Η αγάπη ως χρέος;

Ναι! Ακριβώς αυτό σκεπτόμουν χθες, αλλά ομοίως δεν το έγραψα.

 

Απάντηση: Re: Η αγάπη ως χρέος;

Υποκλινομαι.Ποιος σωφρων και στοιχειωδως νοημων γονιος θα παρεξηγουσε την αποψη αυτη;
Μια μικρη μονο ενσταση στο τελος:Τους γονεις τους αγαπαμε,περα απο οποιαδηποτε αποτιμηση τους.Η αγαπη ειναι συναισθημα,δεν απορρεει απο καποια λογικη διεργασια.Τους κρινουμε ασφαλως,αλλα αυτη η κριση δεν επηρεαζει τα αισθηματα μας.Το ιδιο εξ αλλου κανουμε και με τα παιδια μας.
Τουλαχιστον ετσι το νοιωθω εγω.

 

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΔΝΤ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΛΙΓΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΔΕΝ ΚΡΥΒΕΤΑΙ - Λαγκάρντ: Θα δανείζουμε την Ουκρανία ακόμη και εάν δεν εξυπηρετείται το χρέος της...
Να μια πρόταση όπου η λέξη αγάπη και χρέος βρίσκεται μαζί...Δεν μου βγαίνει ρε παιδιά..πώς γίνεται αυτό?
Άλλο η λέξη ευγνωμοσύνη ( έστω και απο χρέος) , και άλλο η αγάπη...

 

Άλλο ένα ωραίο θέμα! Μπράβο @astarti που τα ξεθάβεις γιατί εγώ έχω χάσει τη μπάλα από την ποικιλία και τον πλούτο των θεμάτων εδώ και δεν ξέρω τι να πρωτοδιαβάσω  

Το θέμα είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον αλλά σε κάποια σημεία το εισαγωγικό κείμενο μου προκαλεί μπέρδεμα...

"Η υποχρέωση λοιπόν είναι κάτι το οποίο πράτουμε αναγκαστικά το οποίο απεθύνεται στην συνήδειση και εξαρτάται από την δική μας θέληση."

Αν κάτι το πράττουμε αναγκαστικά πώς εξαρτάται από τη δική μας θέληση;;

Γνώμη μου είναι πως μια υποχρέωση μπορεί κάλλιστα να μην απευθύνεται στη συνείδηση αλλά σε εξαρτημένα αντανακλαστικά (κοινωνικά ή ατομικά/προσωπικά).



"Και εξ αυτού η αγάπη δεν είναι τόσο μια πράξη θέλησης παρά ένα συναίσθημα."

Προσωπικά βλέπω την αγάπη ως κατάσταση (που εμπεριέχει όλα τα άλλα συναισθήματα) και είναι κατ' εμέ η απόλυτη πράξη θέλησης.  



"Διότι πολύ απλά δεν έχει να κάνει με εμάς εάν θα αγαπήσουμε τον έναν ή τον άλλον. Άρα είναι λογικό και επόμενο να μας σοκάρει το να μας επιβάλει κάποιος να αγαπήσουμε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο."

Άρα γιατί μας σοκάρει το να μας επιβάλλει κάποιος να αγαπήσουμε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο; Αν δεν έχει να κάνει με εμάς, με ποιον έχει να κάνει; Μπορεί να έχει να κάνει με εκείνον που μας επιβάλλει, άρα είναι οκ να μας επιβάλλει να αγαπήσουμε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Μπορεί να έχει να κάνει με το επιβαλλόμενο πρόσωπο (αυτό που μας επιβάλλεται να αγαπήσουμε) άρα κάλλιστα το παίζουμε στα "ζάρια" (  και μπορεί να τύχει να το αγαπήσουμε άρα προς τι το σοκ;

Στο μυαλό μου, ο συλλογισμός "σοκαριστικό να μας επιβάλλεται να αγαπάμε κάποιον" στέκει μόνον αν η αγάπη είναι ζήτημα θέλησης μας.  


"Όποτε ένας άνθρωπος αγαπάει, ο ψυχικός του κόσμος ταράζεται και για να κάνουμε τον άλλο ευτυχισμένο και να του προσφέρουμε όσα μπορούν να τον κάνουν ευτυχισμένο ήμαστε σαφώς ικανοί για όλα... δλδ ένας γονέας για να σώσει το παιδί του μπορεί να δώσει ακόμα και την ζώη του."

Νομίζω ότι η αγάπη φέρνει γαλήνη, δεν μπορεί να υπάρξει άνευ αυτής. Το παράδειγμα με το γονέα που κάνει τα πάντα για να σώσει το παιδί του, δεν είναι αναγκαίο να έχει να κάνει με αγάπη. Μπορεί να έχει να κάνει καθαρά με ένστικτο. Έχετε δει ας πούμε πώς κάνουν οι νέες γατομαμάδες; Ατρόμητες θα ορμούσαν ακόμη και σε λύκο για να προστατεύσουν τα γατάκια τους  


""Το γνωστό μας αγαπάτε αλλήλους, που διαβάσαμε στα ευαγγέλια (για το εν λόγο κατά Ματθαίον 43-47 και 38) τείνει στο «άνευ λογικής» καθώς μας προστάζει στο να αγαπήσουμε ακόμα και αυτούς που μισούμε χώρια που το αίσθημα της αγάπης δεν λειτουργεί ως διακόπτης ούτως ώστε να αγαπάμε του πάντες. "

Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα (για μένα  ). Κι εγώ έχω ζοριστεί άπειρα από αυτή τη σκέψη... Άπειρα!!

Αν αφηνόμασταν στο "άνευ λογικής", οκ, κανένας δεν θα μπορούσε να μας πει "αγαπάτε αλλήλους". Γιατί πολύ απλά... άλογο είναι (το κίνητρο, η αφετηρία), όποιον τύχει αγαπώ, τι μου ζητάτε να αγαπάω κάποιους αλλήλους;

Χωρίς να έχω ιδιαίτερη γνώση και επαφή με τα ιερά κείμενα της χριστιανικής θρησκείας (και άρα με ό,τι λάθη μπορεί αυτό να φέρει στις ερμηνείες μου), διαβάζω "αγαπάτε αλλήλους", όχι "έχετε κοντά αλλήλους". Δηλαδή προσπαθήστε να αγαπάτε αλλήλους αλλά αν δεν μπορείτε να τους έχετε κοντά σας δεν πειράζει, απομακρύνετε τους και ίσως αυτό σας αποσυμφορήσει την πίεση και τη δυσφορία και καταφέρετε να τους αγαπάτε λίιιγο περισσότερο, λίιιιγο καλύτερα  

Η εμπειρία μου, μου έδειξε ότι όσο και αν ήθελα να μισώ κάποιους ανθρώπους... δεν μπορούσα με κάποιο τρόπο να μην τους αγαπήσω ακριβώς επειδή τους μισώ: με έμαθαν να αναγνωρίζω τι δεν μου αρέσει, τι δεν θέλω, τι με θυμώνει, τι με πληγώνει, τι θεωρώ κατώτερο, ευτελέστερο και εξ αυτού τι θεωρώ σημαντικό και ανώτερο... Δε νομίζω ότι μισώ πια κανέναν. Αλλά έστω ας ονομάσω "μίσος" αυτό που νιώθω για τους 2 ανθρώπους που αντιπαθώ περισσότερο στη ζωή μου. Ε λοιπόν, μέσα στο μίσος μου αυτό, τους χρωστώ μεγάλη ευγνωμοσύνη: με έμαθαν με τον καλύτερο (όχι πιο εύκολο) τρόπο τι δεν θέλω να είναι οι άλλοι και τι δεν θέλω να είμαι ως άνθρωπος εγώ.   Χωρίς αυτούς τους "μισητούς", πώς θα το μάθαινα; Δεν θα το μάθαινα είναι η απάντηση. Άρα έχει μεγάλη σημασία η ύπαρξη τους για μένα  


"Αλλά υπάρχει, παρ’όλα αυτό ένα είδος αγάπης που είναι χρέος, και αυτή η αγάπη είναι το χρέος είναι στην ουσία η συμβολή μου στο να κάνω την ζωή του συνανθρώπου μου ευτυχισμένη, με σεβασμό σε εκείνον. Και αυτή η αγάπη μας βοηθάει στο να επεκτίνουμε το νόημα της αγάπης προς όλη την ανθρωπότητα, αποβάλοντας στην ουσία τις προτιμήσεις και τα γούστα."

Αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο! Ακόμη και ως όνειρο, "υπόσχεση", στόχος ζωής