Η ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ

Υφάσματα Liberty, ταφτάδες, μετάξια, υπερβολικά στολίδια, αθώα ή πονηρά, αγκράφες, κορδέλες, βέλα, γάντια που έκλειναν με ατελείωτες κουμπότρυπες, κορσέδες, μεσοφόρια, μακριά εσώρουχα, διακριτικά ασπροκεντήματα, μαύρες κάλτσες και ζαρτιέρες. Για να γδύσει αυτές τις κυρίες, ο παππούς έτρωγε όλο το απόγευμα!

 

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, καταλαβαίνει κανείς πως για να γνωρίσουμε τη χαρά του ασανσέρ, χρειάστηκε να κατασκευάσουμε τον πύργο του Άιφελ. Χωρίς την άδεια της κυρίας ήταν απαγορευμένο ακόμα και να βγάλεις το καπέλο σου για να την χαιρετήσεις.

 

Το 1900, είναι το Μοντέρνο Στυλ, η Διεθνής Έκθεση και οι όμορφες κατσαρομάλλες που ανεβοκατεβαίνουν με χάρη τα σκαλάκια των τραμ. Φαίνεται μάλιστα ότι μερικές από αυτές έχουν καταργήσει το μακρύ εσώρουχο κάτω από το μεσοφόρι. Οπότε δεν έμενε παρά να παραφυλάει κανείς και να ευλογεί την εφεύρεση του ποδηλάτου, σε πείσμα του Πρωτοδικείου που τόλμησε, όπως γράφει η Echo de Paris την 10η Οκτωβρίου 1898 να «Καταδικάσει εις φυλάκισιν οκτώ ημερών, τη δίδα Λανζαλέ διά προσβολήν των ηθών. Αυτή η νέα γυνή της οποίας η θεσπέσια κόμη περιβάλλει την κεφαλήν εν είδει φωτοστεφάνου, μη ευρούσα καλλιτέραν απασχόλησιν, διέτρεξε την απόστασιν μεταξύ Μαλοκέ και Σαιν Ζερμαίν ντε Πρε, επιβαίνουσα ιππαστί εις ποδήλατον, έχουσα την φούστα ανασηκωμένην, άνευ εσωτερικού εσωρούχου, φέρουσα επί των γαμπών εν απλόν ζεύγος καλτσών…»

 

Περιπλανιόσουνα λοιπόν στους δρόμους και στα στενά, χαζεύοντας τις πόρνες, που τις έλεγαν και «Μαροκινές», για την αδυναμία που έδειχναν για τα πορτοφόλια από μαροκινό δέρμα των μεγαλοαστών. Ο έρωτας ζει τη δική του «βιομηχανική επανάσταση». Δεν είναι πια προνόμιο μόνο των πλουσίων και των αριστοκρατών. Οι σχέσεις συνάπτονται πια μέσα σε πολυκατοικίες αφιερωμένες στο σκοπό αυτό.

 

Ο λαός έχει υπογάστριο. Ο λαός έχει ανάγκες και επιθυμίες. Και η Δημοκρατία έχει απομυθοποιήσει τη θρησκεία: απόλαυση για όλους. Τα πρώτα βήματα της κατανάλωσης είναι και τα πρώτα βήματα της απόλαυσης. Πάει καιρός που μια όμορφη γυναίκα, χαμένη στα βάθη μιας επαρχίας, ήταν καταδικασμένη στην ανία. Η Μαντάμ Μποβαρύ ανεβαίνει στο Παρίσι! Οι πόλεις είναι τόποι συναντήσεων και απολαύσεων. Τα τρένα οδηγούν εκεί, οι εφημερίδες μιλούν για αυτές, οι φωτογραφίες τις διαφημίζουν και ο έρωτας είναι ένας δρόμος που σε οδηγεί, από εκείνες που δεν έχουν να επιδείξουν παρά μόνο τα κάλλη τους μέχρι τις πιο επιτηδευμένες εταίρες. Ημι-κοσμικές φορτωμένες κοσμήματα, θρασείς και ελευθεριάζουσες, είναι οι σταρ της εποχής και οι βασίλισσες της μόδας.

 

Όλα είναι επιτρεπτά γι’ αυτές που ξέρουν να βρουν ένα προστάτη, να δημιουργούν σχέσεις μέσα στην αριστοκρατία και στους πολιτικούς, γι’ αυτές που ξέρουν ν’ αναδεικνύονται. Πρέπει να επιδεικνύεσαι, να σοκάρεις, να προκαλείς, να εντυπωσιάζεις, να πλασάρεσαι. Για να τονώσει τη γενναιοδωρία των εραστών της γυναίκας του, κάποιος διαδίδει έντεχνα τη φήμη, ότι στην πρεμιέρα της όπερας την πρόσεξε ο νεαρός Βασιλεύς της Ισπανίας, που βρίσκεται για επίσημη επίσκεψη στο Παρίσι. Το ίδιο βράδυ, υποτίθεται ότι μοιράστηκαν το κρεβάτι κάποιας σουίτας επισήμων. Ένα απλό κόσμημα, δανεισμένο από κάποιο έμπιστο κοσμηματοπώλη χρησιμεύει για πειστήριο, και ιδού οι φίλοι μας, περήφανοι που μοιράζονται τις προτιμήσεις ενός βασιλιάς, ανοίγουν διάπλατα τα πορτοφόλια τους. Μικροί και μεγάλοι μεθούν από τα αρώματα που αναδίνουν οι κοκότες Opopanax, Violet te Preziosa του Pinaud, και ο Μεγάλος Δούκας, όταν έρχεται στο Παρίσι, κρατάει ένα μεγάλο μέρος του προγράμματός του για εκείνες τις αμφίβολες «επισκέψεις στον κ. Πρόεδρο του Κοινοβουλίου».

 

Για την απόλαυση ή για το χρήμα, όλοι το ρίχνουν στο σεξ. Ενώ οι νεαροί δούκες νοικιάζουν βίλες στις όχθες του Σηκουάνα ή του Μάρνη για να διοργανώνουν εκεί ρωμαϊκά όργια, όπου συμμετέχουν νεαρές εργάτριες που αποπλανούνται από οργανωμένες συμμορίες προαγωγών, οι χοροί παρασύρουν το πλήθος σε οργιώδεις καντρίλιες. Τα κορίτσια σηκώνουν τη γάμπα πάνω απ’ το κεφάλι τους στο ρυθμό των πονηρών τραγουδιών:

«Αν θέλεις να μ’ ευχαριστήσεις
και να με αγαπήσεις
κάντο με χέρι ελαφρύ
και μ’ απλές κινήσεις»

ενώ τα μιούζικ χωλ και οι τολμηρές επιθεωρήσεις πλημμυρίζουν τους δρόμους. Όλα τα «θέατρα» στήνουν «καλλιτεχνικές» σκηνές, ή ταμπλώ βιβάν, όπου, όλως τυχαίως, το γυμνό επικρατεί! Μεγαλόπρεπα σκηνικά με φρουφρού, χρώματα και εφέ διάφορα. Όλοι συνωστίζονται και γεμίζουν ως κι οι εξώστες ασφυκτικά. Αναφέρουμε για παράδειγμα, την ιστορία ενός ψευτογιατρού. Ιδρύει ένα οίκο φυσιοθεραπείας για την υγεία των πλούσιων γυναικών, που έρχονται και μουλιάζουν με τις ώρες μέσα σε πισίνες με σιντριβάνια τη μεγαλοπρεπή γύμνια τους. Αλλά ο ψευτογιατρός κάνει διπλά τη δουλειά του. Έχει φτιάξει τρύπες στους τοίχους, ώστε οι κύριοι με το αζημίωτο και χωρίς ντροπή να δροσίζουν το βλέμμα τους. Τα παντζούρια ανοίγουν για το κοινό που βλέπει κοσμικές κυρίες σε ντεκόρ αρχαϊκά ή ανατολίτικα, με ημίγυμνα τα χιμαιρικά τους στήθη. Να ένα είδος δραματικής τέχνης που δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τα σημερινά peep shows. Σε μια άλλη περίπτωση, στο «Έρχεσαι, αγάπη μου;» του Σιγκάλ, δυο νεαρές ηθοποιοί παίζουν η μια τη γάτα και η άλλη το ποντίκι, δημιουργώντας μπόλικες ευκαιρίες για σκαμπρόζικες καταστάσεις.

 

Σ’ όλα αυτά τα θεάματα, το αρχαϊκό, το ηρωικό, το φανταστικό και η αλληγορία χρησιμοποιούνται σαν προφάσεις για να επιδεικνύονται γυμνές διάφορες πληθωρικές καλλονές, που τις περιμένουν με ανυπομονησία από τα θεωρεία οι μεγαλομπακάληδες και οι αλλαντοπώλες.

 

Στα πρώτα του βήματα, η έκθεση του γυμνού σώματος είναι παραδεκτή μόνο κάτω από την πρόφαση της καλλιτεχνικής διδασκαλίας, ή της επιστημονικής ή ιατρικής μελέτης. Έτσι εμφανίζονται δεκάδες περιοδικά εικονογραφημένα με γυναίκες που διαλέγονται για τις αγαλματένιες αναλογίες τους, και προορισμένα υποτίθεται για τους καλλιτέχνες «που δεν μπορούν πάντα να έχουν πρόχειρο ένα μοντέλο». Με κλειστό εξώφυλλο ή και όχι, που είχε πάντα την προειδοποίηση: «Το γυμνό είναι αγνό όταν είναι ωραίο». Η βιομηχανία του σεξ αναπτύσσεται αλματωδώς κάτω από το καμουφλάζ. Οι πρώτες καρτ ποστάλ χρησιμοποιούν πόζες συμβολικές ή μυθολογικές που τις σώζουν από την ηθική καταδίκη. Είναι καλαίσθητες εικονογραφήσεις καθαγιασμένων παραδόσεων των προγόνων μας. Προκλητικές, απλές ή σεμνές αυτές οι γυναίκες, που συχνά δεν ήταν επαγγελματίες, ποζάρουν για λίγα χρήματα.

 

Η Γαλλία χρησιμοποιεί τους καλλιτέχνες της σαν άλλοθι. Φυσικά, αυτές που ξεπερνάνε τα όρια της τρέχουσας αξιοπρέπειας, τις κρατάει ο μαγαζάτορας κάτω από τον πάγκο του. Μόνο στον πελάτη που θα δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την καλλιτεχνική «Αφροδίτη» προτείνει να ρίξει μια ματιά σε κάποιες ειδικές σειρές για φανατικούς του είδους. Και αυτές βέβαια είναι άλλο πράγμα. Οι Ολύμπιες Αφροδίτες έχουν εγκαταλείψει το βουνό τους και έχουν μπει στα μπουντουάρ. Όλες οι πηγές απόλαυσης εμφανίζονται σε πορνογραφικές σειρές που είναι αυστηρά απαγορευμένες και κυκλοφορούν από τσέπη σε τσέπη.

 

Συχνά ειδικοί βιβλιοπώλες είχαν εξασφαλίσει κάποιο πολιτικό μέσον, όπως έκαναν και τα μπουρδέλα. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος αυτών των σκίτσων κυκλοφόρησαν με το ταχυδρομείο, που αποτελούσε εγγύηση ανωνυμίας. Για το ξεκίνημα, υπήρχαν πλασιέ που σάρωναν την επαρχία σπίτι σπίτι, τους δρόμους και τις αγορές, εις άγραν πελατείας. Μικροί κατάλογοι είχαν μινιατούρες των σκίτσων για να διαλέξει ο πελάτης. Μόλις έκλεινε η συμφωνία, τα υπόλοιπα γινόντουσαν με το ταχυδρομείο. Μπορεί να ήξερε που έστελνε την παραγγελία, αλλά δεν ήξερε από πού προερχόταν το εμπόρευμα. Μερικοί εκδοτικοί οίκοι είχαν να προτείνουν πάνω από 300 διαφορετικά θέματα, που ο κατάλογός τους στελνόταν στον πελάτη (σε μέγεθος βιβλίου τσέπης) για να πειστεί από μόνος του για την ποιότητα των σκίτσων των «νέων και ωραίων γυναικών», διαλεγμένων με γούστο ανάμεσα στις χαριέστερες των «Νυμφών των Κυθήρων».

 

Σοβαρές επιχειρήσεις, με το αγνότερο εμπορικό πνεύμα, στέλνουν διαφημίσεις στους πελάτες του με προειδοποιήσεις του τύπου «Σας διαβεβαιώνουμε ότι θα ήταν αδύνατο να επιτύχουμε παρόμοια αποτελέσματα με χαμηλότερες τιμές χωρίς να καταλήξουμε σε άθλιες ρεπροντιξιόν όπως κάμουν δυστυχώς άλλοι οίκοι».

 

Γιατί ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγάλος! Τυπωμένα στο Άμστερνταμ, το Παρίσι, το Μιλάνο, το Μόναχο αυτά τα σκίτσα διανέμονται συνήθως σε άλλη χώρα από αυτή όπου τυπώνονται, για να μην σκοντάψουν σε απόσταση πώλησης. Έτσι δημιουργείται ένα πραγματικό ευρωπαϊκό δίκτυο πορνογραφίας, που μάταια προσπαθούν οι αρχές να εξαρθρώσουν.

 

Πάνω από έξι χιλιάδες «περίεργα» αντίτυπα, που σήμερα είναι πολύ σπάνια, κυκλοφορούν έτσι στην Ευρώπη, χωρίς να υπολογίσουμε τα αμέτρητα σκίτσα που τυπώνουν τα «σπίτια» ανακαλύπτοντας σ’ αυτά έναν ωραίο τρόπο διαφήμισης. Ήδη, η Μαντάμ Ορτάνς είχε την ιδέα αυτή στα 1866!

 

 

 

Σκιτσάριζαν τα κορίτσια και έδιναν τα σκίτσα στους πελάτες, που μ’ αυτό τον τρόπο όχι μόνο αποκτούσαν ζωντανές αναμνήσεις από τις αξέχαστες βραδιές που είχαν περάσει, κι έμεναν πιστοί πελάτες της επιχείρησης, αλλά και την συνιστούσαν στους φίλους τους, δείχνοντας τους ακριβώς τι είχε να προτείνει το κατάστημα.

 

 

 

Συνεχίζεται...

 

Γιατί χάρη στην επιμελημένη σκηνοθεσία και το κατάλληλο σκηνικό, το κάθε σκίτσο έδειχνε την ειδίκευση καθενός από τα «κορίτσια» και φυσικά ξύπναγε την επιθυμία στους θεατές να δοκιμάσουν στην πράξη αυτά που έβλεπαν στο χαρτί. Πάντως, αντίθετα από τις εμπορικές εκδόσεις, αυτά τα σκίτσα απεικόνιζαν κατά κανόνα γυναίκες μόνες τους, γιατί χρησίμευαν σαν κράχτης και όχι σαν αντικείμενα απόλαυσης καθ’ αυτά.

 

 

Οι ειδικευμένες σειρές πάλι, έχουν να επιδείξουν όλη τη σεξουαλική πανοπλία του Μοντέρνου Στυλ. Πολυτελή ντεκόρ, δραματικά, τυπικοί ήρωες σαν την καλή νοσοκόμα, την Ασιάτισσα, την Αφρικανή, την κοκκινομάλλα, τον παπά, την σουμπρέτα, τον στρατιωτικό, και φυσικά, τον ταχυδρόμο! Γιατί η φαντασία του 1900 έχει εμμονή με αυτό που τα χρόνια του ΄60 θα το πουν ο «υδραυλικός»: ο εργαζόμενος που κάνει τον γύρο των σπιτιών και φροντίζοντας να διατηρεί καλές σχέσεις με την πελατεία του, πηδάει την ξεμοναχιασμένη αστή ανάμεσα σε δυο διανομές.

 

Αλλά καινούργιες φιγούρες εμφανίζονται αυτή την εποχή όπου η Διαστροφή με κεφαλαίο Δ είναι ένα θέμα που καίει. Γιατί αμέτρητοι συγγραφείς με καλό όνομα, παράγουν (με ψευδώνυμο) μια ερωτική φιλολογία τόσο προκλητική όσο και οι λογαριασμοί τους στην τράπεζα. Όλοι οι τρόποι απόλαυσης αναφέρονται εκεί, από την πορνεία ως το βιασμό, από τη ζωοφιλία ως τις αντρικές φιλίες και τους ανήλικους έρωτες – στην Κολέτ οφείλουμε την Κλοντίν, την πρόγονο της Λολίτας από την εποχή του μοντερνισμού.

 

 

 

Επίσης τα μικρά κοριτσάκια γνωρίζουν εκείνη την εποχή μια τρομερή μόδα και μπαίνουν και αυτά στο χορό της διαφθοράς. Τα πορνεία σπεύδουν να εξασφαλίσουν κοριτσάκια και το παιδικό εφηβαίο δίνει το παρών του στα ερωτικά σκίτσα.. Πραγματικά, η παιδική πορνεία παίρνει τρομερές διαστάσεις και μπροστά στη συζήτηση για τέτοιας ποιότητας προσωπικό, που αύξαινε συνεχώς και την αυξανόμενη δυσκολία εξεύρεσής του, τα πορνεία και οι πορνογραφικές εκδοτικές εταιρείες κατέφυγαν στο καμουφλάζ: νέες γυναίκες που μικροδείχνουν φρόντιζαν ιδιαίτερα την τριχοφυία του σώματός τους ώστε να αποκτούν μία επίφαση παρθενικότητας.

 

 

 

Παράλληλα για να αυξηθεί η κατανάλωση, τη στιγμή που το προσφερόμενο εμπόρευμα ήταν τόσο άφθονο, η βιομηχανία αναγκάζεται να μηχανευτεί προϊόντα που να συντηρούν άσβεστη τη φλόγα και των ενθουσιασμό των πελατών της. Μια πλειάδα προϊόντων με γοητευτικά ονόματα εμφανίζονται, όπως τα προφυλακτικά το όνειρο, την ένεση Μπρου, το Εβιτόλ που παρουσιάζεται σαν «αλάθητο προϊόν για να γυρίσουν τα χρόνια πίσω» ή ακόμα οι δονητές, οι διάφορες ζώνες κλπ.

 

Τέλος, για τους μοναχικούς, οι βιομήχανοι προτείνουν μηχανισμούς σχεδόν το ίδιο αποτελεσματικούς με τους σημερινούς. Ουδέν καινόν υπό τον ήλιον. Από το δονητή με τα κομπαλάκια μέχρι το προφυλακτικό με την ανώμαλη εξωτερική πλευρά, από την κούκλα με τον τεχνητό κόλπο μέχρι τα μισά σώματα χωρίς κεφάλι ή τα ολόκληρα σώματα, με το πρόσωπο φτιαγμένο κατά παραγγελία από φωτογραφίες και εμπλουτισμένα μ’ ένα μηχανισμό που λειτουργούσε με την απλή πίεση και δινόταν με εγγύηση. Ένα εκπληκτικό μοντέλο που προτείνει, είναι αυτόματο και ομιλούν, με ενσωματωμένο φωνογράφο και λειτουργεί κατά βούληση. Διακριτικότητα, εμπιστοσύνη.

 

 

 

Όσο για το αποτέλεσμα που θα είχαν οι σημερινές εφευρέσεις πάνω σ’ έναν καλό Γάλλο του 1908, αρκεί να ακούσετε τον κ. Πουρσύ, άξιο εκπρόσωπο της Ενώσεως Εναντίον της Πορνογραφίας για να καταλάβετε: «Κοκκινίζει το μέτωπό μου και σφίγγω τις γροθιές μου όταν ξαναφέρνω στο μυαλό μου την εικόνα αυτής της εθνικής ατιμίας».

ΤΕΛΟΣ​

 

Απολαυστικό νήμα erma και πολύ καλογραμμένο το κείμενο. Θα μπορούσαμε να έχουμε την πηγή του;
Επίσης, φαντάζομαι ότι παράλληλα έχετε ανεβάσει και φωτογραφίες οι οποίες δεν ανοίγουν, όπως και σε άλλα νήματά σας.

 

Απάντηση: Η ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ

Το κείμενο είναι δικό μου.
Δεν βλέπετε καμία εικόνα;  

 

Δικό σας! Και πάλι συγχαρητήρια λοιπόν, τόσο για το κέντημα όσο και για το αποτέλεσμα.
Όσο για τις φωτογραφίες, ίσως πρέπει να ζητήσετε τεχνική βοήθεια από την διαχείριση. Εσείς, ή εγώ αν είμαι η μόνη που δεν τις βλέπει  

 

Απάντηση: Η ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ

Συγχαρητήρια και από εμένα. Όομορφο, φίνο κείμενο. Οι φωτογραφίες δε φαίνονται ούτε σε εμένα.

 

Απάντηση: Η ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ

Οι εικόνες προστέθηκαν.

Ευχαριστώ.