Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

Απάντηση: Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

...αλοίμονο αν μια γυναίκα χρειάζεται έναν άντρα για να πειστεί να χάσει κιλά... πραγματικά κρίμα

 

Re: Απάντηση: Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

Εγώ πάλι δεν λυπάμαι καθόλου τις γυναίκες που αναγνωρίζουν ότι υπάρχει κάποια δυσλειτουργικότητα στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουν την απόλαυση και αποφασίζουν να κάνουν κάτι γι αυτό. Τις χαίρομαι, τις εκτιμώ και τους εύχομαι καλή δύναμη σε όλα τους τα πρότζεκτ.

Καταλαβαίνεις ασφαλώς, αγαπητή elfcat, ότι η βουλιμική προσέγγιση στην κατανάλωση τροφής αποτελεί απλώς ένα σύμπτωμα σε μία γενικότερα λανθασμένη προσέγγιση στην δοσολόγηση της απόλαυσης. Είναι όπως ξέρεις ένα κλασικό φαινόμενο στις περισσότερες υποτακτικές γυναίκες. Και δεν είναι θέμα του να πειστεί κάποια να χάσει κιλά. Είναι θέμα του να καταστεί η ίδια ικανή για αποφάσεις περί της ζωής της, να αισθανθεί ότι έχει την δύναμη να επιφέρει αλλαγές, να καταλάβει ότι δρα αυτοκαταστροφικά πολλές φορές και ότι αυτό θα πρέπει να μετριαστεί, να έρθει υπό τον έλεγχό της. Πρέπει να βρει τον τρόπο, την μέθοδο, την γνώση πώς να το κάνει. Πραγματικά, δεν ξέρει. Δεν το έχει διδαχθεί. Ίσως λόγω ανατροφής. Πραγματικά δεν ξέρω. Κάποιος Κ θα μπορούσε ίσως να μας διαφωτίσει καλύτερα περί των αιτιών. Η έλλειψη μίας σταθερής πατρικής φιγούρας στην ζωή τους έχει προταθεί στο παρελθόν από αξιόλογους Κ, μέλη του φόρουμ, ως μία πιθανή αιτία. Αλλά δεν έχω τόσες γνώσεις ώστε να το στηρίξω αυτό.

Είναι πάντως γεγονός ότι πολλές υποτακτικές γυναίκες δείχνουν μία αδυναμία στον χειρισμό της απόλαυσης. Εγώ για παράδειγμα, αν και δεν ήμουν βουλιμική με το φαγητό, ήμουν "βουλιμική" με το αλκοόλ. Επίσης ήμουν "βουλιμική" με τους άντρες. Από την στιγμή που κατάλαβα ότι είμαι ικανή να έχω τον έλεγχο και πώς να το κάνω, είχε τελειώσει η ιστορία.

Αυτό το χρωστώ στον Κύριό μου και δεν διστάζω να του αποδώσω τα εύσημα. Δεν ντρέπομαι καθόλου που χρειάστηκα την βοήθειά του και τον ευγνωμονώ για όσα έκανε για μένα. Επίσης δεν με ενδιαφέρει αν κάποιος κουνήσει το κεφάλι και πει "κρίμα" για μένα. Αδιαφορώ πλήρως. Είμαι ένα πρακτικό άτομο. Χαίρομαι που ξεπέρασα κάποια προβλήματα και επικεντρώνομαι σε όσους με αγαπούν και χαίρονται για μένα.

Κατανοώ βέβαια αυτόν τον κάπως "αφ' υψηλού" αφορισμό σου, γιατί ίσως δεν σου έτυχε ποτέ να ζητήσεις την βοήθεια κανενός. Ίσως είσαι μία από τις γυναίκες που καταφέρνουν και χειρίζονται μόνες τους την ζωή τους. Χαίρομαι αν είναι όντως έτσι τα πράγματα. Δεν είναι ίδιοι όμως όλοι οι άνθρωποι. Και δεν νομίζω να ωφελεί σε τίποτα να οικτίρουμε όσους έχουν κάποιες αδυναμίες, όταν αυτές οι αδυναμίες τυγχάνουν αντιμετώπισης και μάλιστα αποτελεσματικής.

Οι γυναίκες που έχουν πρόβλημα βάρους, δεν είναι "χοντρές". Και δεν "χάνουν κιλά". Είναι γυναίκες που έχουν προβλήματα διαχείρισης του εαυτού τους. Είναι γυναίκες που μαθαίνουν να τον διαχειρίζονται.

Όχι κρίμα λοιπόν, αλλά μπράβο. Χίλια μπράβο. Και χίλια μπράβο στους Κυρίους τους. (Δεν μιλώ για μένα, αν είχα καταθέσει μόνο εγώ την εμπειρία μου εδώ και άκουγα το "κρίμα", δεν θα ησχολούμην ούτε δευτερόλεπτο - δεν είμαι τόσο ευαίσθητη.)

 

Απάντηση: Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

Να σου πώ ποια είναι η διαφωνία μου. Η γενίκευση. Αυτή είναι η διαφωνία μου. Η γενίκευση που λέει χοντρικά, ότι η υποτακτική (βλ. οι υποτακτικές) είναι βαθύτατα προβληματικά πλάσματα, ανέλεγκτα, βυθισμένα στα πάθη, στις βουλιμίες, στην αδυναμία... που περιμένουν τον κύριο να τις σώσει.... και να δουν το φώς το αληθινό και μάλιστα σε ηλικίες πάνω από -άντα. Αυτή λοιπόν η γενίκευση, με ενοχλεί. Την παρακολουθώ εδώ και πολύ καιρό στο φόρουμ και πέραν του ότι δεν βρίσκω τίποτε αναγνωρίσιμο από αυτά σε εμένα δεν μπορώ να βρώ τί σχέση έχει η υποταγή με αυτά... Όταν μιλάμε για τον εαυτό μας και στο βίωμα μας είναι σοφό να μένουμε σε αυτά και να μην επεκτείνουμε αυτό που θεωρούμε ότι είμαστε και βιώνουμε σε άλλους -ες.

 

Re: Απάντηση: Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

Δεν γενίκευσα πουθενά εγώ. Είπα ότι πολλές υποτακτικές παρουσιάζουν το συγκεκριμένο πρόβλημα. Εσύ γενίκευσες: "...αλοίμονο αν μια γυναίκα χρειάζεται έναν άντρα για να πειστεί να χάσει κιλά... πραγματικά κρίμα".

Επεσήμανα λοιπόν ότι μερικές γυναίκες αυτό ακριβώς χρειάζονται, επειδή έχουν το συγκεκριμένο πρόβλημα. Γιατί να τις λυπηθώ; Τις χαίρομαι που βρίσκουν τον τρόπο να χειριστούν την ζωή τους. Και όπως είπα, είμαι μία από αυτές.

Για όσες δεν έχουν πρόβλημα, είμαι ειλικρινά χαρούμενη που τα καταφέρνουν χωρίς την βοήθεια του Κυρίου τους. Δεν έχω λόγο να μην είμαι χαρούμενη γι αυτές. Δεν τις ζηλεύω για κάτι. Αναγνωρίζω ότι υπάρχουν διαφορετικά άτομα και διαφορετικές αδυναμίες και διαφορετικός τρόπος για τον καθένα να τις αντιμετωπίσει. Αυτό είναι όλο.

Δεν ξέρω αν κάποιος άλλος γενικεύει περί υποτακτικών, συμφωνώ ότι καλό θα ήταν να μην το κάνει, καθώς υπάρχουν και μερικές εξαιρέσεις στον κανόνα, ίσως και αρκετές, δεν έχω διαθέσιμα στατιστικά στοιχεία. Βασίζομαι στις γνωριμίες μου, στις φιλίες μου, στην προσωπική μου εμπειρία και στα γραπτά όσων φαίνεται ότι γνωρίζουν, στο συγκεκριμένο πρόβλημα διαχείρισης που ανέφερα.

 

Re: Απάντηση: Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

Να σημειώσω ότι η ζωή σε αυτές τις ηλικίες συχνά δεν είναι στρωμένες με ροδοπέταλα. Συνήθως από τα 40 και πάνω πολλοί αρχίζουν και μετρούν απώλειες. Σοβαρές και απανωτές απώλειες μπορούν να καταβάλλουν ακόμα και κάποιον κατά τα άλλα δυναμικό και δραστήριο άνθρωπο.

Δεν έχω επισημάνει γενικεύσεις, νομίζω ότι ο καθένας καταθέτει δικές του απόψεις και εμπειρίες, πάντως εγώ δεν γενίκευσα. Επίσης δεν θεωρώ ότι είμαι ένα προβληματικό άτομο βυθισμένο στα πάθη του κι ούτε ότι περίμενα ποτέ κάποιον να με σώσει.

Εδώ συμμετέχω σε ένα θέμα που με ενδιαφέρει προσωπικά, έχω το δικό μου ατομικό δρόμο, όπως τον έχουμε επιλέξει με τον Κύριό μου, αντιμετωπίζω τα θέματα που προκύπτουν με έναν τρόπο, αλλά όπως προανέφερα, δεν μπορώ να ξέρω αν ο δικός μου τρόπος αντιμετώπισης μπορεί να ταιριάζει και σε άλλους ή όχι.

 

Re: Απάντηση: Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

Ακριβώς. Η δε έλλειψη αυτοελέγχου είναι θεμελιώδης καταλύτης στην ανάπτυξη μιας M/s σχέσης, από τη στιγμή που είναι αδύνατο για την υποτακτική να παραχωρήσει στον κύριό της κάτι που δεν έχει (τον έλεγχο).

Το ζήτημα του αυτοελέγχου είναι τεράστιο και δεν αφορά ασφαλώς μόνο στην ανεξέλεγκτη πρόσληψη τροφής αλλά και σε πληθώρα άλλων συμπεριφορικών στοιχείων (π.χ. ανικανότητα σιωπής σε στιγμές θυμού ή εκνευρισμού).

 

Re: Απάντηση: Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

Είναι ένα πολύ εύστοχο σχόλιο. Παρατηρώ και από τον εαυτό μου - και ξέρεις πόσο οξύθυμη είμαι - πόσο τεράστια ενέργεια απαιτείται κάποιες φορές για να μην κάνω δηκτικά σχόλια εις βάρος των άλλων, όταν κάποιος για οποιοδήποτε λόγο με εκνευρίζει. Μου είναι δύσκολο να θυμάμαι ότι δεν είναι αυτός που με εκνευρίζει - αυτός είναι αυτός που είναι για τους χ λόγους, μόνη μου εκνευρίζομαι - και ότι είναι απείρως πιο ικανοποιητικό να παραμένουμε ευγενικοί με τους γύρω μας (πάγια εντολή του Κυρίου μου, ο οποίος είναι ένας πολύ ήπιος και ευγενικός άνθρωπος - χαρακτηριστικό γνώρισμα των Κ, κι ας μην έχω στατιστικά στοιχεία). 

Η αλήθεια είναι ότι έχει δίκιο. Όσες φορές καταφέρνω να κυριαρχήσω πάνω στα κατώτερα συναισθήματά μου - γιατί την κακιούλα την έχω πάντα έτοιμη να την αμολήσω, έτσι και μ' ενοχλήσει κάποιος ή κάποιο σχόλιο, καθώς είμαι εξαιρετικά ετοιμόλογη όπως έχεις ίσως αντιληφθεί - η αίσθηση που αποκομίζω πάντα όταν καταφέρνω και δεν την πω την κακιούλα μου είναι πολύ πιο απολαυστική από την αίσθηση που αποκομίζω όταν απλώς ενδίδω στην κακία μου. Η ικανοποίηση που παίρνω από την άσκηση του συγκεκριμένου αυτοελέγχου - του να μην γίνομαι αναίτια κακιά με τους γύρω μου - διότι όπως είπα δεν υπάρχει πραγματική αιτία, κατά την άποψή μου - είναι ένα παράδειγμα πώς ο αυτοέλεγχος δεν είναι κάτι που αποτελεί δείγμα υπακοής σε εντολές, αλλά είναι ένας τρόπος να οδηγούμαστε σε μεγαλύτερες απολαύσεις, μέσω της καλύτερης διαχείρισης του εαυτού μας και του περιβάλλοντος. Δεν είναι διόλου εύκολο, ιδίως σε τέτοια μικρά θέματα που συνήθως διαφεύγουν της προσοχής μας. Ίσως να είναι εύκολο για κάποιον να προσέχει την διατροφή του - εγώ ας πούμε δεν είχα ποτέ προβλήματα σ' αυτό τον τομέα - αλλά είναι δύσκολο να είμαστε πραγματικά ευγενικοί με τους γύρω μας (σε μένα τουλάχιστον, είναι). Επιμένω στην πραγματική ευγένεια γιατί ο Κύριός μου εντόπισε ότι μερικές φορές δεν είμαι πραγματικά ευγενική αλλά απλώς ευγενική, και αυτό έχει διαφορά. (Με εκπλήσσει ακόμη η διορατικότητά του. Και να φανταστείς ότι στην αρχή νόμιζα ότι πρόκειται απλά για ένα σαδιστόμουτρο ολκής )

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

Μετρούν απώλειες αλλά και επιτεύγματα...
Η γενίκευση που ισχυρίζομαι δεν αφορούσε εσένα.

Η άποψη όμως που θέλει τις υποτακτικές ανέλεγκτες, βουτηγμένες σε αδυναμίες, πάθη της κακιάς ώρας κλπ με βρίσκει αντίθετη... γιατί απλά δεν υπάρχει ένας τύπος γυναίκας υποτακτικής ψυχολογίας. υποψιάζομαι ότι υπάρχουν τόσοι τύποι όσες και γυναίκες.

 

Re: Απάντηση: Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

Bingo DRD. Σαδιστικά απολαυστική, θα συμπλήρωνα.

Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο ενίοτε προσπαθώ (ανεπιτυχώς) προς την αντίθετη κατεύθυνση. Μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου πλήρως σε περιπτώσεις κρίσεις (π.χ. όταν κάποιος με ειρωνεύεται / προσβάλει ή όταν συμμετέχει κρώζωντας σε νήμα / καταγγελία εναντίον μου - βλ. νήμα "Απορίας άξιο", "Φτάνει πια", "Από το ζενίθ στο ναδίρ" και λοιπά απαυγάσματα ευφυίας) έτσι ώστε να μην απαντήσω απολύτως τίποτα, δεν μπορώ όμως να μην ερεθιστώ από την αίσθηση πως κάποιος υστεριάζει (καταλαβαίνω απόλυτα το πότε κάποιος έχει πληκτρολογήσει ένα κείμενο ώντας ταραγμένος, ακούω την καρδιά του που κτυπάει δυνατά από χιλιόμετρα) και εγώ τον περιφρονώ, για τον απλό λόγο ότι μπορώ να το κάνω (να τον αγνοήσω). Αυτές οι καταστάσεις (που παρόμοιές τους υφίστανται ασφαλώς και εκτός forum, σε πεδία όπου αποτελούν με απτό τρόπο στίβο ανταγωνισμού π.χ. εργασία) με πάει σαφώς πίσω στη διαδικασία διαχείρισης και αναχαίτισης του σαδισμού μου.

Κατανοώ ότι δεν είναι δικαιολογία για την ευχαρίστηση που αποκομίζω όταν βλέπω ανθρώπους να χτυπιούνται κατ αυτόν τον τρόπο και να κλονίζονται τα νεύρα τους, και ντρέπομαι ελαφρώς που το σκέπτομαι, αλλά μιας και το σκέπτομαι ας σου το γράψω κι όλας: μερικές φορές νιώθω ότι δεν είμαι εγώ σαδίστρια, αλλά πως ο κόσμος είναι γεμάτος μαζοχιστές, και ότι εγώ απλώς δεν τους εμποδίζω να ανακαλύψουν αυτή την πτυχή του εαυτού τους.

Σε συνέχεια του σχολίου σου περί σημαντικότητας του αυτοελέγχου λοιπόν, θα ήθελα να επισημάνω ότι ο αυτοέλεγχος είναι ένα εξαιρετικά πολύτιμο εργαλείο που σου επιτρέπει να κατευθύνεις την έκφραση της προσωπικότητάς σου, χωρίς να αλλάξεις την ίδια την προσωπικότητα. Κάτι τέτοιο προφανώς δεν είναι και ευκταίο στην περίπτωσή σου καθώς όταν σε επιλέγει κάποιος για σκλάβα του, διαβλέπει σε εσένα τα στοιχεία εκείνα που του είναι επιθυμητά και από εκεί και πέρα σε βοηθά να τα καλλιεργήσεις περισσότερο και να τα θέσεις στις υπηρεσίες του. Ειδάλλως θα επέλεγε κάποια άλλη αντί εσού. (Στην περίπτωσή μου είναι ευκταίο γιατί αυτό το συμπεριφορικού τύπου μοντέλο διαχείρισης του εαυτού μου δεν είναι ικανό να επιλύσει το πρόβλημα του σαδισμού στη βάση του, αλλά απλώς του επιτρέπει να εκφραστεί εναλλακτικά.)

 

Re: Απάντηση: Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

Οι οδοί προς την απόλαυση είναι άπειρες. Μου είναι προφανές ότι δεν βαδίζω σε αυτήν που περιγράφεις, αν και κατανοώ την προσέγγισή σου, ιδίως στις περιπτώσεις που παρέθεσες. Ίσως να έρχεσαι αντιμέτωπη με άλλου είδους ερεθισμούς από ότι εγώ. Ίσως οι Άλλοι να σε βλέπουν ανταγωνιστικά, ίσως με κάποια εχθρικότητα, και αυτό να σε ωθεί στην συγκεκριμένη αντιμετώπιση, την οποία στην περίπτωσή σου επικροτώ, χωρίς να συμμερίζομαι τα σαδιστικά συναισθήματα ικανοποίησης που αποκομίζεις.

Εγώ δεν έχω αυτή την αίσθηση από το περιβάλλον μου, δεν το βλέπω ως εχθρικό ούτε ως ανταγωνιστικό - αν και μερικοί ή μερικές θα έλεγαν ότι είναι. Δεν το πιάνω αυτό με τις κεραίες μου, είμαι ανίκανη να το βιώσω. Η φίλη μου η tender_lilly έλεγε ότι γυναίκα που γαμήθηκε όσο ήθελε και όπως ήθελε δεν μπορεί να δει τους άλλους και τις άλλες ανταγωνιστικά, ακόμη και όταν είναι. Και ασφαλώς γνωρίζω ότι κι εσύ είσαι το τελευταίο άτομο που θα έβλεπε τους άλλους ανταγωνιστικά ή εχθρικά, από την θέση του ανασφαλούς ή του ηττημένου, και ότι οι περιπτώσεις που περιγράφεις είναι περιπτώσεις όπου εσύ βρέθηκες στην πλευρά του δέκτη μίας συμπεριφοράς.

Δεν γνωρίζω αν η αιτία για την δική μου καλότατη διάθεση είναι το υπέρλαμπρο σεξουαλικό παρελθόν μου ή αν πράγματι το περιβάλλον μου με προσεγγίζει φιλικά ή θετικά ορμώμενο. Η ουσία είναι ότι οι ακτινογραφίες που βγάζω παραμένουν ροζ... 

Η απόλαυση που αποκομίζω εγώ, στην προκειμένη περίπτωση την οποία συζητούμε, δεν προέρχεται από κάποιον ερεθισμό λόγω της αίσθησης ότι προκάλεσα το μένος του άλλου. Εάν τυχόν φανταστώ ότι αυτό ισχύει, θα λειτουργήσει ως αντίβαρο στην αίσθηση ισορροπίας που έχω επιτύχει μέσα από την αυτοσυγκράτηση, θα με συμπαρασύρει στην αντίθετη αίσθηση από αυτήν που επιθυμώ. Η ικανοποίηση επιτυγχάνεται από την χαλιναγώγηση αυτού του ίδιου "θηρίου" που οδηγεί τους ανασφαλείς και ηττημένους (μόνοι μας χάνουμε το παιχνίδι, όταν το χάνουμε) να κάνουν σπασμωδικές και ανώφελες κινήσεις κατά φανταστικών εχθρών, αντί να επιτεθούν κατά του μόνου άξιου και υπαρκτού εχθρού: του εαυτού. Η απόλαυσή μου είναι αισθητικής φύσεως, ως επί το πλείστον. Είναι η ηρεμία που προέρχεται από μία κίνηση που απαιτείται ώστε να σιωπήσει το "θηρίο": το δικό μου κυρίως. Εάν έχω κατόπιν και την αίσθηση ότι και το "θηρίο" του άλλου σιώπησε, ή ότι τουλάχιστον δεν δημιούργησα εγώ τον χώρο για να συνεχίσει αυτή η βρωμερή βαβούρα, τότε ικανοποιούμαι ακόμη περισσότερο. Δυστυχώς, αυτό δεν είναι πάντα εφικτό.

Κατεύθυνση και διαχείριση, ναι, με βάση το ίδιο υλικό, το οποίο ασφαλώς δεν αλλάζει ποτέ, πέρα από ελάχιστα εξωτερικά στοιχεία, a veneer, so to speak.

Αλλά για τις υπηρεσίες που αναφέρεις, έχω σοβαρές επιφυλάξεις. Προσεγγίζω τις ανθρώπινες σχέσεις λίγο όπως προσεγγίζω την τέχνη. Τις θεωρώ εξαιρετικά σπάνιες και πολύτιμες, επειδή αποτελούν προϊόν της δικής μας δημιουργικότητας, φαντασίας, πνεύματος, ενέργειας, εν γένει είναι προϊόν της δύναμης της ψυχής μας - αν αυτή καταφέρει και αντισταθεί στις δυνάμεις της κενότητας που καιροφυλακτούν (βλ. "στόχος του BDSM είναι ο οργασμός"). Και επομένως, εξ ορισμού, οφείλουν να μην τελούν υπό κανένα καθεστώς χρηστικότητας. Εάν κάποιος αντλούσε από μένα απόλαυση χρηστικής φύσεως, θα ήταν σαν να είχε στην κρεβατοκάμαρά του έναν αυθεντικό Joan Miro για να καρφιτσώνει επάνω μικρά παλιόχαρτα με τις δουλειές της ημέρας ή λίστες προϊόντων που θα αγοράσει αργότερα από το σούπερ μάρκετ. Εάν βέβαια υποθέσουμε ότι εκτιμούσε την επένδυση της δικής του ψυχής στο συγκεκριμένο πρότζεκτ, ως κάτι πολύτιμο και άξιο λόγου.

Ποια θα ήταν η άποψή σου για κάποιον που ακυρώνει μόνος του τον εαυτό του κατ' αυτόν τον τρόπο; Και ποια η άποψή σου για μία σκλάβα ή έναν σκλάβο που βλέπει τον Κυρίαρχο υπό το πρίσμα της χρηστικότητας; (από την αντίθετη πλευρά εννοώ, ο Κ ως η παροχή της δυνατότητας για προσφορά υπηρεσιών...)

 

Re: Απάντηση: Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

Βοήθησέ με να καταλάβω γιατί θεωρείς αυτονόητο ότι κανείς "ακυρώνει τον εαυτό του" και θα προσπαθήσω να σου απαντήσω.

Ότι πρόκειται για μια κυνικά ρεαλιστική θεώρηση.  
Οι δικές μου ακτινογραφίες δεν βγαίνουν ροζ, μάλλον.

 

Re: Απάντηση: Η Ορθόδοξη Λατρεία προς τον Κύριο

Ας πούμε ότι είμαι Κ. Και ότι επιλέγω ένα Υ για να γίνει η σκλάβα μου. Επενδύω επί μακρόν τεράστιες ποσότητες ψυχικής ενέργειας, υπομονής, επιμονής, αυτοσυγκράτησης, ευρηματικότητας, μεγαλοφυούς αντίληψης καταστάσεων, διαύγειας, χρήσης όλων μου των γνώσεων περί ψυχισμού, κλπ. Μεγαλουργώ με άλλα λόγια. Και επί τέλους, κάποτε, βρίσκομαι να έχω στην κατοχή μου ένα από αυτά τα σπάνια πλάσματα, μία πραγματική Σκλάβα. Δική μου, ολόδική μου. Την οποία παρομοίωσα με ένα αυθεντικό έργο τέχνης. Όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά επειδή είναι προϊόν αυτής της διαδικασίας, από αυτόν τον μεγάλο Καλλιτέχνη. 

Μετά, εάν την δω ως κάτι που μου παρέχει υπηρεσίες, την εξισώσω δηλαδή με τις υπηρεσίες της, την συγκαταλέγω ανάμεσα σε οτιδήποτε άλλο έχω στην κατοχή μου, ως ένα ακόμη χρηστικό αντικείμενο: ένα ωραίο και γρήγορο αυτοκίνητο, ένα λειτουργικό σπίτι, έναν φοβερό πολυκόφτη που χρησιμοποιώ όταν μαγειρεύω, και τί θα έκανα χωρίς αυτόν...

Έχω ήδη ακυρώσει όλη αυτή την ψυχική ενέργεια, καθότι την έχω υποβιβάσει σε ενέργεια που δαπανήθηκε σε κάτι που είναι εφάμιλλο ενός πολυκόφτη. Έχω ακυρώσει το γεγονός ότι μεγαλούργησα, ως Κ. Δεν είμαι Καλλιτέχνης, είμαι απλά ο δημιουργός ενός πολυκόφτη.

Δεύτερο θέμα που εισάγεται σχεδόν αυτομάτως: Ας πούμε ότι θέλω μία σκλάβα επειδή η σκλαβοσύνη της είναι έργο μου και αναγνωρίζω το μεγαλείο μου κάθε φορά που κοιτάζω μέσα στα μάτια της. Ας πούμε ότι το να δημιουργώ τις καταστάσεις σκλαβοσύνης είναι αυτό που με ορίζει ερωτικά. Ας πούμε ότι επέλεξα την συγκεκριμένη ως συνοδοιπόρο στο μακρύ ταξίδι της ηδονής. Εάν ισχύουν όλα αυτά, τότε η σκλάβα μου είναι και θα είναι σκλάβα μου, για πάντα, χωρίς την προϋπόθεση της παροχής υπηρεσιών.

Αντιθέτως, εάν αυτά δεν ισχύουν, και ισχύει μόνο η χρηστικότητά της, τότε εάν αρρωστήσει, μείνει παράλυτη ή γεράσει κλπ, δηλαδή αν δεν μπορεί πλέον να μου παρέχει υπηρεσίες, θα πρέπει να την ξεφορτωθώ. Μα τότε τί είναι αυτό που βλέπει ο Κ μέσα στα μάτια της σκλάβας; Τί είναι αυτό που ορίζει τον ίδιο ερωτικά; Και σε τί είναι συνοδοιπόρος; Ο Κ είναι απλά μια νοικοκυρά που βγήκε βόλτα με το καροτσάκι της στο σούπερ μάρκετ υπηρεσιών; 

Επαναλαμβάνω, επομένως, πώς θα έκρινες κάποιον Κ που δεν εκτιμά ο ίδιος το έργο του και την αξία του και την υπόστασή του και ακυρώνει κατ' αυτόν τον τρόπο ο ίδιος το αναμφισβήτητο μεγαλείο της Τέχνης Του;

Αυτό δεν είναι κακό από μόνο του. Τί γίνεται όμως όταν επιζητάς αυθεντικούς Joan Miro στην ζωή σου και αντί γι αυτό, σου δίνουν το λογαριασμό για ένα κιλό παϊδάκια; Καλλιτέχνης που μεγαλουργεί ή νοικοκυρά που αγοράζει κρέας στο χασάπικο; Είναι θέμα αισθητικής κατά την άποψή μου.