Η διαχείριση της αμφιβολίας στο D-M/s

H χαρά της συζήτησης είναι αμοιβαία...
Επειδή με αντέχεις κιόλας χαχαχα...
Λίγοι/ες τα καταφέρνουν... 

Το λοιπόν, αν και δεν σε γνωρίζω καθόλου, κάνω υπόθεση, που μπορεί να είναι και λανθασμένη...
Αυτό θα το κρίνεις εσύ...Η όποια ροπή σου στην αμφιταλάντευση, έχει να κάνει και με την υποτακτική "χροιά" σου...
Αλλά ίσως όχι μόνο με κείνη...
ΟΚ, βάζουμε στην άκρη φοβίες, κατάλοιπα και λοιπά "ευχάριστα"...
Αν και πιστεύω ότι σε κάποιο βαθμό μας επηρεάζουν...

Το κάνω εντελώς "πεζό" το ζήτημα και ας μην είναι...
Σκοταδοσυλλογισμός που εφαρμόζω στα πάντα στην ζωή μου...

Πρώτο κρατούμενο : Αν δεν αποφασίζεις εσύ για σένα...
Θ' αποφασίσουν για σένα οι άλλοι...
Θα είναι άνθρωποι, θα είναι γεγονότα...
Και κανείς δεν σου εγγυάται, ότι η απόφαση/επιλογή που θα έπαιρνε/έκανε ο οποιοσδήποτε άλλος για σένα...
Θα ήταν πάντα για σένα κατάλληλη η ευχάριστη...
Απλό και φυσιολογικό...
Εξίσου φυσιολογικό για μένα, να έχω τον τελευταίο λόγο σε ότι με αφορά...
Τώρα που θα με βγάλει...Είναι άλλο ζήτημα...
Αν δεν με "παίρνει", θα φάω τα μούτρα μου...
Αλλά θα έχω κάνει ότι περνάει από το χέρι μου, για να μην τα φάω...
Η αν τα φάω, να είναι από δική μου επιλογή και με δική μου ευθύνη...

Δεύτερο κρατούμενο : Ζεις πάντα το τώρα, ούτε το πριν, ούτε το μετά...
Με τις τωρινές συνθήκες και τους τωρινούς παράγοντες...

Και όπως μου είχε πει ένας Κούρδος φίλος πριν κάποια χρόνια :
"Να φοβάσαι τον θάνατο, δεν σημαίνει ότι δεν θα πεθάνεις"...

Τουτέστιν, κάτι το αναλύεις μόνη σου, το συζητάς με τον Κύριο σου ( για να γυρίσω στο νήμα ), αν το θεωρείς σωστό για σένα...
Και ότι θα μπορούσε να σε βοηθήσει...
Ακούς την γνώμη του με τα πιθανά επιχειρήματα που θα την συνόδευαν...
Και μετά απλά "πηδάς" στο κενό...Αλλά το κάνεις συνειδητά...
Γνωρίζοντας, ότι μπορεί να σου βγει σε καλό, μπορεί και όχι...

Είναι όλα θέμα προσωπικού οφέλους...
Πόσο σημαντικό είναι τ' αντικείμενο του διλήμματος/αμφιβολίας για σένα ?
Τι μπορεί και να κέρδιζες απ' την πράξη, τι θα έχανες σίγουρα με την αδράνεια ?
Γιατί μένοντας "κοκαλωμένη", σίγουρα θα χάσεις...

Πίσω από την "πόρτα" ίσως βρεις ένα τέρας, ίσως βρεις κι ένα πανέμορφο κήπο...
Αν κιόλας δεν ακούς κανέναν "θόρυβο", δεν έχεις λόγο να φοβάσαι...
Αλλά να κάθεσαι αποσβολωμένη και να το "ζορίζεις", αν πρέπει να την ανοίξεις η όχι...
Και τίποτε δεν θα δεις και μια μέρα θα βρουν τον "σκελετό" σου, ακόμη να την κοιτάει...  

Υ.Γ. Δώσε "νήμα", μην με μπλοκάρεις και δεν ανοίξω δυο/τρία "άρρωστα", που έχω στην κούτρα χχαχαχα...
Τώρα που προλαβαίνω...          

 

Ευχαριστώ για όλη την απάντηση   Είναι πολύ εύστοχη  
Περιμένω τα "άρρωστα" εναγωνίως  

 

Να σου "δώσω" κι ένα τελευταίο...Αν το "θέμα" αφορά την σχέση μου με την υ μου...
Και δεν θα ήταν ζήτημα δικής μου αστοχίας/παράλειψης...
Αλλά που θα είχε να κάνει με κάποια φοβία, κάποια αμφιβολία η δίλημμα της...
Το συζητώ μαζί της, της παραθέτω τα επιχειρήματα μου όσο πιο ειλικρινά και αναλυτικά χρειάζεται..
Και μετά δίνω ένα εύλογο χρονικό διάστημα...Στον εαυτό μου, όχι σε κείνη...
Πέρα από τ' οποίο, δεν χωράει πια καμία συζήτηση/διαπραγμάτευση/ξεκαθάρισμα...
Αποφασίζω για μένα, της αρέσει η όχι...
Αν δεν της αρέσει, η πόρτα ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα...
Ξέρω ότι δεν είμαι ο highlander για να ζήσω αιώνια...

Αν το ζήτημα αφορά αποκλειστικά εκείνη...
Και θα ήταν "βαρύ"...Που θα είχε ξεκάθαρες και σίγουρες αρνητικές συνέπειες η πιθανή της αδράνεια...
Θα της έλεγα την γνώμη μου, ίσως και αρκετά πιεστικά...
Αλλά η απόφαση θα έμενε πάντα δική της...
Όχι γιατί δεν θα ήθελα την ευθύνη, αλλά γιατί δεν θα ήθελα να "γυρίσει" κάποτε να με κατηγορήσει, ότι μ' εμπιστεύτηκε και ότι της βγήκε σε κακό...
Μεγάλο παιδί είναι, η ζωή είναι δική της κι εγώ δεν είμαι, ούτε θέλω να είμαι ο "προστατευτικός" θόλος καμιάς...
Δεν θα την βοηθούσα καθόλου έτσι...
Άλλο "σύμμαχος" σου, άλλο πολεμώ τις "μάχες" σου για σένα...

Υ.Γ.

Εγώ περιμένω τα νέα τα δικά σου χαχαχα...    

 

Οr..
be the dog your person thinks you are.
works for me!  

 

me too!!!    

 

Μιάς και το έφερε η συζήτηση ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ ο Τζίμης  , λόγο ηλικίας και υγείας της ιδιοκτήτριας του (γειτόνισσα 72 χρονών).

 

 

Μια απάντηση από την "υποτακτικη όχθη "..
Εχω ενα υπέροχο σκυλί, τον Πλούτωνα, ενα πανέμορφο μποξερ, πανω απο 10 χρόνια.. Ζώντας μαζί του και εκπαιδευοντας τον, τοσα χρόνια, γνωριζω οτι οι αμφιβολίες του εκτείνονται εως του σημείου της υπέρβασης ή μη των κανόνων, ή οριων, που του εχω θέσει.. Π.χ. Γνωριζει οτι οι ωρες της βόλτας, και του παιχνιδιού είναι συγκεκριμενες. Αν κατα τη διάρκεια της ημέρας εχει διάθεση για παιχνίδι, διακρινω την αμφιβολία στο βλέμμα και κινήσεις του, θα παίξεις τωρα μαζί μου? Μπορω να φαω τωρα απο το φαγητό που τρως?κλπ..
Προσωπικά, οι αμφιβολίες μου εκφράζονται με τον ιδιο τροπο. Αφορούν δηλαδή κυρίως τη δυνατότητα υπέρβασης ή μη των ορίων που εχει θεσει ο Κ απέναντι σε εμένα και στη σχέση μας. Προσθετω δε οτι αφορουν και τη δυνατότητα υπέρβασης ή μη των δικων μου καθε φορά ορίων, απέναντι τοσο στον Κ οσο και στη σχέση μας. Όρια ειτε πρακτικου ειτε συναισθηματικου περιεχομένου.
Ποιο θεωρώ το κατάλληλο "οπλο"διαχείρισης των αμφιβολιών αυτων απο τον Κ? Την επικοινωνία και συζήτηση.

 

Kι όταν η συζήτηση εξαντληθεί ή μας εξαντλήσει, ένα καλό χέρι ξύλο διαλύει πάσα αμφιβολία.

 

Αυτό δεν θα έλεγα ότι είναι αμφιβολία. Αμφιβολία είναι δυο συγχρόνως υπάρχουσες επιθυμίες, θελήσεις, που η μια προσκρούει πάνω στην άλλη (αμφι + βολή, δηλαδή βάλλομαι από 2 μεριές).
Το "τώρα θα παίξεις μαζί μου" δεν ενέχει κάποια αντικρουόμενη επιθυμία. Και με το παράδειγμα των σκυλιών (που τελικά είχε μια περίεργη επιτυχία..χαχαχα) δεν αναφερόμουν σε κάτι τέτοιο  

Αλλά σε κάτι τέτοιο:

Η αμφιβολία έχει (κατ' εμέ) το χαρακτηριστικό ότι θέλουμε/πρέπει να υπερβούμε ένα όριο που συνήθως δεν ξέρουμε καν ποιο είναι αυτό. Εξ ου και ο μετεωρισμός στον οποίο αναφέρθηκα  

 

@margarita_nikolayevna

Αν αμφιβάλλετε για τη ζωή, η ζωή εκδικείται. Αν της έχετε εμπιστοσύνη, πάει καλά. Αυτό είναι όλο.

 

Ναι συμφωνώ    

 

Τέσσερα είναι τα πράγματα που θα ‘ταν καλύτερα να μην είχα: Αγάπη, περιέργεια, φακίδες και αμφιβολία.  

Η πράξη θα πάρει τις αμφιβολίες που η θεωρία δεν μπορεί να λύσει.