Η ακρίδα σιώπησε για πάντα ,Kwai Chang Caine,

Θυμάμαι πριν χρόνια, πιτσιρικάς ,βλέποντας το Kung Fu είπα στην αερφή μου να μου πετάξει ένα μαχαίρι στο κεφάλι για να το πιάσω στον αέρα .
Αυτή πιο μικρή από μένα άκουσε τον μεγάλο αδερφό και το πέταξε. Από τότε μου έμεινε ένα αδιόρατο σχεδον σημάδι στο μέτωπο ,μια λατρεία για τον φόβο του πόνου και ένας θαυμασμός για το μαγικό ,το υπερφυσικό , το μεταφυσικό.
Με τα χρόνια όσο χάνεται και το σημάδι χάνονται και τα ίχνη στην ψυχή μου που με έδεναν με τις μυστικές διαδρομές , με τις κρυμμένες γωνίες , στις εσωτερικές αυλές των χαμένων προσμονών.
Με πιάνει μια θλίψη ,ένας κόμπος που δεν ξέρω γιατί. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τις ερωτήσεις μετά από 35 χρόνια,αλλά βιάζομαι να δώσω απαντήσεις και αρχίζω από την αρχή.Ατέρμονα,βασανιστικά ,υπέροχα.
Πρεπει να φύγω για την δουλειά. Δε θυμάμαι γιατί αλλά κάτι σημαντικό έχω να κάνω σήμερα.
Ακομα ένα έγγραφο ,ακόμα μια σφραγίδα , ακόμα μια υπόγραφη.

Master Po: [after easily defeating the boy in combat] Ha, ha, never assume because a man has no eyes he cannot see. Close your eyes. What do you hear?
Young Caine: I hear the water, I hear the birds.
Master Po: Do you hear your own heartbeat?
Young Caine: No.
Master Po: Do you hear the grasshopper that is at your feet?
Young Caine: [looking down and seeing the insect] Old man, how is it that you hear these things?
Master Po: Young man, how is it that you do not?