Η ΣΥΓΚΑΤΟΊΚΗΣΗ

Η ιστορία εξελίσσεται σε μία μεγάλη πόλη της Ελλάδος και οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις πρόσωπα ή γεγονότα είναι εντελώς τυχαία.


Σε μια πόλη της Ελλάδος στα τέλη της δεκαετίας του 70, τότε που άρχισε η αντιπαροχή των οικοπέδων, μια ιδιοκτήτρια με τα αδέλφια της αποφασίζουν να δώσουν ένα οικόπεδο που είχαν κάπου στο κέντρο της Αθήνας, ας πούμε, στο αδηφάγο κτήνος της αντιπαροχής.

Φτιάχτηκε λοιπόν μια πολυκατοικία με αρκετά διαμερίσματα. Γνωστή νεοελληνική νοοτροπία της εποχής και όχι μόνο, έφερε πολλούς ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις μονοκατοικίες που διέμεναν και να μετακομίσουν εκεί.

Άλλοι είχαν χρήματα και πήραν τα ρετιρέ, άλλοι γνώριζαν τους οικοπεδούχους και πήραν στα υψηλά πατώματα.

Μια από τους οικοπεδούχους ήταν πολύ όμορφη, ψηλή ξανθιά με γαλανά μάτια και τέλειες αναλογίες. Ήταν η κυρία Ντάρμπη. Οι γονείς της ήταν Έλληνες μετανάστες από την Αμερική. Το πραγματικό της όνομα ήταν Κων/να.

Η κυρία Ντάρμπη, γύρω στα σαράντα μορφωμένη, τελειόφοιτος της φιλοσοφικής, παρόλο που γεννηθηκε και μεγάλωσε στο εξωτερικό είχε τη νοοτροπία της Ελληνίδας επαρχιώτισσας νεόπλουτης θείτσας από αυτές που νομίζουν πως επειδή είχε το οικόπεδο δικό της μπορούσε να κάνει ότι ήθελε ακόμη και μετά την παραχώρηση στον εργολάβο. Είχε αναλάβει το ρόλο της διαχειρίστριας της οικοδομής χωρίς φυσικά να έχει ιδέα από το τι σημαίνει σωστή και δίκαιη μεταχείριση των ενοίκων.

Στην είσοδο της πολυκατοικίας είχε φτιάξει ένα καφέ, ευελπιστώντας να βγάζει κάποιο χαρτζιλίκι και να σκοτώνει την ήδη σκοτωμένη ζωή της.

Περνούσε ο καιρός και η πολυκατοικία παρόλο που ήταν γεμάτη κόσμο, στην ουσία μόνο οι κολλητοί της παραπάνω κυρίας της έκαναν την τιμή να επισκέπτονται το καφέ της και να γλείφουν τα λεγόμενα και τις απόψεις της.

Ήταν τόσο ρηχή από άποψη διαχείρισης του καφέ που δεν έδωσε καμμία σημασία στο γεγονός. Εκεί λοιπόν σύχναζαν διάφοροι δήθεν κουλτουριάρηδες, παρακμιακοί τύποι, από αυτούς που νόμιζαν πως είναι έτσι. Γιατί άλλο κουλτουριάρης και παρακμιακός, ασυμβίβαστος και περιθωριακός και άλλο κενός και άνευ ουσίας.

Στο καφέ λοιπόν μία μέρα μπήκε ένας άνδρας για να πιει ένα νερό. Ήταν βρώμικος, άσχημος και με την πρώτη ματιά κατάλαβε την επιφυλακτικότητα και την αφ’ υψηλού αντιμετώπιση των περισσοτέρων. Γούσταρε την κατάσταση και κάθισε να το διασκεδάσει. Αποφάσισε λοιπόν να νοικιάσει και ένα διαμέρισμα στο υπόγειο. Ο Μπίρλα, έτσι τους συστήθηκε.

Άκουγε τις συζητήσεις των υπολοίπων και έβλεπε πως με πολύ λίγους, κανα δυο συμφωνούσε, με τους άλλους διασκέδαζε.

Μια μέρα ένας από αυτούς δήλωσε πως είχε μείνει χωρίς δουλειά και πως ντρεπόταν που δεν είχε να πληρώσει τον καφέ του. Άρχισε να κλαίγεται για το χάλι του και εμμέσως να εκλιπαρεί για τον οίκτο των άλλων.

Ξέχασα να αναφέρω πως η δήλωσή του είχε να κάνει με ένα σχόλιο του Μπίρλα για τους τεμπέληδες που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να καταλάβει, αλλά όλοι έσπευσαν να του τα χώσουν. Είπε λιγο πολύ πως όλοι θα μπορούσαν να βρουν δουλειά αρκει να το ήθελαν πραγματικά. Απλώς δεν το είπε τυλιγμένο σε ωραίο χαρτί, όπως συνήθιζαν να κάνουν οι θαμώνες μεταξύ τους τόσα χρόνια τώρα χρυσώνοντας ο ένας το χάπι στον άλλον.

Αμέσως εχθροί και φίλοι του άρχισαν να του λένε λόγια αγάπης γεμάτα υποκρισία και οίκτο. Αυτός εμμέσως καμάρωνε για το χάλι του κατηγορώντας και βρίζοντας δημοσίως τον Μπίρλα για τις αλήθειες που άκουσε ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του.

Το ίδιο έκαναν και οι υπόλοιποι. Ύβρεις, ειρωνείες και άλλα τέτοια οι κατά τα άλλα πολιτισμένοι θαμώνες.

Η κυρία Ντάρμπη άλλαξε εκατό χρώματα, ούρλιαζε έξαλλη, που ο Μπίρλα της χάλασε την ησυχία της. Τον πέταξε έξω από το σπίτι και του είπε: «Μπίρλα δε σου επιτρέπω να προσβάλεις τους θαμώνες του καταστήματός μου. Αυτοί μου έμειναν δε θα μου διώξεις εσυ και τους τελευταίους». Τι θα κάνω εγώ μετά? Πως θα γεμίζω την άδεια ζωή μου? Το τελευταίο δεν το είπε ξεκάθαρα, αλλά φάνηκε από την αντίδρασή της.

Ο Μπίρλα θύμωσε όχι για την αντίδραση των ενοίκων, τους περισσότερους του είχε γραμμένους στα παπάρια του, αλλά για την αντίδραση της κυριας Ντάρμπη, για τη μονομερή απόφασή της. Επειδή δηλαδή το έπαιζε διαχειρίστρια της οικοδομής και νοικιαζε κάποια διαμερίσματα, επειδή της είχαν μείνει ελάχιστοι πελάτες και φοβόταν πως μαζί με αυτούς θα χάσει και το «σπουδαίο» ρόλο της, πήρε ελαφρά τη καρδία και χωρίς δεύτερη σκέψη την απόφαση να «τιμωρήσει» τον Μπίρλα.

Η υποκρισία τους περίσσευε, κανείς δε σκέφθηκε πως ίσως ο τεμπέλης και η κυρία Ντάρμπη να είχαν αδικο. Να δουν λίγο πιο βαθιά. Αλλά άνθρωποι επιφανειακοί ήταν τι περίμενες, σκέφθηκε.

Ο Μπίρλα αποφάσισε να συνεχίζει να πηγαίνει για καφέ εκεί χωρίς να συμμετέχει στις επαναλαμβανόμενες ανούσιες συζητήσεις που έκαναν νομίζοντας πως λένε σπουδαία πράγματα και να συνεχίζει να διασκεδάζει μαζί τους.


Συμπέρασμα: οι έχοντες την εξουσία (εξουσία= η δυνατότητα λήψης αποφάσεων) οφείλουν να ξέρουν να τη διαχειρίζονται. Αλλιώς βαυκαλίζονται πως κάνουν κάτι σπουδαίο.

 

Συμπέρασμα δεύτερο (αν η νηματοθέτιδα μου το επιτρέπει): Τόσο οι Ντάρμπες, όσο και οι Μπίρλες αυτού του κόσμου καταλήγουν στο ίδιο λάθος ξεκινώντας από εκ διαμέτρου αντίθετες αφετηρίες, θεωρούν πως εκείνοι και μόνο εκείνοι κατέχουν την αλήθεια...

 

τα ιδια και τα ιδια η ζωη ειναι ενας κυκλος......αυτα που γινονταν στην δεκαετια του 70 γινινται και σημερα, τα ονοματα αλλαζουν μονο..