Η διαδρομή μιας vanilla…

Απάντηση: Η διαδρομή μιας vanilla…

 ​

Η “αδελφή” της δεν ήταν καλή, αλλά έδειχνε θέρμη. Πνιγόταν αμέσως, αλλά δεν εγκατέλειπε. Είχε καβλώσει πολύ και συνέχιζε να γλύφει τον πούτσο μου με μανία. Στην αρχή έδειξε απροθυμία να κάνει το ίδιο στ’ αρχίδια μου αλλά ο τρόπος που οδήγησα το κεφάλι της εκεί, δεν της άφησε περιθώρια.

Ο κολλητός μου είχε πάει με το μωρό σε κάποιο δωμάτιο και τα εναπομείναντα δύο ζευγάρια έφυγαν, το ένα μάλλον με νεύρα και το άλλο μη μπορώντας να ανταπεξέλθει στην κατάσταση, αν και αρχικά φάνηκε να το θέλει. Ας είναι

Η Καίτη με την μικρή μου, έπαιζαν πλέον με τα παιχνίδια. Τις κάλεσα κοντά μου. Είναι απίστευτο πως μπορούν να κολλήσουν δυο παιδικές φίλες στον ερωτικό τομέα. Ενώ με την Καίτη ψιλοαντιδρούσε πριν αφεθεί στις έμπειρες κινήσεις της, με την μικρή έδεσε αμέσως. Καυτά φιλιά, αισθησιακά χάδια, παθιασμένο γλύψιμο σε όλο το σώμα, λαίμαργη χρήση των δονητών…, λες και ήταν ερωμένες χρόνια! Αυτή η αίσθηση εμπιστοσύνης και οικειότητας, τους δίνει μια σιγουριά και μια εξοικείωση που καταλήγει σε μια αξιοζήλευτη ελεύθερη έκφραση.

Πρόσθεσα σε όλο αυτό, τη πουτανιά της Καίτης, τη δίψα της μικρής και τη θέληση μου για να περάσουμε ξεχωριστά τη γιορτή της και η “αδελφή” της αφέθηκε εντελώς. Όλα τα κάστρα της ντροπής, των αναστολών και των όχι της, γκρεμίστηκαν τις επόμενες ώρες.

10:55 ήμουν στο λιμάνι. Η μικρή ήταν εκεί και περίμενε. Μόλις με αντίκρισε ένα μεγάλο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο της. Από αυτά τα καλά, που σε κάνουν να χαμογελάς και με τα μάτια.

-Γειά σας Κύριε

Στο πρόσωπο της ήταν έκδηλη η αγωνία να της πω καμιά βαρυσήμαντη ατάκα, αλλά της φέρθηκα με τον πιο φυσικό τρόπο. Είχε πάρει την απόφαση της. Δεν χρειάζόταν παιδικίστικη ενθάρρυνση.

-Γειά σου Μικρή. Περιμένεις ώρα;
-Tην ώρα που μου είπατε, ήμουν εδώ Κύριε
-Πως αισθάνεσαι;
-Kαλά!!!
-Κοιμήθηκες όμορφα;
-Εχω κοιμηθεί ελάχιστα Κύριε. Δεν με έπαιρνε ο ύπνος...
-Είσαι έτοιμη;
-Mάλιστα Κύριε!
-Με τη φίλη σου; Πήγε καλά;
-Mάλιστα Κύριε. Με είπε τρελή, αλλά κατάλαβε…

Στις ώρες που κάναμε να φτάσουμε στον Πειραιά, είχα βάλει τα πράγματα σε μια αρχική σειρά. Με άκουγε με προσήλωση. Το ενδιαφέρον της αλλά και η περιέργεια της ήταν μεγάλα. Δεν την πίεσα καθόλου, παρά μόνο σε δύο φάσεις και αυτές ελεγχόμενες. Γι΄αυτήν ήταν ζόρισμα, αλλά όχι πρεσάρισμα. Τα πήγε καλά.

Φάση 1

Γυρίσαμε στη καμπίνα μας. Είχαμε περάσει από 3 bar, με είχε ρωτήσει αν θέλω κάτι και είχα απαντήσει αρνητικά. Μπήκαμε και πήγε να με αγκαλιάσει. Την μάλωσα.

-Η πρώτη σου φράση θα είναι “Στην διάθεση σας Κύριε” και η πρώτη σου ερώτηση θα είναι “Τι επιθυμεί ο Κύριος”.
-Μάλιστα Κύριε. Στη διάθεση σας Κύριε. Τι επιθυμεί ο Κύριος;
-Θέλω καφέ
-!!! Μάλιστα Κύριε
-Για σένα χυμό πορτοκάλι. Φυσικό
-Μάλιστα Κύριε
-Θα τα παραγγείλεις να τα φέρουν εδώ
-Μάλιστα Κύριε, πηγαίνω

Στο λίγο χρόνο που έλειψε έφερα στο μυαλό μου, το πώς φτάσαμε εδώ. Χαμογέλασα
Μπήκε στη καμπίνα.

-Εντάξει παρήγγειλα. Στη διάθεση σας Κύριε. Τι επιθυμεί ο Κύριος;

H μικρή ρούφαγε σαν σφουγγάρι. Ναι, θα γινόταν π ο λ ύ καλή.

-Γδύσου
-Μάλιστα
-Ελα κοντά μου
-Μάλιστα
-Πόσο υγρή είσαι;
-Πολύ Κύριε. Τρεις μέρες τώρα, είμαι συνεχώς υγρή. Δεν φοράω και εσώρουχο…
-Ομορφα. Γονάτισε
-Μάλιστα

Της γαμούσα το στόμα, όταν χτύπησε η πόρτα. Με κοίταξε

-Τι με κοιτάς μικρή; Πήγαινε να ανοίξεις
-Μάλιστα Κύριε. Να φορέσω το πουκάμισο σας;
-Oχι, αυτά που “φοράς” είναι μια χαρά. Ξεπέρνα τις ντροπές σου
-!!! Μμμάλιστα. Να πάρω λεφτά από το τσαντάκι σας;
-Oχι, θα σου δώσω μετά. Θέλω να δει και τον κώλο σου. Θα αφήσεις ανοιχτή την πόρτα.
-!!! Μάλιστα Κύριε

Ανοιξε την πόρτα, πήρε τον δίσκο και τον έφερε μέσα. Είχε κοκκινήσει. Ωραία.

Με πλησίασε να της δώσω χρήματα. Εβγαλα ένα χαρτονόμισμα και μόλις άπλωσε το χέρι της να το πάρει, το άφησα να πέσει κάτω.

-Τι με κοιτάς; Γονάτισε και πάρτο
-!!! Μάλιστα Κύριε.

Φάση 2

Ημασταν στο εστιατόριο του πλοίου για φαγητό. Διάλεξα ένα τραπέζι που να έχω πλήρη θέα της τραπεζαρίας, Τραπεζομάντιλα κοντά. Ωραία! Τρώγαμε και μιλάγαμε για διάφορα, όταν με ρώτησε

-Κύριε, αυτό που μου είπατε ότι η μέρα έχει 24 ώρες...
-Ναι, τι;
-Θέλετε να μου το εξηγήσετε;
-Τι θέλεις να μάθεις;
-Tι ακριβώς σήμαινε;
-Αυτό ακριβώς που βιώνεις;
-Δηλαδή Κύριε;
-Τι είναι αυτό που νιώθεις πιο έντονα από μένα;
-Tην δύναμη σας, την κυριαρχία σας…
-Tην νιώθεις συνεχώς;
-Μάλιστα, ακόμα και όταν είμαι στην αγκαλιά σας και με χαϊδεύετε την αισθάνομαι... Ακόμα και όταν είστε κάπου χωρίς να είμαι παρόν…
-Αυτό σημαίνει ότι η Κυριαρχία μου και η υποταγή σου, ισχύει ανελλιπώς. Αδιάκοπα. Αυτό λέγεται 24/7
-Δηλαδή;
-Πόσες ώρες έχει η ημέρα;
-24 Κύριε
-Πόσες ημέρες έχει η βδομάδα;
-7
-Aρα;
-Διαρκώς, ασταμάτητα!!!
-Ετσι ακριβώς
-Κατάλαβα Κύριε

Oσο το επεξεργαζόταν στο μυαλό της, κοίταξα γύρω μου. Παρακινδυνευμένο, αλλά τα δύσκολα μαθήματα έχουν και τα κατάλληλα αποτελέσματα.

-Αύριο τι ώρα δουλεύετε;
-Θέλω να γλύψεις τον πούτσο μου
-Μάλιστα Κύριε. Ευχαρίστηση μου
-Τώρα καριόλα
-!!!Τώρα; Eδώ;!!!
-Xρειάζεται να το ξαναπώ;

Koκκίνησε, πήγε να γυρίσει να δει πίσω της, αλλά δεν της το επέτρεψα

-Μη γυρίσεις. Δεν είναι δική σου δουλειά να ελέγξεις το περιβάλλον. Είναι δική μου.
-Μάλιστα Κύριε.

Ξεροκατάπιε. Σφίχτηκε το πρόσωπο της

-Εσύ έχεις μόνο μια υποχρέωση
-Μάλιστα Κύριε
-Ποια είναι αυτή;
-Nα υπακούσω Κύριε
-Κάντο
-Ναι, δλδ μάλιστα, με συγχωρείτε. Αλλά πως; Όπως το κάνουν στις ταινίες; Να μου πέσει κάτω το πιρούνι και να σκύψω να το μαζέψω;
-Όχι πουτάνα. Σήκω από τη θέση σου, γονάτισε στο πάτωμα και έλα στα τέσσερα κάτω από το τραπέζι, στον πούτσο μου.
-Μμμάλιστα!!!
-Τώρα πόρνη
-Μάλιστα Κύριε

Σηκώθηκε και γονάτισε. Ενώ ακόμα με κοίταγε της είπα

-Μέχρι να σε χύσω σκύλα. Μετά θα επιστρέψεις στη θέση σου
-Μάλιστα Κύριε

Ξυπνήσα με το στόμα της στον πούτσο μου. Εξαίσια αίσθηση. Ένα ακίνητο χέρι ήταν στο στήθος μου. Η “αδελφή” της κοιμόταν δίπλα μου. Η Καίτη έλλειπε. Δούλευε πρωινή. Στο κομοδίνο ο Καφές μου έτοιμος. Όπως κάθε πρωί.

Της χάιδεψα το κεφάλι και το πρόσωπο… Ξύπνησε και αυτή. Μας κοίταξε, χαμογέλασε με νόημα, αλλά ήθελε να χουζουρέψει. Ποτέ δεν χάλασα τις στιγμές κάβλας για στοργή και προδέρμ. Δεν ήταν ώρα για ραχάτι, τώρα ήταν ώρα για "πρωινή γυμναστική". Την έπιασα από τα μαλλιά και την οδήγησα στον πούτσο μου

-Να καπνίσω πρώτα ένα τσιγάρο!
-Θα καπνίσεις, μόνο που θα είναι πούρο… με φλέβες

Την οδήγησα στο καβλί μου και τον μοιράστηκαν όμορφα με τη μικρή μου, ανάμεσα σε καυτά γλωσσόφιλα.

Η εικόνα τους, ήταν υπέροχη. Η αίσθηση ότι θα τις γλεντούσα και τις δύο ήταν εκπληκτική. Ηπια μια τζούρα από τον καφέ μου, άναψα τσιγάρο. Η συνέχεια θα ήταν έξοχη…

Ποιος μαλάκας είπε ότι η ζωή δεν είναι ωραία;

Συνεχίζεται…

 

Απάντηση: Η διαδρομή μιας vanilla…

 ​

Φτάσαμε στο σπίτι μου. Περιεργάστηκε το χώρο για αρκετή ώρα. Τακτοποίησε τα ρούχα της στη ντουλάπα. Hταν χαρούμενη με μια ζωντάνια που με έκανε να χαμογελάω.

Είχε πάρει θαρραλέα απόφαση η μικρή. Δεν το ήξερε ακόμα, αλλά ήταν και μεγάλη. Eίναι από αυτές τις σημαντικές στιγμές που έρχονται και αλλάζουν τη ζωή σου. Και η μικρή μου, δεν την αρνήθηκε. Από εκείνη τη στιγμή που μπήκε στο μπαράκι, η ζωή της διαφοροποιήθηκε. Αισθάνθηκε ότι τα ερεθίσματα που της έδινα ήταν πάντα εκεί, απλά τώρα έμπαινε στη κατάλληλη θέση ώστε να τα αντιληφτεί

Είχε αρχίσει η μεταμόρφωση της και στους επόμενους μήνες, η αποσύνθεση και η αλλοίωση πολλών από τις παλιές συνήθειες ήταν φανερές. Είχε αποκτήσει μια ελευθερία μυαλού και έκφρασης η οποία αποτυπώθηκε από το ντύσιμο έως τη δουλειά της.

-Είναι πολύ μαλάκες. Κύριε, συγνώμη κιόλας…

Ηταν αναψοκοκκινισμένη από τα νεύρα. Πανέμορφη η πουτάνα.

-Στο είπα ότι δεν θα το δεχτούν. Ηταν too much γι’ αυτούς
-Μα ήταν καλό Κύριε
-Δεν ήταν καλό μικρή, είναι υπέροχο.

Πήγα κοντά της και την αγκάλιασα. Χάθηκε στην ήρεμη και τρυφερή αίσθηση που εξουδετέρωνε τις ανησυχίες της και εκμηδένιζε τα νεύρα της. Γλυκιά θαλπωρή για τη μικρή μου.

Η φωνή μου έφτασε στα αυτιά της, ήσυχη, σίγουρη και δυνατή.

-Γάμα τους. Να παραιτηθείς. Αλλαγή στρατηγικής μικρή
-Κύριε μου…
-Ο χώρος που κινείσαι σε στενεύει πολύ και εσύ έχεις τόση δημιουργικότητα που αποζητά να εκφραστεί

Μου εκμυστηρευόταν τη κάθε ιδέα της, μου έδειχνε όλα τα σχέδια της. Τώρα που δεν φοβόταν να απελευθερωθεί πνιγόταν μέσα στο συντηρητισμό των πελατών της.

Ο ήχος της μιλιάς μου κάθε φορά που την συμβούλευα δρούσε ενθαρρυντικά και τα λόγια μου, της έδιναν μια αίσθηση των καταστάσεων, πολύ καλύτερης από αυτή που βρισκόταν όταν αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα

-Εχεις τον κύκλο σου. Δεν είναι μεγάλος, αλλά είναι αρκετός. Ρίξε τις τιμές σου, δούλεψε ακόμα και για τα έξοδα σε κάποιες καλές φάσεις, αλλά με τη συμφωνία πως θα εκτελεστεί στο 100% η ιδέα σου. Κυκλοφόρησε αυτή τη νέα πολιτική. Δείξε τη δουλειά σου όπως ακριβώς την έχεις στο κεφάλι σου και κάνε υπομονή. Ο ένας θα φέρει τον άλλον και όσοι θα έρχονται, θα είναι γι’ αυτό που εσύ θα σκεφτείς. Δεν θα στο παίζει διακοσμητής με άποψη ο κάθε μαγαζάτορας. Εστίασε στις βιτρίνες και στα καταστήματα εστίασης και διασκέδασης. Ξεκίνα και με πεθαμένα. Μη μασάς…

Η ιδέα μου γέμισε το κεφάλι της σαν χείμαρρος. Τα μάτια της έλαμψαν. Είδε μια νέα πρόκληση, σε ένα σχέδιο με άγνωστη δυναμική μεν, αλλά με μια δυνατότητα δραστήριας πραγματικότητας… Ηταν χαρούμενη

-Αυτό θα κάνω! Σας ευχαριστώ Κύριε μου

Μοιραστήκαμε τις στιγμές μας για ώρες και ήταν η πρώτη φορά που της έδωσα πολύ πόνο και μεγάλη ταπείνωση. Ολη η ένταση της ημέρας της, είχε εξατμιστεί και εκείνη παραδομένη απόλυτα στο πάθος της σχέσης μας...

-Κύριε, θέλω να σας νιώσω μέσα μου

Την κοίταξα, μόλις είχαμε τελειώσει ακόμα ένα γύρο και η κούραση μας είχε καταβάλει. Ηταν πολύ βαθύτερα εσωτερικό αυτό που μου ζήταγε.

-Κύριε μου, θέλω να μπείτε όσο μέσα μου δεν είχα φανταστεί ποτέ μου. Θέλω να πιω τα ούρα σας. Το θέλω πολύ. Θέλω να σας νιώσω να με διαπερνάτε

-Ηταν η πρώτη “vanilla” που μου ζήτησε να την κατουρήσω και εκείνη η στιγμή ήταν και είναι, από τις πλέον θαυμάσιες μνήμες που έχω από γυναίκα

Ανοιξε διάπλατα το στόμα της όταν στάθηκα μπροστά της. Όχι αυτό δεν ήταν ταπείνωση, ήταν μαγική ερωτική στιγμή. Ολο της το σώμα συγκλονίστηκε από την εισβολή των ούρων μου, σαν μια ενέργεια να το διαπέρασε έως την τελευταία της άκρη. Υ π έ ρ ο χ η μορφή

…………….

Είχαμε και τους χειμώνες μας. Ελάχιστοι, αλλά δυνατοί. Υπήρχαν κάποια βαρίδια που έφυγαν δύσκολα. Και εισέπραττα την αντίδραση της, μια μάταιη αντίσταση που έπρεπε να καμφθεί. Ηταν δυσάρεστες οι τιμωρίες, αλλά στο τέλος τους, υπήρχαν πάντα ξύλα στο τζάκι.

Αυτή μετανιωμένη και εγώ αλαφρωμένος με τα χέρια ενωμένα να γυρεύουν και να βρίσκουν ζέστη, φλόγα, κουβέντες, σιωπές, ματιές, χαμόγελα…

Θυμάμαι τον πιο βαρύ, ήρθε σχετικά νωρίς. Όταν την δίδασκα την αρετή της υπομονής και το προτέρημα της εγκαρτέρησης. Μεγάλα και απαραίτητα όπλα στη φαρέτρα, τόσο της σκλάβας, όσο και του Αφέντη. Τότε έβγαλε τη πρώτη ανυπακοή της.

Η αφορμή ήταν ασήμαντη, αλλά έπρεπε να μάθει.

Ημουν στη δουλειά μου και η εντολή, της είχε δοθεί με σαφήνεια.

-Μπορείς να μου στέλνεις sms, αλλά τηλέφωνο μόνο για κάτι σοβαρό.

Έκανα μάθημα όταν απάντησα στη κλήση της

-Κύριε συγνώμη που ενοχλώ, αλλά…
-Τι έγινε μικρή; Eίσαι καλά;
-Mάλιστα Κύριε μου, αλλά ήθελα την άδεια σας να…
-Είσαι καλά μικρή; Συνέβη κάτι;
-Oχι, όχι, απλά ήθε…
-Εχεις τα sms σκύλα για ότι θελήσεις

Κατέβασα το ακουστικό και μόλις αναρωτήθηκα τι μαλακία μπορεί να την έπιασε, ξαναχτύπησε!

-Παρακαλώ
-Κύριε, συγνώμη που σας ενόχλησα. Συγχω…
-Θα με ξαναπάρεις μόνο αν πεθάνει ή αν τραυματιστεί σοβαρά κάποιος. Ακόμα και φωτιά να πιάσει το σπίτι, να καλέσεις την Πυροσβεστική. ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;
-Mάλιστα Κύριε

Αργότερα πήρα τηλέφωνο τον κολλητό μου.

-Ελα ρε κοπρόσκυλο. Aν δεν έχεις σοβαρή φάση σήμερα, ακύρωσε τα όλα. Θα βγούμε
-Τι έγινε ρε;
-Aύριο θα γίνει επιστράτευση και λέω να προλάβουμε λίγη καλή μουσική! Τι να γίνει ρε μαλάκα; Θα βγούμε σου λέω. Εχεις παιχνίδι ή μπορείς;
-Μπορώ. Η Ελενα καλά είναι; Θα έρθει μαζί μας;
-Oχι, οι δυό μας.

Ηταν 5:00 τα ξημερώματα. Τρώγαμε βρώμικο όταν χτύπησε το κινητό μου.

-Nαι
-Κύριε είστε καλά; Aνησυχώ
-Πέθανε κάποιος;
-Oχι Κύριε
-Πήγε κάποιος στο νοσοκομείο;
-Oχι Κύριε
-Τότε η τιμωρία σου θα είναι μεγάλη.

Επέστρεψα στις 7:00. Ηταν ξύπνια. Ηρθε στη πόρτα

-Κύριε μου γυρίσατε!

Το χαστούκι μου την ζάλισε. Την έπιασα από τα μαλλιά και την έσυρα στο σαλόνι. Σχεδόν της έσχισα τα ρούχα γδύνοντας τη. Της έδεσα τα χέρια ψηλά και πήρα ένα μαύρο μαρκαδόρο. Εγραψα με μεγάλα γράμματα στο μπροστινό σημείο το σώματος της, ξεκινώντας από το στήθος.

Α
Π
Ε
Ι
Θ
Α
Ρ
Χ
Η
Τ
Η

Και στο πίσω μέρος, αρχίζοντας από ψηλά στη πλάτη

Α
Ν
Υ
Π
Α
Κ
Ο
Υ
Η

Το σκηνικό ήταν γνώριμο, πολλές φορές στα παιχνίδια μας έγραφα στο σώμα της ΣΚΥΛΑ, ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ κλπ και κάθε φορά έκανε μπάνιο με κρύα καρδιά που θα καθάριζε τις λέξεις, αλλά τώρα έβλεπε μόνο το παγωμένο μου ύφος. Ηταν πολύ δυσάρεστα πρωτόγνωρο

Πήρα τη φωτογραφική μηχανή και την φωτογράφισα. Και από τις δύο πλευρές της. Μετά είχε σειρά το μαστίγιο.

Ο φόβος από την μια την συγκλόνισε, από την άλλη η ψυχρή στάση μου την παρέλυσε. Την μαστίγωσα στη πλάτη, στον κώλο, στο στήθος και στα πόδια.
Εφαγε πολλές. Στην αρχή αδιαμαρτύρητα αλλά μετά με κραυγές. Αυτές που βγαίνουν, όταν σε νικάει ο πόνος.

Όλη την ώρα παρέμεινα αμίλητος. Αυτό την τσάκισε περισσότερο. Όταν την έλυσα ένιωσα το ρίγος που διαπέρασε το κορμί της..

-Ετοιμάσου για τη δουλειά σου. Πήγαινε το φιλμ για εμφάνιση και μόλις πάρεις τις φωτό στα χέρια σου, μέτρα τα γράμματα από τις δύο λέξεις. Άθροισε τα. Τόσες θα είναι οι μέρες που δεν θα με πάρεις τηλέφωνο, που δεν θα σε αγγίξω, που δεν θα βγεις βόλτα και που δεν θα κάνεις μπάνιο. Μόνο τοπικό πλύσιμο, πρόσωπο, χέρια και δόντια. Η τιμωρία σου ξεκινάει από τώρα.

Ένα κουβάρι συναισθήματα την τύλιξε. Η θλίψη την κατέλαβε, και τίποτα δεν φαινόταν αρκετό για να γεμίσει την μοναξιά που αισθανόταν.

-Μάλιστα Κύριε

20 ημέρες. Πολλές, αλλά θα μάθαινε. Η ανυπακοή δεν θα μας ξαναχτυπούσε την πόρτα.

Στη 14η ημέρα, η φάση έγινε δαιμονισμένα στενάχωρη πλέον. Στις λίγες επισκέψεις από φίλους, επίτηδες κανονισμένες από μένα, που μας έγιναν, της συμπεριφερόμουν σαν ένα άγνωστο πρόσωπο που απλά συνυπήρχε μαζί μας και στην καθημερινότητα μας της απεύθυνα το λόγο, μόνο για τα απολύτως απαραίτητα. Αυτό τη σκότωνε
Την άκουγα πολλά βράδια που έκλαιγε και ήθελα να την καλέσω κοντά μου, να την αγκαλιάσω και να το ξεχνάγαμε σαν ένα κακόγουστο αστείο, αλλά η σταθερότητα ήταν ένα από τα πιο σημαντικά στηρίγματα αυτού του όμορφου και κοινού οικοδομήματος.

Στο τέλος της 16ης ημέρα, τρώγαμε στη κουζίνα, όταν άκουσα τη φωνή της. Σπασμένη και λιγόψυχη

-Κύριε, συγχωρέστε με. Σας εκλιπαρώ. Κατάλαβα το λάθος μου. Δεν θα ξαναγίνει.

Σηκώθηκα, πήγα στο συρτάρι με τις φωτό και της άπλωσα στο τραπέζι. Μπροστά της. Αργά, μια μια

Την έπιασαν τα κλάματα και μέσα στους λυγμούς της μου είπε;

-Συγχωρέστε με. Δεν θα το ξανακάνω. Δεν το αντέχω άλλο
-Αν δεν το αντέχεις το λήγουμε εδώ. Η πόρτα ξέρεις που είναι

Την άφησα εκεί και πήγα στο δωμάτιο μου. Ξάπλωσα και άναψα τσιγάρο. Άκουσα θόρυβο. Η πόρτα.

Θα μου στοίχιζε. Πολύ. Αλλά μόλις είχε κάνει την επιλογή της.

Συνεχίζεται…

 

Απάντηση: Η διαδρομή μιας vanilla…

Ξύπνησα αργά το μεσημέρι. Εφτιαξα καφέ μόνος. Στο κινητό μου υπήρχε ένα sms της. Μια μόνο λέξη. “Συγνώμη”

Χαμογέλασα. Πικρά αυτή τη φορά. Η μικρή ήταν καλή και τη γούσταρα πολύ, αλλά…

Τέσσερεις ημέρες μετά, γυρνώντας από τη δουλειά, τη βρήκα έξω από το σπίτι.

Με κοιτούσε καθώς την πλησίαζα, αλλά μόλις έφτασα κοντά της κατέβασε το κεφάλι

-Γεια σας, ψιθύρισε. Ισα που την άκουσα.
-Είσαι καλά μικρή;
-Μάλιστα, δλδ, όχι δεν είμαι καλά Κύριε
-Παρακάτω

Ναι, ήθελα να την πάρω στην αγκαλιά μου, ναι, ήθελα να την γευτώ, ωστόσο αυτή η μικρή δεν αποτελούσε παιχνίδι μου. Την προόριζα για σκλάβα μου. Για μια ουσιαστική και βαθιά σχέση 24/7. Το να συνεχίζαμε και αργότερα να το βρίσκαμε πάλι μπροστά μας, δεν είχε κανένα νόημα. Όχι, δεν θα το προσπέρναγα. Η μικρή είχε κάνει λάθος και έπρεπε να το καταλάβει με τρόπο που θα την έκανε να μη το επαναλάβει.

Με κοίταξε. Ακόμα και σε αυτή τη θλιμμένο μορφή της, με πρησμένα τα μάτια της πλαισιωμένα με μαύρους κύκλους…, ήταν πολύ όμορφη.

-Πόσα συγνώμη να σας ζητήσω Κύριε; Πόσο πολύ να σας εκλιπαρήσω να με συγχωρήσετε;

Δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπο της. Με κόπο συγκρατούσε τους λυγμούς της. Ήταν ολοφάνερο. Την είχε καταπιεί η έλλειψη μου.

-Δεν υπάρχει κάτι να πεις μικρή. Υπάρχει να κάνεις. Και είναι μόνο ένα, αυτό που πρέπει.
-Ότι μου ορίσετε Κύριε.
-Αυτή τη φορά θα αντέξεις; Για να ήρθες μέχρι εδώ, πρέπει να το σκέφτηκες πολύ, αλλά μην απαντήσεις ακόμα. Θα αφήσω ανοιχτή τη πόρτα. Εάν είσαι σ ί γ ο υ ρ η, έλα μέσα. Εχεις μισή ώρα να το συζητήσεις πάλι με τον εαυτό σου.
-Μάλιστα Κύριε

Μετά από λίγο μπήκε. Πήγε κατευθείαν στη μέση του δωματίου, γδύθηκε και παρέμεινε ακίνητη. Μπήκα για μπάνιο και άργησα επίτηδες.

Αυτή στη θέση της. Ομορφα.

-Τι πιστεύεις πως θα χρειαστώ σκύλα;
-Toυς δύο μαρκαδόρους και το μαστίγιο σας Κύριε.
-Πήγαινε φέρτα
-Μάλιστα, αμέσως.

-Πριν σου δέσω τα χέρια, οι μέρες της τιμωρίας σου έγιναν σαράντα. Μη μπούμε σε μια διαδικασία που θα μας χαμηλώσει.

Δεν την είχα δει ποτέ τόσο συγκλονισμένη, αλλά και ποτέ τόσο αποφασισμένη. Σήκωσε τα χέρια της και ένωσε τους καρπούς της.

Την έδεσα. Άρχισα να γράφω τις λέξεις στο σώμα της. Α ρ γ ά. Τη φωτογράφισα πάλι. Πολλές φωτογραφίες. Την πήραν τα κλάματα. Δεν έπιασα το μαστίγιο στα χέρια μου. Την έλυσα.

-Ακόμα τέσσερεις μέρες μικρή. Καμία τιμωρία δεν φτάνει στο σκοπό της αν δεν ολοκληρωθεί. Και ο σκοπός είναι, η κατανόηση του λάθους, η συμμόρφωση και η μετάνοια. Ξεκινάς από αύριο.
-Μάλιστα Κύριε [/I
]-Αυτές τις τέσσερεις ημέρες θα μου απευθύνεις το λόγο, ΜΟΝΟ αν πεθάνει ή μεταφερθεί κάποιος στο νοσοκομείο. Θα εκτελείς τις εντολές μου α μ ί λη τα η. Ακόμα και φωτιά να πιάσει ή σβήστη μόνη σου ή κάλεσε την πυροσβεστική. Εγινα απολύτως κατανοητός;
-Mάλιστα Κύριε.

Τρίτη ημέρα της τιμωρίας της. Δεν είχε βγάλει άχνα από το στόμα της. Χάζευα στη τηλεόραση όταν την διέταξα να φτιάξει ποπ κορν. Κατευθύνθηκε στη κουζίνα. Είδα το καλάθι απορριμμάτων του γραφείου μου. Πυροσβεστήρα είχα. Ωραία.

Άδειασα γρήγορα τα χαρτιά, άναψα δύο τσιγάρα τα πέταξα μέσα και έβαλα πάνω τους φύλα από χαρτομάντιλο. Το γέμισα με τα μισά χαρτιά και τα υπόλοιπα τα έκρυψα κάτω από τον καναπέ. Σε ένα, το πολύ δύο λεπτά θα είχε πάρει φωτιά στο καλάθι. Θα δοκίμαζα την υπακοή της με εχθρό και την ψυχραιμία της. Από θάρρος δεν έπασχε η μικρή, αλλά ήταν καταβεβλημένη από όλο αυτό. Ούτε από εξυπνάδα έπασχε. Απεναντίας. Εδώ όμως η κατάσταση θα απαιτούσε σπιρτάδα σε αρκετά στριμόκωλες συνθήκες.

Την φώναξα να κλείσει την κουζίνα και να έρθει στο δωμάτιο.

-Το μετάνιωσα. Στη θέση σου.

Γονάτισε σε ένα λεπτό μαξιλάρι, διαγώνια πίσω μου αμίλητη. Ένιωσα τις φλόγες να βγαίνουν από το καλάθι. Έπρεπε να βιαστεί. Το αρχικό δίλλημα μεγάλο. Για να κρατήσει την υπακοή της, έπρεπε να περάσει στην ανυπακοή! Έπρεπε να σηκωθεί από τη θέση της χωρίς εντολή. Αλλά πάλι, είχε εντολή αν πιάσει φωτιά ή να τη σβήσει ή να καλέσει την πυροσβεστική. Σε κάθε περίπτωση να μ η ν μου μιλήσει.

Για να ελέγξω την κατάσταση έπρεπε να σηκωθώ σε ελάχιστα δεύτερα. Την άκουσα να σηκώνεται και να τρέχει στο τραπέζι. Αρπαξε το βάζο, πέταξε τα λουλούδια και έχυσε το νερό στο καλάθι. Ετρεξε στη τουαλέτα, γέμισε τον κουβά και έσβησε τη φωτιά.

Δεν έβγαλε μιλιά από το στόμα της. Επέστρεψε στη θέση της.

Ημουν πολύ χαρούμενος και περήφανος για τη μικρή μου. Ηξερα πως μέσα της ένιωθε τα ίδια συναισθήματα για τον εαυτό της. Δεν της μίλησα παρά μετά από μία ώρα.

-Είναι ώρα να κοιμηθείς. Αύριο πριν φύγεις, συμμάζεψε ότι είναι ακατάστατο. Με κόπο έκρυψε το χαμόγελο της γνέφοντας καταφατικά.

Ηταν Πέμπτη όταν έληξε η τιμωρία της και συνέχισα εντελώς φυσιολογικά. Σαν να μην είχε συμβεί απολύτως τίποτα. Η ομιλία μου, η συμπεριφορά μου, ακόμα και ο έρωτας μου ή τα παιχνίδια μου δεν είχαν καμία έντονη διαφορετικότητα, Περίμενε ένα μπράβο, ένα σε συγχωρώ, τα περίμενε απεγνωσμένα η μικρή και δεν της τα είπα.

-Το Σάββατο κανόνισε να μη πας στη δουλειά. Εχουμε μια κωλουποχρέωση. Μια μαλακισμένη επίσκεψη και πρέπει να γίνει το πρωι.
-Μάλιστα Κύριε μου.

Με ξύπνησε το Σάββατο το πρωι με τον γνωστό τρόπο. Δεν την γάμησα. Στεχανωρήθηκε, αλλά δεν το έδειξε. Είχε δυναμώσει ψυχικά πολύ.

-Τι θέλετε να φορέσω Κύριε μου
-Τζινάκι, το ροζ t-shirt σου και τα nike σου. Μαύρα εσώρουχα. Και κάτω!
-!!! Μάλιστα Κύριε.
-Δεν κατάλαβε ούτε όταν οδηγούσα για ώρα στην Εθνική οδό. Η κατεύθυνση μας ήταν το Ναύπλιο. Είχα κλείσει μια σουίτα. Στο πορτ παγκαζ μου, είχα βάλει από χθες μια μικρή βαλίτσα με λίγες αλαξιές. Ηταν Η ώρα.

Περάσαμε ένα καταπληκτικό ΣΚ και το βράδυ της Κυριακής, ενώ είχαμε ετοιμαστεί για έξοδο, ενώ βγήκαμε από την πόρτα του δωματίου, της είπα ότι ξέχασα κάτι.

-Ελα μαζί μου, δεν θα αργήσω
-Μάλιστα Κύριε μου

Έκλεισε την πόρτα και μόλις γύρισε το κεφάλι της, την χαστούκισα. ΔΥΝΑΤΑ.
Τα έχασε εντελώς αλλά δεν άρθρωσε λέξη. Ούτε ένα γιατί.

Από το στόμα της βγήκε μόνο

-Σας ευχαριστώ Κύριε μου

-Γδύσου
-Μάλιστα Κύριε

Με ένα νεύμα μου, γονάτισε μπροστά μου. Εκεί άκουσε το μπράβο της, εκεί εισέπραξε το “τα πήγες καλά μικρή μου, σε συγχωρώ”. Εκεί της είπα πόσο περήφανος ήμουν γι αυτήν...
Κάτι ακαθόριστα ισχυρό, ηδονικό και γεμάτο υποσχέσεις άρχισε να την διαπερνά.
Moυ αγκάλιασε τα πόδια

-Σας ευχαριστώ Κύριε μου, σας ευχαριστώ. Σας λ α τ ρ ε ύ ω

Της χάιδεψα τα μαλλιά τρυφερά και έσκυψα να τη φιλήσω.Ένα πανηγύρι ηδονών καλούσε όλο της το είναι.

-Πες μου αυτό που σου βγαίνει μικρή μου
-Δεν επιθυμώ τίποτα περισσότερο Κύριε από το να είμαι η σκλάβα Σας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό.

Εβγαλα από τη τσέπη μου, ένα μικρό βελούδινο κουτάκι. Τα είχε χάσει εντελώς.

-Είναι πολύ σημαντική στιγμή αυτή για τη ζωή σου Ελενα. Το θέλεις;
-Oσο τίποτα στον κόσμο Κύριε μου

Της πέρασα το δαχτυλίδι στο δάχτυλο και με μια λιτή φράση, την ένωσα με μένα

-Πλέον είσαι η σκλάβα μου. Μου ανήκεις ολοκληρωτικά
-Σας αγαπώ Κύριε μου.

Μια νέα αίσθηση ζωής τη συγκλόνισε, το σώμα της γέμισε με μια πρωτόγνωρη δύναμη. Ηταν η πιο ξεχωριστή βραδιά μας.

Η ζωή μας, μέσα από τις δυσκολίες και τις τριβές της καθημερινότητας, έγινε ένα σπίτι που τα μπαλκόνια του αντικρίζουν θέα με χρώματα και μουσικές. Είμασταν κ α λ ά.

………..............

Μα που είναι η μικρή μου; Δεν αργεί ποτέ! Έπιασα ένα καλό σταθμό στο ραδιόφωνο, έσβησα το αμάξι και άναψα τσιγάρο.
Η ώρα περνούσε… Κάτι έχει συμβεί! Την κάλεσα στο κινητό της. Δεν απάντησε! Δεν μπορεί, αυτή το έχει συνεχώς επάνω της. ΚΑΤΙ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ...

...Βγήκα από το γραφείο του γιατρού. Στην αγκαλιά μου, η μητέρα της απαρηγόρητη. Εγώ κατακλυσμένος από θλίψη. Πόνο και θυμό. Μεγάλο πόνο, πολύ θυμό, οργή.

Ολική απώλεια της μυϊκής κίνησης και μερική απώλεια αισθητικότητας των κάτω άκρων!!!!!!!!!
Η γαμημένη σκάλα, η γαμημένη δουλειά της, το γαμημένο γλίστρημα, το γαμημένο χτύπημα στη μέση της, η γαμημένη μέρα…

Οι γαμημένες συνεχώμενες αρνητικές διαγνώσεις των γιατρών, οι γαμημένες εγκαταλείψεις ως ανώφελες προσπάθειες των φυσικοθεραπευτών...

ΌΛΑ γαμήθηκαν.

Αυτό το κορίτσι όλο ζωντάνια, αυτό το τόσο εκφραστικό πρόσωπο, η μικρή μου, στο κρεβάτι καθηλωμένη, ανήμπορη, ανέκφραστη, άτονη, παγωμένη… Πετρωμένη
.
Το γαμημένο κομοδίνο γεμάτο γαμημένα φάρμακα, γαμημένες ενέσεις, από τη γαμημένη νοσοκόμα που την πονούσε, κάθε φορά και λιγότερο. Συνεχώς και μικρότερες αντιδράσεις… Σε όλα

Μπορούσε να γαμηθεί κι άλλο; M Π O Ρ Ο Υ Σ Ε το γαμημένο. Μπορούσε!!!

Όσο κουράγιο και να επιστρατεύαμε, ότι και να κάναμε, συνεχώς την χάναμε...

Την επισκεπτόμουν συχνά. Τα Σαββατοκύριακα καθόμουν ώρες και της μιλούσα. Κάθε φορά ανταποκρινόταν λιγότερο. Είχε πάρει γαμημένα κιλά, αλλά παρέμενε πανέμορφη. Όταν δεν της μιλούσα, σκεφτόμουν πόσο χαρούμενος άνθρωπος ήταν, με πόσο ενθουσιασμό αντιμετώπιζε τη ζωή και τις τόσο δυνατές στιγμές που είχαμε μοιραστεί.

Ολοένα κλεινόταν σε μια δική της πραγματικότητα, ώσπου μια μέρα δεν με γνώρισε...

Ο ψυχολόγος είπε “απλά” πως το μυαλό της δραπέτευσε στη παιδική της ηλικία!

Σε ένα δωμάτιο που είχαμε βάψει ροζ και είχαμε γεμίσει με κούκλες και καθε λογής αρκουδάκια, την είδα για τελευταία φορά. Δεν έλαμπε πιά...

Οταν η μάνα της την πήρε στο χωριό, διέκοψε κάθε επικοινωνία. Δεν κατηγορώ μια τόσο πικραμένη μητέρα...

Το σπίτι πουλήθηκε και η οποιαδήποτε σχέση και ανάμιξη με την Αθήνα χάθηκε. Παρόλο που δεν ξανάκουσα ποτέ νέα της, η θύμηση της δεν χάθηκε.

Ποιος μαλάκας είπε πως η ζωή είναι δίκαια;

Τέλος.

 

Απάντηση: Η διαδρομή μιας vanilla…

...λυπάμαι πολύ Μιχάλη...
πραγματικά...

η ζωή είναι εύθραυστη και μπορεί να αλλάξει από τη μία στιγμή στην άλλη
τίποτε δεν είναι δεδομένο
δυστυχώς οι αδικίες είναι πολλές

και σε κάτι τέτοιες στιγμές αναρωτιέσαι αν υπάρχει Θεός εκεί πάνω και γιατί στο διάολο αν υπάρχει επιτρέπει τέτοιο πόνο και δυστυχία...

και μετά έρχονται στιγμές που ξέρεις ότι υπάρχει Θεός και συνεχίζεις να πιστεύεις...όσο και αν έχεις πονέσει...

 

 

Απάντηση: Η διαδρομή μιας vanilla…

 

Κάποτε, κάποιος μου είπε, πως όταν μας συμβαίνει κάτι τραγικό,
όταν έρχονται προβλήματα τότε θα πρέπει να είμαστε περήφανοι
γιατί ο θεός μας θεωρεί άξιους να τα αντέξουμε.
Όσο πιο μεγάλα τα προβλήματα τόσο πιο άξιοι θεωρούμαστε για εκείνον.
ΠΙΠΕΣ!!!!
Δε μπορώ να λυπηθώ για το παραπάνω...
Το σταυρό και τον πόνο που κουβαλάει ο καθένας δεν μπορώ
ούτε να τον νιώσω, ούτε στο ελάχιστο να τον αντιλειφθώ.
Ακόμα κι αν το θέλω....
Μόνο οργή αισθάνομαι, για ό,τι γαμημένο μας περιμένει στον παρακάτω δρόμο!
Οργή για αυτά τα "γιατί" που όσο κι αν επιμείνεις απάντηση δεν θα βρεις.

Μπορεί με το θεο να μην είμαστε οι καλύτεροι φίλοι,
πιστεύω όμως στον άνθρωπο γιατί κάνει αυτά τα "γιατί"
να μην έχουν καμιά αξία-ουσία!

 

Απάντηση: Η διαδρομή μιας vanilla…

ΠΟλυ ομορφη ιστορια...με αναπαντεχα θλιβερο τελος.. 

 

Απάντηση: Η διαδρομή μιας vanilla…

Εξαιρετικόοοοοοοοοοο!!!
Είναι από τις πιο όμορφες ιστορίες που έχω διαβάσει στο φόρουμ αυτό κι όχι μόνο δεν βαρέθηκα αλλά διάβαζα προσηλωμένη μέχρι να δω το τέλος...
Πραγματικά λυπάμαι από καρδιάς που τελείωσε με αυτό τον τρόπο...

 

Απάντηση: Η διαδρομή μιας vanilla…

διαφωνώ με το γεγονός πως διακόπηκαν οι επαφές..
αλλά αυτό είναι απλά μια δική μου άποψη...

 

Απλα...προσκυνώ τιποτα αλλο

 

Δεν έχω διαβάσει πιο συγκλονιστική ιστορία από αυτη....λυπάμαι πραγματικά

 

Kαι μετα σου λεει υπαρχει Θεος...