Η μπαλάντα των σκοτεινών πόθων

Η μπαλάντα των σκοτεινών πόθων: Το όνομα της μπαλάντας

Πόνος

Θυμήθηκε.

Κόσμος μαζεμένος στο σπίτι. Γνωστοί και άγνωστοι ανακατεμένοι. Όλοι τον κοιτούν και τον παίρνουν αγκαλιά και του χαϊδεύουν το κεφάλι.

Κλαίει.

…

Είχε έρθει πάλι. Πάλεψε ώρες με το δαίμονα αλλά όπως κάθε φορά έχασε.

«Εσύ φταις» του έλεγε. «Εσύ, εσύ, εσύ»

«ΟΧΙ»

«ΟΧΙ, φύγε! Φύγε»

«Φύγε»

«Εσύ φταις»

Είχε έρθει πάλι.

«Όχι, όχι…» έλεγε μέσα σε λυγμούς. «Όχι»

Πήρε την καρφίτσα και την έχωσε στο ούλο πίσω από τον τραπεζίτη. Δάκρυσε από τον πόνο αλλά την έβαλε μέσα και το σκάλιζε. Έκλαιγε. Αίμα έτρεχε από το στόμα του.

«Όχι, όχι, όχι» φώναζε στο Δαίμονα του αλλά ο δαίμονάς του είναι σκληρός αφέντης. Δεν ακούει. Δεν δείχνει έλεος.

«ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ» του λέει. «ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ».

…

Η κοπέλα είναι γυμνή και καθισμένη στα τέσσερα. Το κεφάλι της και τα χέρια της είναι ακινητοποιημένα σ’ ένα ξύλινο κατασκεύασμα.

«Έχω την κατάλληλη μουσική για την περίσταση» της λέει. Η κοπέλα δε λέει τίποτα, απλά κλαίει. «Σε παρακαλώ… Σε παρακαλώ…»

«Σκάσε» της λέει. «Εσύ φταις»

«Δεν έκανα τίποτα. Δεν σε ξέρω. Σε παρακαλώ… σε παρακαλώ…»

Βγάζει τη ζώνη του και τη χτυπάει με όλη του τη δύναμη. Η κοπέλα ουρλιάζει.
«ΜΕΤΡΑ ΠΟΥΤΑΝΑ» της φωνάζει. Την ξαναχτυπάει με όλη του τη δύναμη. «ΜΕΤΡΑ»

«Ένα» λέει η κοπέλα μέσα στους λυγμούς της.

Αφρίζει.

«ΜΑΘΕ ΝΑ ΜΕΤΡΑΣ ΑΧΡΗΣΤΗ»

Δεν προλαβαίνει να μετρήσει. Την χτυπάει απανωτά και με λύσσα. «ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ. ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ»

Τη χτυπάει μέχρι που το χέρι του έχει κουραστεί. Το δέρμα της είναι αλλού κόκκινο, αλλού ξεσκισμένο και τρέχει αίμα. Δεν μιλάει, έχει λιποθυμήσει.

Κάθεται βαρύς σε μια καρέκλα. Το στόμα του πονάει.

…

Τρέχει στην κουζίνα και χώνεται κάτω από το τραπέζι. Κλείνει με τα χέρια του τα αφτιά του για να μην ακούει τις φωνές. Δεν θέλει να τον βρουν. Δεν θέλει να δουν πως αυτός φταίει. Ακούει τη φωνή του πατέρα του. «Πού είναι το παιδί;». Δεν μπορεί να κρατηθεί. Κλαίει. Ο πατέρας του χώνεται κάτω από το τραπέζι και βλέπει το αγοράκι που έχει κυλιστεί στο πάτωμα και κλαίει. Δεν χωράει καλά καλά αλλά κάθεται δίπλα του. Το παίρνει στην αγκαλιά του και προσπαθεί να το ησυχάσει ενώ το αγοράκι κλαίει με τρομερούς λυγμούς που του κόβουν την ανάσα.

…

Ο δαίμονάς του γύρισε.

«Άσε με». «Φύγε, φύγε.»

«Εσύ φταις. Το ξέρεις πως εσύ φταις. Το ξέρεις.»

«Όχι, όχι» λέει κλαίγοντας. «Όχι, ήμουν μικρό παιδί». «Όχι, όχι, όχι»

«Φύγε! Φύγε!»

«Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να φύγω» του απαντάει.

«Όχι, όχι. Δε θα το κάνω. Φύγε, φύγε».

«Εσύ φταις» του λέει ο δαίμονας.

…

Επιστρέφει στο δωμάτιο.

Η κοπέλα είναι δεμένη γυμνή πάνω στο μεταλλικό τραπέζι. Ακινητοποιημένη και φιμωμένη. Τον κοιτάζει με τρόμο.

Πλησιάζει και την ξεφιμώνει. Την κοιτάζει με πρόσωπο παραμορφωμένο από τη λύσσα. «ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ» της ουρλιάζει. Η κοπέλα κλαίει.

«Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ»

Η αδυναμία της τον τρελαίνει.

«ΣΚΑΣΕ ΚΑΡΙΟΛΑ. ΣΚΑΣΕ»

Της ρίχνει γροθιά στο πρόσωπο. Η μύτη της ματώνει.

Η κοπέλα κλαίει. Βάζει κι αυτός τα κλάματα.

«Συγνώμη, συγνώμη» της ζητάει. «Σε παρακαλώ συγχώρεσέ με. Δε φταίω εγώ, δε φταίω.»

«ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ» του λέει ο Δαίμονας. «ΕΣΥ»

Γυρνάει ξαφνιασμένος. «ΟΧΙ! ΦΥΓΕ»

Η κοπέλα τον παρακολουθεί να παλεύει με το δαίμονά του.

«Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις» του λέει ο δαίμονας. «Κάντο».

«ΟΧΙ! ΟΧΙ! Δε φταίει εκείνη. Ούτε εγώ φταίω. Παιδάκι ήμουν.»

«ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ» του λέει ο δαίμονας.

Πέφτει κάτω. Κλείνει τ’ αφτιά του αλλά δεν μπορεί να σκεπάσει την απόκοσμη μελωδία που βγαίνει από το στόμα του δαίμονα. Τον μαγεύει.

Η μελωδία του πόνου. Η τρίτη μελωδία που συνθέτει τη μπαλάντα των σκοτεινών πόθων.

Σηκώνεται σαν αυτόματο. Παίρνει το νυστέρι και αρχίζει να κόβει την κοπέλα. Εκείνη ουρλιάζει από τον πόνο και τη φρίκη.

Η μελωδία σκεπάζει τις κραυγές της.

Το όνομα της μπαλάντας

Σταματάει το κόψιμο. Η κοπέλα έχει λιποθυμήσει.

«ΓΑΜΑ ΤΗΝ» του ουρλιάζει ο δαίμονας. «ΓΑΜΑ ΤΗΝ»

Τη χαϊδεύει παντού γεμίζοντας αίματα. Η κοπέλα βρίσκει και χάνει τις αισθήσεις της. Δεν την έχει κόψει πολύ. Περιποιείται τις πληγές της. Την περιμένει να συνέλθει.

«ΓΑΜΑ ΤΗΝ. ΓΑΜΑ ΤΗΝ»

Της δίνει να πιει πορτοκαλάδα. Η κοπέλα ρουφά άπληστα με το καλαμάκι το υγρό. Πνίγεται. Βήχει. Της χαϊδεύει τα ματωμένα μαλλιά της. Της ξαναδίνει πορτοκαλάδα και την περιμένει να την πιει.

«Σε παρακαλώ άφησέ με να φύγω» του λέει η κοπέλα. «Δε θα πω τίποτα σε κανέναν. Σε παρακαλώ.»

Κατεβάζει το παντελόνι του. «Γλύψε την» της λέει. «Γλύψε την αν αγαπάς τη ζωή σου».

Την μαγαρίζει από το στόμα. Η κοπέλα προσπαθεί να μην πνιγεί. Δεν μπορεί να κουνήσει τίποτα πέρα από το κεφάλι της αλλά προσπαθεί. Προσπαθεί για τη ζωή της.

Μια σιγανή μελωδία ξεκινάει. Παίρνει το νυστέρι και της το κολλάει στο λαιμό. «ΓΛΥΨΕ ΠΟΥΤΑΝΑ» της λέει. «ΡΟΥΦΑ». Την χαράζει πολύ ρηχά. «Αν με δαγκώσεις θα σε κόψω σε κομματάκια» της λέει. «ΡΟΥΦΑ». Μια δεύτερη μελωδία και μετά μια τρίτη.

Κλείνει τα μάτια του. Η απόκοσμη μουσική έχει αποκτήσει μια δαιμονική χροιά.

Υποταγή. Φόβος. Πόνος. Οι τρεις μελωδίες που συνθέτουν τη μπαλάντα, την υπέροχη μπαλάντα των σκοτεινών πόθων.

Στο σώμα του γίνεται μια έκρηξη. Εκσπερματώνει. Ακριβώς πάνω στο κρεσέντο.

Τραβιέται. Παίρνει το μαχαίρι και της κόβει το λαιμό.

Παρακολουθεί τη ζωή να σβήνει από τα μάτια της.

Υποταγή. Φόβος. Πόνος. Οι τρεις μελωδίες που συνθέτουν τη μπαλάντα, την υπέροχη μπαλάντα των σκοτεινών πόθων.

Το όνομά της είναι Θάνατος.

 

Re: Η μπαλάντα των σκοτεινών πόθων: Το όνομα της μπαλάντας

Θα ήθελα να κάνω μερικές παρατηρήσεις αν μου επιτρέπεις.

Η πένα σου παραμένει πολύ δυνατή, αν και θα ήθελα πολύ να δω την διαδικασία της αφαίρεσης να της δίνει ακόμη μεγαλύτερη δύναμη. Προτιμώ όταν διαβάζω να μην αναγκάζομαι να αισθάνομαι (γιατί συνήθως δεν μπορώ, έτσι κι αλλιώς) και να νιώθω ότι μόλις μου έριξαν μπουνιά στο στομάχι. Βίτσια είναι αυτά...

Κάποιες πιο συγκεκριμένες παρατηρήσεις, γιατί έχω αρχίσει να σε διαβάζω πιο προσεκτικά (εδώ έχουμε την ευκαιρία να επεξεργαστούμε μία dominant ψυχοσύνθεση που μας ανοίγεται - δεν πρέπει να χάσουμε την ευκαιρία...)

Αν βρεις την μεγαλοψυχία μέσα σου (ή αν σε πληρώσουν γι αυτό), κάνε κανένα σεμινάριο στα αγοράκια.  Είναι πολύ βαρετό για όσες από μας είναι σε επαφή με το θηλυκό μέσα τους, να συγχρωτιζόμαστε με αγοράκια.

Έχοντας διαβάσει όλες τις ιστορίες σου, πιστεύω ότι εάν είχες ποτέ κάνει κάτι τέτοιο, κάποιος θα ερχόταν να σε ενοχλεί κάθε νύχτα. Οι άντρες που κάνουν γουρουνιές, διατηρώντας το γνωστό - και απαραίτητο, για όσους γνωρίζουν τι στο διάολο κάνουν - ήθος του BDSM, είναι σπάνιοι, ιδίως ανάμεσά μας. Πιστεύω ότι είσαι ένας από αυτούς.

Αυτή είναι μία ενδιαφέρουσα πτυχή του σαδισμού. Γνωρίζω ότι η επιβολή του πόνου και διάφορων σωματικών ποινών είναι ένας άριστος τρόπος να αντιμετωπίζονται οι διάφορες - συνήθως βλακώδεις - ενοχές του Υ. Εσύ όμως παρουσιάζεις τις ενοχές του Κ να βρίσκουν μία δίοδο προς το Υ και να τιμωρούνται πάνω στο δικό της σώμα. Είναι η πρώτη φορά που συναντώ κάτι τέτοιο. Πιστεύω ότι αυτό αξίζει περαιτέρω διερεύνηση. Ως μηχανισμός άμυνας του Εγώ, ευφυέστατος και αποτελεσματικός, όπως όλοι.

 

Πόσο την ψωνίζω όταν μου χαλούνε τα μαλλιά... 

Διαφωνώ έντονα με την επιλογή της λέξης "μαγαρίζει". Δεν αποτελεί μαγάρισμα αλλά τιμή. Ακόμη και όταν το πέος γίνεται εργαλείο βασανισμού.

Να κάτι που ακούγεται φοβερά γνώριμο... 

Θα συμφωνήσω. Η διαλεκτική του θανάτου. Καμιά φορά αναρωτιέμαι, πόσο φρικώδης θα ήταν η ζωή, εάν δεν υπήρχε το δώρο του θανάτου. Αυτό είναι που δίνει νόημα σε όλα...

 

Απάντηση: Η μπαλάντα των σκοτεινών πόθων

Επειδή δεν συνηθίζω να κρίνω λογοτεχνική αξία έργων {ας αφήσω και κάτι στους ειδικούς!} θα αρκεστώ στην προσωπική αντίδρασή μου σε αυτά, την οποία θα εισπράξεις από κοντά, σε είδος. Δε θα σου πω τι είδος, για να έχεις αγωνία, αν θα είναι καρπαζιές ή φιλιά.
{Μπορεί να σου φτιάξω και καλαμαράκια ... αλλά θα ρισκάρεις να τα φας;}

 

Απάντηση: Η μπαλάντα των σκοτεινών πόθων

Για το μαγάρισμα θα επιμείνω. Δεν είναι συναινετικό, δεν είναι παιχνίδι μεταξύ ενός Κυριαρχικού και μιας υποτακτικής. Τη μαγαρίζει. Τη λερώνει. Το νιώθει ο ίδιος, το ξέρει κι ο ίδιος.

 

Re: Απάντηση: Η μπαλάντα των σκοτεινών πόθων

Ναι, δεκτό. Κατάλαβα.

 

Απάντηση: Η μπαλάντα των σκοτεινών πόθων

Και εδώ τα μειράκια σιωπούν .... (βασικά μένουν με ανοιχτό στόμα)... θέλω κ γω να γράφω έτσι !!!!