Η εξέλιξη του πυρήνα του εαυτού μέσα από την θέση

Πάρα πολύ όμορφη συνεισφορά!!! Θερμές ευχαριστίες!!!

 

Ακούγεται ότι είναι δύσκολη η ζωή του αδέσποτου σε αναζήτηση. Κάποτε το πίστευα και γω, με τρόμαζε σαν σκέψη.
Τώρα που το ζω.. μπορώ να σκεφτώ και δυσκολότερες καταστάσεις.
Η αναζήτηση με τον καιρό γίνεται ολική αναζήτηση. Περνάς κρίση ταυτότητας, σαν μια δεύτερη εφηβεία. Τα ραντάρ σου είναι ορθάνοιχτα παρόλο που δεν ξέρεις να επεξεργάζεσαι κάθε πληροφορία που λαμβάνεις. Έχω την πεποίθηση ότι συμβάλλουν σε μια συνολική εικόνα αλλά ακόμα δεν έχει γίνει η Σύνδεση που θα ενώσει τα κομμάτια του πάζλ.

Ακολουθώ αυτό που χρειάζομαι, συχνά χωρίς να καταλαβαίνω συνειδητά τι χρειάζομαι. Αυτό που νιώθω και αφήνομαι να με πάει.

Σε κάθε νέα περιπέτεια συναντώ όλο και περισσότερα στοιχεία μου, ειδικά τα μοτίβα βγάζουν "βρώμικες" αλήθειες.
Αναδημιουργείται ένα κλειστό σύστημα (αυτό)προστασίας.

Τα υ έχουμε ανάγκη από Πυρήνα, αυτό είναι το δεδομένο. Υπάρχει όμως και η φάση ζωής που δεν νιώθεις να έχεις πυρήνα, ούτε εαυτό. Αιωρείσαι σε μια κατάσταση και περιμένεις να δεις που θα σε βγάλει.
Με λίγα λόγια σαν μια φάση ζωής.. έχει το ζουμάκι της.
Κοιτώντας πίσω βλέπω όλα τα βήματα που με έφεραν σε αυτό το σημείο της πορείας μου ( absolutely no regrets   ), το τώρα ένα γοητευτικό χάος, το αύριο ένας άλλος μαγικός κύκλος ζωής.

Όσο παρατηρώ εμένα, το αιωρούμενο αδέσποτο, παρατηρώ και γύρω μου τις έως τώρα πορείες άλλων ανθρώπων.
Με αφορμή το παράδειγμα του αγαπητού @espimain , στο οποίο διαφωνώ.
Βλέπω πορείες που μετά από Απώλεια κατάφεραν σταδιακά να σταθούν και να ξαναβρούν την Επαφή. Η Απώλεια πριν γίνει απώλεια ήταν, είναι και θα είναι Παρουσία που δίνει σκοπό και δύναμη ψυχής για την Χαρά της ζωής. Βλέπω το βήμα – βήμα της εξέλιξής τους και δεν υπάρχει τίποτα εκεί γύρω που να ναι .. "λίγο"

Παρατηρώ επίσης και τις πορείες Θ/θέσεων που βρίσκονται σε Κ/υ αποφασισμένο να πάει μακριά και έχει αρχίσει το σκάψιμο και οι θαυμάσιες ανακαλύψεις!

Ά/αλλους υπέροχους Ανθρώπους που έχουν ήδη ταξιδέψει το Κ/υ σε κόσμους μακρινούς και ξέρουν πως να ευχαριστιούνται τη ζωή τους μέχρι μεδούλι κάργα χωρίς ημίμετρα και νοθείες στα γούστα τους.

Και άλλες τόσες πορείες ζωής με επιλογές υψηλού ρίσκου .. που τελικά τους βγαίνει σε γκανιάν.

 

Θυμάμαι έντονα αυτή τη συζήτηση…και πόσα με έκανε να σκεφτώ και σε πόσα να ανατρέξω.
Κι ένα απ αυτά ήταν μια φράση της (λατρεμένης) Anais Nin:
"I take pleasure in my transformations. I look quiet and consistent, but few know how many women there are in me."

Σε μια πορεία ζωής που χωράει δέκα ζωές μέσα της, έγινα πολλές γυναίκες. Η κάθε μία με τη δική της ομορφιά και με τη δική της αγριάδα.
Με τις καμπύλες της και τις αιχμές της, με το φως και με το έρεβος.

Κι ήρθε αυτή η στροφή στη ζωή μου ένα χρόνο πριν, που με «πέταξε» έξω: Εκείνος.
Ενας κύβος που είχε ριφθεί ερήμην μου, ο δικός Του.
Και μια πορεία που έκτοτε ακολουθώ, η δική Του.

Κι ό,τι ήμουν μέχρι τότε, κι ό,τι θα ήθελα να γίνω,
κι ό,τι φαντάστηκα/ευχήθηκα/ ονειρεύτηκα να είμαι, έγιναν δική Του απόφαση.
Γκρέμισμα και χτίσιμο.
Σπάσιμο και ένωση.
Αποδόμηση και αναγέννηση.
Και γέννηση του Ε/εμείς και του εγώ στα πόδια Του.

Σε μια πορεία που δεν έχει καμία σημασία η ματιά από κάτω προς τα Πάνω, αλλά μόνο αυτή από Πάνω προς τα κάτω, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ντυθώ ή να απεκδυθώ ενδύματα πλέον.
Και είναι επίσης αυτή ακριβώς η πορεία, που δεν λογίζει κουκούτσια και πυρήνες και περιβλήματα και που στο διάβα της συνθλίβονται όλα και παίρνουν τη μορφή και την δομή που Εκείνος επιθυμεί…

Σαφώς. Αλλά όχι δική μου πλέον… 

ΥΓ:
@margarita_nikolayevna
@rea..
Σας ευχαριστώ…ξέρετε εσείς.. 

 

Μπορεί η έννοια της «υποτακτικότητας» που νιώθω να μην είναι τόσο αυθόρμητη όσο φαίνεται, αλλά να έχει να κάνει με το πώς έχω μάθει να προσαρμόζομαι, να εκτιμώ και να επιθυμώ να συμβαδίζω με τις ανάγκες του άλλου, επειδή έτσι νιώθω ότι φτιάχνω μια πιο αρμονική σχέση ή ότι έτσι αναγνωρίζεται η αξία μου από τον άλλον.

Το πιο περίεργο είναι ότι δεν νιώθω να χάνω κάτι από εμένα, ίσα-ίσα, νιώθω ότι εξελίσσομαι. Αλλά τι γίνεται όταν αυτή η σχέση σταματά; Όταν ο σημαντικός Άλλος δεν είναι πια εκεί, ή η σχέση φτάνει στο τέλος της; Αν όλη αυτή η προσαρμογή μου, όλη αυτή η αλλαγή στις προτιμήσεις και τα γούστα, προήλθε από την ανάγκη να συνδεθώ και να κατανοήσω τον άλλον, τι απομένει όταν αυτή η σύνδεση εξαφανιστεί; Μήπως είναι η ίδια η σύνδεση που με διαμόρφωσε και τώρα, χωρίς αυτήν, υπάρχει κενό; Είναι σαν να παραδέχομαι ότι έχω χάσει κάτι σημαντικό από τον εαυτό μου, ακόμα κι αν αυτό το "κάτι" δεν ήταν ποτέ συνειδητό.

Μήπως αυτή η αλλαγή και η υποτακτικότητα, τελικά, δεν είναι τόσο αυθόρμητη όσο νομίζω; Μήπως τελικά είναι απλώς μια ανάγκη, μία ανάγκη να προσαρμοστώ στο πρόσωπο ή στην κατάσταση, και όταν αυτή η κατάσταση αλλάξει, αυτή η προσαρμογή φαίνεται ανούσια ή ακόμα και χαμένη; Μάλλον είναι πιο περίπλοκο από όσο φαίνεται.

 

Μεγαλώνοντας, ωριμάζουμε// αποδεχόμαστε τη φύση μας η οποία υπάρχει κι υπήρχε πάντα, εξελίσσεται κατά συνθήκας, και κάποια στιγμή έρχεται μπροστά και μας "γνέφει".

 

Και γιατί είναι κακό αυτό αναγκαία; Γιατί ο αυθορμητισμός ανάγεται πάντα σε υπέρτατη αξία; Δεν βρίσκω τίποτα κακό στην ανάγκη να προσαρμοζόμαστε στο πρόσωπο...

Τότε, άπαξ και υπήρξε σημαντικός, τον παίρνεις μέσα σου, τον ενσωματώνεις και αυτό σε μεγαλώνει και σε διευρύνει ως άνθρωπο. Όταν έχουν περάσει σημαντικοί άνθρωποι από την ζωή μας, δεν τους πετσοκοβουμε (και μαζί με αυτούς κι εμάς), κρατάμε την εμπειρία που μας έχουν χαρίσει, έστω κάνοντάς μια διαλογή, και πορευόμαστε μαζί τους, με όποιο τρόπο είναι πρόσφορος κάθε φορά...