Η Τέχνη

Gustav Klimt. Adam et Eve 1917

 

 

https://www.youtube.com/watch?t=206&v=9gg1Cm5WstI

 

PETER PAUL RUBENS Two Satyrs 1619

 

 

 




Guercino.

 

Salvador Dali "Η μεταμόρφωση του Νάρκισσου" 1937

 

Στο έργο του ο Dali αναδεικνύει μέσα από μια καθαρά υπερρεαλιστική προσέγγιση την πλήρη υποταγή του ήρωα στη λατρεία του ειδώλου του. Η φιλαρέσκεια του όμορφου νέου τον έχει συντρίψει και το μαρτύριό του μοιάζει ανυπόφορο και αδιέξοδο.
Στη δεξιά περιοχή του πίνακα, το λουλούδι (νάρκισσος) προβάλει από ένα σπασμένο αυγό, το οποίο κρατά ένα υπερφυσικό σε μέγεθος χέρι, σηματοδοτώντας το τέλος του μαρτυρίου του ήρωα. Στη βάση του αντίχειρα, μπορoύμε να δούμε τα μυρμήγκια ως σύμβολα της αποσύνθεσης και της παροδικότητας της ύπαρξης.
Για να ενισχυθεί αυτή η έννοια, προστίθεται στο έργο ένα τσακάλι που καταβροχθίζει ένα σφάγιο, προμηνύοντας τον επερχόμενο θάνατο.
Σε ένα βάθρο στα δεξιά, βλέπουμε ένα άγαλμα του Νάρκισσου σε μικρή κλίμακα να αυτοθαυμάζεται, ενώ στο βάθος με δυσκολία διακρίνουμε την εικόνα του χεριού να επαναλαμβάνεται σε ένα κενό χώρο πίσω από τα βουνά. Η προσέγγιση του Dali παρουσιάζεται ως μια διφορούμενη σχέση ανάμεσα στην ψευδαίσθηση και την πραγματικότητα, σε ένα πολύπλοκο δίκτυο της αλήθειας και της εξαπάτησης.

 

Το φθινόπωρο δεν επιβάλλεται, αλλά απολαμβάνεται!

Marianna Angelaki

 

 

M.C ESCHER Scholastica (Bad Dream) 1931

 

 

Κοιτάξτε τις σκούπες και θα σας φανεί ότι είναι έτοιμες να πάρουν φωτιά...
Αρπάξτε μία και πετάξτε μαζί της μέσα στη νύχτα, ανακαλύπτοντας απίστευτες περιπέτειες...
 

 
 

 

http://themindunleashed.org/2015/09...-paint-whatever-they-wanted-on-the-walls.html
just loved it... 

 

Τον βρήκα σε υψηλή ανάλυση και τον ξαναποστάρω...Νομίζω ότι δεν υπάρχει άλλο έργο τέχνης σαν αυτό...


 

Ο Bosch, με τον Κήπο των Γήινων (ή Επίγειων?) Απολαύσεων, κατάφερε να ακολουθήσει και να καταγράψει τη ροή της ανθρώπινης συνείδησης. Να δημιουργήσει οικείες εικόνες μέσω ανοίκειων αναπαραστάσεων όπου τίποτα δεν είναι στην κανονική του σειρά. Να απεικονίσει το ζώο που βρίσκεται εντός κάθε ανθρώπινης ύπαρξης. Να καταγράψει μια αλήθεια που μόνο ο ίδιος, σαν καλλιτέχνης, γνωρίζει. Να δείξει την απόλυτη συνύπαρξη μεταξύ καλού και κακού, θείου και διαβολικού.

ΚΙ, όμως, μετά απ’ όλα αυτά, αφού κατόρθωσε αυτήν την πολυεπίπεδη ένταξη εντός ενός καλλιτεχνικού έργου, έκανε όλα τα παραπάνω να μοιάζουν δευτερεύοντα. Σαν τις ανούσιες παραπομπές στο τέλος ενός βιβλίου που, απορροφημένος από την ανάγνωση, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να διαβάσει. Σε κάθε επόμενη ματιά που στρέφεται στον πίνακα, με προσοχή κι αφοσίωση, ανεξάρτητα του σημείου που εστιάζει το μάτι, το «Τι σημαίνει αυτό;» δύει, σκεπάζεται από τα σύννεφα και τον ορίζοντα. Το κέντρο της προσοχής μετατοπίζεται. Παύεις να αναλύεις απλά, όσο απλό μπορεί να είναι, ένα έργο τέχνης. Το αντικείμενο της ανάλυσης, πλέον, καθρεφτίζεται στο υποκείμενό του. Το «Ποιος είμαι εγώ;» ανατέλλει τόσο που, τελικά, σκεπάζει τα πάντα.

 

Ο προσηλυτισμός του Αγίου Παύλου

 

( Parmigianino )