Η κρίσιμη στιγμή που λες το ΟΧΙ

@gaby_m το like μου φάνηκε λίγο. Εξαιρετική τοποθέτηση.

 

Πράγματι έτσι ακριβώς  

 

Όταν η σχέση εγκλωβίζεται και υπάρχει ώστε να εκπληρώνει φετιχιστικα τα επαναλαμβανόμενα μοτιβα των μελών της. Τότε πλέον δεν έχει λόγο ύπαρξης κ έχει εκφυλιστεί. Το Κ έχει χάσει τη δυναμική του και το υπό αλιχτουσε αναζητώντας τη λύτρωση και την αποδέσμευση αντιλαμβανόμενο ότι έχει χάσει τη θέση του στα πόδια του Κ. Εκεινη είναι στιγμή να πεις το όχι,να ευχαριστήσεις τον συνοδοιπόρο σου για όσα έμαθες και κατανοήσει και να αποχωρήσεις όρθιος/α με σεβασμό στα όσα βιωσες

 

Ω! @lara τώρα το είδα ...
Ναι φυσικά μπορούμε να το συζητήσουμε  

 

χαχαχαχα και περασε μονο ενας χρονος και 2 μηνες  

Είχε ανοίξει η Συρά ένα νήμα για την αυτοκαταστροφικοτητα και τον μαζοχισμο και ειχα τότε κανει μια προσπαθεια να τα διαχωρισω. Εχω καταλήξει ότι δεν διαχωρίζονται, όπως πίστευα τότε. Αν δεν θεραπευτεί ο ηθικός μαζοχισμός η αυτοκαταστροφικότητα είναι αναπόσπαστο του κομμάτι. Κι αν θεραπευτει δεν είναι μαζοχισμός είναι αλγολαγνεία. Για τις ενορμήσεις και ένστικτο και λοιπά, ειλικρινά αξίζει να ανοιχτεί άλλο νήμα γιατί αυτό θα το εκτροχιάσει ανεπιστρεπτι.

Αλλά επειδή εδώ αναφερόμαστε στο όχι της σκλάβας, θα αναφέρω μερικές πληροφορίες και να ρωτήσω εσάς, πότε και γιατί θα μπορούσε να γεννηθεί το Όχι.

"Ο Boothby ερμηνεύει την ενόρμηση θανάτου ως την επιστροφή της δύναμης της ζωής, την επιστροφή του Id που αποκλείστηκε από την επιβολή της πετροποιημένης μάσκας του Εγώ (Zizek,1998:100).

Η επανα-ανάδυση της ενόρμησης θανάτου είναι η ανάδυση της ζωής ενώ το Εγώ την εκλαμβάνει ως απειλητική εξαιτίας του «καταπιεστικού» του χαρακτήρα.
Η ενόρμηση θανάτου εκδηλώνεται ως επιστροφή του Πραγματικού με δύο τρόπους, είτε ως καταστροφική και άγρια μη συμβολοποιημένη εκδήλωση είτε ως μετουσιωμένη στο συμβολικό επίπεδο (Zizek,1998:99). Έτσι το Συμβολικό ερμηνεύεται ως ένας συμβιβασμός που επιτρέπει την αποσπασματική έκφραση του Πραγματικού."
Διαφωνει ο Ζίζεκ τονίζοντας ότι "το να εκλάβεις το Συμβολικό ως αυτό που πληρώνει το κενό μεταξύ του Φανταστικού και Πραγματικού παραγνωρίζει μια σημαντική οπτική. Το Συμβολικό δημιουργεί το το τραύμα που διακηρύσσει ότι θεραπεύει (Zizek,1998:100). Έτσι ο Zizek υποστηρίζει ότι η ενόρμηση θανάτου ενώ αρχικά θεωρείται ως το Συμβολικό, ταυτίζεται τελικά από τον Lacan με το Πραγματικό. "

Σύμφωνα με τον Zizek το υποκείμενο στην ψυχανάλυση δεν καθορίζεται πλήρως από το ασυνείδητο. Έκφραση της ελάχιστης ελευθερίας του υποκειμένου αποτελεί η ενόρμηση θανάτου. Η ενόρμηση θανάτου οδηγεί το υποκείμενο σε μια συμπεριφορά αυτόνομη που δεν δεσμεύεται από το περιβάλλον. Έτσι υπάρχει μια κρίσιμη αντίθεση που διέπει το υποκείμενο. Από τη μια η άρνηση της ελευθερίας του και η αποδοχή ότι καθορίζεται πλήρως από το περιβάλλον και από την άλλη η καντιανή (και σαδική) απροϋπόθετη αυτονομία (Zizek,2006b:223).

"Η ενόρμηση του θανάτου από τον Zizek γίνεται κατανοητή ως ριζική εγελιανή αρνητικότητα.. Η ενόρμηση του θανάτου δεν θα πρέπει να συγχέεται με την αρχή της νιρβάνα. Η ενόρμηση του θανάτου δεν σχετίζεται με την αυτό-εκμηδένηση ή την επιστροφή στην ανόργανη ύλη εξαιτίας της απουσίας κάποιας τάσης για ζωή αλλά ακριβώς το αντίθετο (Zizek,2006b:64). Η ενόρμηση του θανάτου αντιτίθεται πλήρως στην αρχή της νιρβάνα. Η αρχή της νιρβάνα αναφέρεται στην τάση κάθε ζωντανού συστήματος να βρεθεί στην κατάσταση της χαμηλότερης έντασης και ουσιαστικά στο θάνατο. Η αρχή της νιρβάνα δεν αποτελεί το αντίθετο της αρχής της ευχαρίστησης αλλά την υψηλότερη και πιο ριζική έκφρασή της (Zizek,2003:93).

Έτσι σύμφωνα με τον Zizek η ενόρμηση θανάτου πρέπει να οριστεί ως «η πιο ριζική τάση ενός ζώντος οργανισμού είναι να διατηρεί μια κατάσταση έντασης, να αποφύγει μια τελική «χαλάρωση» επιτυγχάνοντας μια κατάσταση πλήρους ομοιόστασης. Η ενόρμηση θανάτου είναι πέρα της αρχής της ευχαρίστησης, είναι το τυπικό παράδειγμα ενός οργανισμού που επαναλαμβάνει ατελείωτα την κατάσταση της έντασης » (Zizek,2004:24).

Η ενόρμηση θανάτου είναι το πραγματικό Κακό, είναι αυτό που μας οδηγεί να πράξουμε ενάντια στα συμφέροντά μας. Η ενόρμηση θανάτου συνιστά μια τάση αυτό- υπονόμευσης. Για αυτό αντιτίθεται τόσο στην αρχή της ευχαρίστησης όσο και στην αρχή της πραγματικότητας (Zizek,2008b:87). Η αρχή της ευχαρίστησης οδηγεί στην «καλή ζωή» την προσανατολισμένη στην ευτυχία, την επιμέλεια του αυτού, τη σοφία της αυτοσυγκράτησης κτλ ενώ η ενόρμηση θανάτου οδηγεί σε μια ζωή όπου δρούμε καταναγκαστικά εναντίον του δικού μας καλού (Zizek,2001b:149)."


*http://stodivanimetolacan.blogspot.com.cy/2012/06/blog-post.html

 

Κάλλιο αργά παρά αργότερα  
Δεν διαχωρίζονται...
Ναι μεν αλλά ....
Γιατί τα συνδέεις με το θάνατο?

 

Μεταξυ μας, υπαρχουν καποιοι "Κυριοι", που μονο λογικο μου φαινεται να ξυπνανε οι "σκλαβες" και να την κανουν μ ελαφρα πηδηματακια.
Φυσικα, για να λεμε τα συκα-συκα, οσο "Κυριοι" ειν' αυτοι, αλλο τόσο "σκλαβες" ειναι κι οι αλλες.
Γιατι δεν μενουν στο σκετο Topping να μη στεναχωριομαστε ? Τοσο πιασιαρικο ειναι το δηθενιαρικο "ανηκω" ?

 

Γιατί αγαπητέ @Alpha Wolf οι μεν και οι δε που αναφέρεις δεν έχουν σπάσει τα δεσμά.

Γιατί ελεύθερος πραγματικά είσαι όταν τα σπάσεις και κομμάτια να γίνουν οι ταμπέλες.

Αν δεν είσαι αυτός που είσαι αλλά προσπαθείς να χωθείς σε ένα στερεότυπο φοβούμενος και χωρίς να σέβεσαι την προσωπική σου ιδιαιτερότητα θα είσαι πάντα μισερός.

Κ/Μ/Τ/s/υ/b/Kink/Perv/βανίλια/σοκολάτα είναι ταμπέλες. Αγκάλιασε αυτή που σου ταιριάζει και ζήσε.

Γιατί σου ταιριάζει όμως... όχι γιατί φοβάσαι τι θα πουν οι άλλοι.

 

Καλο να νοιωθεις ΕΣΥ ελευθερος και γεματος και whatever. Καλα κανεις.
Αποδεξου οτι δεν εχουν ΟΛΟΙ / ΟΛΕΣ τις ιδιες αποψεις με σενα και μην επιβαλλεις τις δικες σου.
Καθενας και καθε μια εχει τους λογους του/της που αφενος δεν τους γνωριζεις
και απο την αλλη δεν ειναι και υποχρεωτικο να τους ασπαστεις.

Αυτο σημαινει και αυτο ειναι ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

 

Με παρεξήγησες, θαρρώ. Συμφωνώ πλήρως μαζί σου, δεν κάνουν όλοι για όλα. Ο καθένας πρέπει να βρει αυτό που πραγματικά είναι και να το ασπαστεί χωρίς να τον νοιάζει τι λένε οι υπόλοιποι.

 

το τι λενε οι αλλοι, ειναι εντελως λαθος βαση για επιλογη.
Εκτος αν μιλαμε για μια επικινδυνη πρακτικη ή καποιο λαθος ερμηνειας ή κατι κακο τελος παντων.

 

Όπως κάθε σχέση έχει τα όρια της έτσι και κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του. Αυτό σημαίνει πως δεν είναι ξήλωμα του πουλόβερ το πρώτο εμφατικό Όχι που θα ειπωθεί απ' το Υ ή ακόμα και τον Κ γιατί και αυτό είναι πιθανό, αλλά επαναπροσδιορισμός για το καλύτερο. Το ξήλωμα έρχεται με την επανάληψη του ίδιου εμφατικού Όχι που δεν έχει εισακουστεί, δεν έχει κατανοηθεί, δεν έχει επιτευχθεί.