Η ζωή μου είναι ο άντρας μου

"Θεωρητικά, ήμουν σε θέση να αποδείξω - επικαλούμενος την Ηρώ και τον Λέανδρο, τον Τριστάνο και την Ιζόλδη, τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα - ότι ο έρωτας είναι η αμοιβαία έλξη δύο ατόμων που βασίζεται σε ότι πιο άρρητο, πιο ιδιωτικό, πιο αποκλίνον από τους ρόλους και την εικόνα που τους επιβάλλει η κοινωνία, από τις πολιτισμικές τους καταβολές...

Θεωρούσα το γάμο θεσμό της αστικής τάξης. Πίστευα ότι κωδικοποιεί νομικά και κοινωνικοποιεί μια σχέση η οποία, εφόσον είναι ερωτική, συνδέει δυο ανθρώπους σε ότι λιγότερο κοινωνικό έχουν...

Εσύ κι εγώ είχαμε αποκτήσει τη φήμη ότι είμαστε αχώριστοι, "προσηλωμένοι με εμμονή ο ένας στον άλλο"...

Μαζί σου μπορούσα να βάλω την πραγματικότητά μου σε αργία. Ήσουν το απαραίτητο συμπλήρωμα για την από-πραγματοποίηση του πραγματικού...Δεν είχα διάθεση να επιστρέψω στη γη. Εύρισκα καταφύγιο σε μια θαυμαστή εμπειρία και δεν ήθελα να την φτάσει το πραγματικό...

Σε τελευταία ανάλυση ένα μόνο πράγμα είχε σημασία για μένα: να είμαι μαζί σου. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να συνεχίζει να γράφει αν εσύ δεν υπάρχεις πια. Εσύ είσαι το ουσιώδες χωρίς το οποίο όλα τα υπόλοιπα, όσο σπουδαία κι αν μου φαίνονται όταν είσαι εδώ, χάνουν το νόημα και τη σημασία τους..."


(Andre Gorz, "Γράμμα στη Ντ. Ιστορία ενός έρωτα", μετάφραση Σάντρα Βρεττά, Εκδόσεις Ποταμός, 2008)