Η εξέλιξη του πυρήνα του εαυτού μέσα από την θέση

Ήταν σε μια βραδινή συζήτηση που είπα "όσο περνάνε τα χρόνια, νιώθω να γίνομαι πιο 'σκληροπυρηνικα' υποτακτική, πετώντας από πάνω μου όλα τα άλλα".
Για να ξεκινήσει (ή να συνεχίσει) μια υπέροχη κουβέντα με τα αγαπημένα πλάσματα @mystique και @rea.. σχετικά με το πώς η εμπειρία και το βίωμα της θέσης μπορεί να αλλάξει και αυτόν τον πυρήνα του εαυτού, χωρίς αναγκαία να είναι απόρροια εντολής ή συγκεκριμένης εκπαίδευσης για κάτι τέτοιο.

Θα πω ότι προσωπικά, βρίσκω να έχω απεκδυθει ή απωλέσει - με τα χρόνια - πολλές από τις παλαιότερες προτιμήσεις ή γούστα ή "απολαύσεις" μου, χωρίς αυτό να μου έχει ζητηθεί ή επιβληθεί και χωρίς καν να αντικρούουν στις προτιμήσεις, τις γραμμές ή την Αισθητική του σημαντικού Άλλου.
Και χωρίς κάποια εσωτερική πάλη. Και χωρίς αίσθημα κενού ή αίσθημα ότι έχασα κάτι (από μένα).

Ίσως γιατί διευρύνθηκε πολύ η ανάγκη ( ; ), επιθυμία ( ; ), αξία ( ; ), σημασία ( ; ) της ύπαρξης προς και για τον σημαντικό Άλλο. Ακόμα και σε φάσεις που μπορεί να μην υπήρχε αυτό το πρόσωπο ή τέτοιο πλαίσιο.

Ευπρόσδεκτες σκέψεις, γνώμες, εμπειρίες... Έχετε βιώσει κάτι τέτοιο; Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι μπορεί να συμβεί; Είναι επιλογή; Κάτι άλλο;  

 

Ο άνθρωπος έχει την τάση να εξελίσσεται. Δεν μένει σταθερός είτε είναι υποτακτικής ψυχολογίας είτε όχι , δεν έχει σημασία. Η διεύρυνση αναγκών είναι αυτονόητο ότι υπάρχει.

 

Μετά την όποια απώλεια της επίδρασης του σημαντικού Άλλου, η ανάγκη μπορεί να ονοματίσει σημαντικό Άλλο, έναν "άλλο".

 

Δεν νομίζω ότι ισχύει 100% αυτό.
Το ότι η ανάγκη μπορεί να οδηγήσει κάποιο υ να κάνει μια σχέση νέα, δεν σημαίνει ότι απαραίτητα θα ονοματίσει σημαντικό κάποιον άλλον εάν δε το νοιώσει.

 

Φυσικά, αλλά το ένα δεν αποκλείει το άλλο.
Όταν μάλιστα:

 

Σαφώς υπάρχει αυτή η περίπτωση.
Όπως υπάρχει η περίπτωση - η αυτή ανάγκη - να ονοματίσει σημαντικό Άλλο έναν "άλλο" και να έρθει η μέρα που... ξαφνικά ξυπνάς κι ανάβει ο καραγκιοζ-μπερντες...
Δεν έχω ίσως αρκετό "ανθρωπισμό" μέσα μου για να θεωρώ πως όλοι οι άνθρωποι είναι ισάξιοι (απλά κατ' εμέ αυτό προκύπτει μόνο από τις προσωπικές επιλογές εκάστου, όχι κάποια συγγενή ή επίκτητη καταβολή).
Από ένα επίπεδο αξίας κι επάνω, όμως, οι άνθρωποι δεν είναι συγκρίσιμοι αλλά απολύτως μοναδικοί. Και ως τέτοιοι, μέσα από την αλληλεπίδραση τους παράγουν εντελώς αυθεντικά και μοναδικά (νέα) εμείς ή Ε/εμείς. Που και αυτά ως αυθεντικά και μοναδικά δεν είναι συγκρίσιμα ούτε αντικαθιστούν άλλες αυθεντικές αλληλεπιδράσεις.
Το σημείο - κλειδί κατά τη γνώμη μου είναι η σημασία του όποιου Α/αλλού να έγκειται για μας στο ποιος πραγματικά είναι αυτός ο Α/άλλος, στην αποδοχή του πλήρως κι όχι να πετσοκοβουμε κομμάτια που δεν μας κάνουν, στο ποιος είναι με τα επιτεύγματα, τα παράσημα, τις ήττες και τις ουλές του. Γιατί τότε γίνεται Π/πρόσωπο κι όχι φετίχ. Και ως Π/πρόσωπο, δεν είναι αντικαταστασιμος, αναλώσιμος... Δεν είναι "άλλος" ένας, ούτε ένας "άλλος"...

 

Εκτιμώ την οξυδέρκεια που εκδηλώνετε, σε αυτό το μήνυμα, χρησιμοποιώντας τον όρο "φετίχ", τον οποίο επιμελώς απέφυγα, γιατί θα μπορούσε να εκληφθεί σαν υποτιμητικός στην περίπτωση και δεν ήταν στις προθέσεις μου κάτι τέτοιο.

 

Αυτή η πρόθεση είναι θεμέλιο ενός καλού διαλόγου, όποτε υπάρχει. Το εκτιμώ κι εγώ.

 

Η σκλάβα μου μέχρι τα 50 της έτη, δεν είχε συνυπάρξει ποτέ σε ερωτικό συσχετισμό με γυναίκα. Ούτε καν σεξ δεν είχε κάνει ουσιαστικά με γυναίκα. Έχοντάς την στην κατοχή μου κοντά 7 έτη, έχει διαφοροποιηθεί συλλήβδην η σεξουαλικότητά της αλλά και ο τρόπος σχετίζεσθαι καθώς και η αντίληψή της πάνω σε έμφυλα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα.

 

Ο πυρήνας του εαυτού δεν αλλάζει. Είναι δε αυτός που ορίζει τη θέση, την οποία προσωπικά αντιλαμβάνομαι μόνο εντός πλαισίου.
Η θέση με τη σειρά της εξελίσσει και τα δύο μέλη του δίπολου.
Σε ότι αφορά το Κ μέλος, η θέση όδηγεί σε μεγαλύτερη, ευρύτερη αυτογνωσία με ότι αυτό συνεπάγεται.
Σε ότι αφορά το υ μέλος, η θέση, πέραν της αυτογνωσίας που και εδώ αυξάνεται, κυρίως οδηγεί σε μια διαφορετική εσωτερική ιεραρχία, όπου κάποια πράγματα είτε κατεβαίνουν την ιεραρχική κλίμακα, είτε εξαφανίζονται τελείως. Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν κυρίως τα συνοδευόμενα από το κτητικό μου.

Σε κάθε περίπτωση η εξέλιξη είναι μη αντιστρέψιμη ακόμα και μετά το πέρας της σχέσης. Και αυτό, ειδικά για το υ μέλος, κάποιες φορές είναι ζόρικο εκτός πλαισίου.

 

Κάτι έχουμε αντιληφθεί επ'αυτού (στο τομάρι μας πάνω   )...

 

Το κουκούτσι και η ουσία.

Το κουκούτσι ως μια σκληρή και ανθεκτική δομή αποτελεί τον προστατευτικό φραγμό γύρω από την ουσία.

Στον τόπο του πυρήνα, ήσυχη, αναπαύεται η ουσία, επειδή ακριβώς υπάρχει το κουκούτσι.

Στις κατάλληλες συνθήκες το κουκούτσι δεν χρειάζεται και αφήνει ελεύθερο τον τόπο του πυρήνα να εξελιχθεί σύμφωνα με τις εργοστασιακές ρυθμίσεις, που Λ/λέμε... 

Ο κύκλος ανοίγει, ο κύκλος κλείνει.

Και τότε πάλι Ε/έχουμε ένα νέο κουκούτσι που περιμένει τις συνθήκες να ωριμάσουν και να σκάσει ξανά.

Η ουσία που είναι αμετάβλητη εμπεριέχει όλες εκείνες τις πληροφορίες έτσι ώστε κάθε φορά εξελίσσεται σε κάτι άλλο από την αρχική της μορφή.

Τίποτε δεν είναι σταθερό.

Τα πάντα ακολουθούν την ύλη… και τις παραξενιές της…

Το κουκούτσι λοιπόν, ως σύμβολο, αποτελεί την πύλη προς την ουσία.

Η μεταφορά του, ως πυρήνας του εαυτού, θυμίζει ότι η ταυτότητα βρίσκεται στο βάθος.

Όπως και η μουσμουλιά γεννιέται από σπόρο, έτσι και η αυθεντική ζωή (ατομική ή συλλογική) ξεκινά από την αναγνώριση του εσωτερικού πυρήνα.

Iagos

ΥΓ
Μην αφαιρείτε τα κουκούτσια από τις ελιές… φτύστε τα…. Μεγιστοποιείται η ηδονή της τσιπουροποσίας… ευοί, ευάν…

Pinakothiki by Iagos posted 10 March 2025 at 17:31