Η Μαύρη Γάτα

Μία φορά και ένα καιρό πριν από πολλά χιονισμένα χρόνια υπήρχε μία γάτα που νόμιζε ότι ήταν μαγεμένη. Και κατά κάποιο τρόπο ήταν…

Η γάτα αυτή ζούσε στον κόσμο των κοινών και συχνά πυκνά ένιωθε δυστυχισμένη. Πίστευε παλιά, ήταν σίγουρη σχεδόν στο τώρα, ότι κάτι κακό ή κάποιος κακός την είχε παγιδεύσει μέσα στα κουρέλια. Ίσως και να ήταν και μάγισσα γριά που φθόνησε την μοναδική ομορφιά της και την καταδίκασε να κοιμάται στο χώμα και όχι στων αρχόντων τα κρεβάτια.

Να παίζει με τις βρώμικες των άλλων κάλτσες όχι γιατί τους συμπαθούσε όπως νόμιζαν εκείνοι, αλλά γιατί δεν είχε ποτέ δικές της. Να τρώει τα αποφάγια μέσα σε βρώμικα δοχεία να κάνει τις ανάγκες της, γυμνή και εκτεθειμένη στο βλέμμα των μικρών παιδιών.

Καμία κρυψώνα δεν ήταν αρκετή να την πάρει μακριά από τις ιδρωμένες τους πατούσες που συχνά πυκνά θεωρούσαν ταιριαστό να αφήνουν τα σημάδια τους πάνω στην Μαύρη της τη γούνα.

Παιδεύτηκε πολύ, σφίχτηκε, φτερνίστηκε και άξαφνα το βρήκε. Έναν Γαλαξία νεφελωμάτων από γυάλινες σφαίρες. Έτσι τουλάχιστον το πέρασε στην αρχή. Αργότερα και πολύ πιο μετά από ότι συνήθιζε στα άλλα γατιά της γειτονιάς να το προσδιορίζει, αποφάνθηκε.

Φούσκες από νερό. Μπουρμπουλήθρες. Αδιαπέραστες και σεβάσμιες από μακριά. Ένα περιτύλιγμα που κρύβει κρυμμένα ζαχαρωτά από σιμά.

Και καθόταν στο ηλιοβασίλεμα στο πίσω το κρυμμένο από πλάσματα δασάκι και μαγεμένη και με σπόρια μπόλικα στο μικρό της το κομπόδεμα, χανόταν και ταξίδευε στο παιχνίδι των νιφάδων.

Θύελλα εξωτικών μπαχαρικών, δράκοι, θάλασσες, νεράιδες, πλάσματα μυστικά και αέρινα. Όλα περνούσαν σε παρέλαση από μπρος της. Άρματα, τούμπες και γελωτοποιοί, ένας κόσμος θαυμαστός μόνο για τα μάτια της. Μόνο για τα μάτια της, μέχρι το δείλι να την αγγίξει και τρυφερά στο αυτί να της υπενθυμίσει, ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψει. Μάζευε με προσήλωση τα ίχνη και τα σπόρια και με τα πόδια της ανακάτευε το χορτάρι. Έπαιρνε το δρόμο του γυρισμού με φως, ό,τι το χαμόγελο της απλόχερα σκορπούσε.

Μόνο για τα μάτια της. Μόνο για την δική της την χαρά. Και φόβος, με τα βήματα που την έπαιρναν από εκεί, συνωμοτούσαν και την εμφάνιση τους έκαναν. Και αν αύριο δεν έχει; Και αν βρέχει και σεισμός μεγάλος γένει; Και αν κάποιος…ωχ Γάτε μου, αν κάποιος ανακαλύψει τούτο το θάμα το μεγάλο; Κάποιος κακός σίγουρα θα ‘ναι. Και μάγος και τρανός. Μια μπουκιά η ίδια θα ‘ναι. Ελπίδα να την βοηθήσει καμιά. Τον μύριζε, τον άκουγε, τον ένιωθε, αλλά ποτέ δεν το είχε δει.

Και τα χρόνια όμορφα περάσανε. Και η γάτα, κορίτσι έγινε. Και οι χρόνοι το θάμα τούτο μαζί με το παιδί σε άλλες πολιτείες μεταφέρανε. Ο φόβος όμως δεν πήγε μακριά. Η γυναίκα τώρα εσώρουχο τον φορούσε και δεν το άφηνε ποτέ. Και όποιος κοντά της πάγαινε σήμαινε κακό. Δηλητήριο από το παλιό, το γλυκό που γρήγορα εξατμίζεται, άφθονο στα δάχτυλα της έκρυβε. Και τα γράμματα τους με προσοχή και επιμονή στα μάτια της αρρώσταινε. Μόνο για τα μάτια της και μόνη για κανέναν.

Σίγουρη έτσι και ασφαλής.

Μόνο που ο μάγος ήταν υπαρκτός. Δαιμόνιος, κακός, φίλτρα μαγικά με μαεστρία έφτιαχνε και το κορίτσι και το θάμα πολεμούσε. Και κάποια στιγμή στην πόρτα της την εμφάνιση του έκανε. Το κορίτσι το καλοδέχτηκε και την αγκαλιά της με αλήθεια άνοιξε.

Ο μάγος ταράχτηκε και στην αγκαλιά της μπήκε. Την πίστεψε και για λίγο τα μάτια του γύρισε αλλού. Το μαχαίρι της, στην καρδιά του με λαχτάρα φύτρωσε.

Ένα ηλιοβασίλεμα που βρίσκει το θάμα πεθαμένο. Ένα κορίτσι να μαδάει καμπανούλες και προσευχές να στέλνει για συνοδούς. Το θάμα της για πάντοτε νεκρό και κάτω από το χώμα βαθιά κρυμμένο. Αλλά για δες το πρόσωπο της, γεμάτο ανθισμένο.

Σίγουρη έτσι και ασφαλής

Και έζησε για πάντα ευτυχισμένο και τα θάματα καλύτερα…

275448353_1568965600152128_416724178633328648_n by Ηλίας posted 19 Ιουλίου 2022 at 12:42