Η εμπιστοσύνη προς τον Κυρίαρχο

Απάντηση: Re: Η εμπιστοσύνη προς τον Κυρίαρχο

Θα τρελαθώ.Εσύ θα με τρελάνεις δηλαδή.Με τα παραπάνω φάσκεις και αντιφάσκεις.Ένας κυρίαρχος ο οποίος προτιμάει να βλάψει την ιδιοκτησία του παρά να υποχωρήσει στις απαιτήσεις του και λελές είναι και Κ δεν είναι και ανισόρροπος είναι.
Τι είναι αυτό που σε κανει να κρίνεις δηλαδή αν είναι ανισόρροπος ή λελές αν όχι το ότι δεν φροντίζει να μην σε βλάψει?
Και κανένα έμπειρο και λογικό υ δεν ελέγχει κατά τέτοιο τρόπο,θελω να πιστεύω.Πραγματικά θέλω να το πιστεύω.Είναι αυτοκαταστροφικό αυτό που υποστηρίζεις και ένας διορατικός Κ φροντίζει να το αλλάξει αυτό όχι να το διατηρήσει.
Αυτές είναι και οι διαφορές σου, με ονόματα που επικαλείσαι πως μόνο αυτά σε καταλαβαίνουν.Και είναι διαφορές όχι αστεία.

Η διαπίστωση ότι ο κυρίαρχος προτιμάει να μας βλάψει απ'το να υποχωρήσει στις απαιτήσεις του, είναι αυτό που μας κάνει να ζούμε ως σκλάβες?

 

Απάντηση: Re: Η εμπιστοσύνη προς τον Κυρίαρχο

I rest my case, your honour...

 

Απάντηση: Re: Η εμπιστοσύνη προς τον Κυρίαρχο

sklavina εχεις απολυτο δικιο , κατα την αποψη μου ειναι ενας εγωιστης που δεν υποχωρει ακομα και αν βλαψει αυτο του ανηκει... και σιγουρα δεν ειναι Κ .

 

Απάντηση: Re: Η εμπιστοσύνη προς τον Κυρίαρχο

Έχεις τη καλοσύνη σε παρακαλώ, να εξηγήσεις αυτό το "βλάπτει"; "Ακόμη και (ότ)αν σε βλάπτει" πώς, δηλαδή; Κάποιο παράδειγμα, ή καλύτερα παραδείγματα, γιά να είμαστε σίγουροι γιά ποιό πράγμα ακριβώς μιλάς;

 

Πολύ ορθά ζητάς διευκρινίσεις MindMaster, αντί να υποθέσεις κι εσύ ότι φάσκω και αντιφάσκω. Θενκς.

Αυτό που εννοώ είναι ότι σε μία σχέση M/s, στο πρακτικό της κομμάτι, όταν έρθει η ώρα να το ζήσει κανείς, θα ανακαλύψει ότι σπάνια πάει by the book. Δεν λειτουργεί έτσι, παρά μόνο στην θεωρία. Για παράδειγμα, όλοι ξέρουμε ότι ποτέ δεν αφήνουμε το Υ δεμένο χωρίς επίβλεψη, έτσι δεν είναι; Προσωπικά, έχω μείνει δεμένη, στο ύπαιθρο, νύχτα, χωρίς επίβλεψη, για περίπου πέντε λεπτά της ώρας. Ήταν μία υπέροχη εμπειρία, και για μένα και για τον Κύριό μου. Εγώ ένιωσα την πλήρη χαλάρωση του να αφήνομαι εντελώς απροστάτευτη, στο απόλυτο έλεος του Κυρίου μου, ο οποίος βέβαια έστειλε πολύ σύντομα την αδελφούλα μου και με έλυσε, όμως είχα ήδη περάσει στο subspace. Ε, δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος. 

Ο δε Κύριος εισέπραξε το feedback της απόλυτης εμπιστοσύνης, διότι εννοείται ότι δεν αντέδρασα καθόλου, ούτε κλάματα, ούτε παρακάλια, τίποτα. Καμία αντίδραση. Μόνο αποδοχή. Πρέπει να ήταν τεράστια η ικανοποίησή του.

Παρόλα αυτά, αν με ρωτήσεις, θεωρώ ότι ήταν ένα λάθος. Δεν έπρεπε να γίνει αυτό, ακόμη και στο πλαίσιο του RACK. Διότι αν πάθαινα κάτι, ένα αλλεργικό σοκ στο τσίμπημα ενός εντόμου, ένας σκορπιός αν έβγαινε, ένα φίδι, αν λιποθυμούσα, αν είχα δυσκολία να αναπνεύσω, αν, αν, αν, θα τρέχαμε και δεν θα φτάναμε.

Όμως, στην πράξη του, όπως είπα, το M/s δεν πάει by the book. Κι ενώ διατηρώ ανέπαφη την κρίση μου, και μάλιστα ενημερώνω τον Κύριό μου για ότι πέφτει στην αντίληψή μου, όταν θεωρώ ότι κάτι του έχει διαφύγει, ζητώ διευκρινίσεις για ότι δεν καταλαβαίνω, μοιράζομαι τις απόψεις μου μαζί του χωρίς να διστάζω και χωρίς να φοβάμαι, δεν υπάρχει καμία διάθεση κριτικής από την πλευρά μου. Του έχω παραδοθεί, άνευ όρων. Δεν περιμένω επομένως στη γωνιά με το δίκανο πότε θα κάνει λάθος ο Κύριος. Εάν γίνει λάθος, το διορθώνει και προχωρούμε. Και δεν θα πάψω να είμαι σκλάβα του επειδή διατηρώ την κρίση μου ανέπαφη ή επειδή ο Κ μου επιλέγει κάποια πράγματα μέσα στο πλαίσιο του RACK, το οποίο έχω αποδεχτεί μία φορά, όταν εισήλθα στην σχέση, και έκτοτε δεν το ξανασκέφτηκα το θέμα.

Δεύτερο παράδειγμα, πιο κοντά στο επίμαχο θέμα της βλάβης - καθώς το ανωτέρω ήταν παράδειγμα για το ρίσκο. Κάποιες φορές, οι τομές που απαιτούνται από ένα Υ είναι τρομακτικές. Μπορεί να αντιδράσει πολύ άσχημα και να αρχίσει να του συμβαίνει κάτι ουσιαστικά βλαβερό - βραχυπρόθεσμα. Όπως για παράδειγμα, μία κατάθλιψη, την οποία πέρασα πρόσφατα, μάλλον λόγω τεράστιων αλλαγών στη ζωή μου, στις οποίες δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ. Λίγο έλειψε να αρχίσω να παίρνω αντικαταθλιπτικά. Θα έλεγε κανείς ότι ο Κ μου θα έπρεπε να μου κόψει λίγο λάσκα το σκοινί, να με ταχταρίσει στα γόνατά του, να μου επιτρέψει να μην πιω ακόμη από το ποτήρι που μου είχε δώσει να πιω (δεν θα υπεισέλθω στο τί ζητήθηκε από μένα, είναι άσχετο). Δεν υποχώρησε. Το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε, το ξεπέρασα, ο ίδιος με είχε από κοντά, επικοινωνούσε μαζί μου καθημερινά και με στήριζε, μέχρι που βρήκα το σθένος και βγήκα από τη φάση, πιο δυνατή παρά ποτέ. Επέλεξε λοιπόν την πρόσκαιρη βλάβη, αντί να υποχωρήσει, έτσι ώστε να πετύχει το ζητούμενό του. Παρά την μεγάλη προσοχή από την πλευρά του, οτιδήποτε θα μπορούσε να είχε συμβεί, από εθισμό σε χάπια έως αυτοκτονία. Το ότι δεν έγινε τίποτε, δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε βλάβη. Η ψυχή μου το ξέρει, έτσι; 

Και ναι μεν επιλέγουμε κάποιον Κ με κριτήρια αρκετά αυστηρά συνήθως, εγώ τουλάχιστον, και εννοώ για τέτοιου είδους σχέση, η οποία είναι η πρώτη μου, και βασιζόμαστε σε ενδείξεις που έχουμε ότι όντως είναι κατάλληλος, λογικός, νοιάζεται αρκετά, έχει γνώσεις, δεν είναι μαλάκας, δεν είναι τέρας, δεν είναι λελές, ίσως υπάρχει συμβατότητα, ερωτική έλξη, εκτίμηση κ.ο.κ. αλλά όταν έρθει η ώρα της σχέσης, βλέπουμε ότι υπάρχει μόνο ένα πράγμα που είναι σημαντικό, τελικά: το να παίρνει τις αποφάσεις που απαιτούνται από έναν Κ. Το να μπορεί να κουβαλήσει την ευθύνη. Και του ρίσκου, και της ενδεχόμενης βλάβης - διότι πολλές φορές παίζουμε επικίνδυνα παιχνίδια, εμείς τουλάχιστον - και της αληθινής βλάβης, όπως στην περίπτωση που μόλις ανέφερα.

Η βλάβη της σκλάβας βέβαια είναι ένα ρίσκο που ΔΕΝ είναι ασήμαντο (και χαριτολογούσα φυσικά, έτσι; ) αλλά στην πράξη είναι ένα ρίσκο που ΠΑΝΤΑ παίρνεται. Ακόμη και σε μικρά σημεία της ρύθμισής της, υπάρχει κίνδυνος να αντιδράσει άσχημα. Μερικές φορές δε, η βλάβη είναι μόνιμη, όπως ένα branding με κάψιμο, το οποίο εγκυμονεί για πάντα κίνδυνο καρκίνου του δέρματος, όπως ίσως ξέρεις. Υπάρχουν λοιπόν βλάβες και βλάβες. Εννοείται ότι ένας Αφέντης που ξέρει τί κάνει, ακόμη και αν δεν είναι ουμανιστής, ακόμη και αν δεν έχει αναπτύξει συναισθήματα στοργής για την σκλάβα του, δεν θα την βλάψει με τρόπο που να (του) αχρηστευθεί, έστω και μόνο για πρακτικούς λόγους...

Αυτό σημαίνει ευθύνη στο M/s. Ο Κ αποφασίζει, ο Κ κουβαλάει την ευθύνη, ο Κ μετράει το ρίσκο, ο Κ παίρνει το ρίσκο, ο Κ βλάπτει ή δεν βλάπτει το Υ, ο Κ ελαχιστοποιεί την βλάβη, ο Κ στηρίζει, ο Κ προστατεύει το Υ από τη βλάβη, ο Κ εμποδίζει το Υ από το να βλάπτει τον εαυτό του, ο Κ αποδέχεται το ρίσκο μίας μικρότερης βλάβης, βραχυπρόθεσμα, μέχρι να ευδοκιμήσουν οι ρυθμίσεις κλπ. Υπάρχει αλήθεια κάποιος εδώ πέρα που πιστεύει ότι το BDSM είναι πραγματικά αβλαβές; Εκτός εάν μιλούμε για την αμερικανοποιημένη εκδοχή του, με SSC παντού και πάντα, by the book. Ή για την εφαρμογή ενός αβλαβούς, ευχάριστου και ελαφρού κινκ, όπως κάνουν τα περισσότερα σεξουαλικά ενεργά βανίλλα ζευγάρια, στις μέρες μας...

Αλλά πάντα, πάντα, το πρώτο και σίγουρο τίμημα του BDSM είναι η αθωότητα. Και αυτό, είναι μία τεράστια - και μόνιμη - βλάβη. Στο δικό μου το βιβλίο τουλάχιστον...

 

Προσωπικά, το παραπάνω μου ακούγεται ελλειπές (για να μην πω "λάθος") ως πρακτική και, τολμώ να πω, επικίνδυνο για κάποιο άτομο νέο στο χώρο, που θα το διαβάσει.
Δεν εθίζεσαι λοιπόν στα χάπια, αλλά εθίζεσαι στον Κ συγκεκριμένα και στην στήριξή του (άσε που αν ήσουν υπό την επιτήρηση γιατρού και ψυχολόγου κτλ, ο κίνδυνος εθισμού είναι μηδαμινός λογικά). Και ειδικός σε τέτοια θέματα να είναι ο Κ, ελοχεύει πάντα ο κίνδυνος του transference, πολύ περισσότερο επειδή η σχέση είναι, συν τοις άλλοις, και ερωτική. Αν δεν είναι ειδικός δε...........
Επίσης, τα χάπια δεν τα κόβεις μαχαίρι, αλλά σταδιακά. Τί θα συμβεί, αν ο Κ μια ωραία πρωΐα σου δώσει release και το στήριγμα πάει περίπατο, ειδικά αν δεν έχει επιλυθεί ακόμη το πρόβλημα που είχες; Δεν αυξάνονται οι πιθανότητες για αυτοκτονία τότε;
(Τονίζω ότι με τα παραπάνω δεν εννοώ/αναφέρομαι σε εσένα προσωπικά, αλλά κάνω χρήση του δευτέρου προσώπου για χάριν ευκολίας. Ίσα ίσα που ποτέ δεν είναι ευχάριστο να ακούς για τέτοιες δύσκολες καταστάσεις που περνάει κάποιος, αλλά νομίζω ότι χρειάζεται να δωθούν κάποιες διευκρινήσεις για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις, ειδικά στις περιπτώσεις που βρεθούν κι άλλα άτομα σε παρόμοια κατάσταση).
Λες δηλαδή, με άλλα λόγια, ότι δεν μας χρειάζεται τίποτα άλλο παρά μόνο ένας K, ο οποίος θα μας λύσει όλα τα προβλήματα;
Και τί γίνεται όταν ένας K έχει προβλήματα; Ποιός του τα λύνει; Ή είναι τόσο τέλειος που δεν έχει ποτέ προβλήματα ή, αν έχει, τα λύνει όλα μόνος του και στην εντέλεια;

 

Απάντηση: Re: Η εμπιστοσύνη προς τον Κυρίαρχο

Όχι ντόρα μου,εδώ κάνεις λάθος.Δεν υπέθεσα πως φάσκεις και αντιφάσκεις αλλά αυτό έδειχναν τα λεγόμενά σου στα οποία αναφέρθηκα.Αν ο αγαπητός MindMaster φάνηκε διορατικός ή είχε την περιέργεια να δει τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις εγώ διάβασα αυτά ακριβώς τα οποία έγραψες και αυτό το νόημα βγάζουν.
Άλλο τι εννοούσες.Και εγώ το παθαίνω καμιά φορά,δεν είναι κακό 

Δεν έχω τι να πω...λυπάμαι για αυτό που πέρασες και δεν μπορώ ούτε να φανώ σκληρή ούτε επικριτική ούτε εριστική επάνω στο συγκεκριμένο.Είναι κάποια πράγματα που δεν κάνει να αγγίζονται...

Αυτός ίσως να μπορεί να κουβαλήσει την ευθύνη.Το υ μπορεί?και αν δεν τα καταφέρει?Συνεχίζω να πιστεύω ότι φάσκεις και αντιφάσκεις.Αυτό δείχνουν τα λόγια σου.Δεν το λέω εγώ...

 

Απάντηση: Re: Η εμπιστοσύνη προς τον Κυρίαρχο

Εαν το βδσμ ειναι το πειραματικο εργαστηριο μικρων ,θνητων εκκολαπτομενων θεων ,ευχαριστω αλλα δεν θα παρω.

 

Απάντηση: Η εμπιστοσύνη προς τον Κυρίαρχο

"Όπως για παράδειγμα, μία κατάθλιψη, την οποία πέρασα πρόσφατα, μάλλον λόγω τεράστιων αλλαγών στη ζωή μου, στις οποίες δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ. Λίγο έλειψε να αρχίσω να παίρνω αντικαταθλιπτικά."

σε καποια τοσο λεπτα θεματα ειναι καλυτερα να στηριζεις παρα να επεμβαινεις , το λεω γιατι εχω βρεθει στην θεση σου με αρνητικη διαθεση στο να ζητησω βοηθεια απο ειδικο .
τοτε με βοηθησε Εκεινος ... ο τροπος ¨"οταν μπηκα στο αυτοκινητο του και ξεκινησε να οδηγει μου ειχε κλεισει ηδη ραντεβου με καποιον ειδικο " και τον ευγνομονω για αυτο .
προς θεου δεν κανω σε καμια περιπτωση κριτικη , ουτε σε εσενα ουτε στον Κυριο σου .
απλα εχεις αναρωτηθει αν ολο αυτο καποια στιγμη ηταν κακο για σενα ?

δεν καταργουμε τα παντα σε μια σχεση (με ιδιαιτεροτητες η χωρις ).

 

Απάντηση: Re: Η εμπιστοσύνη προς τον Κυρίαρχο

Kαι γιατί κορίτσι μου καλό, δεν την ακούς την ψυχή σου? Είναι προφανές ότι αυτή ξέρει καλύτερα από εσένα και από οποιονδήποτε άλλον... Τι κρίμα...

 

Τα δύσκολα θέματα, είναι ευκολότερο κανείς να τα χλευάζει παρά να τα πραγματεύεται.

Η εμπιστοσύνη προς κάποιον απαιτεί πολύ συγκεκριμένα ιδιοσυκρασιακά και ψυχικά χαρακτηριστικά. Ένας άνθρωπος με χαμηλή αυτοεκτίμηση πιθανά δεν νιώθει ασφαλής και ως εκ τούτου δυσκολεύεται να πειστεί ότι δεν διατρέχει κινδύνους. Κάποιος που δεν έχει εισπράξει αρκετή τρυφερότητα, ή αγάπη, ή ενδιαφέρον, πιθανά δεν μπορεί να ταυτοποιήσει, για να αναγνωρίσει, τέτοιες συναισθηματικές εκφράσεις. Κάποιος που δεν είναι αρκετά υπεύθυνος και αρκετά υπερήφανος, πιθανά δεν είναι σε θέση να διακινδυνεύσει το ενδεχόμενο να εξαπατηθεί. Εμπιστοσύνη, για εμένα, δεν σημαίνει απουσία αναγνώρισης ενός τέτοιου ενδεχόμενου ή μηδενική πιθανότητα να προκύψει αυτό το ενδεχόμενο (οι μόνοι άνθρωποι που αποκλείεται να κινδυνεύουν, είναι όσοι θεωρούν ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα, αυτοί όμως μάλλον δεν θεωρούνται ιδιαίτερα δελεαστικές περιπτώσεις συντρόφων). Σημαίνει αξιολόγηση των πιθανών κινδύνων, εκτίμηση χαμηλής επικινδυνότητας και ύπαρξη του προαπαιτούμενου ψυχικού σθένους, ώστε το υποκείμενο να δύναται να λάβει την ευθύνη για τις όποιες εκτιμήσεις και επιλογές του.
Ως από τα παραπάνω συμπεραίνει κανείς ότι η εμπιστοσύνη δεν είναι μέρος κάποιου γενικού πλαφόν για τα s, είναι βασικός παράγοντας ανάπτυξης οποιασδήποτε ουσιώδους σχέσης, για όλους τους τελεστές της.

Ας σημειωθεί, συμπληρωματικά, ότι τέτοιες δηλώσεις ακούγονται και από ανθρώπους που πόρρω απέχουν από την BDSMική κουλτούρα, για τους συντρόφους τους.

Όσο ειλικρινώς τις εννοούν όσοι προχωρούν σε αυτές. Θεωρώ μάλιστα ότι δεν συντρέχει απολύτως κανένας λόγος να αμφισβητείται η ειλικρίνεια ενός συνομιλητή. Παρεκτός και αν αυτός που την αμφισβητεί, ανήκει στην κατηγορία που προανέφερα, εκείνη δηλαδή των ανασφαλών ανθρώπων, που έχουν την τάση να διάκεινται καχύποπτα απέναντι σε οποιαδήποτε πληροφορία με θετική, σε πρώτο επίπεδο ανάλυσης, χροιά, για αμιγώς αυτοαναφορικούς λόγους.

Αν και απευθύνεσαι σε υποτακτικούς, θα ήθελα να παρατηρήσω, ότι εφόσον κάποιος επιτυγχάνει να εμπνεύσει στον (νοήμονα) έτερο τόση εμπιστοσύνη, προφανώς την αξίζει. (Αν έχει νόημα να γίνονται αξιακές κρίσεις, γενικευμένα.)

Θα μπορούσες να δώσεις κάποιες περαιτέρω διευκρινίσεις σε παρακαλώ;
Η ερώτησή σου βασίζεται στην υπόθεση ότι ένας άνθρωπος αναγνωρίζει κάποιον άλλο άνθρωπο ως σκλάβο του, αλλά ταυτόχρονα θεωρεί ότι δεν τεκμαίρεται να απολαμβάνει τις υπηρεσίες του;
Και συνεπώς σε αυτή την περίπτωση νιώθει κάποιου είδους ηθική υποχρέωση απέναντί του;
Τέλος, τί θα μπορούσε να του υπαγορεύει αυτή η ηθική υποχρέωση; Καλύτερη συμπεριφορά, λιγότερες απαιτήσεις, αποφυγή λύσης της σχέσης, "κοινωνική αποκατάσταση" ίσως;

 

Απάντηση: Η εμπιστοσύνη προς τον Κυρίαρχο

εφτά χρόνια φαγούρας        


πιο σοβαρα:
εμπιστευομαι κατ αρχην οταν ο Λογος του αλλου εχει συνεπεια
και στη συνεχεια οταν αποδυκνυεται οτι ο Λογος και οι πραξεις του ειναι εξισου συνεπη