Η Νύχτα που Έγινα bottom

Όσο και να προσπαθώ δε μπορώ να θυμηθώ πώς ακριβώς έγινε.

Πάντως κάπως έτσι βρέθηκα κάπου στο κεντρικό Λονδίνο, ανάσκελα στο μονό κρεβάτι της, γυμνός, ακινητοποιημένος απ'την ίδια μου τη ζώνη.

Είναι γυμνή κι'αυτή, καβαλημένη πάνω στη μέση μου, πανέμορφη. Το σώμα της μια έκφραση λευκής, σαρκώδους τελειότητας, οι μικρές φουσκωτές ρόγες της το ίδιο χρώμα με τα μονίμως γυαλιστερά χείλη της. Αν τα βραβεία Όσκαρ δινόταν στους κώλους, ο δικός της θα είχε προταθεί για μια πλειάδα απο χρυσά αγαλματίδια (καλύτερο σχήμα, σφιχτότερος, λευκότερος, απαλότερος, καλύτερο χρώμα κωλοτρυπίδας, καλύτερο κούνημα στο περπάτημα).

Είναι μικρότερη, πολύ μικρότερή μου σε ηλικία. Ακόμα και αν δεν είμαι αρκετά μεγάλος για να είμαι πατέρας της, πλησιάζω πολύ στο να δείχνω σαν πατέρας της, ειδικά όταν είμαι αξύριστος. Ωστόσο, ακόμα και αν εγώ έχω περπατήσει γύρω απ'το τετράγωνο περισσότερες φορές απο αυτήν, αυτή το έχει κάνει με πατίνια. Είναι πανέξυπνη, καπάτσα, μπαρουτοκαπνισμένη. Το λατρεύω αυτό πάνω της. Είναι αστεία, μιλάει σα femme fatale, στέκεται μπροστά μου με θράσσος ακόμα και όταν χαμηλώνει τα μάτια της.

Την αφήνω να παίξει απόψε. Είναι ένα συναρπαστικό πιτσιρίκι που είναι στις μεγαλύτερες ομορφιές του όταν παίζει. Είναι τόσο γλυκειά τότε, περισσότερο και απο ένα μαύρο γατάκι που προσπαθεί να πιάσει μια πεταλούδα.

"Θα σφίξω λίγο τη ζώνη. Σήκωσε λίγο την πλάτη σου. Έτσι." Με μια κίνηση που δε θα προλάβαινα να τη δω αν εκείνη τη στιγμή ανοιγόκλεινα τα μάτια μου τραβάει τη ζώνη με δύναμη και τεχνική. Οι τρίχες στα χέρια μου τραβιούνται απο το δέρμα, η πόρπη σκάβει στο κέντρο της κοιλιάς μου.

"Κοριτσάκι μου, αν με ξαναπονέσεις έτσι θα με στεναχωρήσεις," της λέω όταν η αναπνοή μου έχει επιστρέψει.

Σκύβει και με φιλάει στο στόμα. Οι ρόγες της χαϊδεύουν το στέρνο μου. "Έλα, όχι, απόψε είναι η σειρά μου. Έτσι συμφωνήσαμε. Θα καθήσεις φρόνιμος για να σου κάνω ότι πρέπει να σου κάνω."

Βάζω τα γέλια. Χαμογελάει κι'αυτή κοιτώντας με στα μάτια - αλλά δε γελάει. Το χαμόγελό της είναι μακρινό και ξένο. Ξαφνικά η γυναίκα πάνω μου δε μοιάζει καθόλου στο κοριτσάκι μου, και για ένα σκοτεινό δευτερόλεπτο σκέφτομαι οτι αυτή η σχετικά άγνωστη (γνωριζόμαστε άλλωστε μόλις 1 μήνα και κάτι) θα μπορούσε να μου κάνει οτιδήποτε τώρα.

"Δεν είμαι σίγουρος οτι μ'αρέσει αυτό που παίζουμε, νιώθω μια φοβερή ανασφάλεια και δεν το βρίσκω ιδιαίτερα σέξυ."

"Αλήθεια;" Για άλλη μια φορά, τα χέρια της κινούνται γρηγορότερα απ'τα μάτια μου. Είναι σκοτάδι τώρα, έχει δέσει τα μάτια μου με ένα σκούρο ύφασμα. "Και τώρα;"

Με πιάνουν πάλι τα γέλια. "Λύσε με και κατέβα απο πάνω μου, κοριτσάκι, μη φας καμιά κλωτσιά και βρεθείς απέναντι. Αρκετό θάρρος σου έδ--- "

Αυτή τη φορά δοκιμάζει την ταχύτητα του χεριού της με άλλο τρόπο. Στο πρόσωπό μου. Το χαστούκι κάνει το κεφάλι μου να πεταχτεί αριστερά, και το δεξί μου αυτί αρχίζει να βουίζει σα μηχανή από Airbus 340 που απογειώνεται.

"Μάλιστα. Κατάλαβα. Ώστε κάπως έτσι θέλεις να εξελιχθούν τα πράγματα; Οκ. Είμαι έτοιμος τώρα να ξεκινήσω τη μάχη. Αφού θέλεις πόλεμο, θα έχουμε πόλεμο. Δεν ήθελα να σε κάνω να πονέσεις όσο θα πονέσεις, αλλά με αναγκάζεις."

Αλλά η απειλή μου για αντίποινα δεν πραγματοποιείται ποτέ. Νιώθω πάλι τα χείλη της στο στόμα μου, να χώνει τη γλώσσα της μέχρι το λαιμό μου και να με ρουφάει με όλη της τη δύναμη. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα ο ρυθμός της αναπνοής της γίνεται άτακτος και γρήγορος, βυθίζει τα νύχια της στα μάγουλά μου και δαγκώνει τη γλώσσα μου δυνατά.

Κάπου στο κεντρικό Λονδίνο ακούγεται μια κραυγή ζώου, όχι ανθρώπου. Πολλοί φοβήθηκαν οτι ο θρύλος για τον Λυκάνθρωπο του Κόβεντ Γκάρντεν είναι αληθινός.

Δε νιώθω καθόλου την άκρη της γλώσσας μου και καταπίνω αίμα. Φτάνει. Αρκετά. "Τώρα θα χε πλακώχιω στο κχύλο," της λέω. Όμως για μια άλλη φορά ο θυμός μου καταπιέζεται - αυτή τη φορά ο τραγανός ήχος ενός χαρτοκόπτη που ανοίγει, και η αίσθηση της κρύας λεπίδας που ακουμπάει το λαιμό μου.

"Ελπίζω αυτό που κρατάς να μην είναι αυτό που νομίζω οτι είναι."

"Τί νομίζεις οτι είναι;"

"Ο χαρτοκόπτης σου."

"Αυτό είναι. Δε νομίζεις οτι αυτή πρέπει να είναι η πιο ανούσια συζήτηση που έχουμε κάνει ποτέ; Αφού το ξέρεις γιατί με ρώτησες;"

Ο σφυγμός μου κοπανιέται στους κροτάφους μου, εκεί που με σφίγγει το ύφασμα με το οποίο με έχει τυφλώσει.

"Είναι η πρώτη και τελευταία φορά που σε αφήνω να δοκιμάσεις οτιδήποτε πάνω μου, γλυκούλα μου. Δε διαχειρίζεσαι σωστά τα χατήρια που σου κάνω."

"Γιατί το λες αυτό; Απλά σε απολαμβάνω."

"Κι εγώ σου λέω οτι δε μ'αρέσει αυτό που κάνεις και δε σταματάς."

"Μα γιατί δε σ'αρέσει;"

"Σου είπα, αισθάνομαι περίεργα. Ευάλωτος."

"Ε, και; Κι εγώ αισθάνομαι ευάλωτη όταν βάζεις εκείνο το τέτοιο σου πάνω στην καρδιά μου, αλλά το υπομένω γιατί ξέρω οτι σ'αρέσει."

"Επέτρεψέ μου να επισημάνω οτι υπάρχουν σημαντικές διαφορές ανάμεσα στους χαρτοκόπτες και τα στηθοσκόπια."

"Μμμ, για να δούμε."

Η γροθιά της και ο χαρτοκόπτης της απομακρύνονται απ'το λαιμό μου, και η μύτη της λεπίδας περνάει αργά πάνω απ'την αριστερή κλείδα μου.

"Έχεις τρελαθεί; Τί κάνεις;"

"ΘΑ ΣΚΑΣΕΙΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;"

Σκάω.

Η λεπίδα σκάβει ρηχά στο δέρμα του στήθους μου τώρα, με γρατζουνάει. Θα χρειαζόταν ελάχιστη παραπάνω πίεση για να το τρυπήσει και να αρχίσει να βγαίνει σε μικρές φουσκάλες το αίμα μου. Ναι, είναι μια ενδιαφέρουσα αίσθηση, ποιος θα μπορούσε να το αρνηθεί;

Kάποιο στρογγυλό, κρύο, μεταλλικό αντικείμενο, περίπου στο μέγεθος του νομίσματος των 50p, προσγειώνεται στο κέντρο του μετώπου μου.

"Αγάπη μου," μου λέει σα να μου ανακοινώνει οτι δεν πρόλαβε να φτιάξει πατέ σήμερα, "με συγχωρείς, αλλά αυτό που νιώθεις στο μέτωπό σου είναι ένα μικρό κεράκι. Με μια απότομη κίνησή σου θα πέσει και θα σου κάψει το πρόσωπο."

Αρχίζω να σκέφτομαι τις συμβουλές που μου έδινε η μάνα μου όταν ήμουν 16 χρόνων, "να προσέχεις αγόρι μου, δεν την ξέρεις την κάθε μία εκεί έξω τί είναι". Περνάνε απ'το μυαλό μου πρωτοσέλιδα της News of the World και της Daily Express, LOVEBIRDS LOVENEST INFERNO και GREEK KINKSTER COUPLE BURN ALIVE. Τί θα συμβεί στην υστεροφημία μου; Τί θα νομίζουν για μένα όλοι οι φίλοι μου όταν μάθουν οτι το πτώμα μου βρέθηκε όχι απλώς απανθρακωμένο αλλά και δεμένο;

"Oκ, δε θέλω άλλο. Κόφτο. Παρ'το κερί."

"Μα ποιο είναι το πρόβλημά σου; Αν δεν κουνηθείς δε θα γίνει τίποτα." Kαι μετά, ξανά τα χείλη της στο στόμα μου. "Trust me. Just let go."

Για ένα λεπτό ή λιγότερο δε συμβαίνει τίποτα. Απλά σκέφτομαι τη φράση της. Let go.

Letting go.

Ηοw often do you day-dream about letting go? All you need to do is lie down and relax. Let go. Make your body and soul available to a person who's special enough for you to want to.

Do you dream about that?

So until now you've thought that submitting makes you less of a man. You were sure you were right. How can any real man submit to a woman? Why are their bodies soft and smooth and frail / Unapt to toil and trouble in the world / But that their soft conditions and their hearts / Should well agree with their external parts?

Now it crosses your mind for the first time that you might have been wrong all along. It doesn't take less of a man to endure pain and physical insecurity; it takes a bigger, stronger man. You wonder why this wasn't clear to you before, it seems so obvious now. Go through the pain. Suffer as bravely as she does in your hands.

And you wanna know something else? It takes a bigger woman, too, to want to give you a chance to feel everything she does and see how it suits you. She's letting you into her mind.

Look. She's letting go, too.

"Κόκκινο. Κόκκινο. Κόκκινο."

Αναστενάζει απογοητευμένη. Παίρνει το κερί απο το μέτωπό μου. Τα μάτια μου ξαναβλέπουν φως, η ζώνη χαλαρώνει και πέφτει στο πάτωμα. Κοιταζόμαστε. Αυτή τη φορά γελάει πρώτη.

Φεύγουν βρισιές απ'τα στόματά μας. Φλώρε, καργιόλα, παππού, μουρλή, χέστη, ύπουλη, χοντρομπαλά, στραβοκάνα. Ξαπλώνει δίπλα μου στο στενό κρεβατάκι της, ακουμπώντας την πλάτη της στον τοίχο. Ανάβει δύο τσιγάρα και μου δίνει το ένα.

"Ελπίζω να ήταν καθαρό το λεπίδι, να του είχες ρίξει τουλάχιστον λίγο βραστό νερό. Εγώ σε προσέχω. Χρησιμοποιώ αποστειρωμένα μητροσκόπια μιας χρήσεως."

"Τί ήταν αυτό που σε φρίκαρε τόσο;"

"Που νόμιζα οτι δεν είσαι εσύ, και δεν είμαι εγώ."

Καπνίζουμε για λίγο σιωπηλοί, με τα βλέμματά μας στον απέναντι τοίχο. Ακουμπάει το τασάκι στην κοιλιά της και σβήνει το τσιγάρο της. "Εμείς είμαστε. Εγώ κι εσύ. Πάντα είμαστε εγώ κι εσύ."

"Νομίζω οτι σ'αγαπάω."

"Μην είσαι χαζός. Είσαι απλά ενθουσιασμένος. Τώρα, πώς θα ήθελες να σε κάνω να χύσεις;"

Η πραγματικότητα ξαναγεμίζει με τα χρώματά της το κόμικ της βραδιάς μας.

Το Λονδίνο κοιμάται ήσυχα.

 

Sic transit gloria mundi...

ΥΓ: Καλογραμμένο.

 

παραμενεις ο ιδιος.

 

Απάντηση: Η Νύχτα που Έγινα bottom


Μπορούμε να το συζητήσουμε, ή προτιμάς να μην το "μολύνουμε";

 

Απάντηση: Η Νύχτα που Έγινα bottom

Πολύ μου άρεσε. Ειδικά που κράτησες και το πρωτόκολλο στον τίτλο. Λες "Έγινα", με πεζοκεφαλαία  

 

Re: Απάντηση: Η Νύχτα που Έγινα bottom

Γαμήστε το και δείρτε το  

 

Ποιοι είμαστε στ' αλήθεια; Αυτό που θεωρούμε εμείς ή οι άλλοι που μας παρατηρούν;
Αν αφεθούμε σε ποικίλες πιθανότητες που θα πιάσει το μάτι του άλλου, σίγουρα μας ξεβολεύει απ' την περιχαρακωμένη ασφαλή εικόνα μας, όμως έχω την αίσθηση ότι τότε ξεκινά το αλισβερίσι, η ουσιαστική αλληλεπίδραση του ενός προς τον άλλο.

Εξαιρετικό το κείμενο!  

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Η Νύχτα που Έγινα bottom

Καλά, επειδή έκατσες εσύ να τις φας, δε φταίει το κειμενάκι...  


Λοιπόν, τα περί στερεοτύπων, ποιός είναι ο μεγάλος άντρας κι ο δυνατός και τα λοιπά, τα κατάλαβα.
Αυτό που δεν κατάλαβα, είναι αν τελικά η αίσθηση της παράδοσης σε κάβλωσε, κι αν ναι, σε ποιό βαθμό.
Σε βαθμό που να σκεφτείς "χμμ... τελικά δεν ήταν και τόσο άσχημο, ας το ξαναδοκιμάσουμε",
ή τόσο που να πεις ας πούμε "ε, ρε, τί έχανα μέχρι τώρα ο μαλάκας";

 

Απάντηση: Η Νύχτα που Έγινα bottom

chapeau καλέ μου δόκτορα, chapeau!

 

Kudos! Εξαίρετο στυλ.

 

Re: Απάντηση: Η Νύχτα που Έγινα bottom

Το αιώνιο πρόβλημα που οδηγεί στην κόλαση: Αμα το γαμήσεις θα πάει να το πει κι άμα το δείρεις θα θέλει κι άλλο... 

Καλό, καλό, καλότατο.... βλέπεις τί ταξίδι είναι να περνάς "απέναντι";

 

London bridge is falling down falling down falling down......

clap,clap,clap.
Απο τις ελαχιστες φορες,που ευχαριστηθηκα κειμενο
Να 'σαι καλα