Η εμπιστοσύνη προς τον Κυρίαρχο

Οι σουμπες και οι κούπες, πρέπει να λάμπουν και να γυαλίζουν  

Εκ της Σχολής Μπαμπλούνε.

 

Η πίστη είναι το αυτονόητο σε μία D/s σχέση. Σε μία κλίμακα μέτρησης, η κορύφωση θα έλεγα ότι έρχεται με την αβουλία του του υ και με μοναδική του έγνοια την ενστικτώδη κάλυψη των αναγκών του. Τα πάντα επαφίενται στο θέλημα του Κ. Εφόσον μιλάμε για εθελοδουλία. Αν μιλάμε για κάτι άλλο, είτε υπάρχει εμπιστοσύνη, είτε όχι..........

 

Στον αντιποδα...
Η εμπιστοσυνη ειναι σαν την παρθενια,μια φορα χανεται.
Χτιζεται τρομακτικα δυσκολα και γκρεμιζεται σε μια στιγμη.

 

Εμπιστοσύνη που γκρεμίζεται σε μια στιγμή δεν ήταν ποτέ πραγματική εμπιστοσύνη  

 

Καλο ειναι για αρχη να δωσουμε τον ορισμο της εμπιστοσυνης.
Ετσι για να ξερουμε γιατι πραγμα μιλαμε.

Εμπιστοσυνη λοιπον,ειναι η πιστη,η βεβαιοτητα καποιου,πως ενα συγκεκριμενο ατομο εχει
ορισμενη ικανοτητα(εντιμοτητα,ειλικρινεια συναισθηματων,εχεμυθεια κ.τ.λ.)

Ποιο απο τα παραπανω δεν αποτελει αναγκαια συνθηκη για εσας,ουτως ωστε αν κλονιστει,να μην προκαλεσει
πληγμα στην εμπιστοσυνη σας;

π.χ. Σας εχω παρουσιασει ενα προσωπο αξιο της εμπιστοσυνης σας.Την εχω κερδισει.
Μου εκμυστηρευεστε ενα προσωπικο σας θεμα και μετα απο καιρο φτανει στα αφτια σας απο τριτους.
Κανενας απο αυτους δε μου εβαλε το μαχαιρι στο λαιμο για να το πω.
Θα με εμπιστευοσασταν ξανα;

 

Είναι αλήθεια ότι αυτός που λέτε είναι ο ορισμός της εμπιστοσύνης.

Από ένα Bell του Σέλντον, το "If tomorrow comes" είχα κάποτε ψαρέψει μια υποτιθέμενη παροιμία του Αμερικανικού Νότου "δεν μπορείς να κοροϊδέψεις έντιμο άνθρωπο". Είναι εκπληκτικό το πόσο πολύ ισχύει.

Το παράδειγμα που περιγράφετε μπορεί να είναι και μια δοκιμασία στην οποία υπέβαλα τον άλλο για να δω κατ' αρχήν αν μπορώ να τον κάνω δικό μου άνθρωπο. Πόσο έντιμη είμαι εγώ, στην προκειμένη, αν τυχόν, λέω, αν, του ανέθεσα κάτι βαρύ για τους ώμους του, που θα ήταν βέβαιο ότι θα χρειαζόταν να το μοιραστεί κάπου αλλού; Το ότι θα πάει να πει αυτό που του είπα είναι μια από τις πολλές πιθανότητες, ενδεχομένως η ισχυρότερη. Σταδιακά, όπως και αυτός από μένα, παίρνω τα στοιχεία αυτά της συμπεριφοράς του που θα με βοηθήσουν να τον ζωγραφίσω μέσα μου. Τι γίνεται αναμενόμενο από το πρόσωπο αυτό σε βάθος χρόνου και τι όχι; Δεν περιμένω από όλους τα ίδια, πχ ειλικρίνεια συναισθημάτων και εχεμύθεια και εντιμότητα, και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο. Διότι δεν είναι όλοι ίδιοι. Διότι δεν έχουμε όλοι τους ίδιους στόχους και το ίδιο πλαίσιο αναφοράς και πιθανότατα στο δικό του πλαίσιο αναφοράς, αυτό που έκανε αυτός να ήταν το σωστό γι αυτόν. Ας πρόσεχα. Διότι δεν καλύπτουν όλοι τις ίδιες συναισθηματικές ανάγκες στη ζωή μου. Διότι βρίσκω πολύ σκληρή δουλειά για μένα και ατελέσφορη να τους βάζω σε κλίμακα ως προς ειλικρίνεια συναισθημάτων και εχεμύθεια, να μην πω για την ενετιμότητα, που νιώθω ότι αδυνατώ να κρίνω και που αποκλείεται με πάνω κάτω μισό αιώνα ζωής να είμαι και εγώ αναμάρτητη και αυτό τι σημαίνει ότι δεν μπορεί άνθρωπος να με εμπιστευτεί; Μπορεί να μην είπα πουθενά το δικό του που μου εμπιστεύτηκε επειδή το ξέχασα την επόμενη στιγμή, θα ήταν λόγος εμπιστοσύνης αυτός; Διότι και αυτοί σε διαφορετικές καταστάσεις θα αντιδράσουν διαφορετικά και τελικά η δοκιμασία στην οποία ίσως όχι συνειδητά τους υπέβαλα θα είναι ένα από τα πολλά επεισόδια που θα κάνουν αυτήν την σχέση. Προτιμώ να ζήσω μαζί τους το ότι πήγαν και είπαν αυτό που τους είπα, να γελάσω ίσως μαζί τους με αυτό, μετά από καιρό, να γελάσουμε και οι δύο και να έρθουμε πιο κοντά μέσα από αυτό, παρά να τους προσμετρώ, με μισό μάτι, για το αν μου κάνουν. Θα φανεί στην πορεία αν μου κάνουν και αν τους κάνω, έτσι και αλλιώς.

Γίνεται τώρα αντιληπτό γιατί λέω ότι εμπιστοσύνη που "γκρεμίζεται" δεν ήταν ποτέ εμπιστοσύνη;

Αν η εμπιστοσύνη είναι αυτό που λέτε, και δεν θα αμφισβητήσω τον ορισμό αυτό, τότε αυτό που έθετε η sklavina στο ερώτημά της, τι κάνει μια υποτακτική να δηλώνει "θα έπεφτα και στη φωτιά αν μου το ζητούσε" για έναν Κ δεν είναι η εμπιστοσύνη, είναι η συναισθηματική ασφάλεια, η οποία είναι συνάρτηση αποκλειστικά και μόνο του χρόνου της σχέσης (και φυσικά της επαγωγής) και μια σχέση που ανταποδίδει τα υποσχόμενα.

Και για να το επιστρέψω στην επί λέξει θεματική του νήματος, αυτό που κάνει εμένα να νιώθω ότι θα έπεφτα και στη φωτιά για κάποιον είναι πρώτα ότι μου προσφέρει τα υποσχόμενα και δεύτερο ότι τα υποσχόμενα αυτά έχουν αγγίξει μια χορδή βαθιά κρυμμένη μέσα μου.

Αλλά κάπου εδώ, σε επέκταση αυτού του νήματος, μπαίνει ένα άλλο ερώτημα, η σκλάβα αυτή που δεν έχει όρια, μήπως, λέω μήπως, θέτει λίγους και σκληρούς όρους στη σχέση της με τον Αφέντη της, για να μην έχει όρια; Διότι τι άλλο είναι από όρος το "θα σας έχω εμπιστοσύνη αν είστε έτσι, αν κάνετε αυτό, εφόσον τηρήσετε το άλλο ως προς εμένα";

 

Η εμπιστοσυνη του υ προς το κ ειναι απαραιτητη για το κ;

 

υ προς Κ:
"Δεν σε πιστεύω, αλλά σε εμπιστεύομαι.
Το μυαλό, η λογική μου διεργασία, μου δείχνει ένα δρόμο. Ακολουθώ τον αντίθετο, γιατί εσύ το είπες/διέταξες/θέλεις."

 

ωραία όλα αυτά, ως εικόνες, έχουμε καταλάβει ότι μιλάμε για υ και όχι για σ; Αλλά ακόμη και για σ να μιλάμε, σε ποίο στάδιο υποτίθεται ότι αυτά είναι; Αρχικής εκπαίδευσης; εκπαιδευμένα;
Πολλές φορές οι απαιτήσεις προς τα υ και τα σ από τα κ είναι μεγαλύτερες και από αυτές που θέτουν για τον ίδιο τον εαυτό τους.

 

χεχε

 

Αγαπητή @gaby η ερώτηση μου ήταν ξεκάθαρη.
Μη τη διανθιζετε με ρομαντικά "γιατι" και "πως".
Το έκανα γιατί αυτή είμαι και μέχρι τότε δεν το είχατε καταλάβει.
Μετά από αυτό θα με εμπιστευοσασταν ξανα;

 

Αγαπητή @dina28 μη μου ξαναδώσετε οδηγίες. Εκτός και αν μπω στην κουζίνα σας να μαγειρέψω και ψάχνω τα τηγάνια.

Η απάντηση είναι ναι, θα το ξανάκανα.

Έτσι που μου τα είπατε, θα πρέπει να αρκεστείτε σε αυτό