Η κατα Ντάγκουρα Βίβλος - Γένεσις

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ενεκα η Μεγάλη Εβδομάς μετα δυό χρόνων κορονοφόβου κι εν μεσω περιρρέοντος ειδησεογραφικού ζόφου, αφήνω για παρακατάθεση απόσπασμα απο κηρυγμα πεφωτισμένου αλλα παραγνωρισμενου λαικού φιλόσοφου που καταλαμβανει τη Βιβλιο και διαφορα λεπτα ζητηματα θρησκευτικου δόγματος, υπό το φως της δικής του θείας επιφοίτησης, ενδυναμωμενη απο τους ιαματικούς ατμούς διαφανών αποσταγματων μετά μεζέος.

Δισκλαίημερ: Καθοτι οι καιροί χαλεποι και καχυποπτοι, διευκρινιζω οτι η παραθεση του παρακατω αποσπασματος ουδεμία πρόθεση, ρητη, σιωπηρή ή υπονοούμενη, σεξισμου και οποιουδηποτε άλλου παρεμφερούς -ισμού εμπεριεχει. Αν παρόλα αυτα καποιος, -α, -ο, -@ αισθανθει να θιγεται, ας το ρεπορταρει με την ψυχη του, με τις ευχες μου.

Σημείωση: ο Νταγκουρας είναι υπαρκτο πρόσωπο, αλλα το όνομά του έχει παραλλαχτεί για προφανείς λόγους.

Σημειωση βου: χρονο να επανελθω δεν έχω. Καλη Ανασταση σ ολους, μεσα τους κι εξω τους.


ΒΙΒΛΙΟ Α' ΓΕΝΝΕΣΙΣ



Το λοιπόν μάγκες, αφού η Ευανθία σκυλοβαρέθηκε στον παράδεισο - γιατί το’χουν αυτό το ίρτζι αι γεναίκαι, και στον παράδεισο να τις βάλεις να σκυλοβαριούνται, πανάθεμα τη γκλάβα τους, με το συμπαθειο κιόλα απο τις μανδαμ – την έπιασε ο ξινόπουστας ο κολλητός της ο ΟΦΗ από κοντά (πριν να γενει ομάδα Κρητικιά να ουμ’) κι αρχίνισε να της γανώνει το μυαλό: «και εσυ αξίζεις τα καλύτερα που είσαι η πρώτη σε όλο τον παράδεισο», «και γιατι να στο απαγορέψει δηλαδη; Τι ψυχή έχει ένα μήλο», «και τι θα πει μήλο της γνώσης; να μην ξέρεις εσύ δηλαδή τι γίνεται στον κόσμο;», «και ποιοοος ξέρει τι μυστικά και σκάνδαλα έχει κρύψει εκεί μέσα», «και τι θα πάθεις δηλαδή άμα δοκιμάσεις λίγο; Ε θα νευριάσει λίγο, θα του κάνεις κανένα ναζάκι, θα του περάσει. Άντρας δεν είναι; του χεριού σου είναι» και χράτσα χρουτσα χράτσα χρουτσα την έψησε τη λιολιόγκω. Και το δάγκωσε που λέτε παίδες η τσουράπω η Ευα το μήλο, «καλέ λιγο ξινο είναι, κοτζαμ θεός δεν μπορούσε να το κάνει πιο γλυκό; Άντρες παιδί μου, τίποτα δεν προσέχουν», κι έπιασε το πιτσι ποτσι με την κατινάρα τον ΟΦΗ και το παράτησε δαγκωμένο.

Και λέγε λέγε με τον ΟΦΗ, κάτι μέρες μετά ψήθηκε να του δώσει κι αυτουνού του αγαθότριχα να δοκιμάσει. Είπε αμέσως ναι ο Αδαμ ο κορόιδος μπας και φανει αλάνι και γαμαωδέρνουλας στην ασύχαστη την Ευανθία, που τον είχε λίγο για μουσταλευριά, αλλά το μήλο στο ανάμεσα είχε πιάσει μεζέ, ήγουν γεωσκώληκες. Και με το που κατάπιε ένα χοντρομπούκι ο Αδαμ του έγινε το άντερο γαρδούμπα. Πρωτα ακουστηκε μεσα απ' τα εγκατα της κορμάρας του ενα παραπονιαρικο κρρρρουουουουουτ κι υστερα ένιωσε ενα χερι σιδερενιο να του γραπωνει και να του στρίβει το άντερο βόλτες.
Αγριεψε απο το ζόρι και πρωτη του φορα βούτηξε την Ευανθία από το μαλλί «με κατέστρεψες μωρή γκιόσα, με θέρισε το γαμίδι το μήλο που κάθομαι και σ’ ακούω ρε ξανθούργελο, βαστα τσίλιες τώρα να ξεφορτώσω εδώ δα γιατί θα ψοφολοήσω σήμερα σαν τη Χιονάτη και θα μείνεις μόνη να βολεύεσαι με μπανάνες και καρότα».
Κι έτρεξε αέρας πίσω από μια κρήνη να ξεφορτώσει βογγολογώντας σαν τραυματίας πολέμου.

Αλλά η μπόχα ήτο τσουχτερά και βάρεσε ντρέτα στο ρουθούνι τον Μεγαλοδύναμο κει που ροχάλιζε μαλακά πάνω σε ένα παχύ γκριζομπαμπακάτο σύγνεφο και από το τρέμουλο πέφτανε σκόρπιες χοντροψιχάλες κατά την Ιορδανία. Άνοιξε το ένα μάτι και πήρε αμέσως χαμπάρι – τι χαμπαρι, μυρουδιά.
«Αδάαααααααααμ! τι μπόχα είναι αυτή ρε σαπιοκώλη; Βάι βαι βάι! Πέσανε ψόφια τ’ αηδόνια ρεεεεε, πανάθεμα τον πατέρα σουουου» Κάνει έτσι και τι να δει: Το μήλο δαγκωμένο σαν το σήμα από τα κομπιούτερ. Του ανέβηκε το αίμα μέχρι την ταράτσα. Ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε!
Έφαγες απ’ το μήλο ρε τριμάλακα; Δε σου είπα να μη σκατοχεριαστείς και το ακουμπήσεις;
- Δε φταίω εγώ αφεντικό, η Εύα, ειπε σαν χαμηλοβλεπουσα θειά ο Αδάμ.
- Ποια Εύα ρε λεχρίτη; Η Εύα γιατί δεν δάγκωσε;
- Αυτή δάγκωσε πρώτη.
- Και τότενες γιάντα δε μου κατάχεσε κι αυτή τον κήπο; Α;
- Δεν ξέρω αφεντικό, θα προλαβε κι ήπιε κανα Immodium.
- Τι ξεφυσίδι είσαι εσύ ρε; Δεν είσαι μόνο χέστης ψυχή τε και σώματι, είσαι και ρουφιάνος. Τι διάλο, από ξερα σκατά σ’ έφτιαξα αντί για χώμα; Αλλά ως εδω με εσας τους δύο. Το ποτηρι ξεχειλισε. Σε ειδα κι εσενα ρε κοπρίτη που ολο στη λούφα και στο μουλωχτό είσαι, αλλα την ξέρω κι αυτήν τι ζεβζέκω είναι. Λουλούδι αμαγάριστο δε μου άφησε για να βαφτεί και να αρωματιστεί η χαζοπανωραία, ούτε γορίλλα αναποτριχωτο και ακαβάλλητο η αχόρταγη. Αλλα σήμερα το τερματίσατε. Τετελεσται λεχρίτες. Το λοιπόν, απο σήμερον την αποφράς αυτη ημερα τερμα η τσαμπα all inclusive και αποκλειστικη διαμονη στο Παρανταιζ κλαμπ, που μου βγηκε ο κωλος να φτιαξω. Τσεκ αουτ, ξεκουμπίδια, και στα τσακίδια και οι δυό, αχάριστα λαμόγια. Να πατε για ελευθερο καμπινγκ στο υπαιθρο χωρις ερκοντισιο και με τον ιδρωτα του προσωπου σας να τρωτε τα ψωμοτυρια. Παρανταιζ κλαμπ με μασες ξαπλες, χορωδιες αγγελων και υπηρετες τζαμπε τέρμα. Να εκτιμαγάτε, γομαρια, που δεν εχετε το θεό σας.

Και πριν εξελθουν εκ του κηπου της Εδέμ τους εριξε ρε παιδες καταρα Θεού στην κυριολεξια:
Εσύ ρε χαιβάνι και δια των απογονων σου Αδάμηδων, να τρέχεις πίσω απ το πουλί σου μέχρι να σανιδωθείς. Και ο,τι κανείς στη μικρή κι αγχωμενη ζωή σου να το κάνεις μπας και χορτάσεις το πουλί σου το αχόρταγο: μπράτσα, περιουσία, τέχνες, εφευρέσεις, επιχειρήσεις, μουσικές, όλα για να χορτάσει το παντελονόφιδό σου. Και για να το βρέξεις μόνο, να σε ψωλοσέρνουνε οι Εύες και να σε περνάνε από σαράντα κύματα. Να μη μπορείς να καταλαβεις τι θένε και να μη μπορεις να τις κάνεις κουμαντο μεχρι να μάθεις να κουμαντάρεις εσενα και τ αρχίδια σου, και ακομα και τότε να ειναι δύσκολο κι αμφιβολο. Και μεχρι τοτε να πλερώνεις από τον κόπο και το χρόνο σου γερά κι ασταμάτητα για να δεις μνι ζωντανό. Και αμα δεν ανθιστεις πως δουλευει η γκλαβα τους, με όποια μπλέκεις να σε βαριεται και να σε σιχτιριζει ή να σου τα κόβει και να τα βάζει στο τσαντάκι της, ή να μη σε βρίσκει ποτέ επαρκή, ή να σου ροκανίζει τημπζυχή στη γκρίνια και στα νεύρα, κι αυτη κι η μανα της, και στο τέλος να κερατώνει με κάτι ντενεκέδες και να σε χωρίζει και να σε βασανιζει ανελεητα, και να σε κάνει χώμα για μπάζωμα, και να της τα ακουμπας κι από πάνω μεχρι να σε φυτέψουν.

Κι εσύ μαρή μπουζούκω και δια των απογονων σου Ευανθιών, ησυχία να μη βρίσκεις πουθενά. Να είσαι μέσα στο ανικανοποίητο και στα νεύρα, και να τριγυρνας συνεχεια αναμεσα στο άγχος, στην καταθλιψη και στα αχορταγα θέλω, όσα βρίσκεις έτοιμα, όσα μασάς κανενός αγαθομούνη κι όσα βγάζεις με δουλειά να τα χαλάς σε χαζοχαχαρουμενιές, σε μαηλίκια και σε λούσα, σε πασαλειψατέρ και ινσταγραμοτάξιδα, και να μη χορταίνεις ποτές, να κοιτας καθρεφτη και ολα να σου φταινε, όλο να ζητας κι οτι εχεις να μη σου φτανει ποτες, κι ο,τι λαχταράς στη ζωή να είναι σπάνιο, πανάκριβο, άπιαστο ή να σε παχαίνει με τη μυρωδιά ή να το βαριέσαι άμα το αποκτήσεις. Κι ολο να θες. Και να τρέμεις το χρόνο που θα σε κάνει σαν τσαπέλα Κύμης και όλο να χάνεις το χρόνο σου χτυπωντας τον κωλο σου καταής να νικήσεις το χρόνο, κι όλο να σε νικάει και να μην το βλέπεις. Κι από άντρες, να έχεις στα πόδια σου τους πάντες αλλά να μη σου κάνει κανένας. Κι όσους λαχταράς, να τους βλέπεις μονό από μακριά, ή να έρχονται και να φεύγουν, ή να τους διώχνεις και μετά να τους ψάχνεις ή να τους προσκυνάς και μετά να τους βαριεσαι. Κι ησυχία για καιρό πουθενά να μη βρίσκεις.
Και τώρα ξεπαρεού, ουστ και μην ξαναπεράσετε ούτε απόξω, τζερεμέδες γιατί θα σας πάρω με τα αστραπόβροντα. Αει τσακίδια!.

Κατι πηγε να διαμαρτυρηθεί η Ευανθία αλλά έιπεν ο Θεός βοων επουρανιως εν τοις νεφοις "Τουμπεκέισον μαρη τσούχτρα που βγαζεις και γλωσσα, μη σε κανω ζαρωμένη βάβω απ τα 25 και δε γυρναει να σε φτυσει ουτε πιθηκας". Κι έμεινε εκτοτες η Ευανθία με τη φοβία, και πασχιζει απο τα 25 να μη γίνει βάβω, κι απο τοτε οπου στηνανε τσαρδι εμεινε να βγαζει γλωσσα στον Αδαμ για να βγαλει το αχτι της στο Θεο που δεν την αφησε να γκρινιαξει.

Και ουτως ειπειν ο Θεός εις τους πρωτοπλαστους, και η Ευανθια, αναρριγουσα ως εν τρομωδες παραληρημα απο φρίκη εις την ιδέα να γίνει γριέντζω και να σταφιδιασει πριν την ωρα της, ανηρπασε τον Αδάμ αλα μπρατσετα που είχε μείνει κάγκελο κι ακομα απορούσε τι στο δαίμονα έγινε, βάλανε τα οικιακά σε μια σακαράκα που’ χανε οι Άγιοι για τις μετακομίσεις, κρρρρρρρρρρ άνοιξε με ζόρι βαριεστημένος ο πορτιέρης ο Πετράν την πλαινή τη μπόρτα τη σφηνωμένη, ζμπρώχνοντας με κάτι σατανογαμίδια μουρμουριστά, τον επέπληξε να ουμ’ ένας άγγελος από παραδίπλα, «ά πάαινε πιο κει ρε τσιχλοφουσκέ μη σε ξεπουπουλιάσω» αγρίεψε ο Πιοτρ που δε σήκωνε πολλα στη βάρδια του. Χαιρετηαε μυξοκλαιγοντας η Ευανθία, τους εδωκε ο Πιερ στο φεύγα και κατι σεραφιμια και χερουβιμια να τους τραγουδάνε κανα σουξεδακι στο δρόμο για να μην κλαίνε τη μοίρα τους γιατι δεν είχε cd το βαν, και πήραν οι πρωτόπλαστοι το δρομί δρομάκι με το βαν κι αρχίσανε να γυρνάνε δώθε κειθε σαν τους Τουρκόγυφτους.

Και απο τοτενες που εκδιωχθεντες εκ του Παραδεισου οι πρωτοπλαστοι κανανε τουρ στα περιξ, της έμεινε της Ευας και το ίρτζι με τον τουρισμο και τα ταξιδια, να τα γυρίσει και να τα δει όλα, μπας και καπου κει στα ταξιδια ξαναβρει τον Παραδεισο που εχασε. Και της εμεινε κι ο καημός ρε παίδες να λαχταραει ξαπλες σε resort πολυτελειας με πισινες, κοκτειλ, φρούτα εξωτικά, υπηρετες και στολισμενα πάρτυ με ορχηστρες, χωρις να κουναει δαχτυλο, αυτα που ειχε δηλαδη στον Παραδεισο και ταχασε απο τη γκλαβα της την κλουβια.


Κι έτσι έγινε παίδες η Ιστορία κι όχι όπως τη λέει το παπαδαριό στα πατερημά για να σταυροκοπιούνται οι γριές με τα τσεμπέρια και οι μασελόγεροι και να ρίχνουνε σπαρταριστά τα ευρωπούλια στο παγκάρι για να χτίζει ο παπάς τη μπάκα στρογγυλη και γερή και αντισεισμικιά σαν τον τρούλο της Αγιασοφίας. Γιατί η γεναίκα, συνάρρενες, άμα δεν έχει κουτσομπολιό, ίντριγκα, απαγορέψεις να πατήσει, και πασαρέλα να κάνει περαντζάδα να κολλήσει μουναρόσημα για τη σύνταξη από θήλυ, δεν είναι στον παράδεισο, στην Κόλαση είναι και θυμηθείτε το. Γιατί για τη γεναίκα παναπεί, ο μόνος παράδεισος είναι η Κολάση με ερκοντίσιο και μήλα στην απαγόρεψη, και το υπογράφω χεροπόδαρα. Ξερω γω που σας λεω. Νταγκουρας, εγγύηση.


Και που'στε παιδες; Αλαργα απο κείνα τα μηλα, ανάθεμα τη φάρα τους. Τα καταραστηκε ο Θεος. Δγιοτι εκτοτε το μηλον εφερε συμφορες πολλες στους ανθρωπους. Το εφαγε η Χιονατη, κοντεψε να παει ακλαφτη πριν την ωρα της. Το εβαλε δαγκωμενο για σημα στα κομπιουτερ κεινος ο Στηβ, σανιδωαε κι αυτος πριν την ωρα του. Κεινο το μηλο της Εριδας που εγραφε στην ομορφοτερη, αναψε καυγαδες τρικουβερτους και γιναν μαλλια κουβαρια οι θεες, κι η Αφρω που το πηρε εβαλε το χερι της τοτε με την παρδάλω την Ελεναρα και την πληρωσανε οι αθρωποι παλι με τον Τρωικο πολεμο Κεινου του Ηρακλεα που τον στειλανε να παρει τα μηλα απ τις Εσπεριδες, του φορτωσανε να βασταει ολο τον ουρανο και παρα τριχα τη γλυτωσε. Κεινος ο Γουλιελμος Τελος παλι ζορια με το μηλο, παραλιγο να χασει το παιδι του με το ρημαδι. Μονο κεινου του Σακη του Νευτωνα το εκανε καλο, αλλα κι αυτος το εφαγε πρωτα στο δοξαπατρι για να δει χαίρι. Γι αυτο αλαργα παιδες από Ευανθιες, αλαργα και από μηλα. Ολο λαχταρες και συμφορες φερνουνε.


(Απόσπασμα από την κατα Ντάγκουρα, λαϊκού παντογνώστη, Βίβλου το αναγνωσμα)

 

Έπαθα Αδάμ... δε μου έμεινε άντερο!

 

Καλό!!  

 

Μπα, αναστήθηκε ο Λάζαρος  

 

Ε αφου ήρθε ο αλλος με τα σεντονια το Σάββατο και φωναζε βγες εξω ρε και με ξύπνησε, τι να'κανα;
Αρχινισα μετά τα ηδύποτα μεταλαβόντες των αχράντων μυστηρίων με τον Ντάγκουρα και τα άλλα ήρθαν μονα τους.

Η καρδιά μου σκλαβοπάζαρο, με λενε Λαζαρο, με λενε Λάζαρο.

 

Πάνε τα πρώτα μέλια…τώρα παντόφλα χαμομηλο και κρεβατομουρμούρα  

 

Αφου αυτά είναι σαν τα τριανταφυλλα στο βαζο: τα πεταλα φευγουν σε μια βδομαδα, τα αγκάθια όμως εκείειειει, μένουν μεχρι να τα πετάξεις.
Και στον Παραδεισο να είσαι, βαριέσαι κάποτε. Στην κόλαση, όχι.

Εν τω μεταξυ στους κλασσικους πινακες ο Αδαμ κι η Ευα ειναι ζωγραφισμενοι με αφαλό. Ειχαν χιουμορ οι μεγαλοι ζωγραφοι.