Η αποστροφή του οργασμού

Είναι κοινός τόπος ότι αυτό που θεωρείται «ανώμαλη» σεξουαλικότητα πολλές φορές έχει στοιχεία που θα φαίνονταν ακραία σε τρίτους. Αυτό που δεν έχει συζητηθεί –όσο μπορώ να γνωρίζω – είναι η πρόκληση απέχθειας στα ίδια τα υποκείμενα. Δεν αναφέρομαι στις τύψεις που προκύπτουν από την απόκλιση από την κανονικότητα – ίσως και να αναφέρομαι χωρίς να το ξέρω. Θα εξηγηθώ, αλλά επειδή δεν έχω αρκετά δεδομένα για να κάνω γενίκευση θα μιλήσω αρχικά για τον εαυτό μου. Ελπίζω να βρεθεί έστω και ένας με παρόμοια σεξουαλικότητα –και άρα να κάνει βάσιμο τον συλλογισμό- για να μην νιώθω ότι πήγα για εξομολόγηση!

Έστω ότι κάνουμε μια αυθαίρετη διάκριση ανάμεσα σε ανθρώπους που διεγείρονται στο φαντασιακό τους από συγκεκριμένα σημεία (φετιχιστές) και ανθρώπους που διεγείρονται από σχέσεις. Ανήκω στους δεύτερους. Η μανία μου να βρω κάποιο pattern στις σκέψεις που μπορούν να με κάνουν να έχω οργασμό, αρχικά με έφεραν στο συμπέρασμα ότι το στοιχείο που ψάχνω είναι η έννοια της παραβατικότητας (δεν αναφέρομαι καθόλου στην παρανομία με την ποινική της έννοια). Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν μαύροι κύκνοι που δεν είχαν τίποτα από παραβατικότητα και με ανάγκασαν να βρω μια μεγαλύτερη ομπρέλα να με χωρέσω και πέρασα σε πιο υψηλά επίπεδα αφαίρεσης. Το κοινό στοιχείο ήταν η αδικία. Εξόχως αντι-ερωτική έννοια. Ούτε ένα tag σε ολάκερο φόρουμ! Μπορεί να είναι τα πάντα random και να βλέπω σχέδια σε σύννεφα για να μπορέσω να νιώσω ότι υπάρχει κάποιου είδους συνοχή στο μυαλό μου/μας – και άρα να το ελέγξω;- μπορεί και όχι.

Η αδικία, λοιπόν, είναι κάτι που μόνο αρνητικά απασχολεί την υπόλοιπη ζωή μου. Και την απασχολεί πολύ. Όσο πιο έντονη, τόσο πιο απεχθής, όσο πιο απεχθής τόσο πιο σίγουρος οργασμός. Αυτό δεν είναι δυνατόν να μην σε σοκάρει, τουλάχιστον όταν αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι που σου προκάλεσε έντονα και αρνητικά συναισθήματα, γίνεται παιχνίδι ευχαρίστησης για το μυαλό σου.

Οπότε επιστρέφω στις τύψεις που ανέφερα αρχικά. Δεν υπάρχουν μόνο αυτές που σε βασανίζουν επειδή βρίσκεις ευχαρίστηση σε κάτι που οι άλλοι θεωρούν αποτρόπαιο. Αυτές σε έναν εσωτερικό διάλογο θα έλεγαν «Τι ανώμαλο όν!» Υπάρχουν και αυτές που σε βασανίζουν επειδή βρίσκεις ευχαρίστηση σε αυτό που εσύ η ίδια βρίσκεις αποτρόπαιο. Αυτές λένε «Τι αναίσθητο όν!». Εδώ το πρόβλημα δεν είναι ότι μπορείς να θεωρήσεις ερωτικό κάτι που δεν είναι, αλλά το ότι βρισκεις ερωτικό κάτι που πρωτίστως δεν πρέπει, δεν σε σοκάρει αρκετά ώστε να μην σου επιτρέπεις. Αν ακούγεται έστω και λίγο θρησκευτική η έννοια των τύψεων, του ηθικού αυτομαστιγώματος, πόσο να είναι η έννοια της εγκράτειας στη σκέψη και την απόλαυση;

Αντιστοίχως, όταν ο διάλογος δεν είναι εσωτερικός, αλλά παίρνει τη μορφή της εξωτερικής καταδίκης, υπάρχουν θέματα για τα οποία η πλειοψηφία θα πεί με απέχθεια «Πώς γίνεται να σε καβλώνει αυτό;» και κάποια άλλα στα οποία θα κολλήσουμε στο «Πώς γίνεται να σου το επιτρέπεις αυτό». Σε αυτά τα δεύτερα είναι πρόδηλη η σχετική αισθητική έγκριση του καταγγέλλοντος. Διαφωνούμε στο αν πρέπει να πραγματώνεται κάτι, έστω και μέσα στο μυαλό μας. Η μετατόπιση από την πρώτη στο δεύτερη ατάκα είναι χαρακτηριστική στο θέμα των ηλικιών συναίνεσης. Αναρωτιέμαι αν είναι ένα υπερτοφικό υπερεγώ που δεν επιτρέπει τα επικίνδυνα παιχνίδια –ό,τι αξιολογεί ο καθένας ως τέτοιο, και πάλι δεν αναφέρομαι στο ποινικά κολάσιμο- ή αν είναι ένα ανασφαλές εγώ, που φοβάται μην αποδειχθεί αντικοινωνικό.

Με αφορμή κάποιο διάλογο περί βιασμών (role play!), σκεφτόμουν ότι πολλές φορές έχω ερωτικοποιήσει στο μυαλό μου απαίσιες συναισθηματικά εμπειρίες μου. Όπου εμπειρία, βάλτε και οτιδήποτε γίνεται προσωπικό βίωμα μέσω του empathy. Δε χρειάζεται να σε σπάνε στο ξύλο για να ξέρεις τι θα πει βία. Αρκεί να βλέπεις να σπάνε τον διπλανό σου. Δεν βρήκα τίποτα το ερωτικά ενδιαφέρον σε αυτές όταν μου συνέβαιναν και συνεχίζω να μην βρίσκω τις στιγμές που δεν παίζω μαζί τους.

Προς όσους/όσες έχουν βιώσει αυτό που περιγράφω και προς όσους δεν έχουν ηθικά ζητήματα με αυτό:
Το απεχθές μας καυλώνει ως μηχανισμός διαχείρισης της φρίκης που προκαλεί η πραγματικότητα;

ή αντιστρόφως:

Αυτό που μας διεγείρει μας προκαλεί απέχθεια και φρίκη ως μηχανισμός διαχείρισης της παρέκκλισης;

Τι προηγείται και τι έπεται;
Ή μήπως το μυαλό μας δεν παρουσιάζει καμία συνοχή και είναι εντελώς ανεξάρτητα μεταξύ τους;

Προς τους υπόλοιπους:

Σας έχει συμβεί το μυαλό σας –ως μια αυτόνομη οντότητα- να ερωτικοποιήσει κάτι που δεν σας αρέσει; Υπάρχει άβατο στο πεδίο των φαντασώσεών σας; Σκηνές, σχέσεις, εικόνες που δεν σας επιτρέπετε να δείτε ερωτικά, ενώ ξέρετε ότι μπορείτε;

 

Απάντηση: Η αποστροφή του οργασμού

Μαντεύω οτι στο πρώτο πολλοί θα απαντήσουμε "ναι". Σε επίπεδο που είναι περισσότερο από επιφανειακό, τέτοιες περιπτώσεις είναι η ερωτικοποίηση της όποιας τιμωρίας από υποτακτικό / ή. Το μαστίγωμα, ο βασανισμός με βελόνες, το κάψιμο, ο τραυματισμός, η αναισθητοποίηση, η μουμιοποίηση, η ταπείνωση και διάφορα άλλα εσπεριδοειδή. Πιθανώς να υπάρχει ερωτικοποίηση και από τη μεριά του Κ, που βλέπει κάποιο / α που αγαπά να υποφέρει, ενώ δε θα ήθελε ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο.

Για το δεύτερο, δεν είμαι αρκετά μεθυσμένος ακόμα...  

 

Απάντηση: Η αποστροφή του οργασμού

Η ερωτικοποίηση του απεχθούς. Νομίζω ότι κοινό σημείο πολλών ανθρωπων είναι η ερωτικοποίηση της δυστυχίας.

 

Εξαιρετικό το νήμα σου atasai. Έξοχο μυαλό.

Λοιπόν, ακριβώς την ίδια εμπειρία έχω κι εγώ - και είχα πάντα - με την αδικία και με το απεχθές. Ενώ το βδελύσσομαι - ως παρατηρητής - με καυλώνει ανυπέρβλητα. Πρόσφατα, άρχισε να με καυλώνει και όταν μου συμβαίνει.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ποτέ δεν μπόρεσα. Άρχισε να μου συμβαίνει όταν ήμουν μικρή - οπότε θεωρώ ότι κάτι πήγε στραβά στην εξέλιξή μου ως ηθικού όντος. Παράδειγμα: ο γιος του επιστάτη στο κτήμα μας στο Βόλο ήταν ένα σκληρό χωριατόπαιδο που βασάνιζε τις γάτες. Έτρεχα από πίσω του να τον σταματήσω, έκανα ότι μπορούσα για να τις σώσω από τα χέρια του. Όμως...καύλωνα. Καύλωνα ξεκάθαρα. Ήταν το μόνο άτομο που με ενδιέφερε από το στενό μου περιβάλλον. Και ήμουν τόσο μικρή. Στα 13 μου τον πήρα. Περιττό να πω ότι ήταν εντελώς σιχαμένος...

Απεχθείς ιστορίες στις ειδήσεις...το ίδιο...Δεν μπορώ να το ελέγξω. Ενώ τις καταδικάζω, διεγείρομαι. H σύλληψη και εκτέλεση του Οτσαλάν ήταν μέρος των φαντασιώσεών μου επί χρόνια. Τρελό; Ίσως...Είχα φτιάξει ολόκληρα σενάρια με το πώς τον βασάνιζαν, χώνοντάς του σκούπες στον κώλο...Με ενδιέφερε κυρίως το γεγονός ότι ήταν ένας περήφανος άντρας και ότι τον εξευτέλιζαν...

Πραγματικά, δεν μπορώ να εξηγήσω την έλξη της αδικίας. Πρόκειται άραγε για ένα είδος μαζοχισμού; Ταύτισης με το θύμα; Τάση εξευμενισμού του ατόμου που αντιλαμβανόμαστε ως δυνατό; Η έλξη της φρίκης, του αποτρόπαιου, του θανάτου; The horror, the horror, που θα έλεγε ο Conrad...

Ας ακούσουμε αυτούς που γνωρίζουν περισσότερα από μας. Είμαι βέβαιη ότι θα εμφανιστούν σύντομα, καθώς το θέμα είναι πάρα πολύ καλό, και πιστεύω ότι βρίσκεται στην καρδιά του BDSM.

 

@DocHeart

Μεθύστε ελεύθερα, Αύγουστος είναι, μεταξύ μας θα μείνουν  

@elfcat

Μια ελαφριά παράκκλιση. Επειδή ούτως ή άλλως οι άνθρωποι παρότι εξόχως ομολογητικοί τείνουν να λένε πολλά ψέμματα για τη σεξουαλικότητά τους, επειδή ακριβώς είμαστε κακόβουλοι και βγάζουμε συμπεράσματα για αυτούς, τουλάχιστον ας περιοριστούμε να τα μαθαίνουμε από πρώτο χέρι. Το είναι αρκετά κοινό μου φαίνεται σπασμένο τηλέφωνο και επιπλέον δεν έχει σημασία το πώς φαίνεται στον τρίτο, αλλά πώς το βιώνει ο ίδιος.

Δεν κατάλαβα αν συχετίζεις τη δυστυχία με την έννοια της αδικίας που αναφέρω. Εγώ δεν βλέπω καμμία συνάφεια πάντως, έτσι όπως η ίδια τα κωδικοποιώ στο μυαλό μου. Πολλοί άνθρωποι είναι αδικημένοι και δεν είναι δυστυχείς με αυτό. Η αδικία δεν έχει σαν σίγουρη παρενέργεια τη δυστυχία -δυστυχώς.

Για να το ξεκαθαρίσω, μάλλον συσχετίζω την αδικία με την παραβίαση κάποιου Νόμου που θα έπρεπε να επιβάλλεται. Η παράβασή του αποτελεί ύβρη. Φέρνω ένα παράδειγμα για να γίνω πιο σαφής και να διαχωρίσω την αδικία από τη δυστυχία. Αν στον δικό μου κόσμο οι έξυπνοι άνθρωποι είναι ανώτεροι από τους ηλίθιους, το να επιβάλλεται ένας ανόητος σε κάποιον ευφυή είναι ύβρις απέναντι στο πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα. Καμία μιζερια, απλή παραβίαση του Νόμου. Η δυστυχία ενέχει κάτι λιμνάζον, εγώ αναφέρομαι στη δράση. Γι αυτό και θα ήταν σπασμένο τηλεφωνο το να πει κάποιος με βάση αυτό που διάβασε πιο πάνω ότι ερωτικοποιώ τη δυστυχία.

Είστε ελεύθεροι να πείτε τα πάντα για τις δικές σας φαντασιώσεις (εχμ, με περιορισμό κάτι κανόνες του φόρουμ) 

@dora_salonica

Θα περιμένω να εμφανιστούν και θα επανέλθω  

Η δική μου ερμηνεία πάνω μου λέει ότι με εκπαίδευσα συνειδητά και το συσχετίζω αρκετά με την απέχθεια μου για τη θρησκεία. Δεν ξέρω τι κάνουν οι υπόλοιποι με τη σεξουαλικότητά τους και αν πραγματικά είναι κάτι που "σου λαχαίνει", δεν το έχω νιώσει ποτέ έτσι πάντως. Γι' αυτό και απαντάω στην elfcat για τη δυστυχία. Η δυστυχία δεν μου αρέσει. Το να σπάω τα ρασοφόρα ταμπού μου μου αρέσει πολύ.

 

Απάντηση: Η αποστροφή του οργασμού

Συγχαρητήρια για το νήμα! 
Το έχω νιώσει αλλα πραγματικά δν ξέρω πως λειτουργεί.
Ώρες ώρες κ εγώ απορώ πως γίνεται αυτό..

 

Απάντηση: Η αποστροφή του οργασμού

Παρ'οτι σκέφτομαι το νήμα μέρες τώρα και η απάντηση που θα δώσω δεν με ικανοποιεί, προς το παρόν καταλήγω ότι ισχύουν και τα δύο. Κατά πράξη και περίπτωση. Παρατηρώ ότι ερωτικοποίηση απεχθών συμπεριφορών ισχύει και σε εμένα όμως αντί να βάζω τον εαυτό μου στο ρόλο του παθόντος τον επαναπροσδιορίζω στον ρόλο του τιμωρού ή σε άλλες περιπτώσεις σε αυτού που πράττει το απεχθές.

 

Απάντηση: Η αποστροφή του οργασμού

Εν αρχή μουσκεύουμε, αυτόματα και χωρίς αξιακό πρόσημο. Μετά έχουμε όλο το χρόνο στη διάθεσή μας για να φρικάρουμε. Ο Οιδίποδας πρώτα κοιμήθηκε με τη μαμά του και μετά έβγαλε τα μάτια του. Βέβαια δεν γνώριζε με ποια το έκανε όταν το έκανε, αλλά αυτό δεν μας πολυενδιαφέρει εδώ. Θα έλεγα πως η σεξουαλικότητα μοιάζει περισσότερο με βαλβίδα ασφαλείας για να μην εκραγεί η χύτρα. Εκεί που οι απαγορεύσεις, οι δικαιοσύνες και τα άβατα μπερδεύονται και σπάνε και αναμιγνύονται τυχαία στο φαντασιακό για να δώσουν ηδονή και ανακούφιση. Και μετά επιστρέφουμε όλοι χαρωπά και με ανανεωμένες δυνάμεις στις θεμελιώδεις αξίες και τις απαγορεύσεις που συγκροτούν μια κοινωνία.

 

Απάντηση: Η αποστροφή του οργασμού

Ένα από τα νήματα για τα οποία αξίζει να υπομένει κανείς εδώ μέσα.
Μόνο νύχτα θα μπορούσα να καταπιαστώ.
Ο γιατρός το είπε άλλωστε, δεν είναι αρκετά μεθυσμένος για να ολοκληρώσει.
Αντίδοτο στο αλκοόλ, ευσεβές υποκατάστατο της παραζάλης, απείρως γονιμότερο -ελπίζω- είναι η νύχτα.

Μία παρένθεση πρωθύστερη πριν καν μπω στο μεδούλι.
Διαβάζω τη φράση «αυτοί που ξέρουν περισσότερα».
Αναρωτιέμαι πόσο αυτο-υπονομευτική για όσους έχουν σώας τας φρένας είναι τούτη η παρόλα.
Ποιός θα μπορούσε να δηλώσει με αυτοπεποίθηση πως ξέρει;
Το συγκριτικό βαθμό «περισσότερα» ούτε καν τον πιάνω στο στόμα μου.

Εάν θελήσουμε ποτέ να διατυπώσουμε τον ορισμό της λεκτικής ασέλγειας μπορούμε απλά να τον περικλείσουμε σε δύο λέξεις: «Ξέρω περισσότερα».

Μόνο ψυχοπνευματικές ανασκαφές με βάρκα την ελπίδα μπορούμε να αποπειραθούμε,
ειδικά για τέτοια κεφάλαια σαν αυτό που ανοίγει η νηματοθέτρια
και με διαρκή την επίγνωση πως το πιθανότερο είναι να βουλιάξουμε στα ρηχά.
Αξίζει όμως τον κόπο.
(Αναρωτιέμαι ξανά, εάν αυτό καθαυτό το νήμα προσφέρει ψήγματα διέγερσης στην καταθέτριά του
υπό την προηγούμενη έννοια, με το ρίσκο δηλαδή που εμπεριέχει).

Σεξουαλικότητα ως αντίδοτο ή ως έκφραση / εξωτερίκευση;

Διαβάζοντας την εισήγηση της το πρώτο πράγμα που έρχεται κατά νου είναι αναρώτηση.
Τι δηλώνει η σεξουαλικότητα για τον φορέα της;
Πόση σχέση έχει με πεποιθήσεις, αντιλήψεις, ιδέες, αρχές και άλλα παρεμφερή;
Πως συνδέεται με τις όποιες κατασταλαγμένες ( ; ) πολιτικές, κοινωνικές, ανθρωπιστικές θέσεις του φέροντος, (της όποιας atasai για παράδειγμα; )

Αν δεχτούμε να λάβουμε στα σοβαρά τους προβληματισμούς του νήματος, δεν αποδεχόμαστε αυτόματα πως υπάρχει άρρηκτη συνάφεια όλων των παραπάνω;
Δεν θα πρέπει επομένως να προσπαθήσουμε - αν μη τι άλλο - να την σκιαγραφήσουμε;
Πιο αδρά:
Τι είναι ο άνθρωπος; Ένα ζωώδες που ακολουθεί ενστικτωδώς τη γενετήσια ορμή του, αλόγιστα και αδιακρίτως;
Μήπως εξωτερικεύει / εκφράζει όσα θησαυρίζει στην πορεία του μέσα και από τη σεξουαλική του έκφραση και δραστηριότητα;
Αντίστροφα, μήπως η σεξουαλική του δράση λειτουργεί ενίοτε σαν αντίδοτο στις παραπάνω αξίες και μεγέθη;
Θα καλούσα εδώ να προσέλθουν να καταθέσουν εκείνοι που ξέρουν περισσότερα.
Φοβάμαι όμως πως αν απευθύνω δημόσια πρόσκληση θα προσέλθουν μόνο κάποιοι ex officio διδάκτορες και πτυχιούχοι ΑΕΙ
και το φόρουμ θα γίνει αμφιθέατρο του Παντείου εν ώρα συνέλευσης.
Θα πρέπει επομένως μόνοι Μ/μας να βγάλουμε τα κάστανα από τη φωτιά Σ/συντρόφοι και Σ/συντρόφισσες ιδεοδρόμοι.

Τα ερωτήματα ας παραμείνουν περιμένοντας την κατά μόνας απάντησή τους.
Ελπίζω να μην προτρέξει οποιοσδήποτε προσπερνώντας τη ρητορεία μου ως τετριμμένη.
Είναι καλή κάπου-κάπου μια φρέσκια ματιά στο υποτιθέμενο προφανές.

Αναζήτηση σεξουαλικής ταυτότητας ίσον προβληματισμός πολυτελείας;

Σοκαριστήκατε;
Ελπίζω πως όχι.
Διακόπτοντας τον ειρμό μου μέσα στη νύχτα για να πάω για τσιγάρα προσγείωσα κάπως τις σκέψεις μου.
Ποιοι συναλλασσόμαστε τελικά εδώ;
Άποροι, πένητες και παρίες με πρόσβαση στο διαδίκτυο; Προφανώς όχι.
Άρα;
Εξίσου προφανώς έχουμε τη δυνατότητα της υπέρβασης από το στοιχειωδώς ανεκτό.
Ο πιο χοντροκομμένος όρος αυτού είναι «πάνω από το όριο της φτώχειας».
Αδιάφορο και άσχετο με το θέμα;
Δεν θα το έλεγα.
Ποιός θα καθόταν να ασχοληθεί νυχτιάτικα με την ανάλυση της κάβλας του
αν τα χαράματα θα ‘πρεπε να σηκωθεί να πάει μεροκάματο στη φάμπρικα ή στο χωράφι;
Αυτό δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει όταν ψάχνουμε σπάνια άνθη μέσα στον κήπο της ζήσης.
Σημαίνει πως έχουμε τουλάχιστον τη στοιχειώδη επάρκεια - και δεν εννοώ μόνο διανοητική - να το πράξουμε.
Ε, ανάλογες είναι και οι αναζητήσεις μας όπως και οι ορμές μας.
Παράδειγμα.
Ο σιχαμερός γιός του επιστάτη μιας προηγηθείσας ιστορίας αρκέστηκε μόνο να γαμίσει.
Δεν τον ενδιέφερε διόλου το «διαταύτα» το οποίο ακόμα ενθυμείται η τότε κόρη του αφεντικού του επιστάτη πατέρα του,
το οποίο ακριβώς και ενθυμείται ακόμη (μέχρι προβληματισμού) επειδή ήταν η κόρη του αφεντικού και όχι ο σιχαμερός γιός του επιστάτη.
Σας λένε τίποτα όλα αυτά;

Το απόμακρο και διαφορετικό ελκύει. Ανέκαθεν έλκυε και πάντοτε θα ελκύει.
Υπάρχουν συγκεκριμένοι μηχανισμοί μέσα μας που το προκαλούν αυτό.
Ειδικά όταν διαθέτουμε την πολυτέλεια να διαλογιζόμαστε σε ασφαλές περιβάλλον.
Ειδικότατα εφόσον μάλιστα γνωρίζουμε το ελάχιστο της πιθανότητας που υφίσταται να υποστούμε κάτι απόμακρο και απαίσιο ή αποκρουστικό.
Πλέον του ειδικότατου εάν και εφόσον μας έχει προσφερθεί εκ προοιμίου και de facto το προνόμιο
(το οποίο πλείστοι όσοι [και ειδικότερα όσες] λησμονούν με την πάροδο του χρόνου έχοντάς το καταστήσει ως δεδομένο)
να έχει ο μπαμπάς μας κτήμα με επιστάτη και σιχαμερό γιό να μας γαμεί, επομένως και τη δυνατότητα να μας προσφέρει ποιότητα ζωής και μόρφωση.
Μόρφωση τέτοια που μας διασφαλίζει και την πολυτέλεια της αναζήτησης όλων των αποχρώσεων της σεξουαλικότητάς μας.

Μία αλυσίδα είναι η ζωή και κανείς της κρίκος δεν βρέθηκε εκεί τυχαία.
Κάπου στηρίζεται και κάτι με τη σειρά του στηρίζει.

Το ζήτημα είναι πράγματι θαυμάσιο γι’ αυτό και θα σταματήσω προς το παρόν εδώ.
Εύχομαι να πάει μακριά η βάρκα και αν πατώσει και στα ρηχά, χαλάλι της.

 

Απάντηση: Η αποστροφή του οργασμού

Περιστασιακά συμβαίνει κι αυτό ναι.
Κυριαρχικός άντρας. Με κοιτάει με το κλασσικό πλέον ύφος "να σε βάλω κάτω, να σε πάρω με όλους τους πιθανούς τρόπους και να σου ρίξω και 5-6 χαστούκια να στρώσεις".
Την ίδια ακριβώς στιγμή, τον κοιτάω και με "βλέπω" να του κάνω ακριβώς τα ίδια και χειρότερα.
Τι ανωμαλία, θεέ μου.

 

Απάντηση: Η αποστροφή του οργασμού

Αγαπητή μου Ninevi, έχεις δίκιο, είναι πράγματι ανωμαλία...

Γιατί για τα χαστούκια εντάξει να το καταλάβω, αλλά αυτό με το "όλους τους πιθανους τρόπους" δεν γίνετε γιατί κάποιος τρόπος θέλει και τα ανάλογα προσόντα...     

 

Απάντηση: Η αποστροφή του οργασμού

Αξιαγάπητέ μου. Υπονοείς ότι δεν τα 'χω;  
Τα λεπτά και μακρυά μου δάχτυλα να 'ναι καλά (επαναλαμβάνομαι, ξέρω), αλλά ακόμα και να μην ήταν, εκεί που η φύση δεν μερίμνησε, φρόντισε ο άνθρωπος με τα κατασκευάσματά του. Πριν πιάσουμε καμιά άκυρη συζήτηση για τη φύση και τη σοφία της όμως, να αναφέρω ότι βάφω τα μαλλιά μου, φοράω ενίοτε χρωματιστούς φακούς επαφής και σε λίγα χρόνια, θα είμαι υπέρ του μπότοξ.