Η Φυλακή .

Κούνησε το κεφάλι του απότομα . Πρέπει να ξυπνήσω . Όλα είναι μία ιστορία φαντασίας . Μυρίζω το άρωμα της , αλλά δεν υπάρχει . Την θέλω , αλλά είναι ένα όνειρο . Η ταραχή του Fanshaw , δε περνά απαρατήρητη .

«Το ξανασκέφτεσαι ;» , η φωνή της ατόφια , ένα πανέμορφο δηλητηριώδης λουλούδι , που του γνέφει με το κόκκινο χαμόγελο να πλησιάσει κοντά του .
Έλα πιο κοντά μικρέ μου πρίγκιπα . Σκύψε στο πηγάδι μου και κοίταξε μέσα να δεις τι καλούδια κρύβω .

Δε της απαντάει , προσπαθεί να αποδιώξει τη φωνή που ακούει μέσα στο μυαλό του . Το χαμόγελο της ανοίγει μία στάλα περισσότερο . Μία σχισμή , μια μικρή αποκάλυψη για το δρόμο προς την κόλαση . Έλα μικρέ και φτερωτέ μου φίλε , κοίτα πιο βαθιά και θα δεις το μονοπάτι προς τον κόσμο της Αλίκης . Εκεί που βασιλεύει η Βασίλισσα της τράπουλας . Θα φας και θα μικρύνεις σαν κόκκος μπροστά στο μεγαλείο των χαρούμενων θαυμάτων , θα πιεις και θα μεγαλώσεις και το κεφάλι σου ανάμεσα στα αστέρια θα φεγγίζει .

«Όχι !!!» , η σκέψη που φωνάζει δυνατά . Η γυναίκα που τα πόδια της κρυμμένα σαν πλοκάμια πίσω από το γραφείο έχει , τον κοιτάει απορημένα .
«Όχι…» , επαναλαμβάνει με φωνή που σαν ψίθυρος σβήνει απαλά στο παχύ χαλί . Τα σκυλιά τον κοιτάνε ενοχλημένα .
Όχι , φωνή που μόνο μέσα στα τρυφερά του σπλάχνα ακούγεται τώρα . Η Φυλακή νιώθει ερεθισμένη . Σηκώνει το κεφάλι του ψηλά και την αντικρίζει . Συνειδητοποιεί ότι το είπε φωναχτά . Το βλέμμα της περιμένει απάντηση . Σε ποια ερώτηση ; Οι εικόνες γίνονται τώρα πιο στιβαρές .
«Όχι…δεν το ξανασκέφτομαι . Το θέλω ...μπορείς ;» , δράση για να ξεφύγουμε από το βούρκο . Μπορεί ;

Του χαρίζει άλλο ένα χαμόγελο και σηκώνεται απότομα . Τα πλοκάμια της είναι υπέροχα. Δε θέλει να σηκωθεί από την θέση του ή μάλλον θέλει . Να γονατίσει , να πέσει , να συρθεί προς τα μακριές τορνευτές γάμπες της . Να την ικετέψει , να…

«Τα πάντα να γίνουν μπορούν σε αυτή τη σκηνή που μπήκες .» , προλαβαίνω να αλλάξω την ευχή μου ;
«Θα περιμένεις να φύγουμε από το δωμάτιο και μόλις ηρεμήσεις θα έρθεις να μας βρεις .» , όσο και όπου μακριά και αν πάτε .
«Κατάλαβες μικρέ μου πρίγκιπα ;» , ανοίγει το στόμα του σαν χάνος . Η δική της φωνή ήταν ;
«Ναι φυσικά μάλιστα , κατάλαβα .» , απλώς δε ξέρω να μιλάω . Οι επόμενες στιγμές κρατούν ώρες ή χιλιοστά . ο Fanshaw δεν μπορεί να διακρίνει . Πρώτα φεύγει Αυτή . Κάθε της βήμα και ένα έπος . Μετά από πίσω της σκυλιά και τέλος οι σκλάβες που μοιάζουν αόρατες . Το οπτικό του πεδίο βαστάει με νύχια και δόντια την εικόνα της . Ακόμα και όταν η βαριά πόρτα κλείνει με δυσκολία πίσω τους .

Κοιτάει και βλέπει πάλι την αποχώρηση της σε επανάληψη . Αυτό σε κύκλο ξανασυμβαίνει αέναα , μέχρι που κάτι τον πνίγει και βήχει . Είχε ξεχάσει να αναπνεύσει .

Είναι η ώρα του . Ορθώνεται και τινάζει τα πόδια του . Δεν κάνει βιαστικές κινήσεις . Από κάπου πρέπει να με παρακολουθούν . Πρέπει να είμαι χαλαρός .
Τα βήματα που κάνει είναι πέντε και τα ακούει . Στέκεται στην πόρτα μερικές στιγμές και παίρνει βαθιές ανάσες . Πιάνει το πόμολο και ξεφυσάει . Το πανηγύρι ας ξεκινήσει και ανοίγει την πόρτα…
«Θεέ μου …»

 

Ηλία έχεις κάνει φυλακή?

Όμορφα αναρωτιέμαι...  

 

Όχι φίλε μου   , ούτε με τον Καπετανάκη , ούτε μόνος μου .

 

... πέντε ποντικοί βαρβάτοι...

 

First Posted by Ηλιας

View attachment 1390

View attachment 1391

 

lol (λολ) σαν εκείνο το σκλάβαρο που εκσπερμάτωνε σε όλα τα σπίτια της γειτονιάς του κατά υπόδειξη του αφέντη του
(α ναι ήταν ομοφυλόφυλοι) - (με ένα ή δύο λάμδα? δεν είμαι gay για να ξέρω)

 

Και ποια ήταν τα μελιτχανιά του Καπετανάκη; Ένα μικρό κουίζ. Λόγω πολύ φόρτου εργασίας θα κάνω προσπάθεια να το βάλω την Παρασκευή. Συγνώμη αβ σας απογοητεύω.

 

"Θεέ μου". Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του Fanshaw έχοντας την πλήρη ελευθερία του, έστω απειλούμενη. Δεν είχε ανοίξει όλη την πόρτα και έβλεπε μόνο ένα κομμάτι από τη μεγάλη αίθουσα που ανοιγόταν μπροστά του. Το "Θεεί μου" γύρισε πίσω σαν αντιλάλος, τουλάχιστον έτσι νόμιζε, έτσι έφτασε στα αφτιά της φαντασίας του. Κοίταξε καλύτερα. Η αίθουσα του φάνηκε σα να ανήκε σε μια Λέσχη ή σε ένα καμπαρέ του μεσοπολέμου. Σάστισε. Μα ήταν στη φυλακή. Υπήρχε καμπαρέ στη φυλακή;. Αν όχι, τότε τι ήθελαν οι ελαφριά ντυμένες γυναίκες εκεί;

Ο καπνός έκανε την αίθουσα να χωρίζεται σε πολλά μέρη. Δεν μπορούσες να τη δεις όλη, ειδικά το βάθος μόλις το διέκρινες. Δεν μπορούσες να δεις όλες τι γυναίκες, αλλά έμενες έκθαμβος με όλη αυτή την ομορφιά. Ανάμεσά τους ήταν κάποιες γυναίκες εντελώς γυμνές, τις σέρβιραν έχοντας τα χέρια δεμένα μεταξύ τους με χειροπέδες. Πάλι οι σκλάβες, σκέφτηκε. Κάποιοι άντρες έτρεχαν να εξυπηρετήσουν όποια από τις γυναίκες ήθελε κάτι. Να ήταν οι βαλέδες ή οι σκλάβοι;, αναρωτήθηκε. Με λίγη προσοχή είδε ότι δεν είχαν μαστίγιο ή κάτι άλλο, άρα θα ήταν σκλάβοι, συμπέρανε. Και που ζούσαν όλοι αυτοί;, αυτή η ερώτηση σφηνώθηκε ξαφνικά στο μυαλό του. Η λέξη "κελί" τον ταρακούνησε, μα ήταν σε φυλακή, πως το ξέχασε;

Είχε μαρμαρώσει καικαθόταν έτσι εκεί. Μια γυναίκα γύρισε και τον κοίταξε και του έκανε νόημα να έρθει. Δεν τολμούσε. Έψαχνε να βρει την όμορφη γυναίκα που την είχε συναντήσει μέσα στο γραφείο. Ματαίως. Αυτή τον είχε προσκαλέσει, αυτή θα τον δεχόταν. Δεν μπορούσε να τη δει. Ήταν πίσω από μια κολόνα και νουθετούσε μια σκλάβα της, δεν την τιμωρούσε. Την κοίταζε με ένα χαμόγελο, άλλο αν αυτό το χαμόγελο θα μπορούσε με τη μια να γίνει έκφραση απειλής. Ίσως, αργότερα, ο Fanshaw να γευόταν και αυτή την εμπειρία.

Μια από τις γυναίκες έκανε νόημα στη σκλάβα της. Κάτι της είπε και μετά μίλησε με μία άλλη γυναίκα, συμφώνησαν, κατά όπως φαινόταν, και την έστειλαν. Την έστειλαν προς αυτόν, αυτό το κατάλαβε εύκολα γιατί ερχόταν προς το μέρος του, με μικρά και αποφασιστικά βήματα. Δεν φορούσε τίποτε. Τα χέρια της ήταν δεμένα με δερμάτινες χειροπέδες, μεταξύ τους. Μια ζώνη κάλυπτε τη μέση της, η οποία είχε κρίκους στη δεξιά και στην αριστερή πλευρά. Στο λαιμό της είχε ένα κολάρο με ένα κρίκο εμπρός και έναν άλλο πίσω. Περπάταγε ξυπόλητη στο ξύλινο πάτωμα με το κεφάλι ελαφριά σκυμμένο προς τα κάτω.

Έφτασε σε αυτόν και του μίλησε με πολύ χαμηλή φωνή, τόσο χαμηλή που ο Fanshaw έκανε προσπάθεια να την ακούσει λόγω της μουσικής που ακουγόταν στην αίθουσα. Έσκυψε ελαφριά για την ακούσει. "Θα πρέπει να βγάλεις τα ρούχα σου. Εδώ έχει κάποιους κανόνες. Δεν πρέπει να βλέπεις κατάματα τις Αφέντρες. Να έχεις το κεφάλι σου ελαφριά συμμένο προς τα κάτω, όπως εγώ. Πρέπει να υπακούς. Για αρχή κάνε ότι κάνουν και οι άλλοι. Πάντως να ξέρεις ότι ο καλύτερος δάσκαλος της συμπεριφοράς σου εδώ είναι η τιμωρία.", βλέποντας ότι είχε βγάλει τα ρούχα του, τού έδωσε την τελευταία οδηγία: "Πήγαινε προς αυτή την Αφέντρα που μας κοιτά. Είναι μία από τις...". Ο Fanshaw έχασε τη φωνή της την τελευταία στιγμή. Εκατό, χίλιες, δεν κατάλαβε καλά. Πάντως το νούμερο ανταποκρινόταν στις Αφέντρες. Σαν υπνωτσμένος πήγε προς αυτή τη γυναίκα που τον κοίταζε.

Προφανώς το βλέμα της τον είχε υπνωτίσει για τα καλά. Έφτασε κοντά της και το αυστηρό της βλέμα τον έκανε να θυμηθεί τις εντολές της σκλάβας. Έγειρε το κεφάλι προς τα κάτω. Σε ποια θα ανήκε; Πως θα οριζόταν αυτό; Πάντως αυτή η μέρα θα άλλαζε όλη τη ζωή του. Και τι σημαίνει "ανήκει";, αυτή η ερώτηση ερχόταν ξανά και ξανά στο μυαλό του. Ακολούθησε το χέρι της και γονάτισε. Του έδειχνε το πάτωμα. Έγειρε περισσότερο το κεφάλι. Δεν μπορούσε να δει παρά τα πόδια της. Τότε άρχισε να του μιλάει, σιγά-σιγά, με χαμηλή φωνή, αλλά αρκετά επιβλητική.

 

Nα διώξει τα ερπετά και να κλειδώσει την πόρτα γιατί οι τύποι μέσα είναι επικίνδυνοι  

 

OΚ και τύπισες μπορεί να γίνει  

 

Τα μελιτζανιά ήταν η στολή του Καπετανάκη στην Καλαμάτα. Η στολή ήταν μελιτζανί γιατί ήταν δεσμοφύλακας. Και ο εν λόγω ήρωας δεν ήθελε να ξαναπάει φυλακή και, άρα, να ξαναδεί τον Καπετανάκη.

 

View attachment 1412

View attachment 1413

View attachment 1414

View attachment 1415