Η Πείνα

Κι εγώ αυτήν την εντύπωση έχω. Εξ ου και το γλυκύτατο κράξιμο για υπέρ του δέοντος αφηρημένες έννοιες και καλολογικά στοιχεία, που επιμήκυναν ένα αρκετά μετριοπαθές θέμα (γνώμη μου). Θεωρώ πως η αρχική συζήτηση στριφογύριζε ουσιαστικά μέσα σε μια χοάνη "Μην κάνεις υπερβολές, για να συνεχίζεις να απολαμβάνεις το μέτριο". Ιδού το υπερβολικό λοιπόν, και ιδού η απόλαυση του.

Αγαπητός μια φορά δεν είμαι. Αγαπητή, ίσως.
Φυσικά και υπερβάλω. Αυτό άλλωστε προσπάθησα να υπενθυμίσω, την απόλαυση της υπερβολής, και όχι της μίζερης πείνας.

 

Το μόνο όνομα Dante που συνάντησα, ήταν του Alighieri. Ζητώ συγγνώμη, δεν ήξερα ότι απαντάται και σε κυρίες.

Αγαπητή μου, περί μετριότητας του τείνειν και βιωσιμότητας του μέτριου έχουμε αναρτήσει εκτενείς αναλύσεις με τη D. Το θέμα είναι άκρως ενδιαφέρον! Άποψή μου είναι βεβαίως, πως για να μάθεις να απολαμβάνεις το μέτριο (το τείνειν), πρέπει όχι να αποφεύγεις τις υπερβολές, αλλά τουναντίον να υπερβείς το όριο. Το δε όριο δυστυχώς -πολύ δυστυχώς- γίνεται αντιληπτό μονάχα όταν το υπερβείς.

 

Απάντηση: Η Πείνα

Εν γένη η καλύτερη δυνατή προοπτική είναι να δοκιμάζεις,να βιώνεις,να δρας-μέσα από αυτό να γνωρίζεις τον εαυτό σου-και παράλληλα να προσπαθείς να αποκτήσεις την προσωπική σου κοσμοθεωρία να στήσεις εκεί μέσα όλες τις προσωπικές αξίες και ιδανικά με συνέπεια!Να το κάνεις με όση ειλικρίνεια αντέχεις. Είναι πολύ λειτουργικό και απαραίτητο να έχεις πάντα την δυνατότητα να επαναπροσδιορίζεις τις αντιλήψεις τις ιδέες και τις εκτιμήσεις για την ζωή τον εαυτό σου και την σχέση και θέση σου μέ το "όλο". Ακόμα και το ίδιο το "όλο"

Φρονώ ότι πέρα από χαρακτηριστικά τύπου ευφυίας μελέτη και σκέψη χρειάζεται ενίοται ή αλλιώς σε κάποια βήματα και κάτι παραπάνω απ την "αυτοδιδαχή"

Ενα απ τα μεγάλα λάθη που έκανα από μικρός είναι ότι είχα πολύ εμπιστοσύνη στις απόψεις μου και μάλιστα για πράγματα που δεν γνώριζα που δεν είχα ζήσει .... Και είναι δύσκολο να μου επιτρέπω να διδάσκομαι.

Το σίγουρο είναι - μου το δείχνει η ζωή καθημερινά(αν το αντέχω κι αν το επιτρέπω στον εαυτό μου να το βλέπει και να το παραδέχεται) ότι ξέρω πολύ λιγότερα απ ότι νομίζω!

ΥΓ Υστερόγραφο αυτά που λέω μου τάχουν πεί χρόνια πριν αλλά είχα πολλά αντεπιχειρήματα για να τα αντικρούσω 

 

Aγαπητή Dante, age 20 (!)

Έχεις απόλυτο δίκιο για την μετριοπάθεια του θέματος. Με την διαφορά ότι δεν προσπαθώ να δώσω (με απλά και καθημερινά παραδείγματα, είναι αλήθεια, όπως μία run-of-the-mill νυμφομανία) αυτό που λες, "μην κάνεις υπερβολές, για να συνεχίζεις να απολαμβάνεις το μέτριο", αλλά "μην κάνεις υπερβολές για να μην μπουχτίζεις και για να μπορείς να απολαύσεις την υπερβολή, όταν την κάνεις". Γι αυτό "παν μέτρον άριστον". Οι Έλληνες ήταν αριστοτέχνες του πάθους, και το εκτιμούσαν μόνο επειδή γνώριζαν το μέτρο.

Το "Hunger Artist" (του Κάφκα είναι πράγματι) είναι ένα έξοχο κείμενο, πολύ αγαπημένο μου (σιγά που δεν θάταν, και άστα τα σάπια για τα breakthroughs που δεν βλέπεις). Πέρα από το γεγονός ότι ο καλλιτέχνης απαιτεί το κοινό του (έστω και αν απαρτίζεται από ένα και μόνο ένα στοιχειωδώς νοήμον άτομο, που θα εκτιμήσει την τέχνη του), θα ήθελα να επισημάνω ότι η υπερβολή λειτουργεί και αντίστροφα, ιδίως για όσους δεν διακατέχονται από αυτή την ανεξήγητη μανία αυτοκαταστροφής, ίσως γιατί δεν μπορούν (; ) να επιδοθούν στην υγιέστατη αναζήτηση της Υπέρτατης Καύλας, χωρίς να αυτοκαταστρέφονται.

So, stuff me Master. Ιδού το υπερβολικό, ιδού και η απόλαυσή του.

ΥΓ. Έχω μπλέξει με μαζόχες γαμώτο. Θού Κύριε... 

 

@ Syrah: Καλά, και τον Dante από το Devil May Cry, που ήταν σκέτη Diva, που τον πας;

Σχετικά με το μέτριο τώρα. Ήταν πάντα μια έννοια που κάθε φορά που την προσέγγιζα, τόσο μου διέφευγε. Απλά έχω αποδεχτεί πως είμαι άτομο των άκρων και έτσι αντιλαμβάνομαι τον κόσμο. Και αν υπάρχει κάτι πάγιο στη λογική μου, είναι η ίδια η λεξιλογική ερμηνεία του 'ανθρώπου', ως το ων που κοιτάζει ψηλά. Πόσο ψηλά; Απεριόριστα ψηλά.


jimboy, are you for real? Σε μένα απευθύνεσαι, και αν ναι, τι, προσπαθείς να μου μάθεις πως να αντιμετωπίζω την ίδια μου τη ζωή; Γιατί είδες κάπου πως κάνω κάτι λάθος; ...assuming muchly, ain't we? Ο μόνος λόγος που σου απαντώ είναι επειδή δεν ανέχομαι τον ρατσισμό σε οποιαδήποτε του μορφή. Και μόνο το ότι πιστεύεις πως μπορείς ελεύθερα να παίρνεις τον όποιο διδακτικό τόνο έναντι μου, απλά και μόνο λόγω ηλικιακής ανωτερότητας (lol) είναι μια από τις χειρότερες κεκαλυμμένες ρατσιστικές πράξεις. Θα σε παρακαλούσα να μη προσπαθείς να με ταιριάξεις μέσα στις όποιες φόρμες έχεις πιθανόν σχηματίσει για άμυαλα επαναστατημένα νιάτα με μεγάλο στόμα και ίχνος σεβασμού, όσο μεγάλο ποσοστό της νεολαίας και αν ανταποκρίνεται σε αυτό (εσού συμπεριλαμβανομένου, υποθέτω).

BTW, ο σεβασμός κρύβει ένα κολπάκι: πρέπει να κερδηθεί, όχι να δοθεί φτηνιάρικα λόγω ενός νούμερου (ηλικίας, τραπεζικού λογαριασμού και πάει λέγοντας).


dora_salonica, ενώ τα posts σου έχουν πολύ ενδιαφέρον, με το εικονίδιο που έχεις μου εξαφανίζετε κάθε καλή διάθεση. Μετά από τις μάχες επί των μαχών που έχω δώσει (και χάσει, προφανώς) για την ποιότητα στο κινούμενο σχέδιο κι στα κόμικς, το να βλέπω αυτό το αηδιογράφημα ΚΑΙ σε bdsm forum είναι απλά too much. Don't mind me, προσωπικό κόλλημα που έπρεπε να εκφράσω.

Επί του θέματος.

Οι Έλληνες είναι σάπια ράτσα. Τα μισά από αυτά που έλεγαν αυτοαναιρούνται. Αλλά μην τους πεις πως στο είπα, είναι μυστικό τάξεως Ελευσίνιων Μυστηρίων. Τέλος πάντων, αυτό κατάλαβα κι εγώ, και για άλλη μια φορά θα πω πως μου φαίνεται πεζό. Κόβω το καθημερινό κάπνισμα, και το ένα τσιγάρο την εβδομάδα μου φαίνεται οργασμικό. Big fucking deal, αν ξέρεις να το εκτιμάς, και με ένα πακέτο την ημέρα την ίδια απόλαυση νιώθεις, και όχι από ψυχαναγκασμό, αλλά από επιλογή. Sorry για την πεζότητα των παραδειγμάτων μου ^_~

...αυτό κανονικά θα έπρεπε να βγάζει νόημα ( ; ). Αλλά νόημα γυρεύω και νόημα δε βρίσκω, εκτός αν είναι κάτι σε 'άτοπο θεώρημα'. Rewording please?

 

Απάντηση: Η Πείνα

Η προσωπική αντιπαράθεση είναι κάτι που δε με ελκύει και όλο αυτό το μικρό χρονικό διάστημα που βρίσκομαι στο φόρουμ την αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Απλά δεν μου προσφέρει κάτι . Ο εγωισμός μου κάθε φορά που έχει την ευκαιρία θέλει να πεταχτεί να μιλήσει να "πάρει την ρεβάνς". Αλλά δεν μ αρέσει να πέφτω στα δικά μου τα μάτια. Αν ξαναδιαβάσεις προσεκτικά το ποστ μου ίσως διαπιστώσεις ότι μιλώ για τον εαυτό μου έστω κι αν χρησιμοποιώ δεύτερο πρόσωπο απλά γιατί με εξυπηρετεί στον τρόπο της ανάπτυξης.
Σίγουρα για ότι γράφω αφορμή παίρνω από πράγματα που έχω δει γραμμένα και σε πολλές περιπτώσεις(ίσως η συγκεκριμένη είναι μία τέτοια) αναγνωρίζοντας στα κείμενα άλλων κομμάτια της δικής μου προσωπικότητας. Και ναι έχω την αλαζονεία να πιστεύω ότι όλο και κάτι χρήσιμο μπορεί να πάρει κάποιος αν διαβάζει με προθυμία και όχι με διάθεση να κερδίσει την μάχη των εντυπώσεων.

 

jimboy, ακόμα και η μασκαρεμένη, passive aggressive, προσωπική νύξη, και πάλι όχληση είναι. Από τη στιγμή που απευθυνόσουν καθαρά σε μένα (έστω και πλαγίως, πράγμα ανούσιο κατ' εμέ), με τη σειρά μου απευθύνθηκα σε σένα. Πέρα από την όποια δυσφορία προκαλώ (δεν το κατανοώ αλλά ας έχει), προτιμώ τα σταράτα λόγια και όχι τα 'μιλούσα για μένα'.

Δεν υπάρχει κάτι το προσωπικό, ή μάλλον, τα πάντα είναι προσωπικά σε κάποιο επίπεδο, αφού αναπόφευκτα χρωματίζουμε τα λόγια μας με το δικό μας προσωπικό ύφος. Είδα το κρούσμα ρατσισμού (πάντα κατά τη γνώμη μου) και το ανέφερα, όπως κάνω πάντα σε παρόμοιες περιπτώσεις. Ίσως ακόμα και μέσα από τα άπειρα λόγια μια παιδίσκης να προβάλλει κάτι χρήσιμο άλλωστε, αν δεν βιαστούν οι γνωστικοί και οι έμπειροι να επιχειρήσουν να τα ακυρώσουν.

 

Είναι απλό. Έχω αποδεχτεί ότι είμαι κιτς και ότι με ελκύει το κιτς. Όσοι ενοχλούνται μπορούν κάλλιστα να μην μου απευθύνουν τον λόγο.

Δεν νομίζω ότι οι Έλληνες είναι σάπια ράτσα. Απλά είμαστε τόσο απομακρυσμένοι πλέον από αυτούς που δεν μπορούμε να τους "πιάσουμε". Πράγματι αυτά που έλεγαν αυτοαναιρούνται, για τον απλούστατο λόγο ότι τα είπαν όλα. Η άποψή μου είναι ότι παίρνουμε ένα απόσταγμα από αυτά που είπαν και αυτό είναι ότι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε, δεδομένης της circunstancia στην οποία βρισκόμαστε.

Καταλαβαίνω αυτό που λες. Χαίρομαι που είσαι σε θέση να εκτιμάς και να επιλέγεις. Προσωπικά δεν ήξερα να εκτιμήσω πολλά πράγματα και δεν ήξερα να επιλέγω. Το εργαλείο της στέρησης με βοήθησε πολύ.

Με συγχωρείς, τώρα το είδα. Εννοούσα το εξής:

Η υπερβολή λειτουργεί και αντίστροφα, ιδίως για όσους δεν διακατέχονται από αυτή την ανεξήγητη μανία αυτοκαταστροφής, από την οποία ίσως διακατέχονται όσοι δεν μπορούν (; ) να επιδοθούν στην υγιέστατη αναζήτηση της Υπέρτατης Καύλας, χωρίς να αυτοκαταστρέφονται.

Τέλος, με συγχωρείς για την αναφορά μου στην ηλικία σου. Επρόκειτο περί θετικής έκπληξης.

Σου εύχομαι καλή παραμονή στο φόρουμ, έστω και καθυστερημένα. 

 

Απάντηση: Re: Η Πείνα

Σε έναν διαδικτυακό τόπο επικοινωνίας ο μοναδικός τρόπος να ακυρωθεί κάτι είναι να μην τύχει καμίας προσοχής!

Έχεις απόλυτο δίκιο


Το τελευταίο που θα ήθελαν να κάνουν(εξ ορισμού!)

 

Πολλές μέρες πέρασαν, όμως, και όλο αυτό τελείωσε. Ένας επόπτης πρόσεξε μια μέρα το κλουβί και ρώτησε τους φροντιστές γιατί αυτό το πολύ καλό κλουβί έπρεπε να μένει αχρησιμοποίητο, με βρώμικα άχυρα μέσα. Κανένας δεν ήξερε, μέχρι που κάποιος, βοηθούμενος και από την πινακίδα, θυμήθηκε τον καλλιτέχνη της πείνας. Σκάλισαν μέσα στα άχυρα με ραβδιά και τον βρήκαν εκεί μέσα. "Ακόμη νηστεύεις;" ρώτησε ο επόπτης, "πότε επιτέλους θα σταματήσεις;" "Συγχωρείστε με, όλοι σας", ψιθύρισε ο καλλιτέχνης της πείνας. Μόνο ο επόπτης, που είχε το αυτί του κολλημένο στα κάγκελα, τον άκουσε. "Φυσικά", είπε ο επόπτης και χτύπησε απαλά το κεφάλι του με το δάχτυλό του για να δείξει στους φροντιστές την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο άντρας, "σε συγχωρούμε". "Πάντα ήθελα να θαυμάζετε την νηστεία μου", είπε ο καλλιτέχνης της πείνας. "Μα την θαυμάζουμε", είπε ο επόπτης, ευγενικά. "Αλλά δεν πρέπει να την θαυμάζετε", είπε ο καλλιτέχνης της πείνας. "Ε τότε δεν την θαυμάζουμε", είπε ο επόπτης, "αλλά γιατί δεν πρέπει να την θαυμάζουμε;" "Γιατί είμαι αναγκασμένος να νηστεύω, δεν μπορώ να κάνω τίποτε γι αυτό", είπε ο καλλιτέχνης της πείνας. "Τι μυστήριος που είσαι", είπε ο επόπτης, "και γιατί δεν μπορείς να κάνεις τίποτε γι αυτό;" "Επειδή", είπε ο καλλιτέχνης της πείνας, ανασηκώνοντας λίγο το κεφάλι του και λέγοντας, με τα χείλη του σουφρωμένα, σαν να ετοιμαζόταν για ένα φιλί, κατευθείαν μέσα στο αυτί του επόπτη, έτσι ώστε να μην χαθεί ούτε μία συλλαβή, "επειδή δεν μπορούσα να βρω ένα φαγητό που να μου αρέσει. Αν το είχα βρει, πιστέψτε με, δεν θα το έκανα θέμα και θα μπουκωνόμουν κι εγώ, όπως κάνετε εσείς και όλοι οι άλλοι."

Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια...

(Κάφκα, Ο καλλιτέχνης της πείνας)

 

Πηγή έμπνευσης για τον Κάφκα στάθηκε το μυθιστόρημα Η Πείνα του Κνουτ Χάμσουν που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ και μεταφέρθηκε με επιτυχία στον κινηματογράφο από τον Χένινγκ Κάρλσεν.

Υ.Γ: Αντί rep, αφού το σύστημα δεν μ’ αφήνει να σου βάζω όσο συχνά θα ήθελα…

 

Την Πείνα μου την έδωσε ο πατέρας μου για να την διαβάσω όταν ήμουν 11 ετών. Παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία. Το συγκεκριμένο βιβλίο, το οποίο έχω ακόμη και το φυλώ ως κόρη οφθαλμού (γιατί μπορεί οι μπαμπάδες μου να μην έχουν κόρες, αλλά εγώ τον μπαμπά μου δεν θα τον πετάξω από μέσα μου με τόση ευκολία) εκδόθηκε στην Αθήνα το 1956 από τις εκδόσεις Νίκου Δ. Νίκα. Η μετάφραση είναι του Βασίλη Δασκαλάκη.

Το απόσπασμα που παραθέτω προέρχεται από αυτό το αγαπημένο βιβλίο...


Σιγαλιά. Ούτε ένας άνθρωπος γύρω, ούτ' ένα φως, ούτ' ένας θόρυβος. Είχα φτάσει στον πιο άγριο παροξυσμό. Αγκομαχούσα βαριά κι έκλαιγα τρίζοντας τα δόντια μου κάθε φορά που έβγανα τα κοματάκια κείνα το κρέας, που ίσως θα με θρέφανε λίγο αν τα κρατούσα μέσα μου. Σαν είδα πια πως όσο κι αν προσπαθούσα ήταν ανώφελο, έδωσα μια και σφεντόνισα το κόκαλο πάνω στην πόρτα. Και τότε, μέσα σε μια τρικυμία μίσος, μέσα σε πέλαγο λύσσας, σήκωσα τα χέρια μου απειλητικά κατά τον ουρανό, τα δάχτυλά μου συσπασμένα σα νύχια άγριου γύπα, και με μια βραχνή και πνιγμένη φωνή, κραύγασα το όνομα του Θεού φοβερίζοντας...

...Σου το φωνάζω, ω άγιε Βάαλ του ουρανού, δεν υφίστασαι δεν υπάρχεις! μα κι αν υπήρχες, θα σε καταριόμουν κ' οι αρές μου θα ήτανε τόσο τρομερές, που οι ουρανοί σου θα κλονίζονταν. Προσφέρθηκα να σε υπηρετήσω, σου πρόσφερα την αφοσίωσή μου και συ μου την αρνήθηκες. Μ' απώθησες εσύ, σου γυρίζω κι εγώ δια παντός τη ράχη, γιατί δεν εστάθεις ικανός να φτάσεις εγκαίρως. Σου το λέω: Ξέρω πως μου μέλλεται να πεθάνω, όμως και πάλι θέλω να σε προσβάλω, εσένα, Θεέ και Άπι του ουρανού, θέλω να σε βρίσω, κι ας αισθάνομαι το θάνατο εδώ, πίσω απ' τα δόντια μου. Στο λέω καθαρά: Θα προτιμούσα χίλιες φορές να είμαι υπηρέτης στην κόλαση παρά λέφτερος στο βρωμοπαράδεισό σου. Δε δοκιμάζω παρά περιφρόνηση για το ουράνιό σου αχανές, για αιώνιο καταφύγιό μου διάλεξα την άβυσο όπου γκρεμίστηκαν οι δαίμονες, ο Ιούδας και ο Φαραώ! Ο ουρανός σου, παραγεμισμένος από όλων των ειδών τους ηλίθιους, από όλα τα νερουλά μυαλά, απ' όλους τους πτωχούς τω πνεύματι της επίγειας ζωής, με κάνει ν' αηδιάζω. Τον κατοίκισες από όλες τις ταπεινές πόρνες, οι οποίες, αφού γλέντησαν καλά καλά και γνώρισαν όλες τις ηδονές τούτου του κόσμου, πέσανε την τελευταία τους στιγμή σε κλαθμό και λύγισαν το γόνατο μπροστά σου. Σου το λέω! Έκαμες κατάχρηση της δύναμής σου απέναντί μου και δεν ήξερες, ω Μηδέν πάνσοφο, ότι όση δήποτε κι αν ήταν η δυστυχία μου, εγώ δε θα λύγιζα ποτέ. Σου το φωνάζω: Πάσα στιγμή της ζωής μου, καθένα από τα κύτταρα του είναι μου θα ορθόνεται μπροστά σου για να σε λοιδωρήσει, σένα ω παντελεήμον κάθαρμα, ακόμη κι αν συ θα βρίσκεσαι στον έβδομο ουρανό. Σου το λέω εσένα, κι αν μπορούσα θα το φώναζα διάτορα, με μια κραυγή τρομερή, πάνω και πέρα απ' όλους τους κόσμους. Θα ήθελα ακόμη να το φυτέψω μέσα στις ψυχές όλων των ανθρώπων που δε γεννηθήκανε ακόμα και που θα δουν μια μέρα του ήλιου το φως. Θα πεθυμούσα να το φυσήσω σε κάθε πέταλο λουλουδιού, σε κάθε φύλλο δέντρου, σε κάθε σταγόνα του ωκεανού. Την ημέρα της τελευταίας κρίσεως θα σε βρίσω. Θα κραυγάζω, ως που απ' τις φωνές να πεταχτούν τα δόντια απ' τις σαγόνες μου, θα φτύσω όλο μου το σάλιο απάνω στην απέραντη αθλιότητα της θεότητάς σου. Σου το λέω: από σήμερα και πέρα σε απαρνιέμαι, αρνιέμαι τη φύση σου και τα φαινόμενά σου. Θα καταραστώ το μυαλό μου αν σε συλογιστεί, θα ξεσκίσω τα χείλια μου αν προφέρουνε τ' όνομά σου. Αν υπάρχεις, τα λόγια αυτά είναι τα τελευταία που σου απευθύνω! Ζωντανός ή νεκρός, σου λέω χαίρε για πάντοτε, για τον αιώνα τον άπαντα. Τίποτ' άλλο δε σου λέω, σου γυρίζω τη ράχη μου και τραβώ το δρόμο μου μπρος...

Σιγαλιά...