Η Φυλακή .

Σκίτσα είναι, αλλά είναι άσχετα με το θέμα. Να έκανε ακόμα μια προσπάθεια; Αλλά, σαν συμβουλή, να διάβαζε προσεχτικά το κείμενο και μετά. Υπάρχει και ένα άλλο θέμα: οι φωτό ή σκίτσα θα πρέπει να συμβαδίζουν με τα ποστ. Για αυτό θα πρέπει να διευκρινίζεται σε ποια ή ποια ποστ αναφέρονται η συγκεκριμένη ή οι σσυγκεκριμένες φωτό ή σκίτσα. Έτσι ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέχει και αυτό έχει γούστο. Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί για να πετύχουμε κάτι πολύ καλό. Καλή προσπάθεια πάντως.

 

Η «17» , σήκωσε το κεφάλι από το αιδοίο της Άννας. Την κοίταξε με πρόσωπο ουδέτερο, όχι όμως ανέκφραστο τελείως. Μια διάφανη κουρτίνα δυσφορίας νοτισμένη με το άρωμα περιφρόνησης , προλόγισε τις λέξεις που ακολούθησαν.
«Να καυλώνεις σκυλίτσα τα καταφέρνεις , βλέπω .» όλες ίδιες είστε . Με αυτό το ύφος του τρομαγμένου σκυλιού στην αρχή για να συρθείτε μετά σαν πρόθυμα σκουλήκια…
«Τι λες τώρα ; Δεν θέλω να βρίσκομαι εδώ . Λύσε με και θα δεις .» , την εκνευρίζω ,
«Βοήθησε με σε παρακαλώ Δεκαεφτά.» , με τρομάζει .
Η «17» την κοίταξε λίγο ακόμη σκεφτική και μετά γύρισε προς το ξύλινο τραπέζι . Δεν έψαξε , ήξερε ακριβώς που να κοιτάξει , το αντικείμενο που πήρε στα χέρια της μικρό και αόρατο από την θέση της Άννας . Γύρισε όμως προς την δεμένη κοπέλα και πλησίασε προς το πρόσωπο της για να δει καλύτερα . Η Άννα το κοίταξε με περιέργεια και μετά γούρλωσε τα μάτια της . Όχι αυτό , όχι σε παρακαλώ . Δεν τόλμησε να φωνάξει , κάτι της έλεγε ότι ίσως έτσι την παρότρυνε…
Ο Πέτρος δεν μπορούσε να διακρίνει τι κρατούσε η κοπέλα με το κολάρο , αυτή που οι άλλοι την αποκαλούσαν ως «17» και αυτός δεν το γνώριζε ακόμη . Είδε όμως την εκφραστική αντίδραση της Άννας και ένα δυσοίωνο προαίσθημα μούδιασε τα πόδια του .
Η «17» είδε το πρόσωπο της Άννας να παραμορφώνεται και να ασχημαίνει από τον τρόμο και χαμογέλασε .
Θεέ μου χαμογελάει , είναι τρελή ! Την κάνει να φαίνεται πιο γλυκιά , τι είναι εδώ μέσα ;;;
Η «17» άνοιξε την διάφανη συσκευασία και έβγαλε τις βελόνες έξω . Τρεις μεγάλου μήκους και δύο μικρού . Διάλεξε μία μεγάλου και τις άλλες τις ακούμπησε πάνω στην επίπεδη κοιλιά της Άννας . Αυτή αντέδρασε σαν να ήταν φίδια . Ρούφηξε την κοιλιά της , αλλά όχι απότομα , μη θέλοντας να τα ξυπνήσει. Κράτησε την βελόνα από το κεφάλι της με τον αντίχειρα και τον δείκτη και με το αριστερό της χέρι πίεσε στην βάση της δεξιάς ρώγας της Άννας . Αυτή ορθώθηκε σαν να ήθελε να παρατηρήσει τους επισκέπτες της . Η μύτη της βελόνας την πλησίασε προσεκτικά και αυτή σαν να προσπαθούσε να ξεφύγει από το πιάσιμο της «17» μαζεύτηκε λες και ήθελε να την δει .
Την κοιτούσε όμως η Άννα και δε μπορούσε να το πιστέψει ακόμα . Το φοβόταν αλλά δεν το πίστευε …δεν είναι δυνατόν , πλάκα κάνει , προσπαθεί να με φοβίσει . Δεν είναι δυνατόν να κάνουν τέτοιο πράγμα , πώς θα γλιτώσουν;. Μήπως δεν το ξέρουν , είναι επικίνδυνη , να φωνάξω ; Θα προλάβουν ;
Η μύτη ακούμπησε στο δέρμα και σταμάτησε . Η Άννα ένιωσε ανακουφισμένη αλλά δεν άφησε την ανάσα της να ξεφύγει από τα σπλάχνα της . Όλα ήταν μία παγωμένη στιγμή …
Η Φυλακή άπλωσε τα άκρα της , ήταν ώρα για φαγητό και περίμενε με αδημονία…
Το μέταλλο προχώρησε . Τρύπησε την πέτσα του εξωτερικού δέρματος και συνέχισε να προχωρεί . Χώρισε βίαια τη σάρκα και έσυρε τον κορμό της στο κενό που δημιούργησε . Στο δρόμο της τσάκισε νευρώδεις σχηματισμούς, που απεγνωσμένα έστελναν μηνύματα πανικού στα κέντρα του εγκεφάλου . Μηνύματα που έφτασαν την στιγμή που η μύτη της βελόνας έβγαινε ξανά στο φως με μπροστάρη ένα μικρό τμήμα δέρματος .
Η Άννα ούρλιαξε και τα σάλια της έτρεξαν από το στόμα της . Η ένταση δυνάμωσε και η Φυλακή άρχισε να μασουλάει ικανοποιημένη . Πήρε βιαστικά ανάσα και μαζί την ένταση του πόνου που κατάπινε όλο της το στήθος και ξανά ούρλιαξε . Ο Πέτρος συνειδητοποίησε τι συνέβαινε και άρχισε να φωνάζει και αυτός . Η «17» την κοίταξε ικανοποιημένη και διάλεξε άλλη μία βελόνα…

 

Η 17 πήρε μια μακριά βελόνα με το δεξί χέρι της. Την έφερε κοντά στο πρόσωπο της Άννας, έτσι ώστε αυτή να τη βλέπει σα να είναι ένα δώρο ή ένα πολύτιμο αντικείμενο, αλλά και σα μια απειλή. Με το αριστερό χέρο πήρε την ίδια, τη δεξιά ρώγα και έφερε τη βελόνα κοντά της, με αργές και τελετουργικές κινήσεις. Το στόμα της Άννας τώρα ήταν σε όλη την έκτασή του, φωνή όμως δεν έβγαινε. Δυνάμωνε ο πόνος και αυτό δημιουργούσε μια αθέλιτη ηδονή. Αυτά τα δύο συναισθήματα τα κατάλαβε και προσπαθούσε να καταλάβει τι της συνέβαινε. Τελικά της άρεσε ή όχι; Και αν της άρεσε, τότε γιατί αντιδρούσε; Η απάντηση ήταν ένα γρήγορο τρύπημα και οι δύο βελόνες ήταν χιαστί στην ρώγα. Με τη γλώσσα της η 17 έγλειψε τη δεξιά ρώγα της και με το δεξί χέρι της απλώς ακούμπησε το αιδοίο της. Μόνο με την επαφή συσπάσθηκε απότομα. Η 17 αλλά και η Άννα έμειναν έκπληκτες. Ένα χαμόγελο κόντεψε να βγει από το στόμα της. Είχε διαβάσει κάπου ότι ο πόνος φέρνει ηδονή. Αυτό ήταν. Δεν είχε "χαλάσει" ακόμα, σκέφτηκε. Άφησε έναν αναστεναγμό να βγει από το στόμα της.
Η 17 έκανε ένα βήμα δεξιά, σα να ήθελε να αφήσει τον Πέτρο να δει τι είχαν κάνει μέχρι τώρα. Το θέαμα που είδε αυτός, του μούδιασε όλο το σώμα, τόσο που δεν ήταν ικανός να κάνει οτιδήποτε. Ούτε να κουνηθεί ούτε να φωνάξει. Η μικρή λακουβίτσα που είχε κάνει η μικρή κοιλιά της Άννας "φιλοξενούσε" τις τέσσερις βελόνες που είχαν περισέψει. Το δεξί χέρι της 17 χάιδεψε την κοιλιά της και πήρε πρώτα τη μια βελόνα, μετά τη δεύτερη. Την πρώτη την έβαλε στο στόμα της, από το κεφαλάκι, σα να ήταν μοδίστρα. Κοίταξε τι έκανε στη δεξιά ρώγα και έκανε ακριβώς το ίδιο πρώτα με τη μια βελόνα και μετά με τη δεύτερη. Ένα ίδιο σχέδιο. "Λέω να το κάνουμε σαν τους δίδυμους πύργους. Τι λές;", τη ρώτησε. Η απορία της Άννας την έκανε να χαμογελάσει και να πάρει με αργές κινήσεις τη πρώτη μικρή βελόνα, να τη φέρει στην αριστερή ρώγα, να τη χαϊδέψει πρώτα και μετά στην κορυφή. Το κεφάλι της Άννας είχε σηκωθεί. Ήθελε να βλέπει τι γίνεται. Όμως η κούραση την ανάγκασε να το αφήσει να πέσει κάτω. Αυτή τη στιγμή ακριβώς η 17 έβαλε τη βελόνα όσο χρειαζόταν κάθετα, από την κορυφή της ρώγας. Ένα "σε παρακαλώ", ξέφυγε από το στόμα της Άννας. "Δεν είπαμε ότι δε θα μιλάς παρά μόνο αν σου απευθύνουν το λόγο; Τέλος πάντων γι'αυτό θα τιμωρηθείς αργότερα", της είπε. Φανερά θυμωμένη και με βιαστικές κινήσεις πήρε την τελευταία βελόνα και την έβαλε με τη μια στο ίδιο ακριβώς σημείο, στη δεξιά ρώγα. Έκανε δύο βήματα πίσω να θαυμάσει το έργο της.
Ένα όμορφο σχέδιο με το οποίο θα μπορούσαν να γίνουν πολλά πράγμματα. Κάτι τέτοιο σκέφτηκε και η Άννα συγχρόνως. Η 17 όμως το έβλεπε και χαμογελούσε ελαφριά, ενώ η Άννα το έβλεπε και φοβόταν. Τι άλλο θα ακολουθούσε; Πως θα την τιμωρούσε; Ποια θα ήταν η τύχη της από εδώ και πέρα; Αν μπορούσε να δει από την άλλη μεριά της τζαμαρίας, τότε θα έβλεπε ότι και ο Πέτρος είχε την ίδια απορρημένη έκφραση στο πρόσωπό του. Η μόνη διαφορά ήταν ότι στο πρόσωπο αυτού ήταν ζωγραφισμένη η δυστυχία αφού αυτός δεν είχε πάθει τίποτε ακόμα, δεν είχε συμπάσχει.

 

Fanashaw, καλή προσπάθεια, αλλά δεν έχουν καμιά σχέση με την ιστορία. Σου θυμίζουν εσένα αυτά φυλακή; Γιατί δεν προσπαθείς σε κάτι πιο εξειδικευμένο; Έτσι θα είναι ένα ωραίο σύνολο. Έτσι το σκεφτήκαμε με τον Ηλία.

 

δεν υπάρχει τίποτε σε κανένα site; τίποτε σχετικό;

 

Προτείνω να κάνουμε μία συμφωνία Fanshaw . Θα σου επιτρέψουμε να κάνεις την αισθητική σου παρέμβαση , αν μας επιτρέψεις να σε χρησιμοποιήσουμε ως χαρακτήρα , σε ένα από τα επόμενα επισόδια της Φυλακής . Τι λες ;

 

μια ταπεινη συμβολη στο εργο σας ...johnslave69 και Ηλια 
View attachment 1264

 

ευχαριστούμε zoyzoy!

 

  τιποτα καλε μου..
θελω κι αλλο ομως 
φιλια

 

ουπς κεκτιμενη ταχυτητα.... εγω μια φορα ηθελα να το πω   χαχαχαχ

 

ήδη έχεις βάλει σοβαρή υποψηφιότητα. για ποιο ακριβώς σημείο ο Ηλίας θα αποφασίσει lol.

 

Δύο βελόνες ακόμα . Στα στήθη της ένιωθε τον πόνο να την καίει , σαν λάβα που έκαιγε από την κορυφή και καθώς κυλούσε προς τα κάτω πυρπολούσε και την βάση . Η 17 τραβήχτηκε προς τα κάτω και η Άννα ένιωσε περισσότερο ασφαλής . Για κάποιο παράξενο λόγο την ήθελε μακριά από το πρόσωπο της . Έκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να ελέγξει αυτό που ένιωθε . Ο πόνος ερχόταν με κύματα συγχρονισμένος με τον σφυγμό της , η ένταση του ήταν υποφερτή , καλύτερα να μην το έδειχνε . Άφησε μια γκριμάτσα οδύνης να χαραχθεί στο στόμα της .
«Ακόμα δεν στις πέρασα μικρή μου , μην βιάζεσαι .» , ο τόνος της 17 είχε κάτι το κοροϊδευτικό που έκανε την Άννα να ανοίξει πάλι τα μάτια της απορημένη . Τι εννοεί ; Ήταν ανάμεσα στα πόδια της για άλλη μια φορά , μόνο που τώρα κρατούσε και τις βελόνες . Αργεί να το συνειδητοποιήσει , αλλά μετά αρχίζει να φωνάζει και να συστρέφεται .
«Καλύτερα μείνε ακίνητη , γιατί μπορεί να αστοχήσω .» , λόγια οξύχρωμα που συνοδεύουν ένα γελάκι . Η Άννα πανικοβάλλεται , αλλά υπακούει .
«Μάλιστα , εντάξει δεν θα κουνηθώ , θα μείνω ακίνητη , σε παρακαλώ μη με πονέσεις , σε παρακαλώ θα είμαι καλή , σε παρακαλώ…» , ικεσίες που πέφτουν στο κενό . Η βελόνα διαπερνά το αριστερό χείλος του αιδοίου και το σώμα της Άννας παρά τις οδηγίες λυγίζει σε μια καμάρα προς τα πάνω . Σε παρακαλώ , γιατί; Τι σου έχω κάνει ; Θα είμαι καλό κορίτσι στο υπόσχομαι . Μια εικόνα φευγαλέα της μητέρας της περνάει από μπροστά της . Το σώμα επιστρέφει αργά στην αρχική του θέση . Τα πόδια της μένουν ανοιχτά , νιώθει την βελόνα στο δέρμα της και την κρατάει μακριά . Μάταια… Η άλλη βελόνα μπαίνει και αυτή στην θέση της . Νέος πόνος , νέα σύσπαση , η αντίληψη της πραγματικότητας της Άννας γίνεται ακόμα πιο εύθραυστη . Σφραγίζει τα βλέφαρά της με δύναμη . Θέλει να φύγει . Μακριά από εδώ , μακριά από τον πόνο , μακριά από το σώμα της . Εικόνες από την παιδική της ηλικία τρέχουν σαν πουλιά μπροστά της . Απλώνει τα νοητά της χέρια , τίποτα δεν μπορεί να αγγίξει .
Η 17 στέκεται όρθια μπροστά στην Άννα και την καταπίνει με τα μάτια της . Καλά , πάει καλά . Ίσως μείνουν ευχαριστημένοι . Αυτή τη φορά σίγουρα , θα το σιγουρέψουμε όμως . Έτσι αγάπη μου ; Αγάπη μου ; Που είσαι ; Μέσα στις σκιές της φαντασίας της 17 μια φιγούρα κινείται . Δεν κάνει την παρουσία της αισθητή , αλλά η 17 χαμογελάει . Χαμογελάει κοιτώντας το κενό , διαπερνώντας την Άννα . Μια εικόνα παραφροσύνης για ένα τρίτο παρατηρητή . Πίνακας ενός διεστραμμένου Νταλί πίσω από το τζάμι .
«Είναι τρελή , είναι τρελή ! Πάρτε την από εκεί .» , ο Πέτρος φωνάζει προς την πόρτα . Άσκοπα όμως , επιστρέφει το βλέμμα του προς τις γυναίκες . Η τρελή κοπέλα κινείται πάλι .
Απλώνει τα χέρια της στις περασμένες βελόνες , στις ρώγες της Άννας και τις τραβάει . Η Άννα κλαίει με λυγμούς και μουρμουρίζει ακατάληπτα με τα μάτια της ακόμα κλειστά .
«Μμμανουύλα , πονάω , σε παρακαλώ ,πάρε με από εδωωωώ , θα είμαι καλό κορίτσσσι…» , τα δάκρυα μουσκεύουν το πρόσωπό της και κυλούν στο λαιμό της . Ο ιδρώτας εμφανίζεται από διάφορα σημεία , σταγόνες από αίμα νοτίζουν τις διακορευμένες περιοχές . Η 17 αφήνει τις τραυματισμένες ρώγες της Άννας και πιάνει αυτές των ευαίσθητων χειλιών . Τις απομακρύνει , τραβώντας μαζί και το δέρμα , τη μία από την άλλη . Τα χείλια ανοίγουν διάπλατα , σαν τα πέταλα από ένα νυχτολούλουδο που ανθίζει στο φως της πανσελήνου . Η 17 δεν δείχνει έλεος , δεν την λυπάται . Την οδηγεί με ρυθμό σταθερό και ισοπεδωτικό προς την διάρρηξη . Ήδη νιώθει τους τριγμούς . Σα να τους ακούει καθώς το γυαλί της Άννας ραγίζει. Ανεπαίσθητοι ήχοι , τραβάει πιο δυνατά , πιο έντονοι τώρα…