Η διαχείριση της απώλειας..

Αγαπητή μου, βλέποντας αρχικά τον τίτλο του νήματος, νόμισα ότι πραγματευόταν αυτό. Μετά διάβασα και μέσα...

Η άποψή μου και σε αυτή την περίπτωση δε διαφέρει. Κάθε περίπτωση αντιμετωπίζεται διαφορετικά, ανάλογα με το τι ήταν, πώς έγινε, ποιες οι πιθανότητες να συνεχίσουν να ξύνονται παλιές πληγές (επειδή, όπως ανέφερες, υπάρχουν κοινές παρέες κ.λπ.).

 

Απάντηση: Η διαχείριση της απώλειας..

δεν ξερω πως ειναι να χανεις καποιον δικο σου, αλλα οταν ξερεις πως χανεις τον ιδιο σου τον εαυτο τοτε δεν υπαρχει συναισθημα. Τα παντα γυρω σου ειναι ωμα και ψυχρα , αντιδρας σαν παρατηρητης στην ιδια σου την ζωη και καταλαβαινεις πραματα και καταστασεις που μεχρι τοτε δεν μπορουσες καν να φανταστεις!

 

Θα συμφωνήσω απόλυτα με την female. Όταν ο θάνατος δεν είναι ένα απρόσμενο γεγονός που δεν περιμέναμε, όπως π.χ σε περιπτώσεις ηλικιωμένων ανθρώπων ή ασθενειών, αρχίζεις να διαχειρίζεσαι την απώλεια πολύ νωρίτερα. Εξοικειώνεσαι με την ιδέα του θανάτου και προετοιμάζεσαι.

Το πώς θα αντιμετωπίσεις το ίδιο το γεγονός, νομίζω εξαρτάται εκτός από τα όσα διατυπώθηκαν ως τώρα και από το πόσο ισορροπημένη και πλήρης είναι η ζωή σου εκείνη την περίοδο.
Το πόσο καλές είναι οι σχέσεις σου με το οικογενειακό σου περιβάλλον και τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Επιπλέον, πολλές φορές νομίζω ο θάνατος φέρνει στην επιφάνεια τις όποιες ρωγμές υπάρχουν στις υπόλοιπες σχέσεις μας και τις μεγεθύνει. Άρα σε αυτές τις περιπτώσεις το γεγονός του θανάτου δεν είναι το μοναδικό θέμα που πρέπει να λυθεί.

Ίσως ο χειρότερος και συγχρόνως πιο αναίμακτος τρόπος για να διαχειριστεί κάποιος την απώλεια, είναι να αποστασιοποιηθεί από αυτήν.
Το πιθανότερο βέβαια σε αυτή την περίπτωση είναι το κόστος που θα πληρώσει αργότερα να είναι έντονα ξεσπάσματα και ίσως και ενοχές.
Κατα την γνώμη μου ο καλύτερος τρόπος είναι να δώσεις στον εαυτό σου το χρόνο που χρειάζεται για να θρηνήσει και να αποχαιρετησει το πρόσωπο που έφυγε.

Τέλος, σε σχέση με το γονεικό πένθος, ο Irvin Yalom γράφει (δεν ξέρω αν συμφωνώ απόλυτα),
"Το να χάσεις έναν γονιό ή έναν στενό φίλο ισοδυναμεί συχνά με απώλεια του παρελθόντος : ο άνθρωπος που πέθανε ίσως να ήταν ο μοναδικός άλλος ζωντανός μάρτυρας περασμένων ευτυχισμένων γεγονότων. Άλλα το να χάσεις ένα παιδί σημαίνει πως χάνεις το μέλλον : αυτό που χάνεται είναι ολόκληρο το σχέδιο της ζωής σου - αυτό για το οποίο ζείς, το πώς προβάλλεις τον εαυτό σου στο μέλλον, το πώς ελπίζεις οτι θα υπερβείς το θάνατο."

 

Θεωρω πως ειναι τελειως διαφορετικο να εκφραζεις αποψη περι απωλειας σε θεωρητικο επιπεδο και τελειως διαφορετικο να το βιωνεις.
Η βιωση δε της απωλειας μπορει να ειναι διαφορετικη καθε φορα,για καποιους ατυχους που εχουν απωλεσει περισσοτερους απο ενα προσφιλεις τους ανθρωπους.
Εχοντας βιωσει την απωλεια της μητερας μου αλλα και της γιαγιας μου και εχοντας ζησει την αντιμετωπιση της γυναικας μου στην απωλεια πρωτα του πατερα της και στη συνεχεια της μητερας της,μπορω να πω πως ουτε η ενταση των συναισθηματων ειναι η ιδια ,ουτε η χρονικη διαρκεια του πενθους , εννοω του εσωτερικου, του ουσιαστικου πενθους που βιωνει ο καθεις για τον εαυτο του, ειναι η ιδια.
Υπαρχει και η περιπτωση των ανθρωπων που η απωλεια μπορει να τους οδηγησει σε ριζικη αλλαγη του χαρακτηρα τους ,της φιλοσοφιας τους στην αντιμετωπιση της ζωης η/και στην καταθλιψη...
Η δυσκολια στην διαχειριση της απωλειας ειναι συναρτηση της συναισθηματικης εμπλοκης,εξαρτησης αν θελετε ,αλλα και των αντοχων, της αμυνας, των στηριγματων που μπορει να βρει κανεις στον κοινωνικο του περιγυρο και τελος του εθισμου -κακα τα ψεματα- που μπορει κανεις να αναπτυξει σε παρομοιες καταστασεις.Ολοι αυτοι οι παραγοντες συνθετουν ενα κραμα,διαφορετικο καθε φορα,ακομα και για τον ιδιο ανθρωπο, που διαμορφωνει τελικα την συμπεριφορα μας και την αντιδραση μας στην απωλεια.

 

Δε νομίζω να υπάρχει διαχείριση της απώλειας.

Διαχειρίζεται κανείς όλα τ άλλα γύρω του εκτός της απώλειας, αυτήν την αφήνει να κάνει τη διαδρομή της μέσα του. Το πολύ που μπορεί κανείς να κάνει για διαχείριση είναι ενστικτωδώς να επιλέξει αν θα νιώσει όλο τον πόνο άμεσα και δυνατά ή αν θα τον αφήνει να βγαίνει στην επιφάνεια της ψυχής του λίγο λίγο και κάπως ελεγχόμενα.

Τα σημάδια της απώλειας, της όποιας απώλειας, δεν φεύγουν ποτέ και μερικές φορές, εκεί που δεν το περιμένουμε, πονάνε.

Ένα περίεργο πράγμα, για κάποιους η Απώλεια είναι ο κύριος τρόπος να μαθουν την αγάπη.

Η διάλυση σχέσεων είναι διαφορετική απώλεια. Έχει τη στέρηση της χαράς, της απόλαυσης και της επικοινωνίας, τα όνειρα που παγώνουν, αλλά όχι το φόβο του θανάτου, οπότε είναι πολύ πιό απλά τα πράγματα, κάνει κανείς τον απολογισμό του και προχωρά μπροστά.

Αν και γνωρίζω ανθρώπους που άντεξαν τις βαρύτερες και πιό απροσδόκητες και σκληρές Απώλειες και τους τσάκισε η διάλυση ερωτικής σχέσης. Απο κει κατάλαβα ότι το πιό ευαίσθητο στον πόνο μέρος του ανθρώπου είναι ο (υγιής) εγωισμός του...

Γενικά, υπάρχουν τέσσερεις κύριοι τρόποι διαχείρισης του οτιδήποτε:
η αποδοχή,
η άρνηση,
το μοίρασμα,
η μεταβίβαση.

 

Απάντηση: Η διαχείριση της απώλειας..

Τα πέντε στάδια του πένθους:
α) άρνηση
β) θυμός
γ) διαπραγμάτευση (αποδοχή της ύπαρξης του προβλήματος)
δ) κατάθλιψη (εσωτερίκευση δεδομένων)
ε) αποδοχή

 

Απάντηση: Η διαχείριση της απώλειας..

Καλή δύναμη subman..

 

...από εμπειρία μου...πονάει πολύ...
αλλά πάντα τελικά κάτι καλό βγαίνει..
Γνωρίζεσαι με την ψυχή σου έτσι ..
και ξανασυστήνεστε!!!

 

Ηθελα να γραψω αυτο με τα σταδια αλλα με προλαβε η sorriso solare. Σε καθε απωλεια τα βιωνω και φυσικα το γνωστο θα μπορουσα να κανω αυτο,εκεινο το αλλο αλλα δεν προλαβα. Στο τελικο σταδιο αφου εχω αποδεχτει την απωλεια αισθανομαι τυχερη που ειχα αυτον τον ανθρωπο στην ζωη μου και σιγουρη οτι ειναι καπου αλλου και περναει καλα.

 

Δεν υφίσταται λόγος να επιτρέψει κανείς την απώλεια, για να χρειαστεί κατόπιν να τη διαχειριστεί. Ο μόνος δε εκ λογικής απορρέων τρόπος ακύρωσης της απώλειας είναι η προγενέστερη οικειοθελής ακύρωση της κτήσης.

 

Να υποθέσω (όσο καταλαβαίνω, μέσα απ' την κάπως στριφνή διατύπωση) ότι αναφέρεσαι στον χωρισμό, ε;

 

Και καλά την "κτήση" την ακυρώνεις. Τα αισθήματα και ό,τι αποκόμισες από τη διάρκεια της τι τα κάνεις; Τ' ακυρώνεις κι αυτά; Δεν είναι σαν ν' ακυρώνεις και σένα; Τις επιλογές σου; Το χρονικό διάστημα που ξόδεψες γι αυτήν;

Προσπαθώ να μιλήσω όσο πιο ορθολογιστικά μπορώ, για να μιλάμε στο ίδιο επίπεδο. Θ' ακυρώσεις λοιπόν τον άνδρα που αγαπούσες για να μην παραδεχτείς πως η απώλεια του σου δημιουργεί συναισθήματα; Θ' ακυρώσεις τους φίλους σου; Θ ακυρώσεις τους γονείς σου; Θ' ακυρώσεις εσένα την ίδια;