Η μικρή Αφέντρα

Πολύ ωραία, έτσι θα έχουμε και μια μίνι γκαλερί. Οπότε, μέχρι να βάλω το επόμενο μπορείτε να χαζέψετε εδώ τις εικόνες. Θα αργήσω όμως γιατί πρόκειται να πάω για δουλειές στη Λάρισα και θα έρθω με νέα όρεξη. Τέλος πάντων. Λέω να ανεβάσω στο www.cinemainfo.gr ένα αφιέρωμα στο σαδομαζοχισμό στον κινηματογράφο. Λίγο οι δικές μου εμπειρίες, λίγο οι ταινίες όλο και κάποιους θα ενδιαφέρουν. Θα δούμε... Σας ευχαριστώ πάντως για την προσοχή σας.

 

Αχ, πές μας κάτι ακόμα πριν φύγεις....
Είναι πολύ όμορφος ο τρόπος που μοιράζεσαι τις εμπιρίες σου...

 

Πραγματικά, το πρωί την πήρα τηλέφωνο. Κατάλαβε τη φωνή μου και απάντησε με ένα μικρό ήχο. Πιθανολοόγησα ότι ήταν από ευχαρίστηση για την πίστη μου προς αυτήν. Μετά από λίγο μου είπε ότι θα έπρεπε να πάω σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας, ακριβώς στις 4.00 το απόγευμα, εκεί θα με συναντούσε μια γυναίκα. Θα με αναγνώριζε από αυτά που θα φόραγα, δεν άλλαξα ρούχα, το ήξερε καλά η Κυρία μου, άρα είχε πάρει ήδη μια αναφορά.

Πήγα, κάθησα κοντά σε παράθυρο, όπως μου είχε πει. Μετά από λίγο μια κοπέλα μου ζήτησε αν έχω φωτιά. Της είπα ότι δεν καπνίζω. "Έχεις όμως ακόμα τα χθεσινά σημάδια, σίγουρα.", μου είπε και με κοίταξε με νόημα. Το βλέμμα μου ήταν σα να τη ρώταγε από που το ξέρει. "Το πρωί έφυγες από την Κυρία.", μου είπε χαμηλόφωνα. "Τέλειωνε με τον καφέ σου και πάμε.", είπε και κατεθύνθηκε προς το τραπέζι της για να πάρει την τσάντα της. Πλήρωσα βιαστικά, βγήκα και την ακολούθησα. Περπατούσε πολύ γρήγορα, ήταν δύσκολο να την προλάβω, φοβόμουν ότι θα τη χάσω.

Έστριψε δεξιά και την ακολούθησα. Ξαφνικά την είδα να στέκεται και να με κοιτά. "Και εγώ σκλάβα είμαι. Μου είπαν να σε πάω εκεί που πρέπει. Τώρα μπορούμε να περπατήσουμε πιο αργά. Ένα θα σου πω: αυτό είναι διαταγή της Κυρίας σου, η οποία δε θα είναι εκεί. Σε δανείζει για μια ακόμη φορά. Προσπάθησε να κάνεις αυτά που θέλει να κάνεις. Στο λέω για το καλό σου.", μου είπε και έσφυξε πολύ δυνατά τις ρόγες μου.

Φτάσαμε σε μια μονοκατοικιά. Παραξενεύτηκα επειδή είχε κήπο. Μας άνοιξε μια γυναίκα και μας έβαλε στο σπίτι μέσα. Εκεί ήταν δύο άλλες γυναίκες και ένας άντρας. Η κοπέλα που με συνόδευε με έσπρωξε ελαφριά. Κατάλαβα. Έπεσα στα τέσσερα. Η συνοδός μου ήταν όμορφη και νέα, οι άλλοι δεν ήταν τόσο ελκυστικοί και πιο μεγάλοι στην ηλικία.

Ένα "γδύσου" σφύριξε στον αέρα. Έβγαλα τα ρούχα μου και τα έδωσα στη συνοδό μου. "Αυτή είναι η επιστάτρια. Έχει το δικαίωμα να σου κάνει ότι τη διατάξουμε. Ξέρει καλά τη δουλειά της.", η φωνή μιας από τις γυναίκες φάνηκε να μη σηκώνει αντιρήσεις. Εξαφανίστηκε και επέστρεψε με ένα κολάρο. Αυτό είχε κάτι σαν καρφιά μέσα που έσπρωχαν το δέρμα. Μου το έβαλε σφιχτά. Με έβγαλε βόλτα σε όλους αυτούς. Ο καθένας με επεξεργάστηκε για λίγο, σαν να διάλεγαν τι θα μου κάνουν.

"Ποια γκομενίτσα θα αρχίσει;", η φωνή του άντρα ήταν παιχνιδιάρικη, φάνηκε ότι δεν ήθελε να συμμετάσχει, απλά να βλέπει. "Στο γάντζο.", διέταξε την επιστάτρια μια τραχιά φωνή. Πραγματικά με έσυρε μέχρι ένα μέρος, πολύ σκοτεινό, του δωματίου, με κρέμασε στο γάντζο και μου έκλεισε τα μάτια με ένα μαύρο πανί. Δεν μπορούσα να δω τίποτε. Έμεινα έτσι αρκετό καιρό. Κάποια στιγμή θα ερχόταν η τιμωρία μου. Αλλά γιατί; Έτσι το διαισθανόμουν. Αισθανόμουν μια ανάσα από πίσω μου, αλλά δεν έκανε τίποτε. "Βάλε της το σουτιέν.", διέταξε την σκλάβα-επιστάτρια. Αυτή μου το φόρεσε και το έδεσε σχετικά δυνατά. Τα αιχμηρά καρφιά που είχε μέσα πίεζαν όλα, ακόμα και τις ρόγες μου. Ειδικά αυτές. Είχα αρχίσει να καυλώνω.

"Ξέρω ότι για εσένα δεν υπάρχει παρά μόνο μια Κυρία. Η δική σου. Μόνος σου θα το παραβείς σήμερα ή αύριο, θα το δεις. Το σίγουρο είναι ότι θα περάσουμε καλά. Ελπίζω και για εσένα το ίδιο." Έπιασε το σουτιέν μου και το πίεσε. Με τσίμησαν τα καρφιά και έκανα μια μορφή δυσαρέσκειας. Από τώρα, σκέφτηκα, και αμέσως μετά και σοβάρεψα. "Την ετοίμασα την τσούλα. Όποιος θέλει μπορεί να σερβιριστεί.", είπε στους άλλους. Αυτή ήταν η τρίτη δοκιμασία και ήθελα να την περάσω όσο το δυναό πιο επιτυχημένα. Το πήρα απόφαση να αντέξω όσο μπορώ περισσότερο. Περίμενα την αρχή, ελπίζοντας να είναι, η αρχή το ήμισυ... του παντός. (συνεχίζεται)

 

Απάντηση: Η μικρή Αφέντρα

ωραια ιστορια και ωραιες foto

 

View attachment 2113

 

Αυτό "Την ετοίμασα την τσούλα" ακουγόταν σα μια απειλή. όμως ο χρόνος πέρναγε και τίποτε δε γινόταν. Απλά, για μεγάλο χρονικό διάστημα ήμουν έτσι, δεμένος, περιμένοντας το τι θα γίνει. Κανένας δεν έδινε σημασία και δεν αποφάσιζε να κάνει κάτι, να ασοληθεί μαζί μου. Ήμουν ασήμαντος; Άχριστος; Ανάξιος; Μήπως αυτό ήταν ένα άλλο είδος τιμωρίας; Μήπως, τελικά, θα έπρεπε να παρακαλέσω για να ασχοληθεί κάποιος μαζί μου;

Εν τω μεταξύ, είχαν έρθει καινούργια πρόσωπα, μια σκλάβα και ένας σκλάβος, και ασχολιόντουσαν μαζί τους. Ήμουν σαν αόρατος για αυτούς. Κανένας δεν ασχολήθηκε μαζί μου. Άκουγα τους νέοφερτους σκλάβους να ικετεύουν για να ασχοληθούν μαζί τους. Κατάλαβα ότι θα έπρεπε να το κάνω και εγώ αυτό. Όμως πως θα έκανα την προσφώνηση; Πως θα αποκαλούσα έναν κυρίαρχο; Ήταν απαγορευμένο για εμένα να αποκαλέσω κάποιον Κύριο ή κάποια Κυρία, οποιοδήποτε εκτός από την Κυρία μου. Και θα ήταν αγένεια να απευθύνω διαφορετικά το λόγο.

Ασχολιόντουσαν με τους δύο σκλάβους και, από ότι κατάλαβαινα από τις φωνές τους, πέρναγαν όλοι καλά. Εκτός από εμένα που είχα φτάσει στην πηγή και δεν μπορούσαν να πιω νερό. Μετά από λίγο ήρθε προς εμένα μια σκλάβα, φορώντας το κολάρο της, και με έλυσε. Μου είπε ότι η Κυρία της μου επέτρεπε να φύγω, τα υπόλοιπα, προσέθεσε, θα τακτοποιηθούν.

Κατάλαβα ότι αυτό ήταν η τρίτη δοκιμασία μου, ίσως η σκληρότερη γιατί η ψυχολογική πίεση ήταν πολύ μεγάλη, πολύ μεγαλύτερη από το πιο δυνατό μαστίγωμα. Δεν ήξερα αν έκανα καλά ή όχι και αν η Κυρία μου θα ήταν ευχαριστημένη.

Μετά από λίγο κτύπησε το κινητό τηλέφωνο με το χαρακτηριστικό ήχο όταν παίρνει μήνυμα. "Σε μισή ώρα εκεί!", διάβασα. Έφτασα στην Ομόνοια και περίμενα. Εμφανίστηκε, από μακριά φαινόταν χαρούμενη. Με προσπέρασε και την ακολούθησα. Μου έκανε νόημα ότι ήθελε να μου μιλήσει. "Καλό σκλαβάκι ήσουν. Πιστεύω ότι θα σε κρατήσω. Να θυμάσαι όμως τους κανόνες που σου έχω αναφέρει ήδη. Όπως και τα τρία ονόματά σου και στο τι αντιστοιχεί το καθένα. Πάντως θέλεις ακόμα εκπαίδευση και αυτή θα γίνει σιγά-σιγά. Πιστεύω ότι σε ένα μήνα θα είσαι τέλειος σκλάβος. Πρέπει να προλάβουμε γιατί θα έρθει μια φίλη μου, Αφέντρα από την Αμερική και θέλω να κάνω καλή εντύπωση.", τελειώνοντας γύρισε και με κοίταξε. "Συμφωνείς;", μου είπε. "Αν απαντήσεις θετικά αυτό σημαίνει ότι έχεις ένα δρόμο χωρίς επιστροφή και αυτό το δρόμο τον ορίζω εγώ, μαζί με εσένα, αλλά ο λόγος μου βαραίνει πολύ."

Απάντησα θετικά και ανανέωσε το ραντεβού μας για αύριο τηλεφωνικά. Θα έπρεπε να δίνω κάθε μέρα στις 10.00 το πρωί αναφορά για το τι έκανα την προηγούμενη μέρα, να κοιμάμαι με το κολάρο, δεμένο όπως αυτή το είχε δέσει, να έχω το κινητό κάθε μέρα ανοιχτό, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Αύριο θα παρουσιαζόμουν μπροστά της σα σκλάβος της, επίσημα πλέον. (συνεχίζεται)

 

View attachment 2117

 

Απάντηση: Η μικρή Αφέντρα

Βρε συ με το τσιγκελι τα λες!

 

Μου αρέσει που έχουμε εδώ δύο διαφορετικές τεχνοτροπίες,την "αφηρημένη" της zoyzoy και την πιο ρεαλιστική του fanshaw. Πολύ ωραία. και οι δύο λειτουργούν μια χαρά, μάλιστα ο fanshaw το έχει δει πιο κινηματογραφικά. Να είσαστε καλά. Σας ευχαριστώ όλους.

 

Πολύ όμορφη ιστορία. 

 

Καμιά φορά αργεί να ξημερώσει. Ειδικά αν η επόμενη μέρα είναι μια από τις πιο σημαντικές της ζωής του καθενός. Κάτι τέτοιο συνέβαινε και σε εμένα. Περίμενα να ξημερώσει, να πάω στη δουλειά και μετά να παρουσιασθώ στην Κυρία μου ως ο προσωπικός της σκλάβος. Ο ωροδείκτης βάραινε πολύ και η ώρα κυλούσε αργά-αργά. Μάλλον ήταν η ώρα του απολογισμού.

Ήμουν ικανός για να γίνω σκλάβος της; Ήμουν έτοιμος να επιτελέσω αυτή τη λειτουργία; Και αν την απογοήτευα; Ερωτήματα που βάζει η νύχτα και δεν απαντά η μέρα. Μάλλον, όλα αυτά μπορεί να έχουν λυθεί ενδομύχως, βγαίνουν και ξαναβγαίνουν όταν υπάρχει χρόνος και χώρος στο θυμηκό. Είχα φορέσει το κολάρο και αυτό με έφερνε πιο κοντά σε αυτή. Πανευματικά όμως. Σωματικά, την επόμενη μέρα. Αυτή η χρονική μετακίνηση έδινε μια ξεχωριστή δραματικότητα στην ιστορία που ζούσα.

Τελικά, το κυριότερο ερώτημα θα έπρεπε να ήταν αυτό: "Τι σημαίνει να είναι προσωπικός σκλάβος μιας Κυρίας;" Ένα ερώτημα που απαντιέται με αποσιωπητικά. Δεν ξέρω. Όχι επειδή δεν ήμουν ποτέ, αλλά επειδή, νομίζω, ότι πολλοί παράγοντες παίζουν ρόλο. Ο χρακτήρας του σκλάβου, της Κυρίας, οι επιδράσεις και των δύο από το εξωτερικό περιβάλλον. Ένας ολόκληρος κόσμος, όχι εντελώς αυτόνομος από αυτό που ζούμε καθημερινά. Καλούμαστε όμως να το ζήσουμε. Να το βιώσουμε και να το μάθουμε μαζί.

Μήπως τελικά η εκπαίδευση, για την οποία μου μίλησε, να είναι αμφίδρομη; Και αν ναι σε ποιο βαθμό; Κάπου εκεί τα ερωτήματα στέρεψαν και ο οργανισμός παραδόθηκε στο Μορφέα, να ξεκουραστεί λίγο για την αυριανή μέρα. (συνεχίζεται)

 

View attachment 2134