Η μη χρήση, είναι χρήση;

Μια χαρά κατάλαβα τι λέει. Oμως, δεν ακολουθεί μετά το Α ή το 1 το σκλάβα. Υπάρχει αρκετό μεσοδιάστημα και πολλά βήματα για να φτάσει εκεί η υ. Σε αυτή τη διαδικασία, θεωρείς πως βρίσκεται στη ζώνη άνεσής της;

Αν είναι μέσα στη ζώνη άνεσής της η υ, πως ξεπερνιούνται όρια; Πως ανακαλύπτει αν αντέχει αυτό που επιθυμεί; Ποια η ανάγκη να δημιουργηθεί η safeword; Φαντάζομαι δεν χρειάζεσαι safeword όταν κάθεσαι αναπαυτικά στη πολυθρόνα σου, και απολαμβάνεις το ποτό ή το πούρο σου! Δηλαδή, όταν βρίσκεσαι στη ζώνη άνεσής σου. Για να το κολλήσουμε με τον παραλληλισμό που έκανα με το χορό. Θεωρείς πως για μια μπαλαρίνα δεν είναι εκπλήρωση εσωτερικής ανάγκης το να (προσπαθήσει να) γίνει prima; Μπορεί να φτάσει εκεί χωρίς commitment και ευρισκόμενη στη ζώνη άνεσής της;

 

Λίγα λόγια για τα δάχτυλα των ποδιών της Σιλβι Γκιλεμ μετά από 40 σχεδόν χρόνια πουεντ. Για όσους δεν έχουν ασχοληθεί, οι πουεντ είναι τα παπούτσια μπαλέτου με τις ξύλινες, τετραγωνισμενες μύτες που φορούν οι μπαλαρίνες και χορεύουν. Η Γκιλεμ είναι η πρίμα μπαλαρίνα που αποσύρθηκε το 2015, σε ηλικία 50 χρονών από την Όπερα Γκαρνιε, συνταξιμα είχε συμπληρώσει προ πολλού. Όταν οι θαυμαστές της διαμαρτυρηθηκαν ότι δεν μπορούσε να φύγει έτσι η Γκιλεμ και να στερηθούν αυτοί την απόλαυση να την βλέπουν να χορεύει, η Γκιλεμ ανέβασε την φωτο με τα πόδια της στα μκδ. Δεν ξανακουστηκε κουβέντα.

Όχι μόνον οι σκλάβες αλλά ο καθένας που θέλει να κατακτήσει κάτι νέο σε αξιοσυνη, αντίληψη, ήθος, ύφος βγαίνει από την comfort zone του. Αν έχει διαλέξει σωστά για αυτόν την υπέρβαση του, έχει διευρύνει την comfort zone του και μένει εκεί μέχρι το επόμενο βήμα. Αν όχι, νιώθει ότι βρίσκεται στη μέση του πουθενά και κάνει ένα βήμα πίσω, εγώ τουλάχιστον κάπως έτσι κάνω.

Η Γκιλεμ δεν είπε ότι έζησε 35 χρόνια έξω απ την comfort zone της όμως! Επαγγελματίας ήταν άλλωστε. Είπε ότι τελείωσε και αντίρρηση δεν σηκώνει.

Α, και για την ιστορία, η Γκιλεμ ήταν εξαιρετικά επιλεκτική στις συνεργασίες της και όταν ήρθε η ώρα για την ίδια έφυγε και από την επιρροή του Νουρέγιεφ.

Για χορό και BDSM (ελάχιστη σχέση και αν) στο σχετικό νήμα  

 

Σε μια βανίλα σχέση κατά κανόνα η γυναίκα "καθοδηγεί" τον άντρα, αναζητώντας, κατ' αντίφαση , τον άντρα που δεν δέχεται την καθοδήγηση της. (Για όποιον δεν καταλαβαίνει τι εννοώ, ευχαρίστως να το εξηγήσω).
Σε περίπτωση που εμφανιστεί μπροστά τους, είναι ένα πιθανό ενδεχόμενο να περάσουν, ή να τις περάσει αυτός, την αυλόπορτα του BDSM.

P.S.: to @all: Μην αρχίσετε να ορμάτε, ειναι συμπεράσματα από προσωπικές εμπειρίες.

 

Η μη χρήση διαδικτυακή ή μη για συγκεκριμένα διαστήματα που σα στόχο έχουν την εκπαίδευση κυρίως ή για λόγους πρακτικούς (απόσταση, ασθένεια κοκ) λογικό μου ακούγεται κι αυτονόητο να υπάρχει.
Η μη χρήση για παρατεταμένη χρονική περίοδο όμως που σκοπό έχει να τονώσει τις ανασφάλειες του Κ, τον εγωισμό ή λόγω έλλειψης χρόνου του επειδή ασχολείται με άλλες υπό παριστάνοντας το σωτήρα για κάποιο λόγο μου ακούγεται ως μη κυριαρχική συμπεριφορά.

 

Ναι, γιατί έχετε γνωρίσει καμία;

 

Το όλο concept ότι μπορεί να υπάρχει μη χρήση που όμως είναι χρήση, ξεκίνησε από σαδομαζοχιστική λογοτεχνία 19ου αι. Μια Πορτογαλέζα μοναχή είχε ερωτευτεί αγρίως έναν του πολεμικού ναυτικού που δεν διακρίνεται αν γνώριζε την ύπαρξή της στο διήγημα. Όταν θύμωνε πολύ που δεν της έδινε σημασία, πήγαινε στο κελί της και αυτομαστιγωνόταν μέχρι αίματος, οργαζόταν έτσι και, φυσικά, δεν εξομολογείτο. Το είχα βρει σε άρθρο νομίζω του Guardian την εποχή που αναζητούσα ενημέρωση για τον ηθικό μαζοχισμό.

O Κραφτ Έμπιγκ έγραψε στην Psychopathia Sexualis ότι οι πόρνες δεν είναι ανώμαλες, κάνουν τα πάντα αλλά είτε για χρήματα είτε για την αγάπη ενός άντρα. Αν θέλουν οι αρχές να βρουν ανώμαλες, συνέχισε, να τις αναζητήσουν σε αυτές που βαράνε τα βυζιά τους μπρος μπρος στις λιτανείες της εκκλησίας. Δεν τον αφόρισαν, αλλά δεν του μίλαγαν κιόλας, οι της Αρχιεπισκοπής, μετά από αυτό.

Εν κατακλείδι, οι σκλάβες δεν είναι μοναχές αλλά μοναχές που αυτό-μαζοχίζονται πάντα υπήρχαν.

 

Mε την έννοια της αφοσίωσης και της προσήλωσης, χωρίς αστερίσκους, φυσικά! Μην μπλέκεσαι με τη χριστιανική έννοια του μοναχού, ως ερημίτη ή ασκητή. Υπάρχουν θρησκείες που έχουν και λαϊκούς μοναχούς. Κάποια είδη εκπαίδευσης απαιτούν, σοβαρή επένδυση προσπάθειας και χρόνου για να γίνει κάποια s. Για την s, δεν είναι ένα απλό βίωμα καθημερινότητας που ορίζεται από τον Κ, που περιλαμβάνει το να μάθει τη nadu, πως τη θέλει σαν πουτάνα του, και πως να τον ικανοποιεί - υπηρετεί. Δεν είναι απλά, το να αφήσει πίσω της, συμπεριφορές και επιθυμίες που είχε πριν τη θέση της. Δεν είναι μια ταμπέλα, ένας ρόλος που την προσδιορίζει. Δεν είναι ένα δόγμα που ασπάζεται. Είναι μονοπάτι εσωτερικότητας σε πνευματικό, ψυχικό, διανοητικό πεδίο.

Οπως είναι δάσκαλος ο πόνος, έτσι είναι και η στέρηση. Οχι για καυλάντισμα ή για τιμωρία ή γιατί έτσι είθισται. Αλλά για πλήρη συνειδητοποίηση και επίγνωση του πόσο το θέλει. Αυτό το "κάτι" που είναι πέρα και πάνω από την έντονη επιθυμία. Το σημείο που μετά από μικρούς θανάτους μέσα της, κρατά ανοιχτή τη ντουλάπα που έκρυβε τους δαίμονές της. Οι περισσότερες υ, (και αρκετές s) αντιδρούν στη στέρηση, όταν αυτή τις βγάζει από τη ζώνη άνεσής τους. Κάποιες ανακαλύπτουν τον εαυτό τους μέσα από αυτή. Δεν συζητάμε φυσικά για το στερήσου την τροφή, στερήσου την αγωγή στην ίαση... Αλλά το στερήσου τον Κ σου, για όσο διάστημα σου ορίζει*, σε κάποιες περιπτώσεις φέρνει την υ, αρχικά αντιμέτωπη με τον εαυτό της, και εν συνεχεία στην ένωση με τον εαυτό της. Εναν εαυτό που δεν γνώριζε, που δεν πίστευε ότι υπήρχε μέσα της... Βρίσκει - ανακαλύπτει και τελικά γεμίζει με μια δύναμη πρωτόγνωρη που την φέρνει στην αποδοχή της θέση της με πλήρη κατανόηση σε όλο το βάθος του τι/ποια είναι. Δεν είναι σκλάβα, είναι σκλάβα Του.

*Δεν είναι μεταφορά του manual στην πράξη, το ορίζω. Δεν κάνουν όλα για όλες. Δεν είναι ένα πατρόν που ακολουθεί ο Κ σε κάθε s του. Σε κάποια η στέρηση μπορεί να την μαραζώσει, σε κάποια άλλη να την ενδυναμώσει. Και από τη στιγμή που ανήκεις στον Κ, θα κάνεις ακριβώς αυτό που σου ορίζει. Οχι στον χρόνο και με τον τρόπο που μπορείς, αλλά όπως ακριβώς σου έχει οριστεί. Δεν σου αρέσει; Δεν το αντέχεις; Εκεί είναι η πόρτα...

Αναρωτιέμαι, υπάρχει σκλάβα επί της ουσίας, χωρίς αφοσίωση και προσήλωση στον Κ; Υπάρχει σκλάβα επί της ουσίας, χωρίς να αφιερώνεται ολόψυχα στον Κ;

Ναι, είναι βαριά η καλογερική. Ναι, η μη χρήση, είναι χρήση.

 

* σκέφτεται: μα να μην υπάρχει κουμπί dislike...

 

@Discerning

αν και δεν μπορείτε να μιλάτε σοβαρά (sic) και να απευθύνεστε σε νοήμονες (sic), θα κάνω άλλη μιά προσπάθεια, γιατί έχω χρόνο.
η επιμονή σας οτι μιλάτε σοβαρά και σας κατανοούν οι νοήμονες, οι οποίοι αναπόδραστα συμμερίζονται την θέασή σας, καταδεικνύει την σχετική γνώση και ανησυχία σας.

ορισμένες συγχύσεις που διατυπώνετε προκύπτουν ή εκφράζουν μιά ασυνέχεια, δηλαδή μη δομική συνέχεια, σε επεξεργασίες σας που δημοσιεύετε. για παράδειγμα το ασυνεχές της σκέψης οτι όταν σχεδιάζω μια γέφυρα, καιτοι μηχανικός ικανός και ικανοποιημένος, βγαίνω απ τη κομφορτ ζον μου επειδή χρειάζεται να κάνω δυσκολους και περίπλοκους υπολογισμούς για να στηρίξω τη γέφυρα ή να εφαρμόσω μια τεχνική πρωτότυπη λύση, ή όταν σαν χτίστης δουλεύω στον ήλιο χτίζοντας πέτρα. το κομφορτ ζον δεν είναι ο καναπες με πούρο, παρά γιά συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου, και αν. συνηθέστερα είναι απλή παρεξήγηση.

από αυτήν την δυσκολία επεξεργασίας νομίζω πως προκύπτουν κι άλλες παρανοήσεις, όπως:
- το βδσμ είναι πρωτάθλημα
- οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι προπόνηση
- ο προπονούμενος είναι πρωταθλητής είτε το ξέρει είτε όχι, αλλά το ξέρει ο προπονητής, κυρίως γιατί φοβάται οτι θα μείνει άνεργος και θα κλείσει το λογιστήριο.
- το ξέπνοο τρέξιμο πίσω από επιβεβαιώσεις είναι κυριαρχικότητα
κοκ

αλλά:
το βδσμ είναι ζώνη άνεσης. η ασυμμετρία είναι ζώνη άνεσης. δεν είναι αγώνισμα. δεν γίνεται με κόπο λόγω ιδεασμών πρωταθλητή. δεν είναι καλογερική. δεν υπάρχει για να επιβεβαιώνει τον προπονητή, που επίσης δεν χρειάζεται. δεν είναι προπόνηση. είναι προσαρμογή στα γούστα του αφεντικού γιατί αυτή είναι η ζώνη άνεσης του υ.

κάθε νοήμων   καταλαβαίνει οτι στην προσαρμογή στα γούστα του αφεντικού συμπεριλαμβάνεται και η αποδοχή των ιδεασμών του, αλλά οπωσδήποτε αφού έχει γίνει αφεντικό, όχι πριν, όχι επειδή βρέθηκε κάποιος στο γραφείο του.




ζώνη άνεσης, κι όχι πρωτάθλημα, όχι αγώνισμα, για ένα κυριαρχικό πρόσωπο είναι να οδηγεί να αποφασίζει να επιβάλλει και δεν ξέρω τι άλλο, και το κάνει χωρίς άγχος και ζορισμένη προσπάθεια, αλλά με ελάχιστη προσπάθεια, με άνεση, οπωσδήποτε. με τα προβλήματα της πραγματικότητας πάντα, όχι έξω απ αυτήν, δεν το πολυπαλεύει, λειτουργεί έτσι.
ζώνη άνεσης, κι όχι πρωτάθλημα, όχι αγώνισμα, για ένα υποτακτικό πρόσωπο είναι να ακολουθεί, να προσαρμόζεται να υπηρετεί και δεν ξέρω τι άλλο, με τα προβλήματα της πραγματικότητας πάντα, κάποτε δύσκολα, όχι έξω απ' αυτήν, λειτουργεί έτσι. αφεντικό που ζορίζεται και ιδρώνει, δεν νοείται. αφεντικό που καίγεται και ζορίζεται να γεμίσει τσ απογευματινά τμήματα, είναι αφεντικό του λογιστηρίου. «αφεντικό» που λιγουρευεται γκομενάκια για να τα δείρει με προπονητικό πρόγραμμα, είναι προπονητής. καλό είναι που βοηθάει τις μπαλερίνες, αλλά μέχρι εκεί.

σαητς καλογερικής μπορούμε να βρούμε, αν χρειαστεί. υπάρχουν κάμποσα, μαζί με άλλες εκδηλώσεις θρησκευτικότητας.

διάφοροι ιδεασμοί περί εκ θεού προπονητή, περί εκ καθήκοντος πρωτοχορεύτριας, περι καλλιστείων γενικώς, μπορεί να είναι μιά χαρά και χρήσιμα υποκατάστατα ενός ελλίποντος προσανατολισμού, αλλά παραμένουν λίγο ασυνάρτητα, ως υποκατάστατα.

συνοπτικά:
το βδσμ περισσότερο περιγράφει τρόπους και πρακτικές διαπροσωπικής συσχέτισης, δεν περιγράφει ιδεασμούς και δεν περιγράφει αορίστως ελευθεριάζοντα(?) ερωτισμό(?) γενικώς.
δεν αποκλείει το βδσμ ιδεασμούς, ιδίως μοιραζόμενους (συναντιλαμβανόμενους), αλλά δεν προσδιορίζεται απ αυτούς.

η μη χρήση είναι χρήση όταν είναι χρήση, αλλιώς δεν είναι χρήση.

 

Πέρα από το ότι, έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι, είμαι απόλυτα σύμφωνος, νομιζω ότι αυτή είναι η πιο περιεκτική απάντηση που έχει δοθεί.

 

Με αφορμή αυτό:

σκέφτηκα αρκετά πριν γράψω τα παρακάτω... μπορεί το post μου να είναι φαινομενικά off topic... θεωρώ πως δεν είναι...

συχνά συναντώ την άποψη/τακτική "my way or the high way" και είμαι εντάξει με αυτό εφόσον υπάρχουν δύο άνθρωποι του διπόλου D/s που τους ταιριάζει και την ακολουθούν... εμένα, ούτε μου ταιριάζει ούτε ακολουθώ αυτόν που τον εκφράζει.... κανείς δεν μπορεί να με πείσει ότι η "my way or the high way" άποψη/τακτική είναι το D/s... κανείς δεν μπορεί να με πείσει ότι ένας Κ που προσαρμόζει τις τακτικές του για να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα (aka κατίσχυση) δεν είναι K... κανείς δεν μπορεί να με πείσει ότι η -υ- που αντιδρά όταν δεν αντέχει κάνει topping from bottom, ή όταν -ακόμα χειρότερα- η -υ- που φεύγει όταν δεν της αρέσει/αντέχει δεν είναι -υ-... όποιος πιστεύει τα παραπάνω δεν έχει ιδέα από τεχνικές επίτευξης στόχου

έχω πολλά επιχειρήματα στη φαρέτρα μου για το αφήγημα του "my way or the high way"... δεν τα χρησιμοποιώ από σεβασμό στη διαφορετικότητα του άλλου

edit: με την έκφραση my way or the high way εννοώ τη μία και μόνη μεθοδολογία, (ίδια και απαράλλαχτη ασχέτου της -υ- που έχει απέναντί του) που ακολουθεί ένας Κ προκειμένου να επιτευχθεί η κατίσχυση

 

Ρε παιδιά, μετά τα αθλητικά και τη μουσική θα πιάσουμε και τα θρησκευτικά;
+++ΕΥΛΟΓΗΣΟΝ+++