Η αποκάλυψη του Ιωάννη

Δεν το Έχω πρόχειρο σε φώτο

Θα το βρω  

 

Από κάτω τους οχετοί.
Μέσα τους τίποτα, κι από πάνω καπνός.
Ζήσαμε κει μέσα. Τίποτα δε χαρήκαμε.
Φύγαμε κείθε γρήγορα. Κι αργά φεύγουν κι αυτές.

Μπέρτολτ Μπρεχτ

 

Πολύ όμορφη αφήγηση.

 

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ
(Ένα ποίημα του Μαχμούτ Νταρουίς σε μετάφραση Γ. Μπλάνα)

1
Εδώ, στων λόφων τις πλαγιές, κατάντικρυ στη δύση
Στο αβυσσαλέο κατάντικρυ κανόνι του χρόνου
κλεισμένοι μες σε κήπους σκιών
φυλακισμένοι εμείς
άνεργοι εμείς
καλλιεργούμε ελπίδες

2
Σε μια πατρίδα που ασθμαίνει καταπάνω στην αυγή,
παρέλυσαν οι σκέψεις μας
για να φυλάμε να φανεί της νίκης η στιγμή:
και μόνο οι πυροβολισμοί αστράφτουν νύχτα
μες στη νύχτα μας
και μόνο οι βάρδιες των εχθρών
φωτίζουνε τον δρόμο μας
μες στο πυκνό σκοτάδι των κελαριών.

3
Εδώ, μετά τους στίχους του Ιώβ,
δεν προσδοκούμε τίποτα.

4
Αυτή η πολιορκία θα κρατήσει
ώσπου να τους διδάξουμε να γράφουν
όμορφη ποίηση: την ποίησή μας.

5
Μολύβι όλη-μέρα ο ουρανός
πύρινο τη νύχτα πορτοκάλι.
Μα η καρδιά μας σταθερή
σαν λουλούδι σκαλισμένο σε ασπίδα.

6
Εδώ δεν έχει «Εγώ».Εδώ ο Αδάμ θυμάται τον πυλό του.

7
Λέει, στην άκρη του γκρεμού που ξεψυχάει:
«Δεν έχω πια άλλη χούφτα γη να χάσω», λέει.
«Είμαι ελεύθερος: δυο ανάσες δρόμο
απ’ την υπέρτατη ελευθερία.
Κρατώ στα χέρια μου το μέλλον μου.
Να, τώρα δα, αρχίζω πάλι απ’ την αρχή,
γεννιέμαι ελεύθερος, δίχως γονείς
και διαλέγω απ’ το γαλάζιο τ’ ουρανού
τα γράμματα του ονόματός μου.

8
Όταν σε πολιορκούν,
η ζωή είναι η στιγμή
ανάμεσα στην ανάμνηση
της πρώτης στιγμής
και τη λήθη
της τελευταίας.

9
Εδώ, στα ριζά των βουνών
Που καπνίζουν τα τζάκια μας· εδώ,
μπρος στα κατώφλια των σπιτιών μας
χρόνο δεν έχει ο χρόνος.
Σαν ν’ αφηνόμαστε προς τον θεό,
ξεχνάμε κάθε πόνο.

10
Πόνος είναι να ξεχνά
η γυναίκα σου ν’ απλώσει τα πλυμένα
και να της φτάνει να μην έχει η σημαία της Παλαιστίνης
τον παραμικρό λεκέ.

11
Τίποτα εδώ δεν έχει διάσταση ομηρική.
Οι μύθοι μας χτυπούνε την πόρτα, όταν τους χρειαζόμαστε.
Τίποτα εδώ δεν έχει διάσταση ομηρική…
μονάχα ένας στρατηγός
που ψάχνει στα χαλάσματα
ένα νεογέννητο έθνος
κρυμμένο στην κοιλιά
ενός Δούρειου Ίππου που καλπάζει.12
Οι στρατιώτες μετρούν την απόσταση
ανάμεσα στο είναι και το μηδέν
με κιάλια πίσω απ’ τα τανκς.

13
Εμείς μετράμε την απόσταση
ανάμεσα στο σώμα μας και τις ρουκέτες
μονάχα με τις έξι μας αισθήσεις.

14
Εσύ, ναι, εσύ στο κατώφλι μας,πέρασε μέσα,
κάθισε να πιεις έναν καφέ μαζί μας
[μπορεί και να νιώσεις ένας άνθρωπος κι εσύ όπως εμείς]
Εσύ, ναι, εσύ στην πόρτα του σπιτιού μας,
πάρε τις ρουκέτες σου από τα πρωινά μας.
Μπορεί να νιώσουμε ασφαλείς
[σχεδόν ανθρώπινοι]

15
Μπορούμε ν’ αναπαυτούμε, ν’ ασχοληθούμε με τις τέχνες
να παίξουμε χαρτιά και να διαβάσουμε εφημερίδες
προφταίνοντας τα νέα του πληγωμένου παρελθόντος μας,
Μπορούμε να δούμε το αστέρι μας να δείχνει
2002, την κάμερα να χαμογελά
σ’ αυτούς που γεννήθηκαν
σε κατάσταση πολιορκίας.

16
Κάθε φορά που έρχεται το χθες,
του λέω δεν είναι ώρα τώρα.
Φύγε και πέρνα αύριο.

17
Μάταια σπάζω το κεφάλι μου.
Τι μπορεί να σκεφτόταν
κάποιος σαν κι εμένα εδώ,
στα ριζά ενός λόφου
πριν από 3 χιλιάδες χρόνια;
Οι σκέψεις με λιανίζουν,
η μνήμη με ξυπνάει.

18
Όταν αποχωρούν τα ελικόπτερα επιστρέφουν τα περιστέρια.
Λευκά, ολόλευκα· χαϊδεύουν τα μάγουλα του ορίζοντα
μ’ ελεύθερα φτερά. Ξαναποκτούν
τη λάμψη τους, την κυριότητά τους
στον ουρανό και στη χαρά. Ψηλά, πολύ ψηλά
πετούν τα περιστέρια ολόλευκα. «Αχ, να ’τανε
αλήθεια αυτός ο ουρανός» [μου φώναξε κάποιος,
περνώντας ανάμεσα σε δύο βόμβες]

19
Αστραφτερός ο ουρανός, όραμα, λάμψη!
Πάντα το ίδιο, πάντα…
Σύντομα θα γνωρίζω αν ήταν τελικά
μια αποκάλυψη όλο αυτό
ή οι στενοί μου φίλοι θα γνωρίζουν
πως έφυγε το ποίημα,
εξαπάτησε τον ποιητή του.

20
[σε κριτικό]: Μην ερμηνεύεις
Τις λέξεις μου, όταν ανακατεύεις
Στο φλιτζάνι σου τη ζάχαρη,
όταν μασουλάς
το τρυφερό κοτόπουλό σου!
Οι λέξεις με πολιορκούν στον ύπνο μου…
Οι λέξεις που δεν προφέρω.
Γράφουν για μένα, κι ύστερα μ’ αφήνουν
να γυρεύω τ’ απομεινάρια του ύπνου μου.

21
Τα κυπαρίσσια, πίσω απ’ τους στρατιώτες,
είναι μιναρέδες που κρατούν τον ουρανό μην πέσει.
Πίσω από το αγκαθωτό συρματόπλεγμα
στρατιώτες κατουράνε προστατευμένοι από ένα τακν.
Η μέρα του φθινοπώρου ολοκληρώνει
τον χρυσό περίπατό της
στο κράσπεδο ενός δρόμου άδειου
σαν τζαμί μετά την κυριακάτική προσευχή.

22
Αύριο θ’ αγαπήσουμε τη ζωή.
Όταν έρθει το αύριο, η ζωή θα είναι κάτι
Που μπορεί να το λατρέψουμε
Όπως ακριβώς είναι
Απλή ή περίπλοκη
μουντή ή πολύχρωμη…
χωρίς θείες κρίσεις και κριτήρια…
Κι αν η χαρά είναι απολύτως αναγκαία,
ας φωτίσει την καρδιά και τα λαγόνια.
Όποιος καεί με τη χαρά φυσάει και το γιαούρτι.

23
Μου είπε ένας σατυρικός συγγραφέας:
Αν γνωρίζω το τέλος απ’ την πρώτη αρχή,
Τότε τι δουλειά μένει να κάνω στη γλώσσα;

24
[Σ’ έναν φονιά]: Αν καθρεφτιζόσουν
Στο πρόσωπο του θύματος που λιάνισες,
ίσως έφερνες στο νου σου τη μητέρα σου
σ’ έναν θάλαμο αερίων. Και τότε ίσως
λυτρωνόσουν απ’ τη σοφία της σφαίρας,
ίσως άλλαζες απόψεις: «Δεν είναι τρόπος αυτός
για να βρω την ταυτότητά μου».

25
[Σε άλλον φονιά]: Αν αφήσεις
Το έμβρυο τριάντα μέρες στης μάνας του τη μήτρα,
μπορεί τα πράγματα να έρθουν διαφορετικά.
Μπορεί να λήξει η κατοχή κι αυτό το βυζανιάρικο
να μην ξέρει τίποτα γι’ αυτή την πολιορκία
και να γίνει ένα γερό παιδί,
να πηγαίνει στο σχολείο με την κόρη σου
και να μαθαίνει την αρχαία ιστορία της Ασίας.
Μπορεί να ερωτευτούν
και να κάνουν μια κόρη
[Εβραία από τη μάνα].
Τι έκανες, λοιπόν;
Άφησες χήρα την κόρη σου
κι ορφανή την εγγονή σου.
Τι έκανες; Ξεκλήρισες την οικογένειά σου.
Τι έκανες; Έσφαξες τρία περιστέρια μονομιάς.

26
Εδώ
Δεν είναι απαραίτητη
η ομοιοκαταληξία.,
το μέτρο, η μελωδία.
Τον πόνο οικονομούν:
Σκουπίδια, αποφάγια.

27
Σκοτάδι είναι η ομίχλη – ένα πυκνό κατάλευκο σκοτάδι,
Μια φλούδα πορτοκάλι και μια γυναίκα γεμάτη υποσχέσεις.

28
Η πολιορκία κάθεται και περιμένει. Περιμένει καθισμένη
σε μια σαραβαλιασμένη σκάλα και γύρω άγρια η καταιγίδα.

29
Είμαστε μόνοι, κατάμονοι,
Σαν μεθυσμένοι από τη μοναξιά μας
Κι από κανένα σπάνιο ουράνιο τόξο.

30
Έχουμε αδέλφια στον κόσμο παντού·
όμορφα αδέλφια· μας αγαπούν. Μας κοιτάζουν και κλαίνε,
και λένε μυστικά:«Αχ και να ’ταν εδώ αυτή η πολιορκία! Θα…»
Μα δεν τελειώνουν την πρότασή τους.
Δεν μας αφήνουν μόνους. Όχι,
δεν μας αφήνουν μόνους.

31
Δύο με οχτώ απώλειες τη μέρα.
Δέκα οι πληγωμένοι.
Είκοσι τα γκρεμισμένα σπίτια.
Σαράντα ελαιώνες αφανισμένοι,
χώρια οι ζημιές στην στατικότητα
των φλεβών του ποιήματος, του θεατρικού,
κι αυτού του μισοτελειωμένου πίνακα.

33
Σ’ ένα σοκάκι φωτισμένο από εξόριστο φανάρι…
να, ένα στρατόπεδο προσφύγων
Στους τέσσερεις ανέμους.
Ο Νότος του χιμάει του ανέμου.
Η Ανατολή του μια θρησκεία στραμμένη δυτικά.
Η Δύση του μια αιματηρή εκεχειρία,
που εκδίδει το κόστος της ειρήνης.
Όσο για τον Βορρά του, τον μακρινό Βορρά,
δεν είναι τόπος,
δεν είναι σύνορο στον χάρτη.
Μια σύναξη είναι ουράνιας ιερότητας.

34
Είπε στο σύννεφο η γυναίκα:
«Σκέπασε τον καλό μου, γιατί τα ρούχα μου
στο αίμα του είναι μουσκεμένα».

35
Αν δεν είσαι, καλέ μου, βροχή, γίνε δέντρο
καρπερό, χλοερό.
Γίνε δέντρο.
Κι αν δεν γίνεις, καλέ μου, ένα δέντρο,
πέτρα να γίνεις
μουσκεμένη δροσιά. Μια πέτρα να γίνεις.
Κι αν δεν γίνεις μια πέτρα, καλέ μου,
το φεγγάρι το ίδιο να γίνεις,
μες στο ύπνο εκείνης
που σε αγάπησε. Γίνε φεγγάρι
[είπε κάποια γυναίκα
στην κηδεία του γιου της]

36
Αχ, εσύ που ξαγρυπνάς,
απόψε, δεν κουράστηκες
ν’ ακολουθείς το φως
στην Ιστορία μας,
την πορφυρή
φλόγα στο αίμα μας;
Δεν κουράστηκες εσύ
που ξαγρυπνάς απόψε;37
Στεκόμαστε εδώ. Καθόμαστε εδώ. Πάντα εδώ.
Αιωνίως εδώ, μ’ έναν και μόνον έναν σκοπό:
να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Κι εκτός
από αυτό διαφέρουμε στα πάντα.
Διαφέρουμε στην εθνική σημαία
(καλύτερα να είχαμε επιλέξει
τον ζωντανό συμβολισμό ενός απλού γαϊδάρου).
Διαφέρουμε στους στίχους
του εθνικού μας ύμνου
(καλύτερα να είχαμε επιλέξει
ένα νυφιάτικο τραγούδι).
Διαφέρουμε στο χρέος των γυναικών
(καλύτερα είχαμε επιλέξει γυναίκα να διοικεί
την υπηρεσία ασφαλείας).
Διαφέρουμε στα ποσοστά,
στους δημόσιους και ιδιωτικούς τομείς.
Διαφέρουμε στα πάντα.
Κι έχουμε έναν σκοπό:
Να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.
Αφού ο σκοπός αυτός επιτευχθεί,
θα έχουμε χρόνο γι’ άλλες επιλογές.

38
Τραβώντας για τη φυλακή,
μου είπε: «Όταν βγω,
Θα ξέρω πως το να τιμάς
τον τόπο σου είναι σαν
να τον χλευάζεις:
μια δουλειά
όπως όλες!

39
Ένα μικρό κομμάτι απέραντο γαλάζιο
φτάνει για ν’ αλαφρύνει
το βάρος των καιρών μας
και να ξεπλύνει από τις λάσπες
τον τόπο ετούτο, ετούτη τη στιγμή.

40
Το πνεύμα θέλει ν’ αυτοσχεδιάσει
και βαδίζει με πέλματα μεταξωτά
πλάι μου· σαν τους παλιούς
φίλους και συνοδοιπόρους
μοιραζόμαστε ένα ξεροκόμματο
κι ένα παλιό φλασκί κρασί
τραβώντας το ίδιο μονοπάτι.
Ύστερα οι μέρες μας χωρίζουν.
Δύο τα μονοπάτια:
παίρνω εγώ το άγνωστο,
κι εκείνη πάει και ζαρώνει
στην κορυφή ενός μεγάλου βράχου.

41
[Σ’ έναν ποιητή]
κάθε φορά που ξεφεύγεις
από την απουσία,
παγιδεύεσαι στη μοναξιά των θεών.
Γίνε «ουσία» του χαμένου αντικειμένου σου
και αντικείμενο της χαμένης σου ουσίας.
Γίνε παρουσία μέσα στην απουσία σου.

42
Βρίσκει χρόνο να σαρκάσει:
Το τηλέφωνό μου σταμάτησε να χτυπάει.
Το ίδιο και το κουδούνι της πόρτας.
Τότε πώς ξέρεις αν είμαι μέσα;

43
Βρίσκει χρόνο να τραγουδήσει:
Καθώς σε περιμένω, δεν μπορώ να περιμένω,
δεν μπορώ να διαβάσω Ντοστογιέφσκυ
ούτε ν’ ακούσω Ομ Καλσούμ,
Μαρία Κάλλας και τα σχετικά.
Καθώς σε περιμένω,
οι δείκτες του ρολογιού
πηγαίνουν ανάποδα
Σ’ έναν τόπο δίχως χρόνο.
Καθώς σε περιμένω, δεν μπορώ να σε περιμένω.
Περίμενα μια ολόκληρη αιωνιότητα.

44
«Ποιο λουλούδι σου αρέσει;»
την ρωτάει εκείνος.
«Το γαρίφαλο. Το μαύρο γαρίφαλο», λέει εκείνη.
«Και πού θα με πας μ’ αυτά τα μαύρα γαρίφαλα;» την ρωτάει εκείνος.
«Στην άβυσσο της μέσα μου ζωής», λέει εκείνη.
«Και πιο μακριά, πιο μακριά, πιο μακριά», λέει εκείνη.

45
Αυτή η πολιορκία θα κρατήσει
ώσπου να μάθουν οι πολιορκητές
αυτό που ξέρουν οι πολιορκημένοι: ο θυμός
Είναι ένα συναίσθημα όπως όλα.

46
«Δεν σ’ αγαπώ. Δεν σε μισώ»,
είπε ο φυλακισμένος στον ανακριτή.
«Η καρδιά μου είναι γεμάτη
Μ’ αυτό που ίσα ίσα αδιαφορεί για σένα.
Η καρδιά μου είναι γεμάτη
με το άρωμα της σοφίας.
Η καρδιά μου είναι αθώα,
λαμπερή και χορτασμένη.
Δεν έχει η καρδιά μου καιρό
για πειράματα. Όχι. Δεν σ’ αγαπώ.
Ποιος είσαι εσύ που θ’ αγαπήσω;
Είσαι κομμάτι της ύπαρξής μου;
Είσαι ένα καφεδάκι,
ο αέρας στη φλογέρα ,
ένα τραγούδι μήπως είσαι,
ώστε να σ’ αγαπήσω;
Μισώ τη φυλακή.
Μα δεν μισώ εσένα».
Έτσι είπε ένας φυλακισμένος
στον ανακριτή. «Δεν έχω
συναισθήματα για σένα.
Καρδιοχτυπώ μονάχα για τη νύχτα,
τη νύχτα τη δική μου,
τη νύχτα την προσωπική μου:
από κρεβάτι σε κρεβάτι,
δίχως μέτρα και ομοιοκαταληξίες
και διπλά νοήματα!»

47
Μείναμε μακριά από τη μοίρα μας,
σαν τα πουλιά που κάνουν τις φωλιές τους
στις χαραμάδες των μνημείων, των καπνοδόχων
των υπόστεγων· σταθήκαμε στον δρόμο
του πρίγκιπα την εποχή του κυνηγιού.

48
Στα ερείπιά μου οι σκιές πρασινίζουν
κι ο λύκος κοιμάται
στη χειμέρια νάρκη του ποιήματος,
κι ονειρεύεται, όπως εγώ
κι όπως ένας φύλακας άγγελος,
πως η ζωή είναι φυσική και… χύμα.

49
Οι μύθοι αρνούνται να βελτιώσουν
τα πρότυπά τους.
Μπορεί ν’ άνοιξε το σκάφος τους
και να έμπασαν νερά.
Μπορεί να προσάραξαν τα πλοία τους
και να εγκαταλείφτηκαν,
κι ο ιδεαλιστής
να ξεπεράστηκε από τον πραγματιστή,
όμως τα πλοία των μύθων
δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν τακτική.
Όταν βρεθούν μπροστά
στη δυσάρεστη
πραγματικότητα,
βάζουν τις μπουλντόζες
να σαρώσουν τα πάντα.
Το χρώμα της αλήθειας τους υπαγορεύει
το κείμενο: είναι όμορφη, λευκή,
ολόλευκη, δίχως το παραμικρό ψεγάδι…

50
[Σ’ έναν υπέρμαχο της ανωτερότητας της Δύσης]
Ας πούμε πως τα πράγματα
είναι έτσι όπως νομίζεις
-πως είμαι βλάκας, βλάκας, βλάκας,
και δεν μπορώ να παίξω γκολφ
να καταλάβω την υψηλή τεχνολογία
και να πετάξω αεροπλάνο!
Είναι λόγος αυτός για να φτιάξεις
τη ζωή σου με κόστος τη δική μου;
Αν ήσουν άλλος και ήμουν άλλος,
ίσως και να ’μαστε φίλοι
να ομολογούσαμε ο ένας στον άλλον
πόσο μας λείπουν τα σαχλαμαρίσματα.
Όμως ο παλιάτσος, όπως ο Σάιλοκ ο έμπορος,
είναι καρδιά, ψωμί και δυο μάτια τρομαγμένα.

51
Σε κατάσταση πολιορκίας,
Ο χρόνος γίνεται ένας τόπος
Που συρρικνώνεται, κι όλο συρρικνώνεται.
Σε κατάσταση πολιορκίας,
Ο χώρος γίνεται ένας χρόνος
Ξεχασμένος από το παρελθόν
Και το μέλλον.

52
Αυτό το χαμηλό ύψωμα,
αυτή η αγία πόρνη…
Δεν δίνουμε την απαραίτητη προσοχή
στη μαγεία τέτοιων εκφράσεων.
Ένα κοίλωμα
μπορεί να γίνει ένα κενό στον χώρο,
μια καμπύλη στην γεωγραφία.

53
Ο μάρτυρας με πολιορκεί
κάθε που έρχεται καινούργια μέρα
με ρωτάει: «Πού ήσουν;
Δώσε πίσω στο λεξικό
τις λέξεις που μου πρόσφερες
κι άσε εκείνους που κοιμούνται
να χορτάσουν τον ύπνο τους
δίχως φαντάσματα στα όνειρά τους».
Ο μάρτυρας με διδάσκει:
«Δεν υπάρχει αισθητική
πέρα από την ελευθερία».

54
Ο μάρτυρας με δείχνει με το δάχτυλο:
«Γιατί, γυρεύεις πέρα απ’ τον ορίζοντα αιώνιες παρθένες;
Μας άρεσε η ζωή στη γη,
ανάμεσα στις συκιές και τα πεύκα.
Όμως ακόμα κι έτσι
δεν βρήκαμε τον δρόμο μας.
Ψάξαμε ώσπου σπαταλήσαμε
όση ζωή διαθέταμε:
το λίγο αίμα που κυλούσε πορφυρό
στις φλέβες μας.

55
Ο μάρτυρας με πολιορκεί:
«Μην έρθεις στην κηδεία μου
αν δεν με γνώριζες.
Χάρες δεν θέλω
ούτε απ’ ανθρώπους
ούτε από κτήνη».
56
Ο μάρτυρας με προειδοποιεί:
«Μην πιστεύεις τους πανηγυρισμούς τους.
Άκουσε μόνο τον πατέρα μου
που κοιτάζει την φωτογραφία μου
και θρηνεί:
«Γιατί πήρες τη θέση μου, γιε, μου;
Γιατί με προσπέρασες; Πρώτος
έπρεπε να φύγω εγώ. Πρώτος εγώ!»

57
Ο μάρτυρας με πολιορκεί:
«Σπίτι κι επίπλωση άλλαξα· αυτό είναι όλο.
Τώρα, ένα ελάφι τριγυρίζει στην στέγη
της κάμαράς μου και το φεγγάρι
ζεσταίνει τις άκριες των δαχτύλων μου
και τέλος ο πόνος
τέλος οι κραυγές μου».

58
Αυτή η πολιορκία θα κρατήσει
ώσπου να πειστούμε
να επιλέξουμε μιαν ανώδυνη σκλαβιά,
εντελώς ελεύθερα!

59
Ν’ αντιστέκεσαι σημαίνει να γνωρίζεις
πως έχεις υγιή καρδιά κι αρχίδια.
και πως η αρχαία αρρώστια σου
ζει και βασιλεύει εντός σου:
λέγεται ελπίδα.

60
Καθώς ξεψυχούσε η αυγή,
σηκώθηκα να βγω από το σώμα μου.
Καθώς ξεψυχούσε η νύχτα,
άκουσα τα βήματα της ύπαρξής μου.

61
Σηκώνω το ποτήρι μου και πίνω στην υγειά
όσων μαζί μου πίνουν: να ’ναι η συνείδησή τους
μια πεταλούδα όμορφη μέσα στο σκοτεινό
τούνελ αυτής της νύχτας.

62
Σηκώνω το ποτήρι μου και πίνω στην υγειά
όσων μαζί μου πίνουν, μες στο πηχτό σκοτάδι
μιας νύχτας που ξεχείλισε ψυχές σακατεμένες.
Σηκώνω το ποτήρι μου και πίνω στην υγειά
του φαντάσματός μου.

63
[σ’ έναν αναγνώστη]
Μην εμπιστεύεσαι το ποίημα.
Είναι μια απουσία.
Δεν είναι γνώση ούτε υπόθεση,
είναι η αίσθηση μιας συντριβής.

64
Αν πληγωθεί η αγάπη,
θα την γιατροπορέψω,
με χάδια και λόγια τρυφερά· προπάντων
ξεχωρίζοντας τον τραγουδιστή από το τραγούδι.

65
Οι φίλοι μου όλο μου ετοιμάζουν μια γιορτή
– αποχαιρετιστήρια γιορτή- κι έναν άνετο τάφο
στον ίσκιο της βαλανιδιάς,
μ’ ένα μαρμάρινο ανάθημα
απ’ την ταφόπλακα του χρόνου.
Ωστόσο φαίνεται πως μάλλον
θα πάω εγώ σε όλων τις κηδείες.
Ποιος πέθανε σήμερα;

66
Η πολιορκία με μεταμορφώνει από τραγουδιστή
στην έκτη χορδή ενός επτάχορδου βιολιού.

67
Η μάρτυς, κόρη της μάρτυρος,
κόρης της μάρτυρος,
αδελφή της μάρτυρος με τη σειρά της…
Η αδελφή της μάρτυρος μαχητού
συγγενεύει εξ αγχιστείας
με τη μητέρα της μάρτυρος,
εγγονή του παππού της μάρτυρος
και γείτονας της θείας της μάρτυρος (κτλ., κτλ.)
Καμία είδηση δεν ενοχλεί
τον ανεπτυγμένο κόσμο,
γιατί η εποχή της βαρβαρότητας έχει παρέλθει
Και το θύμα είναι απλά «κάποιος»·
κανείς δεν γνωρίζει το όνομά του,
και η τραγωδία, όπως άλλωστε και η αλήθεια,
είναι πράγματα σχετικά (κτλ., κτλ.)

68
Πάψτε, πάψτε! Την ώρα ετούτη
πρέπει ν’ ακούσουν οι στρατιώτες τα τραγούδια,
που άκουσαν οι νεκροί μαχητές
κι έμειναν σαν άρωμα
φρέσκου καφέ στο αίμα τους.

69
Εκεχειρία, εκεχειρία.
Καιρός να δοκιμάσουμε τις θεωρίες:
μπορούν τα ελικόπτερα να γίνουν άροτρα;

Τους είπαμε: Εκεχειρία, εκεχειρία,
για να δούμε τις προθέσεις.
Η ουσία της ειρήνης
Μπορεί να αφομοιωθεί από την ψυχή.
Ύστερα μπορούμε να συναγωνιστούμε
στον έρωτα της ζωής
Με ποιητικές εικόνες.
Απάντησαν: «Δεν ξέρετε
πως η ειρήνη αρχίζει πρώτα μέσα στον καθένα,
αν θέλετε ν’ ανοίξετε την πύλη
του οχυρού της αλήθειας μας;»
Είπαμε, λοιπόν: «Κι ύστερα;»

70
Το γράψιμο είναι ένα μικρούλι μυρμήγκι
που δαγκώνει τον αφανισμό.
Το γράψιμο είναι ένα αναίμακτο τραύμα.

71
Τα φλιτζάνια του καφέ μας, και τα πουλιά,
και τ’ ανθισμένα δέντρα με τη διάφανη σκιά,
κι ο ήλιος που πηδά από μάντρα σε μάντρα σαν γαζέλα,
και τα σύννεφα που γράφουν
μυριάδες σχήματα στον απέραντο ουρανό
–σ’ ό,τι μας έμεινε απ’ αυτόν τον ουρανό-
και οι λοιπές μνήμες που άντεξαν μέσα μας,
αποδεικνύουν πως αυτό το πρωϊνό
είναι όμορφο και δυνατό,
κι εμείς παντοτινοί επισκέπτες του παντός.

Ραμάλα
Ιαννουάριος 2002
ΤΕΛΟΣ

 

Ένα αντίο στον Γιώργο Μιχαλακόπουλο.

"Εκείνος κι εκείνος ήταν ο τίτλος μιας σατιρικής τηλεοπτικής σειράς, που προβλήθηκε στο ΕΡΤ από τις 19 Ιουνίου 1972 έως τις 9 Φεβρουαρίου 1974. Το σενάριο ήταν του Κώστα Μουρσελά. Ο Λουκάς (Βασίλης Διαμαντόπουλος) και ο Σόλων (Γιώργος Μιχαλακόπουλος) είναι δύο απλοί άνθρωποι, που σατιρίζουν τα κακώς κείμενα της κοινωνίας και προσπαθούν με σχόλια, απόψεις, συζητήσεις να κατανοήσουν τον παραλογισμό και τον προβληματισμό της σημερινής κοινωνίας."

 

Merry Christmas and Happy New Year by Iagos posted 18 December 2023 at 19:47

 

-Κλοβ;
-Ναι;
-Δε θα σου δώσω πια τίποτα να φας.
-Τότε θα πεθάνουμε.
-Θα σου δίνω κάτι ίσα ίσα για να μην πεθάνεις. Θα είσαι διαρκώς πεινασμένος.
-Τότε δεν θα πεθάνουμε.

Samuel Barclay Beckett, «Το τέλος του παιχνιδιού»

Πέθανε σαν σήμερα, 22 Δεκεμβρίου 1989

Becket by Iagos posted 22 December 2023 at 19:37

 

Πέθανε στις 27/12 σε ηλικία 76 ετών η σπουδαία ποιήτρια, θεατρική συγγραφέας και πεζογράφος Μαρία Λαϊνά. Έχει τιμηθεί, μεταξύ άλλων, με το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Γραμμάτων το 2022. Μια σπάνια περίπτωση συγγραφέα που ενώ έζησε μακριά από τα πλήθη, το έργο της μίλησε τόσο βαθιά για τα ανθρώπινα.

https://bookpress.gr/politismos/tel...-maria-laina-mesa-sto-plithos-kai-ti-monaksia

 

Η Nai Barghouti είναι Παλαιστίνια τραγουδίστρια, συνθέτης και φλαουτίστα.

Σε ηλικία 14 ετών, ξεκίνησε την επαγγελματική της καριέρα στο τραγούδι και ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην απόδοση κλασικού φλάουτου στο Εθνικό Ωδείο Μουσικής Edward Said στην Παλαιστίνη, όπου ανακάλυψε το πάθος της για τη σύνθεση.

Τέσσερις από τις πρώτες σόλο συνθέσεις της για φλάουτο έχουν γίνει μέρος του προγράμματος σπουδών για φλάουτο στο Διεθνές Ινστιτούτο Ιβηρικής Μουσικής στη Βαλένθια της Ισπανίας.

Το 2013 τραγούδησε και έπαιξε φλάουτο στα κεντρικά γραφεία των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη στον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό.

Το 2017, η Barghouti πραγματοποίησε την πρώτη της ανεξάρτητη περιοδεία σε πέντε πόλεις στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου παρουσίασε πρωτότυπο υλικό και διασκευές κλασικού αραβικού ρεπερτορίου με ήχο «Arabic-Jazz».

Πιο πρόσφατα, έπαιξε τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Layla στο Orfeo and Majnun, ένα έργο που η Le Monde αποκάλεσε το νέο πρόσωπο της όπερας του 21ου αιώνα.

Η Μπαργκούτι σπούδασε για δύο χρόνια στη Μουσική Σχολή Τζέικομπς του Πανεπιστημίου της Ιντιάνα και αυτή τη στιγμή συνεχίζει σπουδές τζαζ ερμηνείας στο Κονσερβατόριο του βαν Άμστερνταμ, όπου εξερευνά τη σχέση μεταξύ του κλασικού αραβικού τραγουδιού ( ταράμπ ) και της τζαζ.

 

Μια νέα διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια παρέχει μια μοναδική εικόνα για την παλαιστινιακή καλλιτεχνική δημιουργία και τον εικαστικό πολιτισμό.

Ξέρετε τίποτα για την παλαιστινιακή ζωγραφική; Ξέρετε κάποιον Παλαιστίνιο συνθέτη; Καμία Παλαιστίνια κινηματογραφίστρια; Γνωρίζετε το «New Dress»; Εμείς ομολογούμε πως, αν και πρόκειται για έναν λαό της ευρύτερης γειτονιάς μας, μας είναι πιο γνωστός μέσα από βιώματα (και τραγικές ειδήσεις) πολέμων, διώξεων και προσφυγιάς, και ελάχιστη γνώση έχουμε τόσο από την πολιτιστική του ιστορία όσο και από τη σύγχρονη καλλιτεχνική του δράση.

Είναι ένα κενό που έρχεται να καλύψει το Ινστιτούτο Παλαιστινιακών Σπουδών (με έδρα τη Βηρυτό) με ένα ψηφιακό έργο που διερευνά μεταξύ άλλων πώς ο παλαιστινιακός λαός χρησιμοποίησε την τέχνη για να εκφράσει την κοινωνική και πολιτική του ιστορία.

Η πλατφόρμα Interactive Encyclopedia of the Palestine Question ξεκίνησε από το Ινστιτούτο Παλαιστινιακών Σπουδών στη Βηρυτό και το Παλαιστινιακό Μουσείο στο Birzeit τον περασμένο Ιούνιο. Η έναρξή της έγινε στην 74η επέτειο της παλαιστινιακής Nakba (είναι η λέξη αραβική λέξη που χρησιμοποιείται από τους Παλαιστίνιους για να περιγράψει τη μαζική έξοδο από την περιοχή μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948) και την 55η επέτειο του αραβο-ισραηλινού πολέμου του 1967.

Απευθύνεται σε ακαδημαϊκούς, φοιτητές, δημοσιογράφους και το ευρύ κοινό και περιέχει ένα λεπτομερές Συνολικό Χρονολόγιο των κύριων γεγονότων που διαμόρφωσαν την παλαιστινιακή ιστορία στους τομείς του πολέμου, της διπλωματίας, του πολιτισμού, της οικονομίας και πολλών άλλων θεμάτων. Το δε Θεματικό Χρονολόγιο καλύπτοντας σημαντικά γεγονότα από το τέλος της οθωμανικής εποχής έως σήμερα, περιλαμβάνει περιεκτικά κεφάλαια για την τέχνη, που κυμαίνονται από εικόνες του 18ου αιώνα έως κεντήματα, φωτογραφία και πολυμέσα.

Η Camille Mansour, η αρχισυντάκτρια του έργου, λέει ότι στόχος της εγκυκλοπαίδειας είναι «να παρουσιάσει τους Παλαιστίνιους όπως είναι – δραστήριους παράγοντες που χτίζουν τόσο με επιτυχίες όσο και με αποτυχίες τους πολιτικούς, κοινωνικούς και πολιτιστικούς θεσμούς εντός και εκτός Παλαιστίνης».

Η εγκυκλοπαίδεια περιλαμβάνει περισσότερα από 800.000 λήμματα, τόσο στα αγγλικά όσο και στα αραβικά. Οι ενότητες για τον πολιτισμό παρέχουν μια μοναδική και λεπτομερή επισκόπηση της ιστορίας της παλαιστινιακής τέχνης και πώς αυτή η ιστορία σχετίζεται με την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα του παλαιστινιακού κράτους.

Το τμήμα τέχνης χωρίζεται σε τέσσερα κεφάλαια, καθένα από τα οποία καταγράφει τέσσερις διακριτές περιόδους στην ιστορία του παλαιστινιακού εικαστικού πολιτισμού. Ξεκινά με το Beginners (1795–1955), ένα κεφάλαιο που διερευνά τον τρόπο με τον οποίο η αγιογραφία αναπτύχθηκε ως «μία από τις πρώτες παραδόσεις ζωγραφικής της χώρας» και στη συνέχεια «ακυρώθηκε όταν η παλαιστινιακή κοινωνία ξεριζώθηκε το 1948».

Ακολουθεί το Pathfinders (1955–65), ένα κεφάλαιο που περιγράφει λεπτομερώς πώς «μια νέα τέχνη σφυρηλατήθηκε από πρωτοπόρους, οι περισσότεροι από τους οποίους μεγάλωσαν ως πρόσφυγες». Στη συνέχεια, η εγκυκλοπαίδεια προχωρά στους εξερευνητές (1965–95), η οποία περιλαμβάνει συχνά λογοκριμένη τέχνη που δημιουργήθηκε στην εξορία και υπό κατοχή από καλλιτέχνες όπως ο Sliman Mansur και ο Taysir Barakat. Τελειώνει με το Present Tense: New Directions (1995-2016), το οποίο καταγράφει μια στροφή προς τα διεθνοποιημένα πολυμέσα και την εννοιολογική τέχνη με επικεφαλής γυναίκες καλλιτέχνες όπως η Mona Hatoum και η Emily Jacir.

Ένα βασικό τμήμα της εγκυκλοπαίδειας επικεντρώνεται στο παλαιστινιακό κέντημα – που προστέθηκε στον κατάλογο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO τον περασμένο Δεκέμβριο – το οποίο συνδέει την πολιτιστική κληρονομιά της Παλαιστίνης με την εμπειρία του λαού της, ιδιαίτερα μετά τη Nakba. «Οι οικονομικές δυσκολίες και η έλλειψη πρόσβασης στις παλιές, παραδοσιακές πηγές της αγοράς για υφάσματα και κλωστές σήμαινε ότι λίγα νέα φορέματα κατασκευάστηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και το 1950», αναφέρει το λήμμα, σημειώνοντας ότι, από τους καταυλισμούς προσφύγων της δεκαετίας του 1960, εμφανίστηκε μια νέα μορφή τέχνης.

Η εμφάνιση του “New Dress” ήταν το πρώτο βήμα προς τη μετατροπή του κεντήματος από μια παραδοσιακή έκφραση που υπονοούσε την καταγωγή και την κοινωνική θέση σε σύμβολο της παλαιστινιακής εθνικής ταυτότητας. Τα φορέματα λειτουργούσαν ως «αντανάκλαση της πολιτιστικής ανταλλαγής που συνέβαινε στους προσφυγικούς καταυλισμούς». Η πιο πολιτικοποιημένη εκδήλωση του «New Dress» Νέου Φορέματος ήταν το «Φόρεμα Ιντιφάντα», φτιαγμένο και φορεμένο κατά τη λαϊκή εξέγερση στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, κατά την οποία «οι γυναίκες αψήφησαν την ισραηλινή απαγόρευση δημόσιας επίδειξης της παλαιστινιακής σημαίας στολίζοντας νέα φορέματα με ραμμένους χάρτες της Παλαιστίνης, το ακρωνύμιο «PLO», τη λέξη «Παλαιστίνη» στα αγγλικά και τα αραβικά, ακόμη και σημαίες με τα τέσσερα χρώματα —κόκκινο, πράσινο, λευκό και μαύρο— της παλαιστινιακής σημαίας».

Άλλα κεφάλαια επικεντρώνονται στην παρουσία της σύγχρονης παλαιστινιακής φωτογραφίας. «Η Παλαιστίνη ήταν ένα από τα πρώτα μέρη εκτός Ευρώπης στα οποία εξαπλώθηκε η φωτογραφία: έφτασε το 1839, την ίδια χρονιά που ο Γάλλος καλλιτέχνης Louis Daguerre ανακοίνωσε την εφεύρεσή της», αναφέρει ένα λήμμα. Επιπλέον, μια ενότητα για την τέχνη της αφίσας καταγράφει την παλαιστινιακή χρήση της γραφιστικής.

https://theartnewspaper.gr/epikairotita/i-palaistini-tis-technis/

Μπορείτε να δείτε την εγκυκλοπαίδεια εδώ.

 

Μια ταινία που οι ηθοποιοί είναι απίστευτοι στην ερμηνεία τους...

Τόσο εύθραυστοι.. τόσο ανθρώπινοι...

Ενα σενάριο που λέει βαθιές αλήθειες.

Ανθρωπιά και αλληλεγγύη... μόνο

"Η Τελευταία Πάμπ"(The Old Oak)



Το «Old Oak» (Παλιά Βελανιδιά) είναι ένα ιδιαίτερο μέρος. Είναι η τελευταία παμπ, ο μοναδικός δημόσιος χώρος που έχει απομείνει σε μία κοινότητα πρώην ανθρακωρύχων που παρακμάζει εδώ και 30 χρόνια. Ο ιδιοκτήτης TJ Ballantyne (Dave Turner) παλεύει να την κρατήσει ανοιχτή και τα πράγματα χειροτερεύουν όταν η παμπ γίνεται αντικείμενο έριδας μετά την άφιξη προσφύγων από τη Συρία. Εντωμεταξύ, μία απρόσμενη φιλία ανθίζει ανάμεσα στον TJ και μία νεαρή Σύρια, τη Yara (Ebla Mari). Θα μπορέσουν να βρουν έναν τρόπο ώστε οι δύο κοινότητες να καταλάβουν η μία την άλλη;

 

Ωραίο θέμα, κακό σενάριο που δεν μπόρεσε να σωθεί ούτε με τη σκηνοθεσία, ούτε με τους ηθοποιούς... Εντούτοις οφείλω να αναγνωρίσω πως ο Λόουτς ασχολήθηκε με ένα θέμα που για άλλους είναι καυτή πατάτα