Η Φυλακή .

Δε θα μας στερήσεις από την ομορφιά των εικόνων σου , ελπίζω ομορφιά μου...

 

Όχι Ηλία μου , όπως είπα και παραπάνω, στην προσπάθειά σας θα είμαι εδώ  
μάκια!

 

Ο Fanshaw παραδινόταν σε αυτό που ένιωθε . Από τότε που θυμάται τον εαυτό του να σκέφτεται , το φανταζόταν σαν ένα ποτάμι ζεστής λάσπης . Λάσπη ατόφια , δίχως χοντροκομμένα κομμάτια μέσα της , που τον αγκάλιαζε και με την οικειότητα του ύφους της τον έπειθε να αφεθεί . Δεν βούλιαζε μέσα της αν και ήταν έρμαιο στην βούληση της . Χαλάρωνε τους μυς του και τον ταξίδευε σαν χάρτινο καραβάκι στα μέρη που πάντα είχε ποθήσει . Γυναίκες με χρώμα αμαρτωλό , ανάσες που μιλούσαν με λέξεις από καπνό , εικόνες ενός τροπικού υγρού , μπαλόνια από γιορτές που τον περίμεναν πάντα στη θέση τους και καθόλου ζαρωμένα όταν ξυπνούσε .

Άνηκε στην Λάσπη και μέρος της θα γενόταν , με τον καιρό . Οι μνήμες του θα ξεχνιόντουσαν καθώς ο χρόνος θα κυλούσε . Τα μάτια του θα έκλειναν , καθώς το γουργουρητό της , θα του γέμιζε το κενό των κυνηγημένων παραισθήσεων . Θα σφάλιζαν με λάσπη και με τον καιρό θα ατροφούσαν . Το φως Της εισχωρούσε τώρα , με το άρωμα του δέρματος της από τους πόρους και όχι πια από τη μύτη .

Άλλοτε του επέτρεπε να πλέει στην επιφάνεια , σαν βάρκα δίχως τιμονιέρη που κυλούσε με σκοπό . Υπήρχαν φορές που τον καλούσε στο βυθό της και αυτός βουτούσε και ανάπνεε όπως στα όνειρα , εκεί που φαινομενικά οξυγόνο δε θα έπρεπε να υπάρχει . Του σιγοτραγουδούσε τα δικά της νανουρίσματα και τον ταξίδευε στα πιο γλυκά της μυστικά . Υπήρχαν όμως και στιγμές που φουρτούνιαζε και να τον πνίξει έδειχνε . Αλλά δεν τη φοβόταν . Άπλωνε τα άκρα του που κυματάκια άφηναν πάνω στη υγρή λάσπη καθώς τον έσερνε σε διαδρομές χαοτικές , δίχως για την λογική νόημα φανερό . Κάποτε ηρεμούσε και τον άφηνε . Άνοιγε με χαμόγελο ικανοποίησης το στόμα του και η γεύση της έπεφτε πάλι στη μάζα της .

Ο Fanshaw άνοιξε τα μάτια του και αντίκρισε τα πελώρια δικά της . Δίδυμα φεγγάρια , ανάγλυφα με το χρώμα της λάσπης μέσα τους . Δεν υπήρχε καμιά γυναίκα πια στον διάδρομο . Υπήρχε μόνο η θωριά της και το χρώμα της και ήθελε να βυθιστεί μέσα του .
«Τι θέλεις ακριβέ μου ;» , φωνή που απορροφά όλους τους απόηχους .
«Ότι θέλετε εσείς …» , η φωνή του στάζει .
«Τι θέλεις αγαπημένε μου ;» , βήματα ολοκλήρωσης , νήματα από χορδές πιάνου , μία μαριονέτα που χορεύει και γλεντά ερωτευμένη .
«Θέλω …λάσπη…να γίνω , λάσπη σαν το χρώμα των ματιών σου .» , η δεύτερη ευχή ειπώθηκε και λάσπη έγινε .

Τώρα υπήρχε μόνο αυτή . Δίπλα της μια λιμνούλα από λάσπη , που κυμάτιζε για την ομορφιά της . Η κοπέλα σηκώθηκε , η λάσπη ταράχθηκε . Η κοπέλα κινήθηκε και τα βήματα της ακούστηκαν μοναχικά πάνω στην πέτρα της Φυλακής . Η λάσπη έκαμε να την προφτάσει αλλά ήταν πηχτή . Η κοπέλα συνέχισε να βαδίζει , δίχως πίσω να κοιτάει . Η λάσπη ένιωσε απόγνωση , έχανε το φως της . Την έχασε , του έσβησε σαν μια φλόγα μέσα στη βροχή . Ο Fanshaw από λάσπη , ένιωσε τον πανικό να τον στεγνώνει . Είχε όμως ακόμα μια ευχή …

«Μακριά από εδώ , μακριά μαζί της , σαν πλάσμα ανθρώπινο ξανά !» , ένιωσε ναυτία και βυθίστηκε στο σκοτάδι . Σε ένα σκοτάδι πηχτό , σαν λάσπη . Λάσπη καυτή σαν λάβα . Όμως μια φωνή τον κρατούσε σφιχτά και τον οδηγούσε ώστε να μην χαθεί .

«Ξύπνα ματάκια μου . Ξύπνα , βλέπεις εφιάλτη…» , άνοιξε τα μάτια του και την είδε . Με το ένα χέρι της κρατούσε το δικό του και με το άλλο σκούπιζε τον ιδρώτα του . Στάλες χοντρές σαν λάσπη που κυλούσαν από το πρόσωπο του . Ήταν στο δωμάτιο του και ήταν μαζί της . Της χαμογέλασε και τα δίδυμα φεγγάρια ανταπέδωσαν .
«Έβλεπα εφιάλτη . Έβλεπα ότι…» , κάπου ανάμεσα στις λέξεις του άκουσε έναν θόρυβο ανεπαίσθητο . Ήχος μακρινός , που έμοιαζε με γουργουρητό . Γουργουρητό πείνας…

Τέλος δεύτερης ιστορίας.

 

Ας κάνουμε μια παύση και σε λίγο θα ξεκινήσω εγώ την τρίτη ιστορία. Εν τω μεταξύ η zoyzoy μπορεί να βρει φωτό για τη δεύτερη ιστορία. Το ταλέντο της είναι αστήρευτο.

 

Η αλήθεια είναι πως με δυσκόλεψε λιγάκι ο Ηλίας. Συγνώμη αλλά δεν βρήκα κάτι καλύτερο σε αρτ επίπεδο!

View attachment 1479
....είναι μία εκδοχή της τρυφερότητας που υπάρχει ανάμεσά τους....

john_slave96 σε ευχαριστώ πολυ για τα καλά σου λόγια   Καλό ξεκίνημα στην τρίτη ιστορία!

 

Μην ζητάς συγνώμη χαμογελάκι μου , αν τα κατάφερνες και τώρα θα με ξάφνιαζες...

 

...​

 

ΙΣΤΟΡΙΑ 3η

Γινόταν ένα πάρτι. Είπε να πάει. Έτσι ή αλλιώς, σκέφθηκε, γνωστοί θα ήταν οι περισσότεροι. Είχε ειδοποιηθεί από ένα συγκεκρίμένο διαδικτυακό τόπο και ήταν σίγουρος ότι δε θα συναντούσε πολλούς άγνωστους. Το κυριότερο: ήξερε την οικοδέσποινα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι έπαιζε με σημαδεμένα χαρτιά, είχε (και) αυτός ένα πλεονέκτημα έναντι των άλλων. Ντύθηκε καλά, σχετικά σεμνά, και ξεκίνησε για να πάει. Στο δρόμο σχεδόν προσευχόταν: "Ας γινόταν να βρει μια Αφέντρα", αν μπορούσε να το πει κανείς αυτό προσευχή! Για ένα σκλάβο όμως είναι!! Ήταν αρκετό καιρό χωρίς Αφέντρα και ήθελε κάτι να γίνει.

Ευτυχώς το πάρτι ήταν κοντά στο κέντρο της πόλης. Έφτασε πολύ γρήγορα και έκανε ανούσιες (  βόλτες στα στέκια που έστεκαν κάποιες πουτάνες. Σήμερα δε θα πάω με αυτές, σκέφτηκε. Κάτι σα μια ευχή. Πήρε ένα μπουκάλι, το "Γιάννης που περπατάει", το ουίσκι που προτιμούσε και πήγε προς τη διεύθυνση που είχε σημειώσει. Χτύπησε το κουδούνι. Στην αρχή διστακτικά. Μετά έδωσε το στίγμα του, το όνομά του όπως το ήξερε η φίλη του που ήταν οικοδέσποινα. Του άνοιξε. Το πρώτο βήμα ήταν ένα μεγάλο βήμα προς το στόχο ή προς τον πόθο. Το έκανε! Κάποιος άλλος μπήκε μαζί του στο ασανσέρ, οι κλασικέςερωτήσεις: "Που πηγαίνετε;", "Α μάλιστα", το πάτημα του κουμπιού, αυτός πήγαινε στο ίδιο πάρτι. Τι ήταν; Σκλάβος ή Κυρίαρχος; Αυτός ήταν σκλάβος, ο άλλος όμως; Φαινόταν κάπως σαν Κυρίαρχος.

Χτύπησαν το κουδούνι, τους άνοιξαν, μια ατμόσφαιρα, λίγο πολύ χαρούμενη, παιχνιδιάρικη, φεύγα!! Διερεύνηση. Πριν να πάει για ποτό έκανε μια γύρα στο χώρο. Το μάτι του σα ραντάρ έγραφε και εξέταζε. Την είδε. Όμορφη. όχι πολύ ψηλή, αγέρωχη. Την είχε προσέξει από παλιότερες συναντήσεις μεταξύ κάποιων σκλάβων και Κυρίαρχων. Λεπτή, έδινε το συναίσθημα της κυριαρχίας, όχι όμως με την πρώτη ματιά. Τις προηγούμενες φορές είχε δειλιάσει να της μιλήσει. Το ήθελε πολύ αλλά... Ούτε τώρα τα κατάφερε, κάτι τον εμποδιζε. Ίσως ο φόβος της απόρριψης. Η άρνηση!! Ο φόβος του σκλάβου μπροστά σε μια Αφέντρα. Ίσως!!!

Μουσική, αστεία, ποτά και καλή διάθεση. Κάποιοι φίλοι και αυτός ανοίχτηκε. Κάποιες κινήσεις. Κάποιες Αφέντρες και Αφέντες που εκδήλωναν δημόσια τα συναισθήματα στους σκλάβους τους. Αυτός; Μόνος, ευτυχώς όπως και άλλοι. Αυτό τον παρηγορούσε, κάπως. Μερικές φορές το ποτό σε κάνει άλλον άνθρωπο, σε οδηγεί σε μονοπάτια που δε θα μπορούσες ποτέ να διανοηθείς να τα βαδίσεις. Σε οδηγεί στη λύτρωση. Στη λύτρωση. Από τα συναισθήματα που σε καταπιέζουν, από τις φοβίες σου, από τους δισταγμούς σου. Δεν ξέρω αν λειτούργησε έτσι, αλλά κινήθηκε για μια στιγμή, σα να ήταν άλλος, και της μίλησε. Τον κοίταξε σα να ήταν Αφέντρα. "Ένα λεπτό να κών ένα τσιγάρο και έρχομαι", του είπε. Ήξερε ότι αν ήθελε να γίνει σκλάβος της θα έπρεπε να συμπεριφέρεται σαν τέτοιος. Αυτό έκανε. Το ήθελε πολύ. Ήθελε πολύ να υπηρετήσει.

Πέρασαν κάμποσα λεπτά, ένας αιώνας ( , για να εμφανιστεί μπροστά του. "Για να σε δω", του είπε. Τον κοίταξε στα μάτια. Του τα χαμήλωσε. "Για δείξε μου τι είσαι", του είπε. Το ύφος της ήταν στεγνό, δε δεχόταν αντιρρήσεις. Μια εσοχή τους έκρυβε από το υπόλοιπο κόσμο που έκανε διάφορα. Έπεσε στα τέσσερα. "Δε θα το βγάλεις", του είπε. Κατάλαβε ότι μίλαγε για το πουκάμισο. Σε δύο λεπτά η πλάτη του ήταν γυμνή και αυτός ήταν στη γνωστή θέση, στα πόδια της. Αισθάνθηκε το μαστίγιο για πρώτη φορά στην πλάτη του, πρώτη φορά μετά από καιρό. Του άρεσε. Σκλάβος ήταν. Δεύτερη, τρίτη, τέταρτη, πέμπτη. Σταμάτησε. Κάθησε στη λίγο κόκκινη πλάτη του, αναπαυτηκά, σα να ήταν το καθιστικό της.

"Μου αρέσεις. Για σκλάβος καλός είσαι, αν και θέλεις να εκπαιδευτείς λίγο περισσότερο για να γίνεις σκλάβος", του είπε. Έσκυψε και του είπε στο αυτί ότι ήθελε να του κάνει κάτι, λίγο επίπονο. Πήγε προς τα εμπρός και το μαστίγωσε ακόμα δέκα φορές, σε ένα συγκεριμένο σημείο. Μετά πήγε και έφερε κάποια παγάκια. Τα έκανε βόλτα στην ήδη κόκκινη πλάτη του. Του σήκωσε το κεφάλι και είδε μέσα στα μάτια του την υποταγή. Του είπε να ντυθεί και του πέταξε σε ένα χαρτί το τηλέφωνό της. Θα το δοκίμαζε άλλη στιγμή, πολύ σύντομα, δεν ντράπηκε να του πει ότι της άρεσε σα σκλάβος.

Το πάρτι συνεχίστηκε, αλλά αυτός έφυγε σχετικά νωρίς. Η εμπειρία που έζησε ίσως ήταν η εμπείρία της ζωής του, ίσως και όχι. Αυρίο θα της έκανε τηλέφωνο και αν ήθελε θα τη συναντούσε.

 

(Θα προκαλέσω τη zoyzoy να βάλει μόνο καλλιτεχνικές και λίγο απροσδιόριστες, ποιητικές φωτογραφίες, αυτή θα βρει τις καλύτερες.)

 

Αν τυχόν τα εικαστικά μου posts σε ενοχλούν john_slave96 πες το. Η ιστορία είναι δική σας, και αν δεν σας αρέσουν μπορώ να ζητήσω να αποσυρθούν. Εξ' αλλου δεν τα βρίσκω - συνήθως τα φτιάχνω (...ερασιτέχνης) ειδικά για την ιστορία σας.

Το θέτεις αρκετά ανταγωνιστικά -- δεν το βλέπω έτσι. Ο καθένας έχει το ύφος του, τόσο στη γραφή όσο και στην εικονογράφηση.
​

 

Μ' αρέσουν θηλυκό μου , όπως και από το χαμογελάκι , όπως και του κεφάτου . Συνεχίστε μέχρι να τελειώσετε και ακόμη παραπέρα...

 

View attachment 1482

View attachment 1483

View attachment 1484

View attachment 1485

john_slave96 πιστεύω να ήμουν αντάξια των προσδοκιών σου  
...και female καλό μου είμαι σίγουρη πως ο john_slave96 δεν εχει κακοπροαίρετες προθέσεις., ούτε ανταγωνιστικές. Όπως λέει και ο Ηλιας συνέχισε να βάζεις τις φωτο σου, ειναι πραγματικά πολύ όμορφες, για να φιάξουμε όλοι μαζί κάτι όμορφο, ποικίλο και διαφορετικό