γιατί καταφεύγει κάποιος σε διαστροφικές πρακτικές. Δε με απασχολεί η ηθική διάσταση, αλλά η κατανόηση.

Συνήθως έχω επίγνωση της διαστροφής, αλλά όχι της εσωτερικής σύγκρουσης που αποφεύγω να επιλύσω, οδηγούμενος στη διαστροφή. Αρα η διαστροφή λειτουργεί ως υποκατάστατο. Οσο αυτό με ικανοποιεί, τότε είναι σωστό για μένα. Από την άλλη μεριά οι εσωτερικές συγκρούσεις που δεν επιλύονται, βρίσκουν πάντα τρόπο να μας υπενθυμίζουν την ύπαρξή τους.
Η διαστροφή βοηθάει να δω ένα κομμάτι του εαυτού μου, αλλά το ζητούμενο είναι το τι θα κάνω με αυτή την επίγνωση.

Αδιαφορώ για τους μηχανισμούς. Οι μηχανισμοί υπάρχουν για να εμποδίζουν την προσωπική έκφραση. Μπορεί να δίνουν ένα μπούσουλα αρχικά, όσο πιό σύντομα όμως αποκαθηλώσουμε τα στερεότυπά τους, τόσο ευκολότερα θα μπορέσουμε να βρούμε το προσωπικό μας στίγμα, που είναι και το ζητούμενο. Σωστά?

 

Με ποιόν τρόπο?

 

The Maternal Lineage: Identification, Desire, and Transgenerational Issues

https://books.google.gr/books?hl=el...ge&q=Welldon, E. (2002) Sadomasochism&f=false

 

Ο Φρόιντ έλεγε ότι στην παιδική μας ηλικία είμαστε «πολύμορφα διαστροφικοί», λόγω της εύπλαστης σεξουαλικότητας των παιδιών, η οποία μπορεί να πάρει τη μία ή την άλλη κατεύθυνση από ένα μοιραίο ή φαινομενικά τυχαίο γεγονός. Ο Λακάν πάλι, θεωρούσε ότι στο παιχνίδι της απόλαυσης είμαστε πάντα μόνοι, ότι «δεν υπάρχει αρμονική σεξουαλική σχέση», γι’ αυτό επιστρατεύουμε τη φαντασίωση, με αποτέλεσμα κάποιοι από εμάς να φέρνουμε στο κρεβάτι τις εμμονές ή, άλλοτε, τις διαστροφές μας.


P.s: Βλέπω διαστροφές και ''σιχαμερά'' θεάματα για να ικανοποιήσω την διαστροφή μου, π.χ κακοποίηση, βιασμό e.t.c

 

Στην τυπική αλήθεια, προϋπόθεση είναι η έλλειψη αντιφατικότητας. Θυμίζει έντονα D/s, έτσι δεν είναι;

Στο D/s οι αντιφάσεις που ενυπάρχουν στην sub, είτε πρόκειται για ιδεολογήματα είτε για επιθυμία, απαλύνονται ή ακόμη και εξαλείφονται κατά το δυνατόν. Η ανακούφιση που αποκομίζει η sub είναι μνημειώδης και έχει ως αποτέλεσμα την ευγνωμοσύνη κατ΄αρχάς και αργότερα τον έρωτα της sub προς τον Μάστερ. Κατ' αυτόν τον τρόπο λήγουν (έστω μειώνονται) οι εσωτερικές συγκρούσεις της sub. Φυσικά ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι να αντικατασταθεί το στρεβλό σύνολο πεποιθήσεων (πάνω στις οποίες "πατούν" εν πολλοίς οι επιθυμίες της) με ένα υγιές, ενοποιημένο, άνευ αντιφάσεων, νέο πακέτο ιδεών, που θα αποτελέσουν την νέα της οπτική προς τον κόσμο και τον εαυτό της. Αυτή θα είναι από κει και πέρα η αλήθεια της.
 

 

Όχι δεν μίλησα περί ηθικής διάστασης. Αλλά αφού έχει σημασία το γιατί καταφεύγει κάποιος σε διαστροφικές πρακτικές, δεν νομίζω ότι μπορεί να μην εξετάσει τους μηχανισμούς. Δηλαδή εγώ δεν μπορώ, το θεωρώ σημαντικό μέρος της κατανόησης του γιατί.

Δεν είναι πολύ σίγουρη ότι μπορούμε να έχουμε επίγνωση της διαστροφής. Της εσωτερικής σύγκρουσης βέβαια είναι μακράν πιο δύσκολο να έχουμε. Η διαστροφή υπάρχει σαν προπέτασμα. Και ως εκ τούτου είναι κάτι θολό, κάτι σαν το μελάνι που ρίχνει η σουπιά. Είναι πολύ δύσκολο να έχουμε επίγνωση αυτού. Ή για να το πω καλύτερα να έχουμε κατανόηση του. Αλλά ακριβώς όπως πολύ εύστοχα λέτε "οι εσωτερικές συγκρούσεις που δεν επιλύονται, βρίσκουν πάντα τρόπο να μας υπενθυμίζουν την ύπαρξή τους".

Το όσο με ικανοποιεί είναι σωστό... όχι εδώ διαφωνώ. Μπορεί κάλλιστα κάτι μη σωστό να με ικανοποιεί. Και επειδή με ικανοποιεί θα βρω τρόπο και θα το ντύσω με δικαιολογίες και μανδύες που θα το κάνουν σωστό.

Από όλα τα παραπάνω που λέτε και στα οποία όπως είπα συμφωνώ (και τα βρίσκω και πολύ εύστοχα διατυπωμένα   )νομίζω ότι προκύπτει ότι μάλλον η διαστροφή μας βοηθά στο να μη δούμε ένα κομμάτι του εαυτού μας (αυτό ας πούμε που εμπλέκεται στη σύγκρουση.
Αν καταφέρω όμως να το δω, τότε ναι, το απόλυτο στοίχημα είναι το τι θα κάνω με αυτή την επίγνωση.

Σωστά 1000%   Το κακό με τους μηχανισμούς όμως είναι ότι δεν μπορούμε να τους αποξηλώσουμε, όχι εύκολα πάντως. Επομένως μας ενδιαφέρουν, γιατί για μένα πρέπει να μου είναι ορατός ο μηχανισμός για να τον σταματήσω. Αλλιώς με παίρνει μαζί του.

 

Αψογα. Η αντικατάσταση μιάς ενδοβολής από μιά άλλη. Αλλάζουμε το Υπερεγώ με το Εγώ του κυρίαρχου.
Ας δεχτούμε λοιπόν το αλάθητο του Πάπα...συγνώμη... του Μάστερ, ο οποίος γνωρίζει ακριβώς ποιά είναι η σωστή οπτική της σαμπ (η ίδια βέβαια δεν έχει ιδέα, σιγά μη τη ρωτήσουμε κι όλας). Πώς ακριβώς θα "φορτώσει" στο ψυχικό-νοητικό-αισθητικό της σώμα το νέο πακέτο? Μήπως θα απεγκαταστήσει το παλιό από το κοντρόλ πάνελ και θα εγκαταστήσει το νέο?

Καταλαβαίνω οτι πολλά μπορούν να λεχτούν εν τη ρύμη του λόγου (καίτοι γραπτός, εν προκειμένω), παρακαλώ όμως να είμαστε πιό προσεκτικοί στα γραφόμενά μας. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλλει στον άλλο μία άποψη. Πόσο μάλλον μία κοσμοθεωρία. Επιπλέον, οι μηχανισμοί σκέψης και συναισθημάτων σχετίζονται με την προσωπικότητα και δύσκολα αλλάζουν. Εαν για να ζητήσω αύξηση από το διευθυντή μου χρειάζομαι τρεις μήνες γνωσιακής-συμπεριφορικής ψυχοθεραπείας, τι θα χρειαστεί να συμβεί για να αλλάξει η οπτική μου προς τον κόσμο και τον εαυτό μου? Σίγουρα πάντως πολλά περισσότερα από ένα μάστερ-γκουρού...

 

Αγαπητή @margarita_nikolayevna , από τα επιχειρήματά σου εισέπραξα μιά προτεσταντική αυστηρότητα  
Λοιπόν:
1) Εχουμε επίγνωση της διαστροφής. Πώς? Οι άλλοι μας υπενθυμίζουν καθημερινά τα κοινωνικά κόμ ιλ φο. Δε γίνεται επομένως να μην πάρουμε είδηση οτι είμαστε διαστροφικοί.

2) Λες "Μπορεί κάλλιστα κάτι μη σωστό να με ικανοποιεί". Ποιός ορίζει το σωστό και το λάθος, και ποιός γνωρίζει τι είναι σωστό για μένα καλύτερα από εμένα? Κάτι που με ευχαριστεί έχει μέσα του ψήγματα σωστού. Προσπαθώ να πω οτι χαρακτηρίζοντας κάτι ως λάθος το φορτίζουμε ενοχικά. Μιά διαστροφή είναι άμυνα και σαν άμυνα με προστατεύει από κάτι που νομίζω οτι με απειλεί. Για ένα διάστημα επομένως λειτουργεί. Απλά κάποια στιγμή θα νιώσω την ανάγκη να την αφήσω πίσω μου, όταν δε θα μπορώ να αποφύγω να αντιμετωπίσω τη σύγκρουση που με έσπρωξε σε αυτή. Μπορεί όμως και να μη τη νιώσω ποτέ. Κάποιες καλύψεις λειτουργούν καλύτερα από όσο νομίζουν οι ψυχολόγοι...

3) Η κατανόηση των μηχανισμών είναι χρήσιμη, δεν το αμφισβητώ. Ο άνθρωπος όμως είναι πιό θαυμαστός και πολύπλοκος από μιά σειρά αντιδράσεων σε μηχανισμούς. Αρα, πιό χρήσιμη από την κατανόηση είναι η αποδοχή...

 

Προτεσταντική αυστηρότητα;;;; Ωχ! Βαρύ       Για να είμαι ειλικρινής, επειδή νιαουρίζω υπερβολικά, έτσι είναι η συμπεριφορά και ο χαρακτήρας μου  , κάποιες φορές μιλάω αρκετά αυστηρά για να μη φανεί πως δεν θεωρώ σοβαρά κάποια πράγματα     Μάλλον το παράκανα!   Προτεσταντική... πωπω    


1) Αν τη διαστροφή την αντιπαραβάλλουμε με τα κοινωνικά comme il faut, τότε ναι, μπορούμε να πάρουμε είδηση πως είμαστε διαστροφικοί. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε όντως όμως, έτσι δεν είναι; Να πω την αλήθεια (χωρίς αυστηρότητα   ) εγώ θεωρώ ότι κάνω το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου.  

2) Συμφωνώ απολύτως ότι οι ψυχολόγοι δεν πιστεύουν σε πράγματα τα οποία είναι αληθή και λειτουργούν.

Και βέβαια λειτουργεί η διαστροφή για ένα διάστημα. Αλλιώς δεν θα την κάναμε/ ασκούσαμε. Το ερώτημα είναι για πόσο; Και με τι κόστος; Και μετά πόση προσπάθεια θέλει για να ανατρέψουμε το βάρος που συσσώρευσε αυτή πάνω μας/μέσα μας. Αν πω κάτι λάθος ναι μεν το φορτίζω ενοχικά αλλά αν έχω σωστή αντιμετώπιση του λάθους (ε όχι αυτό δεν είναι προτεσταντικό     ), τότε μπορώ να σταματήσω το λάθος. Για να αλλάξω το λάθος, να το φτιάξω, να το συγχωρήσω, πρέπει πρώτα να ξέρω ότι είναι λάθος, έτσι δεν είναι;

3) 1000% συμφωνία και πάλι  

 

Ισχυρίζομαι πως με ενοχή+προσπάθεια δεν αλλάζουμε. Αντίθετα, χρειαζόμαστε αποδοχή+μη προσπάθεια.
Παράδοξο? Σκέψου το. Ανέφερες τη συγχώρεση (= χωράω μαζί)

Λατρεύω τις γάτες.
Keep miaoing...

 

Δεν είπα εγώ τέτοια πράγματα... Είπα ότι αλλάζουμε το στρεβλό υπερεγώ και το αντικαθιστούμε με μία νέα οπτική του κόσμου.

...να αντικατασταθεί το στρεβλό σύνολο πεποιθήσεων (πάνω στις οποίες "πατούν" εν πολλοίς οι επιθυμίες της) με ένα υγιές, ενοποιημένο, άνευ αντιφάσεων, νέο πακέτο ιδεών, που θα αποτελέσουν την νέα της οπτική προς τον κόσμο και τον εαυτό της.

Δεν είναι η οπτική του Κυρίαρχου αυτή που θα αποκτήσει η sub. Ο Κυρίαρχος λειτουργεί ως facilitator - κάπως όπως θα λειτουργούσε ιδανικά ένα καλό βιβλίο, σαν να ήταν ο πέλεκυς που θα σπάσει την παγωμένη θάλασσα μέσα μας...

Από κει και πέρα, το τι θα βάλει ο καθένας στην θέση αυτού που έσπασε είναι άλλο καπέλο. Εκεί θα έχει πολλά να πει η προσωπικότητα, το ταλέντο, η δημιουργικότητα, η ευφυία της υποτακτικής. Δικιά της είναι η ζωή, δικές της και οι επιλογές.

Το να μάθεις σε κάποιον να εξοικονομεί ενέργεια, απαλύνοντας τις αντιφάσεις μέσα του, δεν συνεπάγεται ότι θα του επιβάλεις και πού θα την επενδύσει.