Η Συναυλία

Εμ, απαντηση προς τον john_slave96:
λατρευω αυτο που θα μπορουσαμε να ονομασουμε "προκαταρκτικα". Γιατι να προβάλλουμε βιαιες εικόνες προτού εκφράσουμε κάτι λιγότερο προχωριμένο? Δν θα είχε κ πολύ ενδιαφέρον... Βέβαια συντελεί το γεγονός πως τα γουστα μου ειναι (σαφώς) πιο soft από εκείνα του αγαπητού μου Lost Boy, αλλά έτσι θα υπάρχει κ μία ποικιλία που θα ικανοποιεί και τις δύο απόψεις...
Για την συνέχεια της ιστορίας, θα σας έχω για λίγο ακόμα στην αναμονή, γιατί είμαι σε περίοδο πολύ κουραστική. Although I promise I'll do my best!

 

Η Μαριάννα ήξερε πως έπρεπε να αντιδράσει. Η φίλη της την χρειαζόταν και το μέρος αυτό δεν ήταν καθόλου ασφαλές για την ίδια... Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, όπου κι αν κοίταζε έβλεπε δυσάρεστες εικόνες, συχνά σοκαριστικές. "Πως μπορεί να χαμογελάει εκείνος όταν κάνει τον άλλον να υποφέρει; Και πως, ω Θεέ μου!, πως μπορεί κ ο άλλος να χαμογελάει, ενώ υποφέρει;;"
Ενώ περπατούσε ανάμεσα στο πλήθος ξαφνικά τα πάντα σταμάτησαν. Μία αλλόκοτη ησυχία έπεσε στον χώρο, μία αφύσικη ακινησία. Γύρισε προς το μέρος που ήταν στραμμένη η προσοχή όλων και προσπάθησε να διακρίνει τι ήταν εκείνο που προκάλεσε αυτήν την αλλαγή. Και είχε ένα προαίσθημα μέσα της που της έλεγε πως αυτό δεν ήταν καθόλου καλό.
Άνοιξε δρόμο σπρώχνοντας και παραμερίζοντας όποιον έβλεπε μπροστά της. Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε την έκανε όλο και πιο νευρική. Φτάνοντας στη μέση του προαυλίου σταμάτησε απότομα. Η Έφη στεκόταν ακίνητη στο κέντρο ενός κύκλου που αποτελούνταν από άντρες και γυναίκες με χλωμά πρόσωπα και μαύρα ρούχα, κόκκινα μάτια κι ωχρά χείλη. Όλοι είχαν μία έκφραση πείνας στα μάτια τους, αδιευκρίνιστης όμως προέλευσης. Τότε η Μαριάννα άκουσε την Eliza να μιλάει
"Helena, Libertina εσείς πρώτες!"

Δύο κοπέλες, προφανώς δίδυμες και με μία περίεργη ομορφιά ξεπρόβαλαν μέσα από το πλήθος. Πλησίασαν την Έφη και με απότομες κινήσεις έσκισαν τα ρούχα της. Ακόμα και μες το αμυδρό μισοφως η Μαριάννα μπορούσε να διακρίνει δυο πληγές στο στήθος της φίλης της. Της ήρθε αναγούλα όταν σκέφτηκε με ποιον τρόπο μπορεί να προκλήθηκαν.
Οι κοπέλες στάθηκαν μπροστά από την Έφη. Με το ένα χέρι αγκάλιασαν τη γυμνή της μέση και με το άλλο έπιασαν τους καρπούς της. Ύστερα, αφού αντάλλαξαν ένα χαμόγελο κι ένα πεταχτό φιλί μεταξύ τους έσκυψαν πάνω από τον λαιμό της κοπέλας και το δάγκωσαν ταυτόχρονα κι απ' τις δύο πλευρές. Εκείνη άφησε έναν βαθύ αναστεναγμό και στη συνέχεια λιποθύμησε. Η Helena και η Libertina την κράτησαν με τα χέρια που είχαν περασμένα γύρω απ’ την μέση της και συγκράτησαν την πτώση της. Τα χείλη τους ήταν κολλημένα στον λαιμό της Έφης, ακόμα κι όταν η Eliza φώναξε "Αρκετά!". Τελικά ήταν ο Chris που σταμάτησε το σκηνικό. Έσπρωξε βίαια τις δίδυμες και πήρε στα χέρια του την Έφη. Έγλυψε το λίγο αίμα που έτρεχε από τις ανοιχτές πληγές στο στήθος της και μετά τοποθέτησε το σώμα της στο χώμα. "Δικιά σας..." είπε αρκετά χαμηλόφωνα, αλλά πεντακάθαρα μες στην απόλυτη σιωπή. Και τότε όλοι οι μαυροφορεμένοι που παρακολουθούσαν εκστασιασμένοι όρμησαν στο θύμα τους, που σύντομα είχε μετατραπεί σε ένα κουρέλι, γεμάτο πληγές από νύχια και δόντια.

Ο Chris έστρεψε την προσοχή του στην Μαριάννα, η οποία ακόμα στεκόταν στην ίδια θέση, γεμάτη φρίκη για ότι είχε μόλις παρακολουθήσει... Όταν συνειδητοποίησε πως το διαπεραστικό βλέμμα του πιανίστα ήταν καρφωμένο πάνω της, έβγαλε μία κραυγή κι άρχισε να τρέχει προς την έξοδο...

 

Final Chapter

Ο κόσμος εκστασιασμένος από τη σκηνή αυτή, χειροκροτούσε φωνάζοντας ενθουσιασμένα σαν να είδε μια από τις εντυπωσιακότερες παραστάσεις. Η ενέργειά αυτή προκάλεσε το γέλιο στους μαυροφορεμένους «ηθοποιούς» ενώ υποκλίθηκαν μπροστά στο πλήθος ικανοποιημένοι.

Η Μαριάννα ψάχνοντας το δρόμο για την έξοδο από την οποία μπήκε στο χώρο, συνάντησε δυο αδύνατους νεαρούς που είχε δει ξανά στη συναυλία το ίδιο βράδυ. Εκείνοι την αναγνώρισαν λέγοντάς της.
-Ωραίο show. Συμμετέχεις κι εσύ ή μόνο η φίλη σου;
Δεν ήταν η ώρα να τους δώσει σημασία ή εξηγήσεις, μονάχα έπρεπε να φύγει από εκεί μέσα το συντομότερο δυνατό.
Ενώ τους παραμέρισε απωθώντας τους βίαια το βλέμμα της έπεσε επάνω στη χαρακτηριστική πράσινα φωτισμένη πινακίδα exit, πάνω από την πόρτα από την οποία μπήκε στο χώρο. Τρέχοντας προς την έξοδο όμως, αυτόν που συνάντησε να στέκεται ακριβώς μπροστά της κόβοντας την ορμή της ήταν ο Chris χαμογελώντας και πάλι προς το μέρος της.
Για μια στιγμή σάστισε και σκέφτηκε πως δεν μπορεί να ξεφύγει πλέον από εκεί μέσα. Το μόνο που μπορούσε να κάνει και πάλι και το οποίο έκανε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, ήταν να δοκιμάσει να χαθεί ξανά μέσα στο πλήθος με την ελπίδα πως δε θα την έβρισκε.

Το πλήθος συνέχιζε τον τρελό χορό του με μεγαλύτερο πλέον ενθουσιασμό καθώς η ένταση των σκηνών στις σκοτεινές γωνίες του χώρου και της μουσικής που τις συνόδευε, ολοένα κι αύξανε. Ώσπου κάποια στιγμή η ματιά της έπεσε επάνω σε κάποιον καυγά.
Ένας νεαρός ντυμένος με δερμάτινα ρούχα, σκουλαρίκι στη μύτη, στα αυτιά και με ξυρισμένο κεφάλι εκτός από ένα λοφίο το οποίο είχε βάψει ροζ, είχε πιάσει με τα δυο του χέρια έναν από τους παρευρισκόμενους με μέτριο ανάστημα και τον κρατούσε από το γιακά του παλτού του. Ο μικρόσωμος άνδρας φαινόταν σχεδόν ατάραχος, ενώ ο τύπος με τα δερμάτινα τον κράταγε γερά και φαινόταν να τον απειλεί ή να τον βρίζει. Η Μαριάννα δεν μπορούσε να καταλάβει τι έλεγε καθώς η μουσική κάλυπτε αυτά τα οποία λέγονταν, αλλά το ότι είχε μαζευτεί τόσος κόσμος γύρω τους σήμαινε πως επικρατούσε αναβρασμός. Σε κάποια στιγμή κι ενώ ο τύπος που έμοιαζε με punk κρατούσε με το ένα χέρι του τον μικρόσωμο από το παλτό του, με το άλλο χέρι τον χτύπησε με τη γροθιά του δυνατά στο πρόσωπο και αμέσως μετά του τράβηξε το παλτό σκίζοντάς το στο ύψος του ώμου.
Η απάντηση από τον πριν λίγο χτυπημένο τύπο ήρθε σχεδόν σαν αστραπή. Χωρίς να προλάβει να δει κανείς λόγω της ταχύτητας που δόθηκε το χτύπημα από τον μικρόσωμο άνδρα, το κεφάλι του punk αποκολλήθηκε από το σώμα του και κουτρουβάλησε στο δάπεδο, φθάνοντας στα πόδια της Μαριάννας με το στόμα και τα μάτια ανοιχτά να την κοιτούν με έκπληξη.

Ακολούθησε σιωπή...
Δεν μπορεί να πει κανείς αν η μουσική σταμάτησε ή το θέαμα ήταν τέτοιο ώστε να προκαλέσει κώφωση σε αυτούς που το παρακολούθησαν.
Το μόνο που κατάφεραν να παρατηρήσουν αμέσως μετά ήταν το σώμα του punk να ξαπλώνει κάτω και μπροστά στα πόδια του πλέον αποκεφαλιστή του, ενώ αυτός χαμογελούσε με μάτια κατακόκκινα ενώ τα νύχια από τα χέρια του (όπως και οι κυνόδοντές του) είχαν επιμηκυνθεί αφύσικα.
Το επόμενο πράγμα που ακούστηκε δευτερόλεπτα (λεπτά;; ) αμέσως μετά ήταν οι στριγκλιές από κάποιες κοπέλες δίπλα στο φρικιαστικό θέαμα και ακολούθησε η προσπάθεια πολλών ατόμων να αποτραβηχτούν μακριά και να τρέξουν προς την έξοδο του χώρου.

Όχι όλων όμως...
Πολλοί από το πλήθος ούρλιαξαν κι αυτοί σε τόνο όμως πιο βαθύ από τους υπόλοιπους αποκαλύπτοντας τους μυτερούς κυνόδοντές τους. Ουρλιαχτά με τέτοιο τρόπο που μάλλον ενθουσιασμό και πείνα υποδήλωνε κι όχι φόβο.
Η έξοδος του κτιρίου σφραγίστηκε από έξω. Κραυγές ανθρώπων και βρικολάκων έγιναν ένα.

Η μάχη που ακολούθησε δεν μπορεί να χαρακτηριστεί διαφορετικά παρά άνιση. Οι πρώτοι που σφαγιάστηκαν ήταν αυτοί που έπαιρναν μέρος στα bdsm παιχνίδια. Δεμένοι επάνω στους σταυρούς, το μόνο που μπορούσαν να κάνουν ήταν να ουρλιάζουν από αγωνία ανήμποροι να ξεφύγουν από τα δεσμά και τη μοίρα τους καθώς οι πεινασμένοι κυνηγοί, τους πλησίαζαν.

Η τύχη δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικοί και για τους υπόλοιπους ανθρώπους. Στριμωγμένοι δίπλα στην έξοδο σπρωχνόντουσαν και ποδοπατούσε ο ένας τον άλλο, χτυπώντας με όση δύναμη είχαν τη σφραγισμένη πόρτα για να ελευθερωθούν από την καταδίκη τους.
Ώσπου οι βρικόλακες όρμησαν προς το μέρος τους όπως οι λύκοι ορμούν σε ένα φοβισμένο κοπάδι από πρόβατα. Οι σκηνές που ακολούθησαν δεν μπορούν να χαρακτηριστούν με λόγια. Ισχυρά και σωματώδη Κτήνη εναντίον φοβισμένων και νεαρών ανθρώπων που πίστευαν πως θα διασκέδαζαν εκείνο το βράδυ με τον τρόπο που συνήθιζαν. Πλέον τα δάκρυα και το κλάμα στα πρόσωπα των περισσότερων προσπαθώντας να ξεφύγουν, έδειχνε τη μοίρα που πίστευαν πως θα έχουν. Και δεν είχαν άδικο....

Κτηνωδία που μόνο τα ευφυέστερα-διαστροφικα και διαβολικά μυαλά θα μπορούσαν να φανταστούν.
Η σφαγή και η αιματοχυσία που ακολούθησε, καθώς οι βρικόλακες σκότωναν και ξεδιψούσαν μέσα από τα σώματα των ανθρώπων ήταν το μόνο που μπορεί να χαρακτηρίσει το τι συνέβαινε στη σκοτεινή αποθήκη εκείνο το βράδυ. Ο καθένας από τους στριμωγμένους στην πόρτα ανθρώπους, προσπαθούσε να βάλει μέσα στην απελπισία του, μπροστά του, κάποιον άλλον σαν κάλυψη ώστε να αποφεύγει (προσωρινά) τη σειρά του από την επίθεση των απέθαντων πλασμάτων.
Καθώς οι ακρωτηριασμοί συνεχιζόντουσαν αμείωτα, οι ζωές και τα σώματα των πριν λίγο goth-αδων, φανατικών της μουσικής και της φιλοσοφίας του σκοταδιού, έπεφταν στα χέρια, των ίδιων τους, των «ηρωικών» πλασμάτων που πολλές φορές είχαν θαυμάσει και ονειρευτεί στη ζωή τους.

Κατά τη διάρκεια της μάχης, η Μαριάννα κατάφερε με την άκρη του ματιού της να ξεχωρίσει ένα παραλληλόγραμμο παράθυρο σε ύψος λίγο μεγαλύτερο από το δικό της ώμο. Χωρίς να χάσει χρόνο «αποκολλήθηκε» από το πλήθος των ανθρώπων τρέχοντας και πατώντας επάνω σε ένα προβολέα, πήδηξε προς το παράθυρο σπάζοντας το τζάμι με το σώμα της.
Προσγειώθηκε σε χώμα στην εξωτερική πλευρά του κτιρίου με μικρά γυαλιά σκορπισμένα γύρω της και άλλα καρφωμένα στα ρούχα και στο σώμα της. Ζαλισμένη από την πτώση της αλλά με την απόγνωση και την τρέλα της να ξεφύγει από το χώρο αυτό, σηκώθηκε κι έτρεξε σε μια απότομη πλαγιά ενώ γλιστρούσε και σερνόταν επάνω σε χώμα και ξερά κλαδιά προς την ελευθερία της σηκώνοντας σκόνη μέσα στο σκοτάδι.
Ώσπου η διαδρομή και η πορεία της ξαφνικά ανακόπηκε από κάποιο χέρι.
Ήταν το χέρι της φίλης της Έφης, πιο κρύο κι από το παγωμένο χώμα του χειμώνα που την κοίταζε με μάτια που έλαμπαν στο σκοτάδι. Δίπλα της ο Chris και η Eliza.

-Δε θα πας πουθενά, παρά θα έρθεις μαζί μας, ακούστηκε η φωνή της Eliza, ενώ αμέσως στράφηκε προς την Έφη λέγοντας (ανακινώντας) πως η αποστολή της τελείωσε. Με μια απότομη κίνηση βύθισε το χέρι της στα σπλάχνα της κοπέλας βγάζοντας την καρδιά της.
Δεν είναι σίγουρο αν ήταν αυτό που έβλεπε ή η φωνή του Chris αλλά η Μαριάννα σε ημιλιπόθυμη κατάσταση άκουσε τον Chris να λέει της λέει.
-Αυτό δεν ήθελες άλλωστε;

Αυτό δεν ήθελε;
Η σκέψη της την ταξίδεψε για δευτερόλεπτα πίσω στο παρελθόν όπου οι επιθυμίες της για το υπερφυσικό και το σκοτάδι την έκαναν κάποτε να ασχοληθεί με τον αποκρυφισμό, ενώ μέσα της έτρεφε πάντα την επιθυμία να γνωρίσει το πως είναι το να είσαι απέθαντος και πλάσμα της νύχτας όπως αυτά που είχε διαβάσει τόσες φορές στα αγαπημένα της διηγήματα.

Ακολούθησε ένας πολύ οξύς πόνος στα δεξιά του λαιμού της και μετά σκοτάδι.
Άγνωστο μετά από πόση ώρα τα μάτια της άνοιξαν και πάλι ενώ βρισκόταν στον ίδιο χώρο με πριν.
Ήταν σίγουρο...
Η Μαριάννα είχε πεθάνει λίγο πριν, από το δάγκωμα και είχε ξαναξυπνήσει βλέποντας πλέον από άλλα μάτια... Από αυτά ενός βρικόλακα....
Οι αισθήσεις της είχαν οξυνθεί σε μεγάλο βαθμό αλλά έβλεπε τα πάντα σχεδόν σαν σε όνειρο. Δεν μπορούσε να μυρίσει, ούτε και η γλώσσα της μπορούσε να γευθεί έστω τον ιδρώτα της.
Μπορούσε να ακούει ψιθύρους μέχρι και από τα έντομα που σερνόντουσαν στα χόρτα και να τα δει μέσα στο σκοτάδι πεντακάθαρα, αλλά δε μπορούσε να αισθανθεί σχεδόν τίποτα.
Ένα μόνιμο κενό που την έπνιγε. Ένας πόνος γι` αυτό το κενό που δεν μπορούσε να το σβήσει τίποτε παρά μονάχα..... το αίμα των ζωντανών.
Η καταδίκη του να αισθάνεται για πάντα έτσι είναι το αντάλλαγμα για την αθανασία.

Αλίμονο. Μόλις έβλεπε πλέον πως δεν άξιζε τίποτα απ’ όσα κάποτε σκεφτόταν και φαντασιωνόταν. Δεν υπήρχε όμως τρόπος γυρισμού. Μονάχα να «ζήσει» αυτήν την αιώνια καταδίκη και το απέραντο κενό.

Μερικούς μήνες αργότερα, ο χρόνος βρίσκει την Μαριάννα στο Αμβούργο μπροστά από δεκάδες πλήθους, μαυροντυμένη με απλανές βλέμμα, όπως εδώ και αρκετό καιρό, πίσω από τα πλήκτρα να παίζει σε συναυλία των Fallen Angels, κοιτώντας με ανυπομονησία τις φλέβες που κυκλοφορούν το πολυπόθητο γι` αυτήν αίμα των οπαδών του συγκροτήματος. Εύχεται σε όποιον θεό υπάρχει, το βράδυ να τη λυτρώσει.
Αυτό εννοούσαν οι Fallen Angels με το Redemption;




[YT]P_w2ATDZhgQ[/YT]

Walking
Waiting
Alone without a care
Hoping
And hating
Things that I can't bear

Did you think it's cool
To walk right up
To take my life
And fuck it up
Well did you?
Well did you?

I see hell in your eyes
Taken in by surprise(surprise)
Touching you makes me feel alive
Touching you makes me die inside

Walking, Waiting
Alone without a care
Hoping
And hating
Things that I can't bear

Did you think it's cool
To walk right up
To take my life
And fuck it up
Well did you?

I hate you!

I see hell in your eyes
Taken in by surprise
And touching you makes me feel alive
Touching you makes me die inside

I've slept so long without you
It's tearing me apart too
How'd it get this far
Playing games with this old heart
I've killed a million petty souls
But I couldn't kill you

I've slept so long without you

I see hell in your eyes
Taken in by surprise
Touching you makes me feel alive
Touching you makes me die inside

Σε ευχαριστώ Dark_Desire_f.......

 

μπραβο κ στους δυο σας..