Η διαμόρφωση της ηθικής του υποτακτικού .

Εγώ δεν είμαι γεννημένη με τα θέλω του Κυρίου μου, αλλά είμαι πρόθυμη να αλλάξω το ήθος και τις συνήθειες μου για να τον ικανοποιήσω. Για να ξερώ ότι είναι ικανοποιημένος από μένα και ανά πάσα στιγμή που θα μου ζητηθεί, θα μπορώ να ανταπεξέλθω για Εκείνον.
Είναι πολύ δύσκολο σίγουρα, να μπω και να προσαρμοστώ σε μια καινούργια πραγματικότητα. Την πραγματικότητα Του, αλλά μου αρέσει, κάθε τι δικό Του με κάνει να νιώθω καλυτέρα... Με απελευθερώνει από τους περιορισμούς που είχα από τα δικά μου ήθη.

 

Συμφωνώ KyriosG!!!
Αλλά τις γνώσεις αυτής της εκπαίδευσης θα πρέπει να τις κατέχει και να τις εφαρμόζει καλά και ο Κυρίαρχος.
Πως θα μπορέσει να τους μεταδώσει σε διαφορετική περίπτωση στην υποτακτική?
Ομολογώ ότι έχω γνωρίσει αρκετούς δυσκοίλιους από δαύτους.

Και απευθυνόμενη σε Ο/όλους-ες ανεξάρτητος status....

Για ποια ηθική μιλάτε Κ/κυρίες και Κ/κύριοι?
Η ηθική δεν έχετε καταλάβει ότι είναι κόκκινο πανί για τις σχέσεις D/s. (θα έλεγα γενικά για όλες τις σχέσεις)?
Oσο πιο freeκαι slut μέσα σε αυτές, τόσο το καλύτερο.
Έχετε την ευχέρεια μέσα σε μια τέτοια σχέση να πετάξτε στα σκουπίδια., την ηθική που μας επέβαλε η πουριτανική κοινωνία της υποκρισίας
Αδράξτε την ευκαιρία για να νοιώσετε ελεύθεροι και απαλλαγμένοι από taboo και κόμπλεξ που από την γέννηση μας αυτή η κοινωνία Μ/μας δίδαξε.

Απελευθερωθείτε από ντροπές, ανασφάλειες, εγωισμούς, ζήλιες και πρέπει.
Η ηθική λειτουργεί σαν ασπίδα στις επιθυμίες, τις φαντασιώσεις Μ/μας.
Σηκώστε λοιπόν με δύναμη την ασπίδα (της ηθικής) και αμυνθείτε, μόνον όταν κάτι δεν Σ/σας παει καλά.
Αυτή να είναι η άμυνα σας. και αυτό είναι στην πραγματικότητα ηθικό ως προς τον εαυτό μας και τα θέλω του..

Ζήστε το παράλογο όνειρο ενός έρωτα αυθεντικού και απόλυτου.
Σε διαφορετική περίπτωση θα δημιουργείτε σχέσεις με ανεκπλήρωτες υποσχέσεις που σαν πρωταγωνιστές τους θα πρέπει να τις συντηρείτε με διάφορους μεσοβέζικους τρόπους για να μην ξεπέσουν.
Θα σας συμβούλευα επίσης να τις ζήσετε όπως οι τρελοί και οι απελπισμένοι αλλά θα ήταν επικίνδυνο να παρεξηγηθώ.

 

Στην Αμερική μπορούμε να παρατηρήσουμε φαινόμενα όπως το Christian BDSM (!) ("Ηθικοί" Ευαγγελιστές - Ρεπουμπλικάνοι - Νεο Συντηρητικοί, που εφαρμόζουν το BDSM, με τον παλιό, πατροπαράδωτο, βιβλικό τρόπο - Κρατάνε παραμάσχαλα το "Καλό Βιβλίο" και μαστιγώνουν μέχρι λιποθυμίας την "ανυπάκουη" σύζυγο-σκλάβα, σύμφωνα με τις "προσταγές" της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ οι γενιάδες τους ανεμίζουν στον αγέρα. Την σύζυγο, την έχουν δε υπό για να παράγει για αυτούς δεκάδες παιδιά, κάπου στις πεδιάδες με καλαμπόκια της Iowa, και δηλώνουν ευθαρσώς πως θεωρούν όλους τους άλλους που είναι στο BDSM ως ανώμαλους). Ή οι λεγόμενοι Gay Republicans (Διάφοροι, καλοβολεμένοι, κουστουμάτοι gays, που ορκίζονται αιώνια αφοσίωση στο ταίρι τους (δημόσια σε προεκλογικές συγκεντρώσεις) ευχαριστώντας παράλληλα τον Κύριο (πάλι δημόσια σε προεκλογικές συγκεντρώσεις), σε μια απελπισμένη προσπάθεια μήπως και τους αποδεχτούν οι υπολοιποι καθως πρέπει παριστάμενοι, δηλαδή το πλέον συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας αυτής - και, ψιτ, μεταξύ μας, δεν υπάρχει περίπτωση στο εκατομμύριο να γίνει κάτι τέτοιο)...

Ηθικότατη ηθική, όλα αυτά, λένε όλοι τούτοι. Αλλά εμένα, γιατί μου γυρίζουν τ' άντερα; Μήπως επειδή υπάρχει κάτι το πολύ ψεύτικο που συνοδεύει αυτές τις εικόνες; Μήπως επειδή είναι απλά μια υποκρισία και απλά προσαρμόζουν το σύστημα αξιών τους, ανάλογα με ποιά κατεύθυνση φυσάει ο άνεμος;

Μήπως γιατί πρέπει όντως να υπάρχει σαφής διαχωρισμός ανάμεσα στην ηθική και στην ηθικολογία, όταν μιλάμε για επιλογές και σεξουαλικότητα; Γιατί η ηθική είναι χρήσιμη να μας κρατάει μέσα σε όρια, για να μην χάσουμε τον εαυτό μας. Αντίθετα, η ηθικολογία είναι απλά πολύ επικίνδυνη στα χέρια ημιμαθών, ειδικά αν την πιστεύουν κιόλας και δεν είναι απλά κυνικοί...

 

Η διαμόρφωση της ηθικής του υπό ατόμου, ένα σημαντικό θέμα κατά την άποψη μου.

 

Όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους, που έχουν περάσει από λίγο έως πολύ τ' όριο της ενηλικίωσης ( εύχομαι πάντα ), είναι από δύσκολο έως αδύνατο να τους "ξαναδημιουργήσουμε/επαναπρογραμματίσουμε" βάσει των δικών μας ηθικών κανόνων ή συντεταγμένων. Εκτός κι αν μας αρκούσε μια κατ' επίφαση συμμόρφωση στα ηθικά μας κελεύσματα.
Ομολογώ ότι πέραν ενός-δυο post ( συμπεριλαμβανόμενου του εισαγωγικού ), δεν διάβασα ακόμη κανένα άλλο. Άρα, η πιθανή ηχώ σκέψεων άλλων, θα ήταν - πιστεύω - δικαιολογημένη.
Θα ήθελα να "ηθικολογήσω" ( δηλαδή να γράψω περί ηθικής γενικότερα ), αλλά θα έπεφτα σίγουρα στη λούμπα, του να προσπαθήσω να κάνω το ειδικό - την όποια δική μου ηθική -, γενικό - δηλαδή κάτι που θα είχε την αλαζονεία, να θεωρήσει ότι θα μπορούσε να ισχύει για όλους -.

Τεσπα, ίσως και ο/η Κ να κατάφερνε κάποτε, να "μολύνει" εν μέρει τον/την υ του/της, με ψήγματα της όποιας δικής του ηθικής. Και αυτό αν και όταν το κατάφερνε, θα ήταν το αποτέλεσμα του δικού του/της παραδείγματος και όχι απλά συνομιλιών ή εντολών. Προσωπικά εμμένω στην άποψη, ότι θα ήταν προτιμότερο, ο/η Κ να επέλεγε έναν/μια υ που θα ταίριαζε εξ αρχής μαζί του/της στα περί ηθικής. Παρά, να προσπαθεί μετά - και ξανά ίσως, άσκοπα - να διαδραματίσει τον ρόλο του "μικρού χειρούργου/παιδαγωγού/πείτε τον όπως θέτε".

Υ.Γ.

Τα δικά μου περί ηθικής πηγαίνουν πολύ πιο πέρα απ' τα όποια σεξουαλικά γούστα/προτιμήσεις και ήταν - όπως και είναι - σημαντικότατο κριτήριο επιλογής συντρόφου ( και μετά υ ).

 

Να ένα κλασικό θέμα φορουμικής κουλτούρας, από τα πλέον, αν όχι το δημοφιλέστερο, δημοφιλή σε προσέγγιση.
Και μάλιστα με όλα τα συμπαρομαρτούντα που του δίνουν αυτόν τον χαρακτηρισμό, δηλ. λεκτική, άλλ' αντ' άλλων ισχυρισμό, κουκουρούκου ορισμούς, συνεπαγωγές, που όλα έρχονται και δένουν σε ένα κάποιο modus operandi.
Kαι επιπλέον, με χαρακτηριστική άνεση, τα παίζουμε στα δάκτυλα τέτοια θέματα -ναι (?)- και τοποθετήσεις χαριτωμένα επιφυλασσόμενες, αλλά μές στο κέντημα επί του βδσμικού πεδίου.

Το τι είναι ηθική και τι πραγματεύεται (π' ανάθεμά με τι στα διάλα απαντήσεις θα πάρει κάποιος που θα ρωτήσει χίλια άτομα στην τύχη), πώς διαμορφώθηκε ιστορικά την δυναμική της τα έτσι και τ' αλλιώς της, θεωρείται δεδομένο και παγκοίνως γνωστό σε άπαντες.
Άσε που ξέμε ή τεσπά έχουμε και άποψη για την διαμόρφωσή της στα υποτακτικά άτομα, άσχετα αν θυμίζει τον μαθητευόμενο μάγο στην "Φαντασία" του Ντίσνεϊ...

Και που φυσικά καταγράφεται και πιστώνεται σε έναν - δυο συνομιλητές η παρέμβαση "ρε παιδιά για τι θέμα μιλάμε", όπως κι αν ετέθη, και το ίδιο φυσικά παρεκάμφθη στο πλαίσιο business as usually.

Και μετά αρχίζει μια κωμωδία καταστάσεων και παρεξηγήσεων μαζί, που θα την ζήλευαν οι μισοί θεατρικοί συγγραφείς του κόσμου...
Και φυσικά "νομιμοποιείται" το όποιο άτομο να πει ό,τι θέλει, όχι για να συνεισφέρει το κάτι τις του, αλλά μόνο και μόνο για να πει και να αγκαλιαστεί το "ανήκειν" του, να αγαλλιάσει η ψ'χούλα του...

Για να λέμε και του "στραβού το δίκιο" όμως, το ίδιο συμβαίνει παντού -και εν Ελλάδι και στην αλλοδαπή- σε κάποιο μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό...
Και αυτό είναι Α Ν Η Θ Ι Κ Ο...!

 

Ηθική: ποιες ανθρώπινες πράξεις είναι αποδεκτές και ορθές και ποιες ανάρμοστες και λανθασμένες


Και οι δύο πολύ όμορφα τα λέτε. Μόνο με κάθε σεβασμό, λέτε παραμύθια  

Και οι δύο σας κάθε φορά που γράφετε post, ακόμα και αυτά τα δύο που γράψατε εδώ προσπαθείτε να διαμορφώσετε την ηθική των άλλων.

Και οι δυο σας ο tenebra, αντίθετος στην ηθική του ορθόδοξου bdsm, αρκετές φορές με ευγένεια, παρουσιάζοντας την ηθική του, την ηθική του ανορθόδοξου bdsm και κερδίζοντας οπαδούς στη δική του ηθική. Στο δικό του ορθό και σωστό.

Και εσύ cad με έναν αξιοζήλευτο στυλ αποδόμησης, κάνοντας πρώτα την ηθική των άλλων, να μοιάζει τόσο λάθος, πλάσμα του παρεξηγημένου φανταστικού και αφήνοντας μόνο το δρόμο της δικής σου ηθικής ως αληθινό. Δεν χρειάζεται καν να τον παρουσιάσεις, οδηγούνται από μόνοι τους. Τόσο γλυκό και όμορφο.

Και στους δύο αναγνωρίζω έντονη Κυριαρχική προσωπικότητα, που τους αρέσει να διαμορφώνουν την ηθική όχι μόνο του ενός υποτακτικού, αλλά της μάζας ανεξαρτήτου status.

Μήπως λοιπόν να αφήσουμε στην άκρη ίσως τυχόν ενοχικά συμπλέγματα και να μιλήσουμε γυμνοί;

Δεν έχω καμία πρόθεση να σας προσβάλλω. Σας απολαμβάνω και τους δύο για αυτό που είστε.

 

@Ηλίας μιλώντας για μένα, η όποια ηθική μου είναι παντελώς ξεχαρβαλωμένη. Και αυτό το ξέρουν όποιοι/ες με γνωρίζουν στ' αλήθεια.
Γιατί, αν είχα γερούς ηθικούς φραγμούς, ή θα παρατούσα την δουλειά μου ( στην οποία οι "γροθιές" με την όποια ηθική μου είναι καθημερινό άθλημα )
ή θα κρεμιόμουν απ' την γραβάτα μου. Ποιες ανθρώπινες πράξεις είναι αποδεκτές ( αποφεύγω το ορθές ) και ποιες όχι?
Ξανά για μένα, ακολουθώ πλέον αρκετά τυφλά τον διαχωρισμό σε τιμωρητέες και μη. Μέχρι τα 30-35 μου άρεσε να σπαζοκεφαλιάζω περί ηθικής.
Από τότε το "έκοψα", γιατί στην προσπάθεια να δικαιολογήσω/εκτελωνίσω συμπεριφορές και πράξεις, καταβαράθρωνα άλλες που πολλές φορές με τις "εκτελωνισμένες" βρίσκονταν σ' αλληλουχία. Κάτι σαν τον σκύλο που κυνηγούσε την ουρά του δηλαδή.

Δεν είμαι ενάντιος στην ηθική του ορθού bdsm, απλά γιατί για μένα δεν υπάρχει μια ηθική του bdsm. Ο κάθε "κοινωνός" έχει την δική του σαν άνθρωπος, η οποία και εισχωρεί και στις όποιες bdsmικές του εκφράσεις. Δεν γίνεται διαχωρισμός ανάμεσα σε homo bdsmicus και σε homo tuttilrestensis ( τα λατινικά μου είναι λίγο σκουριασμένα και προέβην σε "μακαρονισμό".
Tuttilrestensis, απ' το tutto il resto δηλ. όλα τα υπόλοιπα ). Θα είχαμε να κάνουμε με Doctor Jekyll και Mr. Hyde ένα πράγμα.
Σίγουρα δεν ψάχνω, ούτε μ' ενδιαφέρουν οι οπαδοί κανενός είδους.

Το δικό μου ορθό και σωστό, για μένα μονάχα.

Συνεχίζω να μην βλέπω τίποτε τ' ανήθικο στις σεξουαλικές/ερωτικές περιπτύξεις. Τίποτε το ανήθικο ( δηλαδή κατακριτέο ) στα όποια φετίχ ή ιδιαίτερες προτιμήσεις.
Απλά, κάποια ελάχιστα πράγματα - που δεν κατονομάζω, για να μην αρχίσουν οι "κλασικοί διαξιφισμοί" και "διαρρήξεις ιματίων" -, δεν τα θεωρώ καν φετίχ, ούτε μπορώ να τα δικαιολογήσω, όποιο κι αν ήταν το - μάλλον διαταραγμένο - ψυχικό υπόβαθρο του "φορέα" τους.
Για μένα είναι τιμωρητέα, τελεία.

Δεν είναι ζήτημα συμπλεγμάτων, γυμνός "μιλάω". Τώρα, αν κάνει εντύπωση το γεγονός, ότι κάποιος στα 43 του και μετά πολύ κόπου τα βρήκε με τον εαυτό του, σε σημείο που να βλέπει τις ιδιαιτερότητες του σαν προσωπικό του πλούτο κι όχι σαν "κατάρα". Τ' ότι ζει όπως θέλει, όποτε θέλει και μ' όποιον θέλει δίχως μάσκες κι ενοχές ( τουτέστιν μοιράζεται κάποια πράγματα μονάχα με κάποιους ελάχιστους, που έχει επιλέξει. Και δεν μπαίνει στο ζύγι όλων προς "πώληση" ). Αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Να ποια είναι η δική μου άποψη περί ηθικής και της διαμόρφωσης εκείνης του/της υ. Να κρατήσω την δική μου ανέπαφη, γιατί για μένα είναι σωστή ή καλύτερα, λειτουργική.
Κι εκείνη να κρατήσει την δική της. Αν οι ηθικές μας συγκρούονται - που να το έχω διαβλέψει εξ αρχής ή τ' ανακαλύπτω κατόπιν εορτής -, δεν έχει νόημα, να προσπαθήσω να της επιβάλλω την δική μου - πιστεύοντας, ότι έτσι θα την βελτίωνα -. Τα κακέκτυπα έχουν το "κουσούρι", εκτός από επιφανειακά να είναι και βραχύβια.
Και αφού δεν έχω βλέψεις/ανησυχίες "παντοδυναμίας", η όποια "ηθική" ή ηθική "ανάπλαση" ή ανάπλαση της υ, δεν ήταν ποτέ μέρος των σκέψεων μου.
Αν ταιριάζαμε σ' αυτό το σημείο εξ αρχής καλώς, σ' αντίθετη περίπτωση, ο καθένας μας μακριά απ' τον άλλον και στην δική του παραλία.

 

Η ηθική αρχίζει και τελειώνει μέχρι εκεί που φτάνει το μυαλό του καθενός.
Μεγαλώνοντας απενοχοποιουμε η ενοχοποιουμε αντίστοιχα διαφορές πράξεις συνανθρώπων. Διάφορα φετιχ...
Σκέψεις....
Ανάλογα παντα με την προσωπική μας κρίση.
Οσο όμως συναναστρεφομαστε με αλλους ανθρώπους καποιες ηθικές αρχές μας θα αλλάζουν.
Ειτε θετικά είτε αρνητικά.
Οσο περισσότερο χρόνο καταναλώνεις με εναν άνθρωπο τοσο πιο πολυ θα συμβαδίζουν οι ηθικές αρχες αλλα και ο τροπος σκέψης σας.
Πιστεύω πως αυτο συμβαίνει γιατι κατα την επιλογή συντρόφου πάντα κοιταμε να έχουμε κοινά θελω.... έστω στα περισσότερα....
Κι έτσι οι μικρές η μεγάλες διαφορές που ομως ειναι λίγες, με τον καιρό αλλάζουν....
Διαμορφώνονται ανάλογα με τα θέλω του ζευγαριού....

 

Προφανώς το υπο έχει διαμορφώσει μια ηθική στάση, μια ηθική αντίληψη πριν φτάσει να σχετιστεί ασύμμετρα.
Εαν η ηθική του υπο περνάει απο εσωτερικό κόσκινο τους παράγοντες που την διαμορφώνουν, αυτό θα συμβεί και όταν ο παράγων Κ αποπειραθεί να την επηρεάσει/κατευθύνει.
Εαν το εσωτερικό κόσκινο δεν έχει ενεργοποιηθεί ποτέ, ή αν ο παράγων Κ για κάποιο ή κάποιους λόγους πετύχει να το απενεργοποιήσει, θα επιβάλλει την δικιά του ηθική.

 

Βρίσκοντας το νήμα ως ιδιαίτερα ενδιαφέρον, καταθέτω προσωπική άποψη:

Δεν θα παίξω με τις λέξεις, αλλά αντιμετωπίζω το ¨ήθος¨ και την ¨ηθική¨ ως διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα.

Το μεν ¨ήθος¨ το βλέπω ως ένα σύνολο (αξιών, κανόνων, αντίληψης), το οποίο ξεκινάει να διαμορφώνεται ήδη από την πρώτη ηλικία, όταν ακόμα και σε ένα μωρό οι γονείς του λένε:
κακό αυτό, λάθος εκείνο, κλπ.
Μία εξήγηση που μπορώ να δώσω πίσω από το θέμα ¨θρησκείες¨, είναι με απλά λόγια η επιβολή ΅ήθους¨ στους ανθρώπους (μέσω των χριστιανικών εντολών, ή του κορανίου και των αντίστοιχων συγγραμάτων). Εκεί μάλιστα εντοπίζω το ότι οι κανόνες αυτοί διάπλασης του ¨ήθους¨ των ανθρώπων, είναι τόσο όμοιοι μεταξύ τους αλλά και τόσο γενικοί, ώστε να παίρνουν αρκετές επεξηγήσεις (από τον οποιονδήποτε ¨φωτισμένο¨, αντιπρόσωπο, κλπ).

Από κει και πέρα, η ¨ηθική¨ (πάντα κατά την άποψή μου), είναι η προσωπική αντίληψη και κοσμοθεωρία, καθώς και η πρακτική εφαρμογή του ¨ήθους¨ που έχει ο καθένας στο μυαλό του.

Όσον αφορά για το θέμα του νήματος, συμφωνώ με τον @underherfeet ότι το υ έχει διαμορφώσει ηθική στάση και συμπεριφορά πριν από μία ασύμμετρη σχέση.
Δεν είναι φυσικά απαραίτητο η ηθική των δύο μελών: Κ και υ, να ταυτίζεται πριν από την έναρξη της σχέσης.
Γιατί το βρίσκω απόλυτα σίγουρο ότι το Κ μέλος θα διαμορφώσει την ηθική του υ του, πριν από όλα τα υπόλοιπα (συμπεριφορά, χαρακτήρα, σωματικά και ψυχολογικά όρια).
Και λέγοντας διαμόρφωση, εννοώ την σύγκλιση με την ¨ηθική¨ του Κ.

 

Δεν θα σου πω πόσο διαφωνώ με τους ορισμούς σου, θα σου παραθέσω αυτό:

Η έννοια της ηθικής συχνά ταυτίζεται με την έννοια του ήθους. Ρίχνοντας μια ματιά όμως σε ένα έγκριτο λεξικό, στο λήμμα ‘ήθος’ διαβάζουμε: το σύνολο των ψυχικών ιδιοτήτων του ανθρώπου, ο ατομικός χαρακτήρας | τα ήθη, παραδοσιακοί κανόνες κοινωνικής διαβίωσης. Και στο λήμμα ‘ηθική’: επιστήμη που μελετά τους κανόνες συμπεριφοράς των ανθρώπων στην κοινωνική τους συμβίωση | δογματική διδασκαλία για το καλό και το κακό: χριστιανική ηθική | ηθικότητα, χρηστότητα. Το ‘ηθικό’ πάλι είναι άλλο πράγμα, αν και με κοινή ρίζα: η ψυχική δύναμη που κινεί τον άνθρωπο στη ζωή και στη δράση, ευψυχία: άριστο το ηθικό του στρατού μας – έχασε το ηθικό του (το θάρρος του).


Η έννοια της “ηθικής” έχει εξωγενή κίνητρα, ενώ το “ήθος”, με την αρχαιοελληνική και αρχική έννοια, ενδογενή. Η ηθική είναι η στάση που καθορίζεται από την εικόνα μου στο κοινωνικό σύνολο, ή απλώς από μια εικόνα που έχω πλάσει στο νου μου ως επιθυμητή. Το ήθος είναι η στάση που εδράζεται σε εσωτερική παρόρμηση να είμαι δίκαιος, τίμιος, συνεπής, συμπονετικός, ανθρώπινος και τα συναφή επειδή το αισθάνομαι εσώτερη ανάγκη μου να είμαι έτσι, ασχέτως με το πώς φαίνομαι εξωτερικά. Αυτός είναι ο λόγος, που άνθρωποι με ήθος , καμιά φορά έως σημείου αυταπάρνησης μικρής ή μεγάλης, συχνά φαντάζουν παρανοϊκοί και υπερβολικοί για τα κοινά μέτρα. Η ανθρωπιά τους και το αίσθημα δικαίου ξεπερνά την κοινή πρακτική. Αντίθετα, άνθρωποι με το περίβλημα του ήθους, την ηθική ή ηθικισμό καλύτερα, (π)ηθικίζοντας ήθος δηλαδή, ενώ προφυλάσσουν προσεκτικά την κοινωνική τους εικόνα, συχνά και σε περιπτώσεις που δεν εκτίθενται και δεν κινδυνεύουν, μπορεί να συμπεριφέρονται άδικα, άτιμα, ανάλγητα, σκληρά και απάνθρωπα, γενικώς εγωκεντρικά. Για παράδειγμα, ένας υπάλληλος που δεν βουτάει λεφτά από το ταμείο επειδή δεν το θεωρεί εφικτό, είναι άλλο από έναν συνάδελφό του που δεν το κάνει επειδή απλώς δεν το θεωρεί ηθικό. Μπορεί μάλιστα να έχει εξασφαλίσει ότι δεν πρόκειται στον αιώνα τον άπαντα να γίνει αντιληπτός. Παρ’ όλα αυτά, ούτε πάλι διανοείται να το κάνει, διότι το ήθος δεν έχει κριτήρια εξωτερικά, επιφανειακά, ευκαιριακά ή ποσοτικά, αλλά ποιοτικά και μόνο. Το πιθανότερο είναι ότι ο πρώτος θα πει τον δεύτερο στην καλύτερη ‘ρομαντικό’ και στη χειρότερη ‘κορόιδο’.


Αντιλαμβάνομαι τις ηθικές αξίες εν γένει σαν τις συμπαντικές σταθερές, οι οποίες συνέχουν τον υλικό φυσικό κόσμο με σκοπό την αρμονική ισορροπία των ουρανίων σωμάτων. Η αναλογία αυτή υπάρχει και στον άυλο ψυχοπνευματικό κόσμο: δηλαδή το νοήμον πλάσμα, ο άνθρωπος, καλείται να ανακαλύψει πρώτα και να υιοθετήσει ύστερα, τις παγκόσμιες ηθικές σταθερές που έχουν σκοπό να κάνουν την ανθρωπότητα να (συν)υπάρχει αρμονικά και δίκαια, δηλαδή ισορροπημένα. Το ότι μέχρι σήμερα αυτό δεν έχει συμβεί εκτεταμένα ή και ποτέ σε μεγάλη κλίμακα, ή έστω μόνο περιστασιακά, περιορισμένα και σύντομα, δεν είναι λογικό αντεπιχείρημα ότι δεν μπορεί να ισχύσει κάτι τέτοιο. Αποτελεί απλώς ένα φανερό σύμπτωμα της χρόνιας ανθρώπινης παθογένειας: ότι ο άνθρωπος γενικώς ανέκαθεν είχε ροπή προς οτιδήποτε εύκολο, βολικό, ανώδυνο, επικερδές, κ.τ.ο., στοιχεία για τα οποία γίνεται συχνά άδικος και ανήθικος προκειμένου να τα εξασφαλίζει. Λειτουργεί δηλαδή με καθαρό ένστικτο, σε ζωικό επίπεδο, και όχι με καθαρό νου/πνεύμα με το οποίο έχει προικιστεί. Στο ζωικό βασίλειο θαυμάζουμε τα τεχνάσματα τα οποία μηχανεύονται τα ‘άλογα’ όντα για να εξαπατήσουν το θύμα τους. Στην κοινωνία των έλλογων ανθρώπων όμως, τεχνάσματα εξαπάτησης ενός συνανθρώπου συνήθως είναι κατακριτέα και κολάσιμα. Έναν σκύλο που αρπάζει τη μπουκιά απ’ το στόμα ενός άλλου σκύλου, δεν τον κατηγορείς. Έναν άνθρωπο όμως που βουτάει το πιάτο από τον δίπλανό του, τον επικρίνεις. Αυτή η διαφορά οφείλεται στον νου/πνεύμα που διαθέτουμε σε σχέση με τα ζώα. Και ίσως το κυριότερο χαρακτηριστικό του νου και βάση της λειτουργίας του, είναι το γεγονός της ε π ι λ ο γ ή ς. Το ένστικτο δεν έχει την πολυτέλεια της επιλογής∙ λειτουργεί αυτόματα και υποσυνείδητα, γιατί είναι προγραμματισμένο να μάχεται για την επιβίωσή μας, ακόμη και σε βάρος άλλων. Η δυνατότητα όμως της επιλογής είναι συνειδητή ιδιότητα του νου, ή της ψυχής, αν προτιμά κάποιος. Οι εξαιρέσεις υπάρχουν, και έχουν να κάνουν με ακραίες συνθήκες επιβίωσης, όπως πόλεμοι, λιμοί, καταστροφές, κ.τ.λ. όπου οι άνθρωποι παραδίνονται στα αρχέγονα ένστικτά τους. Κι όμως, ακόμη και τότε πάντα υπάρχουν εκείνοι οι «παρανοϊκοί» που λέγαμε πιο πάνω, που όχι μόνο δεν θα αρπάξουν από τον διπλανό τους, αλλά θα στερηθούν και το δικό τους αν χρειαστεί. Όσο χριστιανικό κι αν φαντάζει αυτό, ποιος δεν θα θαύμαζε τέτοιες πράξεις, που μάλιστα τις θεωρούμε «ηρωικές», ενώ στην ουσία θα έπρεπε να θεωρείται η πλέον ευνόητη στάση ζωής, όπου κατακρημνίζεται με πάταγο ο εγωκεντρισμός, ο μέγας εχθρός του ανθρώπου!


Όσο γράφονται αυτές οι γραμμές το δράμα των προσφύγων προς τη χώρα μας συνεχίζεται αμείωτο. Κι εκεί που στη Μυτιλήνη κάποιος σπεύδει να ‘καπαρώσει’ τη φουσκωτή βάρκα, αγνοώντας ολοφάνερα, λες κι ειναι αόρατοι, τους συνανθρώπους του πρόσφυγες που θαλασσοπνίχτηκαν έως εδώ, στη Ρόδο μια μαμά ξεντύνει το παιδάκι της για να ντύσει το μουσκεμένο παιδί κάποιου άρτι αφιχθέντα μετανάστη. Είναι θέμα εξωτερικών συνθηκών λέτε; Εγώ λέω ότι είναι ζήτημα επιλογής αν θες να είσαι αυτή η μάνα στη Ρόδο, ή εκείνος ο άρπαγας στη Μυτιλήνη.

Μέγα ζήτημα για άλλη συζήτηση παραμένει το κατά πόσον η τάση στον άνθρωπο προς τον ένα ή άλλο πόλο είναι έμφυτη και κληρονομική, επίκτητη, ή και συνδυασμός αυτών.

Κάποιοι πάντως επιμένουν ότι είναι δύσκολο να έχεις ήθος τη σήμερον ημέρα. Σας διαβεβαιώνω, ότι ήταν δύσκολο και τη χτεσινή ημέρα και την προχτεσινή ημέρα, και θα είναι ίσως ακόμη δυσκολότερο και την αυριανή και τη μεθαυριανή. Είπαμε, το ήθος δεν ζυγίζεται με κριτήρια ποσοτικά, δηλαδή υλικά, αλλά ποιοτικά, δηλαδή άυλα. Δεν πηγάζει από έξω μας, αλλά από μέσα μας.

Βασίλης Μούσκουρης (Μουσικός, μεταφραστής)

http://antikleidi.com/author/mouskouris/

και αν πεις, <<ναι, καλά, αυτός δεν μιλάει για bdsm>>, θα σου πω ότι ούτε κι εσύ μιλάς για bdsm, μιλάς για play God for a while.

Και ξηγιέμαι: δεν είναι όλες οι υ κομπλεξικές παρθενοπιπίτσες, ούτε καταπιεσμένες κοινωνικοσεξουαλικά.
Έστω ότι μία πολύ απελευθερωμένη υ εμπλέκεται με έναν πολύ συντηρητικό Κ. Τι θα κάνει? Θα μεταλλαχθεί?
Και άντε και γουστάρανε να αλληλεπιδράσουνε και μεταλλάχθηκε. Και μετά, που η σχέση τελειώνει, -κλαψ-λυγμ-, πέφτει πάνω σε έναν πιο προχωρημένο και απελευθερωμένο απ΄αυτήν Κ. Ξανά, μανά, αλλαγή ηθών και επαναδιάπλαση? Μα τι κούραση!

Εγώ λέω ότι όλο αυτό στερείται ειλικρινούς βάσης αλληλεπίδρασης και μου κάνει όπου φυσάει ο άνεμος πάω.
Θα μπορούσα να φέρω κι άλλα παραδείγματα, αλλά θα το αφήσω, γιατί έχει πολλές ακροβασίες η κουβέντα περί ηθικής και ηθοπλασίας σε ένα bdsm forum.

Προσαρμογές υπάρχουν πάντα, αλλά αυτό, το να την βλέπει ο Κ και το κάθε Κ Θεός για λίγο, είναι όχι μόνο γραφικό, αλλά και επικίνδυνο, σε ψυχικό επίπεδο, δεν ξέρω αν είναι όλοι εφοδιασμένοι με τις γνώσεις και την δύναμη που χρειάζεται να διαχειριστεί κανείς τέτοιες ριζικές αλλαγές.

Σε ένα άλλο σημείο παρακάτω τα ''βάζεις'' με δύο συνομιλητές, γιατί προσπαθούν λες, να διαμορφώσουν ηθικές.
Κι εγώ με την σειρά μου θα πω, αδιάφορο αν με βρίσκει σύμφωνη το είδος του καθενός, ότι καλά κάνουν και δικαίωμά τους και μαγκιά τους, όταν εκφέρουν δημόσιο λόγο, αν δεν υπερασπίσουν αυτά που πιστεύουν κι αν δεν στηλιτεύσουν αυτά που δεν πιστεύουν, τότε τι κάνουμε εδώ? Χαϊδεύουμε τ΄αυτιά ο ένας του άλλου?

Θεωρώ πέραν του δέοντος θεμιτό να έχει ο καθένας την δική του θεώρηση περί ηθικής και ήθους και να ζει σύμφωνα με αυτές και να τις προβάλλει κιόλας άμα γουστάρει, αλλά προβληματικό στην εφαρμογή του όταν προσπαθεί με οποιονδήποτε τρόπο να τις επιβάλλει και να αλλάξει έναν ενήλικα σε εδραιωμένες πεποιθήσεις και να μεθοδεύσει αλλαγές στα παραπάνω.
Το lead by example, θα κάνει ό,τι δουλειά είναι να κάνει, δεν χρειάζεται να μετέλθει κανένα άλλο μέσο, ο χρόνος θα κάνει την δουλειά του, -αν προλάβει βεβαίως βεβαίως-.