Η αίσθηση του κολάρου...

Απάντηση: Η αίσθηση του κολάρου...

Σέβομαι το σχόλιό σου αλλά δεν μπορώ να το κατανοήσω...Θες να μου εξηγήσεις την καταδεικτικότητα για να μπορέσω να καταλάβω πώς ορίζεις το μέτρο?

Προς πληροφόρησή σου οι άνθρωποι που ασχολούνται σοβαρά με το χώρο έχουν και ζωή...Έκανα μια καθημερινή μου δραστηριότητα φορώντας το κολάρο.Απλά και μόνο αυτό.Και ζήτησα παρόμοιες εμπειρίες από ανθρώπους που μπορούν να κατανοήσουν το τι έγραψα...

Το "Έχεις χάσει κάθε μέτρο , όπως και πολλοί άλλοι βέβαια"είναι ανάγωγο και και προσβλητικό αν και σε γενική μορφή.Δεν θα κάνω τον υποστηρικτή των άλλων αλλά δε νομίζω ότι μπορείς να μιλάς για πολλούς άλλους όπως είπες.Μπορείς να μιλάς για τον εαυτό σου.

 

Την πρωτη φορα που φορεσα το κολλαρο μου και βγηκα εξω απο το σπιτι με αυτο,προσωπικα δεν ημουν τοσο θαρραλεα και για να πω την αληθεια ακομα ειμαι επιφυλακτικη.Ηταν βραδυ και ειχα βγει για μια μεταμεσονυκτια επισκεψη στο περιπτερο της πλατειας.Εκεινο το βραδυ ημουν πολυ ανησυχη αλλα δε παρατηρησα κατι(ε,δεν ειχε και πολυ κοσμο η γειτονια  )...

Απο τοτε βεβαια το εχω φορεσει και αλλες ωρες.Ομολογουμενως δεν εχω τυχει σχολιων σαν το δικο σου,τα οποια να αναφερονται καθαρα στο γεγονος αυτο και να το ακουσω καθαρα.Ωστοσο εχω δει ολων των ειδων των εκφρασεων:εντονα βλεμματα,περιεργειας,φοβου,υποτιμησης,εκπληξης...

Στη δικη μου πλατεια εχει πιατσα ταξι και περιπτερα.Μια φορα λοιπον ειχα παει στο περιπτερο.Ο περιπτερας απλα κοιτουσε με περιεργεια προσπαθωντας να καταλαβει τι ηταν αυτο που φορουσα.Ενας ταξιτζης μεγαλος σχετικα σε ηλικια με κοιτουσε με ενα βλεμμα απεχθειας,αηδιας,περιεργειας(θρωρωντας πως δεν τον εχω καταλαβει κιολας μιας και εκανε πως διαβαζε εφημεριδα).Απο τοτε οποτε με βλεπει,με ή χωρις κολλαρο,με κοιταζει εξονυχιστηκα λες και περιμενει πως θα κανω κατι παρανομο(?) ή που δεν επιτρεπεται.Κατι αλλοι ταξιτζηδες πιο νεοι αρχισαν να σχολιαζουν μολις απομακρινθηκα λιγο απο εκει που ηντουσαν...

Απο κει και περα,στη μικρη εμπειρια μου με κολλαρο εξω κατα κυριο λογο οι ανθρωποι αποπροσανατολιζονται λιγο απο τις δουλειες τους.Για παραδειγμα η ταμειας στο σουπερ μαρκετ ή η κοπελα στη καφετερια να σαστησουν λιγο,πριν συνεχισουν τη δουλεια τους.

Πιστευω,πως οι αλλοι θα κοιταξουν σα να φορας κατι αξιοπεριεργο αν νιωθεις εσυ η ιδια πως φορας κατι τετοιο(ή αν φορας ενα κολλαρο το οποιο ειναι εντελως ασχετο σε σχεση με το στυλ των ρουχων σου) αλλιως μπορει να μη το παρατηρησουν καν.


Ειναι θεμα νοοτροπιας.Καποτε,οπως αναφερεις,οποιος ειχε ενα ταττουαζ ήταν καταπτυστος και περιθωριοποιημενος.Ισως,αν υπηρχαν αρκετοι που φοραγαν κολλαρα στη καθημερινοτητα τους,μετα απο καποια στιγμη θα γινονταν συνηθεια και δεν θα καναν αισθηση(το αντιθετο ισως).Θα απενοχοποιουντουσαν,και θα ηταν για τον υπολοιπο κοσμο ενα αξεσουαρ και μονο(περαν απο καποια πιο εκκεντρικα στυλ που ισχυει και τωρα).Ωστοσο,οσοι το φορουν για αλλους λογους θα το ξερουν οι ιδιοι,τι σημαινει για αυτους το κολλαρο τους,τι νιωθουν οταν το φορουν,τι θελουν να δειξουν...

 

Απάντηση: Re: Η αίσθηση του κολάρου...

Συμφωνώ και διαφωνώ με αυτή την άποψη.

Κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου και εξετάζοντας το νόμισμα και από τις δύο του πλευρές, γιατί να εκτίθεται το παιδί;
Γιατί οι άνθρωποι που είδαν το κολάρο να κατάλαβαν περί τίνος πρόκειται;
Γιατί να μην είναι απλά ένα extreme κολιέ;
Από την άλλη όψη βέβαια, για αυτούς που κατάλαβαν, τότε ναι, το παιδί εκτίθεται και δεν θα έπρεπε.
Αλλά, πόσες άραγε πιθανότητες υπάρχουν απ' όλους που είδαν το κολάρο, να γνώριζαν;

 

Πράγματι, τα πάντα εξαρτώνται σε πολύ μεγάλο βαθμό από το πόσο επιβλητικό είναι το περιλαίμιο. Το δικό σου είναι πολύ χτυπητό, και καθώς μάλιστα είναι περίτεχνο, μπορεί κανείς να νομίσει ότι πρόκειται για κόσμημα. Αν κριθεί όμως με κριτήρια κοσμήματος ίσως να είναι κιτς, ίσως να είναι πλέον του δέοντος «ποιμενικό», σε κάθε περίπτωση πάντως υπερβολικό.

Είχα βγει κάποτε, για λίγες φορές, σε πολυσύχναστα μέρη, όχι μόνο νύχτα αλλά και υπό το φως της ημέρας, με μια πολύ εμφανίσιμη (για τα ελληνικά δεδομένα) γυναίκα που φορούσε αυτό το περιλαίμιο και δεν είχα παρατηρήσει κανένα ιδιαίτερα έντονο βλέμμα από κανέναν.

Εννοείται βέβαια ότι το περιλαίμιο εκείνο ήταν ειδικά επιλεγμένο για να είναι σεμνό, ώστε να μπορεί να φορεθεί έξω, και για να μπορεί επίσης να φοριέται 24 ώρες το εικοσιτετράωρο χωρίς τα πρακτικά προβλήματα που συνεπάγεται το μεγάλο περιλαίμιο. Για τα «παιχνίδια» υπήρχε άλλο.

Όσο για το αν ποτέ θα γίνει κοινωνικά αποδεκτό το θέαμα ενός ατόμου με περιλαίμιο, τι να σου πω, μάλλον όχι όσο ζούμε ακόμα εγώ κι εσύ, κι αν ποτέ. Σε τελική ανάλυση εξαρτάται από το ποσοστό του πληθυσμού που έχει τις ίδιες διαστροφές με εμάς, και από το πότε θα έχουν εξελιχθεί οι κοινωνίες μας σε τέτοιο βαθμό ώστε το κάθε άτομο να αναπτύσσεται εντελώς ελεύθερο και ανεπηρέαστο από ταμπού και κατευθυντήριες γραμμές, προκειμένου να ακολουθήσει όποιες κλίσεις του βγαίνουν φυσιολογικά. Γιατί, βλέπεις, μέχρι να συμβεί αυτό, το ποσοστό του πληθυσμού που θα παραδέχεται, ή ακόμα και θα συνειδητοποιεί, ότι έχει τις ίδιες διαστροφές με εμάς, θα είναι πάρα πολύ μικρότερο από το --μικρό, έτσι κι αλλιώς-- ποσοστό που τις έχει. Αλήθεια, έχει δει πουθενά κανείς στατιστικές σχετικά με αυτό;

 

Απάντηση: Η αίσθηση του κολάρου...

Ασφαλώς και γνωρίζω ότι είμαι εκτός θέματος με την απάντηση μου
Κατάλαβα τη έγραψες και τη απαντήσεις περιμένεις
Όταν ασφαλώς λες άνθρωποι που ασχολούνται σοβαρά με το χώρο προφανώς εννοείς αυτούς που γνωρίζεις εσύ με όλα αυτά που έχουν ποτίσει το μυαλό σου
Δεν γνωρίζω κανέναν που να είναι στο χώρο και να μην ασχολείται σοβαρά οπότε καλύτερα να μην με πληροφορήσεις
Ωστόσο να μιλώ για άλλους μπορώ, να τους κλείσω μέσα δεν μπορώ , αλλά να είσαι σίγουρη ότι αν περνούσε απ το χέρι μου θα το είχα κάνει κιόλας

 

Απάντηση: Re: Η αίσθηση του κολάρου...

Για αρχή δεν καταλαβαίνω για ποιόν ακριβώς λόγο εκτίθεται το παιδί.Έπειτα να ενημερώσω και να αποσαφηνίσω πάλι ότι δεν έκανα το κομμάτι μου και ότι απευθύνομαι σε ανθρώπους του χώρου και όχι άσχετους.Ζήτησα τη γνώμη κάποιων που έχουν αντίστοιχη εμπειρία.Δεν θέλησα να μάθω γενικά τη γνώμη κανενός.Θεωρώ ότι υπάρχει διαφορά στο απλά να λέω ότι είμαι κάτι και στο να είμαι κάτι και να το υποστηρίζω.Να φορέσω κολάρο σε κάποια συνάντηση ατόμων με παρεμφερείς προτιμήσεις....για λίγες ώρες δλδ...Να το φορέσω δλδ σαν να είναι ένα ζευγάρι σκουλαρίκια που απλά ταιριάζουν με τα ρούχα μου? Δε νομίζω...

Προτιμώ να μετέχω στην αλήθεια την οποία έχω γνωρίσει...Εάν χρειαστώ μαθήματα περί ηθικής θα σου δώσω σειρά προτεραιότητας αμέσως μετά τη Λουκά.

Ευχάριστη η παρατήρησή σου αλλά οι ηθικολόγοι μου είναι παντελώς αδιάφοροι.Οι άνθρωποι που πραγματικά ασχολούνται με το χώρο δεν το κάνουν υπό κρυπτόν...Η ερώτησή μου συνεχίζει να αναφέρεται σε ανθρώπους που έχουν κάποια τέτοια εμπειρία.

 

Απάντηση: Η αίσθηση του κολάρου...

Κατά την ταπεινή μου άποψη {και δεν το λέω ειρωνικά, το εννοώ 200%} καλό είναι τα παιδιά να προσαρμόζονται στη ζωή των γονιών τους {στο βαθμό του εφικτού} και όχι να ανακαλύπτουν μια μέρα στα 18 ότι "οι γονείς μου έχουν και ζωή".

Αυτό δε σημαίνει ότι κάνουμε "τα πάντα" μπροστά σε ένα παιδί. Αλλά το μέτρο, ποιος είναι σε θέση να το κρίνει; Ίσως μόνο ο ίδιος ο γονιός που βλέπει τι αντέχει το παιδί και έως πού αισθάνεται αρκετά άνετα.

Αν αρχίσει να αντιμετωπίζει πρόβλημα - π.χ. το κοροϊδεύουν τα άλλα παιδιά στο σχολείο και *δεν* ξέρει τι να απαντήσει - προφανώς έχουμε υπερβεί το μέτρο.

Να το πω και λίγο πιο προσωπικά: ως κοριτσάκι, ποτέ δεν ένοιωσα άβολα που, πολλές φορές, η μητέρα μου έκανε μπάνιο τόπλες. Αντιθέτως, έμαθα να μη ντρέπομαι για το σώμα μου και να μην έχω κόμπλεξ.

 

Απάντηση: Η αίσθηση του κολάρου...

Δυστυχώς Dano για σένα κι ευτυχώς για εμάς τους υπόλοιπους δεν μπορείς να μας κλείσεις μέσα.Αυτούς που γνωρίζω εγώ...χμμμ δεν είχα τη χαρά να σε γνωρίσω...Τώρα όσο για το τι ποτίζουν το μυαλό μου αν κρίνω από το avatar που χρησιμοποιείς μάλλον κι εσύ ποτίζεις το δικό σου...Ή να υποθέσω ότι σε χαρακτηρίζει τόσο πολύ ώστε δεν σε πειράζει αν και το δικό σου το παιδί βγάλει μια τέτοια φωτό κάποια στιγμή?
Θα ήταν φρόνιμο πριν ασχοληθείς με τα μέτρα των άλλων να διορθώσεις τα δικά σου...

 

Για την ιστορια να αναφερω οτι το παιδι της Κassandras ειναι ενα γλυκουλι κοριτσακι 3 μηνων  

 

Re: Απάντηση: Re: Η αίσθηση του κολάρου...

Εγώ μια φορά πήγα βόλτα έξω γυμνός φορώντας μόνο μια αντρική ζώνη αγνότητας.
Δεν παρατήρησα ιδιαίτερες αντιδράσεις.

 

Re: Απάντηση: Re: Η αίσθηση του κολάρου...

Γίνεσαι άκρως προσβλητική και δε μπορώ να καταλάβω το λόγο. Δεν έθεσα το θέμα ηθικά, κι ούτε βέβαια συγκαταλέγω τον εαυτό μου στους ηθικολόγους. Καθαρά αισθητικά το βλέπω.

Και κάτι άλλο: όποιος ζει κάτι δεν έχει την ανάγκη να το προβάλλει από δω κι από εκεί, πόσο μάλλον σε άτομα που ούτε καν τα γνωρίζει (π.χ. σε περαστικούς)

Υ.Γ. Νομίζω πως εσύ έχεις περισσότερα κοινά με τη Λουκά απ' ότι εγώ. Και οι δύο γίνεστε από προσβλητικές ως γραφικές, προκειμένου να πείσετε για το ορθό της άποψής σας  

 

Απάντηση: Re: Η αίσθηση του κολάρου...

... εδώ δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε να είμαστε ανεκτικοί μεταξύ μας ... θα μας ανέχονται οι "εκτός" του χορού {και του χώρου};?