Η κρίσιμη στιγμή που λες το ΟΧΙ

δεκα σελιδες την εναρξη του ποστ θα προσπαθησω να δωσω μια απαντηση σε αυτο το εξαιρετικο ερωτημα. Ποτε ερχεται το οχι? ερχεται με την αποδομηση του Κ απο την πλευρα του υ. ενας Κ οφειλει να εκαπιδευει σωστα ενα υ παντα με βαση την αμοιβαια συμφωνια και κατευθυνσεις που εχουν θεσει οι δυο τους μεσα απο την διαλεκτικη σχεση που αναπτυσουν. η εκπαιδευση δεν μπορει να ειναι αιωνια καθοτι αντικειμενικα καποια στιγμη το αιτημα και η επιθυμια (ή αναγκη ορθοτερα) του υ για εκπαιδευση καλυπτεται. ενας Κ που σε βεται το υ του δεν θα δωσει στην εκπαιδευση χαρακτηριστικα ατερμονα αλλα θα φροντισει να την ολοκληρωση με γνωμονα το σωστο και αποτελεσματικο υ. με την ολοκληρωση αυτη ερχεται πρακτικα και η αυτοκαταργηση του και αρα και το πρωτο οχι. απο την αλλη εαν ο Κ δεν εξελισει το υ μεσα απο την εκπαιδευση και κραταει το υ στατικο λογικο και αναμενομενο ειναι το υ να τον εγκαταλειψει αφου δεν καλυπτει τον δομικο ρολο υπαρξης του. αρα το οχι ειναι δεδομενο οτι θα ερθει καποια στιγμη. το ζητημα ειναι αν θα ερθει ως ευχαριστω προς τον Κ η ως απαξιωση του

 

Νομίζω ότι το θέμα στο M/s είναι τα όχι να μειώνονται συνεχώς.

Νομίζω, ότι *ακόμα* και το M/s ή μάλλον, ειδικά το M/s ξεκινάει από πολλά όχι. Ας πούμε 100, έτσι για το παράδειγμα.

Ο λόγος που πρέπει, κατά την γνώμη μου και καλό είναι να ξεκινάει έτσι το M/s, με πολλά όχι (και από τις δύο μεριές) είναι γιατί εκεί που σε πάει αυτή η διαδρομή είναι ένα δύσκολο μέρος.

Αρπαζουν λοιπον και οι δύο από ένα τσουβάλι όχι και ξεκινάνε.
Το θέμα είναι αυτά τα τσουβαλια να αδειαζουν στην πορεία. Και του σ και κατά πάσα πιθανότητα και του Μ ( αφού πλέον το σ ξέρει τη θέση του και τι πρέπει κ δεν πρέπει να κανει).

Και φτάνουν λοιπόν στο ξέφωτο του M/s.

Το θέμα είναι εκεί, σαυτο το σημείο να έχουν αδειάσει από όχι.

Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να επαναφέρει τα όχι μετά από αυτό το σημείο.

Επίσης δεν ξέρω γιατί αυτή η στιγμή περιγράφεται ως κρίσιμη.

Μπορεί να έχεις ένα αυτοκίνητο πχ που έχει κάνει 100.000χλμ χωρίς πρόβλημα και ξαφνικά εκεί που οδηγείς Αθηνών- Λαμίας χαλάει κ σε αφήνει στο δρόμο.

Δεν πετάς το αμάξι μετά από τόσα χιλιόμετρα επειδή χάλασε μια φορά. Απλά το φτιάχνεις.

Εάν δεν φτιάχνει οκ. Εκεί ναι, είναι άλλο.
Και εκείνη τη στιγμή που δεν φτιάχνει ούτε έχει σημασία το γιατί ούτε το πως. Σημασία έχει πλέον το γεγονός αυτό καθεαυτο. Θλιβερό μεν, γεγονός δε.

 

Υπάρχει κι άλλη οπτική γωνία στο ίδιο θέμα.

Να ξεκινά κανείς με καλοπροαίρετη διάθεση και στην πορεία να συζητά. Χωρίς κανένα "ΟΧΙ". Με πολλά "πες μου γιατί;" και "εντάξει, αφού το θέλεις, αλλά θέλω να ακούσεις κι εμένα πρώτα.".

Είναι πιο δύσκολο, θέλει περισσότερη ενέργεια και επένδυση χρόνου, αλλά πηγαίνει πιο μακριά και πιο σίγουρα. Και σε όποια έκβαση και αν οδηγήσει αφήνει ευχάριστες εμπειρίες και δυνατές σχέσεις που μένουν, είτε αυτούσιες είτε σαν όμορφες αναμνήσεις.

 

Ευχαριστω για την απαντηση  
Οπως ξερεις χαιρομαι παντα να εχω απαντησεις σου στα νηματα μου  
Μιλησα για κρισιμο ΟΧΙ γιατι αναφερομουν στο οχι εκεινο που ερχεται μετα απο ενα σοβαρο κρακ, τη ραγισματια που ξεκινα και ανοιγει, ανοιγει, ανοιγει και γινεται ρηγμα...

 

Μετα απο ενα σοβαρο κρακ, και συγνωμη που επεμβαινω, για το τι εκβαση θα προκυψει στη σχεση δεν φτανει πια ουτε το συναισθημα ουτε η διαρκεια και η εξοικειωση.

Χρειαζεται πλεον να προ-υπαρχουν κοινοι στοχοι ζωης που να συνδεουν τους συντροφους και να τροφοδοτουν την εσωτερικη εφεση να θελουν να παραμεινουν μαζι.

Μετα ο χρονος ερχεται και σιγα-σιγα τα ξεκαθαριζει ολα, αν θα αντεξει η σχεση και το προκυπτον ρηγμα θα κλεισει η οχι.

Ο χρονος ειναι δασκαλος και γιατρος.

 

Δηλαδή είσαι στο έλεος του (προφανώς επειδή υπάρχει εμπιστοσύνη), και έχει αποδείξει (προφανώς) ότι σε αγαπά. Αλλά αν πρέπει να φτάσεις στο σημείο να ικετεύεις για τη ζωή σου κι υπάρχει και μια μικρή πιθανότητα να σε έχει κάνει να πιστεύεις ότι σε αγαπά το αποτέλεσμα θα είναι να σου αφαιρέσει τη ζωή σου? Και γιατί το υποσυνείδητο σου να σε έχει οδηγήσει σε μια τέτοια κατάσταση του να επιβάλλεις τον εαυτό σου αυτοκτονία δια μέσω τρίτου?

 

Δεν θα ήταν λοιπόν καλύτερα να είχε φροντίσει ο καθένας να έχει το δικό του πουλόβερ και απλά να σκεπάζονται με την ίδια κουβέρτα?
Γιατί όποιος δεν έχει προνοήσει για το δικό του πουλόβερ εκτός του ότι είναι λάθος να ψάχνει για άλλο πουλόβερ σε περίπτωση ξυλόματος (ασέβεια προς εαυτόν και προς αυτόν που του είχε "δανείσει" το πουλόβερ του) δεν θα μπορεί να λειτουργήσει και να πράττει σωστά ξεβράκωτος!!!
Άσε που είναι πιο ωραίο να μοιράζεσαι κι αν κάποιος από τους δυο δεν θέλει πια την ίδια κουβέρτα απλά να μην ψάχνεται με ποιον θα κάνει άλλη μοιρασιά γυμνός.

 

Για να φροντιστεί κάτι τέτοιο, ικανή και αναγκαία συνθήκη είναι η επικοινωνία.
Ακούγεται απλό και τετριμμένο, μα είναι πολύ λίγα τα άτομα που θέλουν να επικοινωνήσουν μπεσαλίδικα.
Τα καταλαβαίνεις από το γεγονός πως αν θέλουν κάτι ρωτάνε, χωρίς να "ξέρουν" εκ των προτέρων.
Ρωτάνε τα άτομα που στοιχειωδώς έστω έχουν αξιολογήσει πως μπορούν να τους δώσουν μιαν απάντηση.
Πα να πει πως λειτουργούν σαν άνθρωπες και όχι σαν καυλαντιλίκια σε διαθεσιμότητα και διαρκή παρακαταθήκη, προς αμοιβαία τέρψη κατοπτρικών καυλαντιλικίων.
Είναι λίγα τα άτομα αυτά μποθγουέιζ.
Τα πιο πολλά συνήθως είναι σχετικώς πεπειραμένα (είναι της μοδός άλλωστε το "θέλω εμπειρίες" -ασφαλέστατο σημάδι, ως έκφραση, νεόκοπων συγκλονιστικών ηλιθίων) επαναλαμβάνουν τις ίδιες μαλακίες στο σκεπτικό "επανάληψις μήτηρ μαθήσεως", δηλωτικό πολλών κακών πραμάτωνε -κυρίως πνευματικού ευνουχισμού μητεροπαιδιόθεν κυρίως.
Αυτά τα άτομα είναι η "πρώτη ύλη" στην στερεοτυπική αντίληψη των μαθητευομένων μάγων "κυριαρχικών προδιαγραφών", επέχοντας ρόλο πλαστελίνης.
Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα, νάναι καλά τα παιδιά, ελάχιστα μπορούν και να την κοπανήσουν από το επικρατούν μοτίβο.
Δεν υπεισέρχομαι σε λεπτομέρειες, δεν είναι το θέμα μας άλλωστε.
Περιορίζομαι σε αποτύπωση του πάτερν και του πλήθους των οπαδών του...

 

Μαγική λεξούλα...άμπρα κατάμπρα.... επικοινωνία!!!
Ωωωωω, ανοίγει τόσες πόρτες....
Το καταλαβαίνεις και από το γεγονός του ότι υπάρχει κι απάντηση "δεν ξέρω" όταν λέγεται κάτι αντί του εγωιστικού τα ξέρω όλα ή καταπίνω ότι δεν καταλαβαίνω αμάσητο κι αφήνω τον άλλον να νομίζει ότι καταλαβαίνω και απορείς μετά γιατί επέρχεται ρήξη....

 

@lotus η ιδιοκτησία είναι στο έλεος του Ι. Για το μεγεθος του ηθικού της μαζοχισμού και την ενορμηση θανατου που κουβαλεί, θα χαρώ να συζητήσουμε κάποια βολική στιγμή, τα αναφέρω για να δώσω μια πιθανή απάντηση.

Η αλήθεια είναι πως εδώ και μερικές μέρες έχω σκεφτεί και καταλήξει πως πολλά που αναφέρονται σε σκλάβες, θα έπρεπε να διευκρινίζεται και να διαχωρίζεται πως αναφέρονται σε ιδιοκτησίες. Γιατί δεν είναι όλες οι σκλάβες μια κατηγορία, όπως δεν είναι όλοι οι Μ μία κατηγορία.

Το ίδιο το Ms υπάρχει σε διαφορετικές μορφές και σε διαφορετικά είδη. Το επίπεδο όμως της ιδιοκτησίας είναι σπανιότατο γιατί χρειάζεται να υπάρχει συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση όχι για ν αντέξει η ιδιοκτησία, αλλά για να λαμβάνει πράγματα μέσα απ αυτό για την ίδια. Ακόμα κι αν αυτά που λαμβάνει δεν είναι ορατά απ έξω και δεν αφορούν τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες. Η ιδιοκτησία δεν είναι άνθρωπος. Σκέψου τα pony-girls που ζουν στον σταύλο χωρίς ανθρώπινη μιλιά για να γίνει ίσως πιο κατανοητό. Θα το κατέτασσα σε dehumanization. Κάποιες το επιθυμούν για τους ό,ποιους λόγους, κάποιες οδηγούνται εκεί επειδή συναίνεσαν να συναινούν κι εκεί θέλει να τις πάει ο Α.

 

Και εγώ σε αγαπώ πολύ.

Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα στο Μ/s.

Παρατηρώ ότι πολύ συχνά κάνουμε προβολές άλλων δυναμικών στο Μ/s και αυτό δεν μας οδηγεί κάπου. Πως να σου πω, δεν μπορείς να περιγράψεις ένα κύκλο με όρους τετραγωνου.

Μια όχι και πολύ δημοφιλής άποψη, τουλάχιστον εδώ μέσα, είναι ότι από ένα σημείο και μετά δεν μπορείς να πεις όχι.
Απλά δε μπορείς, δε γουστάρεις, δε θες, δε το ψήνεις. Δεν έχεις γίνει φυτό. Ούτε σου έχει κάνει μαγια μαγια.

Απλά προτεραιότητα σου είναι το ναι.

Παρακάτω τώρα.

Αυτό που εννοούσα πριν είναι το εξής.
Επειδή άνθρωποι είμαστε προφανώς πες ότι σα σ πιεστηκες από δω ζοριστηκες από εκεί και μια μέρα σου λέει ο Μ έλα καλό μου να μου πάρεις μια πίπα και εσύ λες (από μέσα σου) "βρε δε γαμιεσαι κ εσυ κ ο γρυλος σου πρωί πρωι" και απέξω σου λες "Κύριε γίνεται να μην το κάνω τωρα;" το οποίο pretty much όχι είναι.

Ε για αυτά τα όχι υπάρχει ωραιότατο πάτωμα να κοιμάσαι δύο μέρες να στρώσεις χαρακτήρα ή οκ να μην έχεις κινητό ή πολλά πολλά τέτοια.

Τώρα, ένα πιο σοβαρό όχι και ένα όχι που έχει άλλες αιτίες και άλλο υπόβαθρο είναι κρίσιμο αν κ μόνο αν θεωρησει ο Μ ότι είναι κρίσιμο. Αλλιώς απλά πάλι πάτωμα.

Στην περίπτωση αυτή λοιπόν που όντως είναι ένα όχι που δεν θα έπρεπε να υπάρχει εκεί έχουν α) πολλή κουβέντα να κάνουν ή β) ακριβώς το αντίθετο, δεν έχουμε πλέον να πουν τίποτα.

Καλημέρα.

 

Έχω την εντύπωση πως μιλάμε για M/s, για σχέσεις M/s, είναι οι μόνες που γνωρίζω που ο ένας από τους δύο δεν μπορεί να πει όχι. Γνωρίζω λίγα ζευγάρια M/s για να μπορώ να βγάλω συμπεράσματα για το αν υπάρχουν "τόσοι χωρισμοί". Και εγώ έχω χαλάσει, από βαρύ λάθος μου - και αυτό μια μορφή "όχι" είναι - ή από απόφαση σχέσεις που είτε πήγαιναν είτε θεωρητικά ήταν M/s αλλά εκ των υστέρων κρίνω ότι τότε δεν ήταν το επίπεδο της ανταλλαγής ελέγχου τέτοιο ώστε να είναι οι σχέσεις εκείνες M/s. Επίσης ένας χωρισμός M/s που ακούστηκε ήταν εκείνος του ιδρυτή του Internal Enslavement και του Slave Register, ο οποίος αποδέσμευσε, νομίζω με δική του βούληση και απόφαση, τις δύο σκλάβες του και μετά ήταν με μια καινούργια. Και αν ειπώθηκε ο λόγος, στο group του Fet που διατηρεί ο Tanos, ομολογώ πως δεν τον συγκράτησα.

Όπως είπε χθες η @lady godiva, το BDSM, η λογική που το διαμορφώνει, οι τύποι σχέσεων που γίνονται στη βάση του είναι ανθρώπινες κατασκευές και ως τέτοιες αφενός μεταβάλλονται και αφετέρου δεν σηκώνουν "αντικειμενική" ανάλυση - δεν είναι τήξη μετάλλων.

Το γενικά σίγουρο και κοινά αποδεκτό για το M/s είναι ότι περιλαμβάνει ανταλλαγή ελέγχου που αφορά όλους τους τομείς της ζωής του σκλάβου. Ότι ο Αφέντης αποφασίζει πώς θα διαθέσει ο σκλάβος τον χρόνο του, τον χώρο του και τον εαυτό του - πρώτο πράγμα που συγκροτεί τον εαυτό είναι το σώμα, αυτό υποστηρίζουν όσοι έχουν ασχοληθεί με το θέμα "εαυτός - ατομική ταυτότητα". Είναι παρόλα αυτά πολύ συνηθισμένο ο Αφέντης να έχει δηλώσει ότι αυτοπεριορίζεται όσον αφορά τα οικονομικά, τα οικογενειακά και τα επαγγελματικά του σκλάβου και να έχει την απαίτηση ο σκλάβος να τα χειρίζεται αυτά μόνος του, κατά τρόπον ικανοποιητικό και ταιριαστό με τις επιθυμίες του Αφέντη στο πλαίσιο του εφικτού.

Ασφαλές συμπέρασμα μπορεί να βγει ότι στο M/s ο σκλάβος συναινεί άπαξ και για οτιδήποτε είναι να γίνει εντός της σχέσης στο πλαίσιο ανταλλαγής ελέγχου. Μπορεί επίσης να τεκμαίρεται με σχετική ασφάλεια ότι επίκεντρο της σχέσης M/s είναι η ευχαρίστηση του Αφέντη. Αυτό μπορεί να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι μερικοί τουλάχιστον σκλάβοι με την έννοια του M/s θέλουν πραγματικά και επέλεξαν ως τρόπο προσωπικής έκφρασης την κατάφαση άρα η άρνηση είναι εξαιρετικά δυσάρεστη για τους ίδιους και ο λόγος είναι ότι μια άρνηση απαιτεί την λήψη μιας απόφασης, την ανάληψη του κινδύνου που έχει η υποστήριξη μιας απόφασης, την έκθεση της διαφοράς και κυρίως μια επιθετική προβολή του Εγώ του σκλάβου στον Αφέντη. Η άρνηση - όχι ως μορφή αντίδρασης όπου εκεί έχει πολλά άλλοθι - αλλά ως θέση είναι μια θέση βαθύτατα κυριαρχική και ως τέτοια βαθύτατα μη επιθυμητή από πολλά πρόσωπα που επιλέγουν να είναι σκλάβοι στο M/s.

Παρόλα αυτά, δεν είναι κοινά αποδεκτό στο M/s ότι ο σκλάβος αποκλείεται να αρνηθεί για οποιονδήποτε λόγο. Το σίγουρο είναι ότι θα κάνει ό,τι τελικά ορίσει ο Αφέντης, ο οποίος μπορεί βέβαια να ξαποστείλει τον αρνούμενο σκλάβο, προσωρινά ή οριστικά, μπορεί να θέσει ιδιαίτερα σκληρούς όρους για την επιστροφή του σκλάβου, αν τυχόν ο τελευταίος μετ ολίγον εκλιπαρεί να επιστρέψει, μπορεί όμως να λάβει υπόψη την άρνηση / αδυναμία και να τροποποιήσει ή αναβάλλει τις εντολές του ανάλογα.

Δεν είναι κοινά αποδεκτό ότι ο σκλάβος δεν έχει προσδοκίες αν και θα ήταν λίγο παράξενο να έχει κρατήσει τις προσδοκίες του για τον εαυτό του και να μην τις γνωρίζει τουλάχιστον ή ελέγχει ο Αφέντης. Ο σκλάβος που δεν έχει προσδοκίες πιθανά να είναι εκείνος που ζει στον πυρήνα των προσδοκιών του, τουλάχιστον κατά καιρούς.

Δεν είναι κοινά αποδεκτό ότι ο Αφέντης δεν κάνει λάθη. Το κοινά αποδεκτό είναι ότι και λάθη να κάνει η άποψη που επικρατεί είναι πάντα η δική του. Γνωρίζω ένα τουλάχιστον ζευγάρι M/s που στην ιδρυτική του συνθήκη είναι ότι ο Αφέντης κάνει και λάθη - αλλά παρόλα αυτά επιτρέπεται στην σκλάβα να τον έχει ως θεό (της) επειδή αυτό ήθελε τρελά η σκλάβα όχι επειδή το απαιτούσε ο Αφέντης, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία  

Δεν είναι κοινής αποδοχής ότι στο M/s οι σχέσεις διαρκούν "για πάντα". Υπάρχει και η σχολή σκέψης ότι αν ο σκλάβος δεν ανταποκρίνεται στα ζητούμενα αμέσως και χωρίς πολλά πολλά, αποδεσμεύεται. Υπάρχουν σχέσεις και M/s που από πάντα είχαν μια "ημερομηνία λήξης" για πολλούς λόγους.

Το συμπέρασμα από τα παραπάνω; Δεν έχω συμπέρασμα  

Στο κάτω κάτω πολλοί M/s άνθρωποι είναι πάνω απ όλα ελευθέριοι πανηδονιστές και ως τέτοιοι κάνουν αυτό που θέλουν, όπως και για όσο το θέλουν, ο Αφέντης προσπορίζεται την ελευθερία του σκλάβου ο οποίος απολαμβάνει πολύ και πολύ ιδιαίτερα από αυτό και δεν θέλει να ζει με άλλον τρόπο. Και όταν έρθει η ώρα της λήξης, ήρθε η ώρα της λήξης. Άνθρωποι είναι και μπορεί να συμβεί και αυτό. Λυπάμαι που δεν γνωρίζω να πω περισσότερα