Η έλξη του νοσηρού

Ααχαχαχαχαχχαχαχ

 

Το καλό και το κακό είναι θρησκευτικές έννοιες .Αν και το ζητούμενο είναι η θρησκευτική εμπειρία δεν είναι αυτό που ψάχνω. Η σκιά ΤΗΣ όταν πέφτει επάνω μου είναι απειλητική και με κάνει και τρέμω. Είναι ο μικρός θάνατος της επόμενης στιγμής ,τα τρελλά καπρίτσια της να ψάχνω για καρπούζι το χειμώνα και να μη ξέρω τι να κάνω και όταν πηγαίνω τρέμοντας με ένα μαλακισμένο "γλυκό καρπούζι" να αδιαφορεί.
Αυτό που με τρέλλαινε είναι το σκοτεινό εργοστάσιο παραγωγής εικόνων.

 

χμ ποια ειναι τα καλα και ποια τα χειροτερα?οτι ειναι καλο για τον ενα μπορει να μην ειναι για τον αλλο και το αντιθετο

 

Νοσώ από μια ίωση αυτές τις μέρες... δεν την βρίσκω διόλου εκλυστική...

​

 

Άσε με να έρθω κοντά σου...

   

 

Re: Απάντηση: Η έλξη του νοσηρού

Δεν κολλαει τρελος ερωτας και ισορροπια....Με τιποτα....Τρελος ερωτας ειναι αυτος που μπορει και πρεπει μονοδρομα να οδηγησει στη πληρη κυριαρχια ενος στον αλλο. Και επειδη οταν η κυριαρχια ερθει ο ερωτας χανει το νοημα του, τρελος ερωτας ειναι αυτος που μπορει και πρεπει μονοδρομα και αναγκαστικα να οδηγησει στη καταστοφη του ενος απο τον αλλο μετα τη κυριαρχια για να μεινει στον επιζησαντα η τελεια ονειρικη εικονα του κατεστραμμενου και οχι η φθαρμενη πραγματικη. Επειδη λοιπόν μονο η σκοτεινη/σκιερη πλευρα μπορει να καταστρεψει ειναι αυτη που τραβαει.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Η έλξη του νοσηρού

Αγαπητε Capeaway, εκανες μια πολυ καλη προσπαθεια να κανεις μια στροφη (180μοιρων) στη προσεγκυση σου, με το δευτερο ποστ σου. Θα χαιρομουν ιδιαιτερα αν ελεγες
". . . αφου μπορεσω να αισθανθω, για την επιλογη που εκανα."
Αυτο το" σιγουρευτω", βγαζει ενα αποστειρωμενο ορθολογισμο, που σε ξαναπεταει στις...
γραμμουλες. (... του δωσες αλλες 180). Ειμαστε συναισθηματικα οντα οχι λογικα!




Ναι θα συμφωνησω με οσους δεχθηκαν πως πολυ σημαντικο ρολο παιζουν τα αδυνατα

σημεια του αλλου. Αυτα αν μπορουμε να τα νοιωσουμε σημαινει πως ειναι κοματια και της

δικης μας ταυτοτητας. Δινουν, λοιπον, ενα κοινο τοπο επικοινωνιας, και μια πολυ καλη

αφορμη για για αμοιβαια εξελιξη.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Η έλξη του νοσηρού

Μονο συναισθηματικα? Οχι λογικα? Ετσι λοιπον εσυ θα αφεθεις σε καποια γυναικα, χωρις να εξετασεις τον τροπο που σκεφτεται και τη γενικοτερη συμπεριφορα της?

Μου αρεσουν πολυ τα ταξιδια στη θαλασσα, αλλα πριν βγω θα ρωτησω στο λιμεναρχειο τι καιρος ερχεται. Δε θα αφεθω στις ομορφιες τις θαλασσας με τα ματια κλειστα.

 

Re: Απάντηση: Η έλξη του νοσηρού

Γιατι οταν η κυριαρχια ερθει ο ερωτας χανει το νοημα του; Τα υπολοιπα δεν τα

καταλαβα.(Sorry).

Θα το κανεις !!!αν ερωτευθεις τη θαλασσα. (μια και μιλαμε μεταφορικα).

Οι αποφασεις που παιρνουν οι περισσοτεροι ανθρωποι ειναι κατα το πλειστον

συναισθηματικες.( Οχι μονο συναισθηματικες, ασφαλως!) Πολυ λιγοι ανθρωποι

παιρνουν τις αποφασεις τους διαισθητικα και ακομη πιο λιγοι (οι πιο πετυχημενοι)

μαθαινουν να παιρνουν τις αποφασεις τους (συνειδητα) , διαισθητικα.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Η έλξη του νοσηρού

χεχ
υπάρχουν διαφόρων ειδών ανθρώποι , προσωπικά έχω τη λογική μου αλλά αδιαφορώ γιαυτήν και ειδικά φέτος το καλοκαιρί μου έχει τύχει γυναίκα που αντιπαθώ να με έλκει ερωτικά ...

όσο αφορά την θάλασσα τη λατρεύω ειδικά όταν είναι φουρτουνιασμένη ... επόμενη μεγάλη γυναίκα στη ζωή μου έχει γίνει η άσφαλτος... η διαφορά μας αυτή έγκειτε στο ότι είμαι υποτακτικός .

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Η έλξη του νοσηρού

Ναι, υπάρχουν διαφόρων ειδών άνθρωποι, θα συμφωνήσω.

Πχ. όταν κάποιος με ελκύει ερωτικά. κάνω έρωτα. Όταν κάποιον τον αντιπαθώ, συνήθως πάλι κάνω έρωτα.  

Όταν λειτουργώ ως υποτακτική, παίρνω τη μεζούρα όπως εκείνος ο Δικαστής (τον θυμάστε; ) Τον μετρώ, μου κάνει ή δεν μου κάνει, τον κρίνω με την δικιά μου κρίση (παιδική ως επί το πλείστον) και μετά κάνω ακριβώς αυτό που μου λέει η φύση μου και κυρίως η καρδιά μου.

Δηλαδή, τρέλες (λογικές, μετρημένες, ορθολογιστικές τρέλες, μπορώ πλέον να αξιολογήσω την απόλαυση επακριβώς σε μία κλίμακα από το 1 ως το 10).

Θέλω αυτό: >10.

 

Απάντηση: Η έλξη του νοσηρού

Η έλξη του νοσηρού…
Η έλξη της σκοτεινής πλευράς…
Είναι ένα θέμα που με έβαλε σε έντονη εσωτερική αναζήτηση και αναδρομή

Είμαι από τους τυχερούς που έχουν νοιώσει την έλξη του φωτεινού, έχω μαγευτεί απ αυτό και έχω κάνει «ταξίδια» μέσα σ αυτό. Γνωρίζω ότι δεν είναι κάτι που το έχω κάθε στιγμή (ως ικανότητα). Αναγνωρίζω στον εαυτό μου τα πάθη μου και τις αδυναμίες μου, την όχι ολοκληρωμένη κατάσταση ελευθερίας.
Σίγουρα όμως έχω βιώσει και την έλξη του σκοτεινού και έχω γοητευτεί, και όχι μόνο, από σκιές.
Δε θα ήθελα να περάσω στην αλαζονεία της αφ’ υψηλού διατύπωσης της επιθυμητής κατάστασης ως καθημερινή ή απόλυτη πραγματικότητα μου.
Γιατί πραγματικά δεν είναι έτσι.
Όμως δεν θα δίκαιο-λογήσω ούτε θα ιδεολογικοποιήσω την έλξη στο σκοτεινό / νοσηρό.
Για όποιον το κάνει υποπτεύομαι αφέλεια ή άγνοια, αδυναμία ή στην χειρότερη περίπτωση κάποιου τύπου δολιότητα (μου θυμίζει μύθους του Αισώπου με πρωταγωνιστές αλεπούδες)

Έχω την τύχη ο Κυρίαρχος μου να είναι ένας υπέροχος και φωτεινός άνθρωπος και κατανοώ ότι έλκομαι από το φως του. Έλκομαι συνειδητά απ αυτό και είναι αυτό το άπλωμα του φωτός του πάνω μου, που με γεμίζει ευγνωμοσύνη, χαρά, ευτυχία, έκσταση
Όμως ξέρω πως τα σκοτεινά στοιχεία της σχέσης, αυτά που με έκαναν να πονάω, ήταν αυτά που συντηρούσαν για πολύ καιρό μια νοσηρή προσκόλληση και με έκαναν να θέλω τον Κυρίαρχο μου με το πάθος του ναρκωτικού. Καθόλου ικανοποιητικά αλλά πολύ δυνατά
Γνωρίζοντας κάθε στιγμή πως δεν ήταν αυτό που επιθυμούσα ή αυτό που ένιωθα ότι άξιζε ούτε σε μένα, ούτε σ αυτόν, ούτε στη σχέση μας

Μέσα σ αυτή τη πορεία το φως έσκαγε από σχισμές και διαρκούσε όσο άντεχε…
Αλλά αυτή η αποσπασματική αίσθηση ότι υπάρχει φως έκανε τη σχέση σκοτεινή

Πως άλλαξε αυτό;
Από μια απόφαση που ήρθε σε μια μικρή περίοδο αναγκαστικής μοναξιάς. Μια περίοδος που δεν της έλειψε ο πόνος και ο θυμός. Η περίοδος αυτή όμως στάθηκε και αφορμή για δοκιμή: Να γυρίσω στον εαυτό μου, να λειτουργήσω μόνη όσα έμαθα, να αναζητήσω τη δική μου δύναμη, να σταθώ στα πόδια μου.
Ανακάλυψα ότι είχα μάθει πολλά, ανακάλυψα τη δύναμη μου, την αυθύπαρκτη οντότητα μου, ανακάλυψα τη χαρά του εαυτού μου, τη χαρά της προσωπικής επιλογής, τη χαρά της αποδοχής της συνέπειας, της ευθύνης, της αγωνίας για όσα πιθανά δεν έγιναν σωστά, της αποδοχής του λάθους χαρούμενα γιατί ήταν δικό μου.

Ήμουν ελεύθερη να ζήσω μόνη και ικανή να το κάνω. Συνειδητοποίησα ότι μέχρι τότε χρησιμοποιούσα τη σχέση σα δεκανίκι και έδινα τον εαυτό μου σ αυτόν (και) από φόβο να ζήσω με τις δικές μου ευθύνες και από φτιαχτή αδυναμία συνέπεια καλά εμπεδωμένης αδράνειας και τεμπελιάς.
Όμως επίσης αναγνώρισα ότι η σκοτεινιά δεν ήταν δική του, το πάθος και η εξάρτηση, η αίσθηση της ανάγκης ήταν δικές μου υποθέσεις καλά προβεβλημένες πάνω του και καλά διπλοκλειδωμένες ώστε να μην αφήνουν περιθώριο να δω αυτόν καθαρά και το φως του, να δω τι ήταν, τι μπορούσα να είμαι και τι ήθελε τελικά να είμαι: Ελεύθερη, ικανή, ανεξάρτητη, χαρούμενη και φωτεινή. Με κάποιο τρόπο: το δικό μου κέντρο στο σύμπαν μου.*
Και τότε έγινε το μαγικό. Η δύναμη δεν λειτούργησε σαν αυτοϊκανοποιημένος ναρκισσισμός. Αλλά αντίθετα σηματοδότησε μια στροφή προς τα έξω, προς ένα κόσμο πιο πλούσιο, πιο όμορφο, πιο πραγματικό.
Αυτή η εσωτερική δύναμη στάθηκε ικανή να δώσει συγχώρεση στον εαυτό μου και έτσι να εξαλείψει κάθε αναίτια κόντρα με μένα και κατ επέκταση μ αυτόν (με το σύμπαν όλο εύχομαι να μπορέσω να πω σε ένα επόμενο στάδιο).**
Ενώ η σχέση δεν είχε ποτέ διακοπεί, ζήτησα ξανά να γίνω σκλάβα του. Θέλησα να παραδώσω στα πόδια του αυτόν τον νέο εαυτό τον ικανό και άξιο να είναι δικός του.*** Αυτόν που δεν παραδίδεται από ανημποριά και δεν χτίζει με ενοχές και σκοτάδια το «δέσιμο» αλλά δίνει και δίνεται ελεύθερα και συνειδητά για να το παραλάβει ένα νέο εαυτό πιο ικανό πιο δυνατό πιο ελεύθερο να τον παραδώσει ξανά.****

Πιστεύω (και ελπίζω) ότι μετά απ αυτή την εμπειρία, βίωμα της τελευταίας περιόδου της ζωής μου, δε θα μπορέσω / θελήσω να γοητευτώ ξανά από τίποτε σκοτεινό.

Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσα ποτέ να νιώσω έλξη από κάτι που δεν περιείχε έντονα στοιχεία φωτός
Στο απόλυτο σκοτάδι δε μπορείς να διακρίνεις τίποτα, ούτε χρώματα, ούτε σχήματα
Η ανυπαρξία φωτός δεν μπορεί να έχει καμιά γοητεία
Μήπως και η σκιά από τη πτώση του φωτός σε κάτι δεν παράγεται;
Και σίγουρα προτιμώ να εστιάζω στην ύπαρξη φωτός (αναγκαία συνθήκη για να υπάρχει η γοητευτική σκιά και όλα τα παιχνιδίσματα φωτός)

Η επιλογή φως ή σκιά είναι επιλογή κατ αρχάς ελεύθερη που όμως θέλει εγρήγορση για να τη διατηρήσεις μια που η ευκολία είναι να γλιστράς στο σκοτεινό. Η επιλογή του σκοτεινού δε χρειάζεται κόπο αλλά η απραξία οδηγεί σε ατροφία, αδυναμία, ανικανότητα και τελικά γίνεται αναγκαιότητα

Το φως με έλκει (όχι σαν τις πεταλούδες αν θα θέλαμε να βρούμε μια παρομοίωση με το ζωικό βασίλειο -και για να σας προλάβω, ίσως σαν τις πυγολαμπίδες)
Θέλω να το βλέπω, να το νιώθω, να το λούζομαι.
Θα θελα να πω το απόλυτο φως αν θα μπορούσα να το δω
Έτσι λοιπόν προς το παρόν χαίρομαι με το φως που αντέχουν τα μάτια μου, την αντανάκλαση του στα πράγματα, τα παιχνιδίσματα του, τις ίριδες του, τα χρώματα και τα σχήματα που αφήνει να φαίνονται και χαμογελώ και στη σκιά που παράγει γνωρίζοντας πως για να τη δω κάπου υπάρχει το φως.

________________________
Επεξηγήσεις αστερίσκων:
@dora_salonica
* Αν εδώ λύνονται και κάποιες απορίες περί αυτόφωτου και ετερόφωτου, πολύ θα χαιρόμουν
** Γι αυτό σου λέω join the club
*** Δεν είχα πει ποτέ μέχρι τώρα: Εσείς μου αξίζετε, αλλά νιώθω πια ότι Εγώ Του Αξίζω
**** Αυτό ελπίζω να δίνει κάποια idea που ζητάς στο νήμα «Μετουσίωση της υποταγής σε ηδονοληψία», όχι ακριβώς παράκαμψης της ιδιοτέλειας αλλά χρήσης της επ’ αγαθό (Ιδιοτελής ανιδιοτέλεια; Ανιδιοτελής ιδιοτέλεια; Διαλεκτική ιδιοτέλειας - ανιδιοτέλειας; )