Η Φυλακή .

Συμφωνουμε καλε μου 
...ειναι φαντασια και ψευδαισθηση της πραγματικοτητας...αλλα πολυ ομορφη 
...Οσο για τη συνεργασια που ειπες, ο,τι μπορω να κανω θα ειναι χαρα μου να το κανω 
μακια

 

Είναι τόσο φαντασία αλλά και τόσο πραγματικότητα που δεν ξέρω τι είναι πραγματικό. Που μιλάω με σένα ή που βλέπω υα όμορφα σκίτσα που βρήκες. Τέλος πάντων, για να σοβαρευτώ, όποιος δε ξεχωρίζει καλά τη φαντασία από την πραγματικότητα κινδυνεύει από ψυχική νόσο. Αλλά αν αυτό συμβαίνει που και που δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Ίσα-ίσα αυτό είναι ίδιο του καλλιτέχνη. (Όχι ότι θέλω να παραστήσω τον καλλιτέχνη.). Να επαναλάβω ακόμα μια φορά ότι θα μαςήταν χρήσιμες οι παρατηρήσεις σας όπως και ένας διάλογος μεταξύ σας και με εμάς για αυτό το θέμα. Αυτό μας κάνει καλύτερους και, κατά συνέπεια, την επόμενη φορά θα έχετε μια καλύτερη ιστορία.

 

Επεισόδιο δεύτερο :

"Fanshaw"

 

Πάνω σε ξέρες περπατούμε . Αναπνέουμε , ζούμε και πεθαίνουμε σε νούφαρα από χώμα , στις θάλασσες του χρόνου . Νούφαρα που κυλούν σε ρεύματα παράλληλα και κόσμους ανεξάρτητους . Τίποτα δεν μπορεί να αποδράσει από τις νησίδες που κυλούν . Τίποτε ή …σχεδόν τίποτε .

Σπάνια , αλλά όχι ποτέ , τα νούφαρα πλησιάζουν το ένα το άλλο . Αν άγγιζε το ένα το άλλο κάτι επικίνδυνα ανατρεπτικό θα συνέβαινε για αυτόν που έπλασε την τεράστια αυτή λίμνη . Λίμνη από μιλιούνια θάλασσες , σε ένα τιτάνιο ψηφιδωτό από μικρομόρια που σαν σύμπαντα βλογιούνται .

Ο πλάστης προνόησε για αυτόν τον κίνδυνο και έπλασε τις φούσκες . Αέρινες άλλα περισσότερο συμπαγές και από το πιο πυκνό υλικό , αόρατες να αντικατοπτρίζουν τα είδωλα των ακριτών δημιουργώντας έτσι την αίσθηση του ατέρμονου . Κάποιους όμως δεν τους ξεγέλασαν και προσπάθησαν να διασχίσουν τα όρια . Κανένας δεν έμαθε ποτέ τίποτα για αυτούς …ή σχεδόν κανένας …

Ο Fanshaw κοίταξε δεξιά και αριστερά και είδε ότι κανείς δεν τον παρακολουθεί . Χαμογέλασε πονηρά και έβγαλε από την τσάντα του το σπρέι . Το κράτησε και σημάδεψε στο λευκό μάρμαρο . Άρχισε να ζωγραφίζει με τέχνη περίσσια . Η ώρα περνούσε και τα σπρέι διαδέχονταν το ένα το άλλο . Τελείωσε … Χαμογέλασε , έβαλε τα σπρέι στα σακίδιά του και έφυγε σφυρίζοντας . Λίγο πριν στρίψει από την γωνία , γύρισε και κοίταξε για ακόμα μια φορά το έργο του . Γκράφιτι με γωνίες σκληρές , γράμματα διπλής ανάγνωσης , αλλά το μήνυμα είναι ξεκάθαρο .

«Ξέρω για την Φυλακή σας» , πενήντα μηνύματα σε όλη την πόλη έχω αφήσει . Κάποια στιγμή θα το δούνε . Που θα πάει… Γυρνάει και πέφτει πάνω της !
«Γεια σου Fanshaw» , ύφος σκληρό που της δίνει χρόνια . Αλλά μια ομορφιά απίστευτη . Η τελευταία σκέψη που προλαβαίνει να κάνει ο Fanshaw . Ένα χτύπημα τον ρίχνει λιπόθυμο , αλλά προλαβαίνει να κλέψει μια εικόνα από το πλούσιο στήθος της . Μέση δαχτυλίδι , αλλά στήθος αναγεννησιακό . Πως τα καταφέρν…

Η Φυλακή χασμουριέται . Νυστάζει αλλά δεν μπορεί να ησυχάσει . Πεινάει , έχει καιρό να τραφεί . Πριν από λίγη ώρα άνοιξε τα πόδια της στους υπηρέτες της . Μπήκαν μέσα κουβαλώντας ένα δέμα . Ελαφρώς απογοητευμένη τα ξανάκλεισε . Περίμενε κάτι περισσότερο . Την τελευταία φορά ήταν καλά , αλλά είχε περάσει πολύς καιρός από τότε . Ένιωθε πολύ πεινασμένη …

O Fanshaw άνοιξε τα μάτια του . Το κεφάλι τον πονάει και το τρίβει με μια γκριμάτσα στο πρόσωπο του . Σταματάει και ανοίγει τα δάχτυλα του , αλλά μην παίρνοντας το χέρι από εκεί . Χαμογελάει…
«Κούκου Τσα !!!» , η κοπέλα που συνάντησε κάθεται πίσω από ένα γραφείο . Θυμίζει δασκάλα , γωνίες κοφτές και αυστηρές . Καμπύλες που κρύβονται επιμελώς κάτω από το κομψό ταγέρ της . Δύο κοπέλες ακόμα , εκατέρωθεν της . Ψηλές , όρθιες , εντυπωσιακές , να τις πιεις στο ποτήρι , με δύο ντόπερμαν να κάθονται σούζα τα καλά σκυλάκια .

Κάνει να σηκωθεί και τα σκυλιά πετάγονται όρθια . Οι κοπέλες τα συγκρατούν , δίχως να μετακινηθούν από την θέση τους ούτε εκατοστό .
«Στη θέση σου !» , η γυναίκα στο κέντρο μίλησε και ο Fanshaw , ξαναγυρίζει στη θέση του .
«Μάλιστα Κυρία» , δαγκώνει τη γλώσσα του μέσα στο στόμα του για να μην χαμογελάσει . Τον κοιτάει και πρέπει να το καταλαβαίνει .
«Τι θέλεις ;» , ο Fanshaw περιμένει μερικές στιγμές . Του αρέσει …
«Τρεις ευχές » , γνωρίζει ότι τις έχει στο χέρι . Η γυναίκα τον κοιτάει και τον ζυγίζει . Νιώθει το βλέμμα της κάτω από τα ρούχα . Κοκκινίζει ελαφρώς . Γαμώτο δεν πρόλαβα να κάνω και μπάνιο .
«Και εμείς τι θα κερδίσουμε ;» , ξέρεις γλύκα μου…
«Θα σας πω όσα ξέρω …» , μια μικρή σαδιστική παύση , «…όπως … το πώς έμαθα για την Φυλακή σας.» , δεν κρύβει το χαμόγελό του τώρα .
«Και γιατί να μην σε βασανίσουμε και να μας το πεις έτσι κι αλλιώς ;» , η φωνή της δεν μοιάζει τόσο βέβαιη , όσο το ύφος της . Ο Fanshaw το παρατηρεί και συνεχίζει όσο κρατά το πλεονέκτημα .
«Με θέλετε σώο και αβλαβή . Γιατί μετά θα με αφήσετε και πάλι ελεύθερο …» , το ύφος της ανοίγει με μια λάμψη , «…για να σας φέρω τους υπεύθυνους.» , προσευχήσου βλάκα , για να πιάσει .

Η γυναίκα ελέγχει τις αντιδράσεις και τον κοιτάει , σαν να προσπαθεί να διαπεράσει το κεφάλι του . Ο Fanshaw ανατριχιάζει.

«Και ποια είναι η πρώτη σου ευχή ;» , χαμογελάει ανακουφισμένος . Θα το ξεστομίσω…
«Θέλω να παίξω με εκατό αφέντρες . Στην σειρά την μία μετά την άλλη . Σαν στρατιωτάκια , όλων των χρωμάτων , των διαστάσεων , των εκφράσεων.» , το ξεστόμισα…

 

Όπως λέμε εξαιρετικά αφιερωμένο. Πολύ μου άρεσε και εντελώς διαφορετικό στιλ. Θα γράψω αύριο.

 

Μου άνοιξε η όρεξη οπότε γράφω σήμερα!!!

 

Ο Fanshaw ήταν περίεγος τύπος. Η τσάντα του, όπου φύλαγε τα σπρέι του, ήταν ένα μέρος του ώμου του. Αν δεν την είχε κρεμασμένη εκεί, τότε κάτι νόμιζε ότι έλειπε. Όπως έλεγε, δεν μπορούσε να πάει δύο τετράγωνα έξω από το σπίτι του χωρίς αυτή. Κάτι μπορεί να έβρισκε και θα το διόρθωνε στον τοίχο. Ήταν κάτι σα διορθωτής σε μια τεράστια εφημερίδα τοίχου που απλωνώταν σε όλη την πόλη.

Σκοτεινός τύπος, είχε όμως μια τρύπα από την οποία έβγαινε ένα φως που λαμπύριζε παιχνιδιάρικα. Ήταν πειραχτήρι και του άρεσε πολύ να κάνει αστεία και φάρσες σε όλους. Οι γνωστοί του τον ήξεραν και δεν του κράταγαν κακία. Αυτοί που δεν τον ήξεραν τον μάθαιναν, έτσι απλά. Έτσι απλά τον έμαθε και αυτή η περίεργη γυναίκα που καθόταν απέναντί του. Δεν τον ήξερε όμως τόσο καλά και το περιπαιχτικό ύφος του άρχιζε να την εκνευρίζει από την πρώτη στιγμή. Προσπαθούσε να συγκρατηθεί και το είχε καταφέρει μέχρι στιγμής. Δεν μπορούσε όμως να υποσχεθεί τίποτε για το άμεσο μέλλον. Αυτό το ήξεραν οι δύο κοπέλες και είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό τους η αναμονή. Πότε θα εκραγεί; Πότε θα επιτεθεί; Φαίνεται ότι αναρωτιόντουσαν όλη την ώρα.

Παρόλα αυτά ο Fanshaw δεν άλλαζε τακτική. Θυμόταν και άλλες φορές που είχε μπλέξει με κάτι βαρύμαγκες και τα είχε βγάλει πέρα με τη ελαφριά λεκτική βία, χωρίς να ανοίξει μύτη. Τώρα όμως ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Αυτό το "θέλω να παίξω" και το "σαν στρατιωτάκια" που είχε πει για τις 100 αφέντρες δεν έκανε και τόσο καλή εντύπωση στη γυναίκα. Το είχε δει στα μάτια της. Παρόλα αυτά συνέχιζε να παίζει. Και μάλιστα, σε αυτή την περίπτωση, το επεδίωκε να "ανοίξει μύτη" ή τουλάχιστον να του εξασκηθεί κάποια βία. Γούσταρε τη Φυλακή; Ήξερε τι ήταν ακριβώς η Φυλακή; Ήξερε τι "παίζεται" εκεί; Κανείς δεν ξέρει, αλλά τριβόταν στην "γκλίτσα του τσοπάνη", όπως λένε για ένα ζώο που πάει γυρεύοντας.

Είχε επικρατήσει μια τεράστια σιωπή. Τα δευτερόλεπτα κυλούσαν αργά-αργά. Ξαφνικά η γυναίκα τον κοίταξε στα μάτια και του είπε: "Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να... παίξεις με τόσες πολλές αφέντρες; Θα το αντέξεις;". Σε αυτό το διαπεραστικό βλέμα προστέθηκε ένα χαμόγελο που υπονούσε πολλά, χωρίς να διευκρινίζει τι ακριβώς. Δεν άντεξε αυτό το βλέμα και έσκυψε το κεφάλι. Για λίγο όμως, σκέφτηκε ότι δεν πρέπει να του πάρουν τον αέρα και το ξανασήκωσε και κοίταξε ξανά τη γυναίκα που τον ανέκρινε. Σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα άλλαξαν πολλά. Το βλέμα της δεν ήταν πλέον διερευνητικό αλλά, σα μια ακτίνα λέιζερ, του πάγωνε όλο του το κορμί και το έκαιγε ταυτοχρόνως. Για πρώτη φορά αισθάνθηκε έτσι. Απειλούμενος, αλλά κολλημένος εκεί, όχι λόγω των σκυλιών, αλλά επειδή μια δύναμη αόρατη, δικιά του, κάτι που έβγαινε από μέσα του, τον καθήλωνε εκεί.

 

View attachment 1362

 

 

by Claude Monet​

 

καπως ετσι τον φανταζομαι..  ( αστειευομαι..)
...με ενα κλικ βεβαια επανω για larger version χαχαχαα
View attachment 1364

 

Απο εικονογράφηση καλά πάμε. Μπορεί, τελικά, η Φυλακή να εκδοθεί σε δύο μορφές συγχρόνως, σαν κείμενο και σα λεύκωμα. Λέμε τώρα...   Οι εντυπώσεις του fanshaw; Πάντως, θα πρέπει να πούμε απ'την αρχή, ότι δεν βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.

 

χμ ο νεος μας πρωταγωνιστης νομιζω πως θα δωσει αλλη οπτικη στην ολη ιστορια της φυλακης και ειλικρινα ειμαι περιεργη να δω που θα το παει