Η οργή στο BDSM

Η οργή, ο θυμός, η αγανάκτηση είναι ένα από τα βασικά ανθρώπινα συναισθήματα, αλλά και εσωτερικά κίνητρα. Υπάρχουν λοιπόν και σε μία κατασταλαγμένη D/s σχέση.

Πώς αντιμετωπίζει ένας Κυρίαρχος την οργή που Του προκάλεσε η υποτακτική του, πέρα από το να αναβάλει την οποια τιμωρία για όταν είναι νηφάλιος ή να την δώσει σε άλλο Κυρίαρχο για να την τιμωρήσει πιό ψύχραιμα;

Η οργή του Κυρίαρχου οδηγεί γραμμικά στην τιμωρία της υποτακτικής Του; Είναι δυνατό η υποτακτική να μην έχει παραβιάσει κάποιο κανόνα που της έχει τεθεί, δηλαδή να μην ευθύνεται άμεσα για το θυμό αυτό.

Πώς επικοινωνεί ένας Κυρίαρχος το θυμό Του στην υποτακτική του, όταν αυτός έχει αιτία που δε σχετίζεται με αυτήν; Πώς εκφράζεται;

Από την άλλη πλευρά, η υποτακτική είναι άνθρωπος, έχει συναισθήματα, πάθη, πιστεύω. Ενδεχομένως και εξωτερικά καθημερινά ερεθίσματα που της γεννούν σκέψεις και προκαλούν ενστικτώδεις αντιδράσεις.

Πώς εκφράζεται η οργή της υποτακτικής; Που εκτονώνεται;

Το βέβαιο είναι ότι δεν εκφράζεται άμεσα στον Κυρίαρχο. Τόνος φωνής, στάση σώματος, εκφράσεις προσώπου, λεκτικό, όλα αυτά είναι ελεγχόμενα από τον Κυρίαρχο και από τους βασικούς κανόνες που πρέπει να τηρεί η υποτακτική στη συμπεριφορά της απέναντί Του.

Με ποιούς τρόπους η υποτακτική επικοινωνεί στον Κυρίαρχο την πιθανή αντίθεσή της σε αποφάσεις και πράξεις Του, και τα συναισθήματα που ένοιωσε εκ των υστέρων; Με κάποιο γράμμα ίσως;

Έχει το δικαίωμα η υποτακτική να είναι θυμωμένη με τρίτους, για θέματα που δεν αφορούν τον Κυρίαρχο;

Και ένα βαθύτερο θέμα:

Πρωτού προσχωρήσει στο BDSM lifestyle ένας Κυρίαρχος ή μία υποτακτική, πόσο σημαντικό θεωρούν να έχουν επιλύσει προσωπικά θέματα και ρίζες οργής βαθιά ριζωμένες στην ψυχή Τ/τους; Έτσι ώστε ο θυμός να μην είναι κίνητρο για τις lifestyle επιλογές Τ/τους;

Υπάρχουν άνθρωποι που επέλεξαν να είναι Κυρίαρχοι μετά από περιστατικά αποτυχημένων vanilla σχέσεων που τους πλήγωσαν, τος προσέβαλαν και τους εξόργισαν. Και είναι αυτή η κινητήρια δύναμη που τους ωθεί να σηκώνουν το χέρι με το flogger για να πυγοραπίσουν την υποτακτική.

Ενδεχομένως να υπάρχουν υποτακτικές που το κίνητρό τους για να δέχονται πόνο και ταπεινώσεις να είναι η οργή για τον εαυτό τους. Άλλωστε η τελειομανία είναι ένα από τα κλασσικά χαρακτηριστικά των femsub.

Αν έχετε ανάλογες εμπειρίες ή προσωπικές απόψεις, θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να τις μοιραστούμε.

 

Αδυνατώ να βρώ θέση για το ξέσπασμα της οργής μέσα σε μια D/s σχέση.
Οι Κυρίαρχοι και οι υποτακτικοί είναι φυσικά άνθρωποι και δεν είναι δυνατόν να μένουν ανεπηρέαστοι από εξοργιστικές καταστάσεις, αλλά δεν πιστεύω πως υπάρχει περιθώριο ξεσπάσματος του συναισθήματος αυτού από τον έναν προς τον άλλον.
Το D/s δεν είναι μέσο εκτόνωσης και εάν από εκεί πηγάζει η ανάγκη για το BDSM τότε δεν μιλάμε για ανθρώπους που το αγαπούν αλλά για ανθρώπους που ψάχνουν ένα μέσο εξιλέωσης και ναι, είναι λάθος κατα την άποψη μου.
Το θέμα σηκώνει πολύ περισσότερη ανάλυση αλλά δυστυχώς δεν έχω τον χρόνο να το αναπτύξω.
Θα σημειώσω μόνο πως το μέσο εκδήλωσης όλων των συναισθημάτων είναι η επικοινωνία, η συζήτηση και αυτά απαιτούν ωριμότητα και αυτοέλεγχο. Το ίδιο το D/s απαιτεί ωριμότητα και αυτοέλεγχο.

 

Συμφωνώ με την carissa[L_T] και θα ήθελα να το αναλύσω λίγο περισσότερο.
Απο την στιγμή που οι Κυρίαρχοι και οι υποτακτικοί ζουν σε μια κοινωνία, συναλλάσσονται, επικοινωνούν και εργάζονται με vanilla ανθρώπους είναι λογικό να βιώνουν συναισθήματα και πάθη τα οποία προέρχονται απο vanilla καταστάσεις.
Η ωριμότητα και ο αυτοέλεγχος είναι δύο απο τα βασικά στοιχεία των Κυρίαρχων και των υποτακτικών.
Οι Κυρίαρχοι αυτά τα συναισθήματα που βιώνουν εκτός της D/s σχέσης θα πρέπει να τα Επεξεργάζονται και να τα Διαχειρίζονται και όχι να "Εκτονώνονται" μέσα στην σχέση.
Οι υποτακτικοί από την πλευρά τους θα πρέπει να κάνουν γνωστά όλα αυτά τα συναισθήματα στους Κυρίαρχους έτσι ώστε με την βοήθεια τους να μπορέσουν να τα διαχειριστούν με τον καλύτερο τρόπο και αυτό γίνεται μόνο με ένα τρόπο.. με την συζήτηση.
Μια D/s σχέση δεν είναι μόνο play και η εκπαίδευση δεν περιορίζεται μόνο σ' αυτό, αλλά είναι στάση ζωής, είναι συμπεριφορές, είναι τρόπος επικοινωνίας. Ακόμη και ο τρόπος που οι υποτακτικοί θα αντιμετωπίσουν αυτά τα συναισθήματα που βιώνουν καθημερινά και προέρχονται από vanilla καταστάσεις θα πρέπει να αποτελεί μέρος της εκπαίδευσής τους.
Φυσικά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι όταν περάσει κάποιο διάστημα και οι Κυρίαρχοι έχουν Μάθει τους υποτακτικούς και τους έχουν Κατανοήσει και Ξέρουν ποιές είναι οι αντιδράσεις τους ανά πάσα στιγμή και ώρα, τότε από Μόνοι τους Καταλαβαίνουν σε τι συναισθηματική κατάσταση βρίσκονται οι υποτακτικοί και τους Χειρίζονται με τον καταλληλότερο γι' Αυτούς τρόπο.

 

Υπάρχουν υποτακτικές που ικανοποιούνται όταν ο Κυρίαρχος ξεσπάει επάνω τους την οργή Του. Γίνονται μέσο για να Εκτονωθεί και να Είναι Ήρεμος. Και εγώ το έχω κάνει αρκετές φορές. Δυστυχώς δεν έχω φτάσει ακόμα σε τέτοιο επίπεδο υποτακτικότητας για να μπορώ να το δέχομαι πάντα. Άλλο η τιμωρία για δικό μου παράπτωμα και άλλο το ξέσπασμα Του από όργη που έχουν προκαλέσει εξωγενείς παράγοντες. Το καλύτερο πιστεύω είναι να μην Τον ενοχλεί η υποτακτική τέτοιες στιγμές και να προσπαθεί να Τον κατευνάσει με τρόπους που γνωρίζει. Όταν ειδικά μια σχέση είναι 24/7 είναι απόλυτα λογικό να υπάρχουν στιγμές που Είναι εξοργισμένος. Και οι Κυρίαρχοι άνθρωπο είναι. Απο κει και πέρα σε κάθε σχέση τα δεδομένα αλλάζουν και μόνο οι εμπλεκόμενοι σε αυτήν μπορούν να αποφασίσουν τρόπους συμπεριφοράς.

Όσον αφορά το θυμό της υποτακτικής, φυσικά και δεν μπορέι να ξεσπάει στον Κυρίασρχο ούτε και να αλλάζει τη συμπεριφορά της απέναντι Του, εκτός κι αν της δωθεί η άδεια να μην εκτελέσει κάποιες εντολές του πρωτοκόλου. Τρόπους μπορεί να βρει για να ξεσπάσει εκτός της σχέσης, αλλά αυτοί διαφέρουν από άτομο σε άτομο.

Συμφωνώ με την carissa ότι είναι λάθος άτομα που έχουν απωθημένα να προσχωρούν στο lifestyle για να εξιλεωθούν. Οι υποτακτικές δεν είναι σάκοι του μποξ για να εκτονώνεται ο οποιοσδήποτε επάνω τους. Αντιθέτως νομίζω ότι η τελειομανία και η οργή για τον εαυτό τους είναι από τα βασικά χαρακτηριστικά των υποτακτικών. Δεν είναι ο λόγος προσχώρησης τους στο lifestyle κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα.

 

Γιατί όχι στην οργή?
και ο/η Κυρίαρχος και ο/η σκλάβος/α ζητούν κάτι απο αυτή την σχέση, όταν αισθάνονται αδικιμένοι φυσικό είναι να νιώσουν θυμό.

 

Λέω όχι στην οργή επειδή τον βλεπω κακό σύμβουλο και είμαι υπέρ της ψυχραιμίας και της ορθής κρίσης. Ναι, μου άρεσει Ο Κύριος μου να ηρεμεί κοντά μου και σίγουρα θα προτιμούσα να ξεσπάσει πάνω μου παρά να Τον βλέπω εκνευρισμένο και τσιτωμένο, συνεχίζω όμως να πιστεύω πως εν βρασμώ ψυχής τα πράγματα είναι ανεξέλεγκτα και μπορούν να οδηγήσουν σε ανεπιθύμητες καταστάσεις.
Από εκεί και πέρα, οι λόγοι της οργής οποιουδήποτε από τους δύο, όπως προείπα θα έπρεπε να επιλυθούν με ωριμότητα και επικοινωνία.

 

Συμφωνώ με την tender lilly απόλυτα, μια και ο θυμός δεν έχει να κάνει με βανίλλα ή όχι καταστάσεις και είναι ένα φυσιολογικό και χρήσιμο κάποιες φορές συναίσθημα, και αυτό που διαφέρει -και πάλι ανάμεσα στα άτομα γενικότερα και όχι bdsm/vanilla- είναι ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται τα άτομα αυτό το θυμό.

Μπορώ να γράψω μόνο τις προσωπικές μου εμπειρίες επί του θέματος.

Ο Κύριος μου έχει θυμώσει μαζί μου πολλές φορές, και εγώ έχω θυμώσει με Τον Κύριο μου.
Εκείνο που αλλάζει είναι οι τρόποι με τους οποίους χειρίζομαι εγώ προσωπικά το θυμό και μαθαίνω να τον μετουσιώνω, να τον ελέγχω και σιγά σιγά να τον αποβάλλω.

Ειλικρινά δεν γνωρίζω τρόπους, και αν κάποιος έχει να προτείνει κάτι θα ήμουν ευγνωμονούσα!

Εκείνο που έχω μάθει να κάνω, είναι να σωπαίνω όταν έχει νεύρα, να είμαι πολύ προσεκτική με την συμπεριφορά, τις απαντήσεις μου και να προσπαθώ να Τον χαλαρώσω, μιλώντας για διάφορα θέματα ανάλαφρα.

Αλλά έχει συμβεί να Είναι Ο Κύριος μου θυμωμένος, είτε με μένα είτε με κάτι άλλο και να ικετέψω να το εκτονώσει πάνω μου, πράγμα που θεωρώ υποχρέωση μου και μέρος της σχέσης μας που βάση κάποιων ποστ εδώ, δεν είναι Ds!!! Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω.

Πρώτον δεν είναι δουλειά μου, σαν σκλάβα να λέω στον Κύριο μου τι συναισθήματα «δικαιούται» να Έχει και ούτε Τον Θεωρώ κακό Αφέντη επειδή θυμώνει.

Δουλειά μου είναι να μάθω όπως αναφέρει η tender lilly πώς να χειρίζομαι τα όποια αρνητικά συναισθήματα μου, ποιοι είναι οι σωστοί τρόποι έκφρασης για μένα και ποιος ο καλύτερος τρόπος να εκφράζω τις αντιθέσεις μου και το θυμό μου, μην ξεφεύγοντας απ τη θέση μου.

Αναμφισβήτητα, ο έλεγχος του θυμού είναι κάτι που όλοι οι άνθρωποι οφείλουν να μάθουν να ασκούνε, μέσα στα πλαίσια της ευρύτερης ανάπτυξης της προσωπικότητας τους. Και συμφωνώ με την carissa[L_T] πως η επικοινωνία είναι ένας τρόπος επίλυσης των προβλημάτων, συμπεριλαμβανομένου και του θυμού.

Και οφείλουμε να βρούμε τρόπους να χειριζόμαστε καλύτερα τα συναισθήματα μας, τα οποία έχουμε είτε είμαστε vanilla είτε όχι.

Αλλά όχι να τα αποκλείουμε και να αποκλείουμε από το bdsm άτομα που δεν είναι "τέλειοι" και "άγιοι" και να μιλάμε για το BDSM σαν ένα χώρο όπου όλοι Αφεντικά και δούλοι είναι τέλειοι, δεν θυμώνουν, δεν τσαντίζονται, δεν εκνευρίζονται και γενικά όλα είναι ιδανικά.

Η άρνηση και η απώθηση των όποιων συναισθημάτων και ιδιαίτερα της οργής είναι πολύ επικίνδυνοι, και προτιμότερο από το να αρνιόμαστε τέτοια συναισθήματα, ή να θεωρούμε μη καλό Κυρίαρχο ή σκλάβο όποιον τα βιώνει, να τα φέρνουμε στην επιφάνεια για να μάθουμε να τα ελέγχουμε όλο και καλύτερα. Γιατί για να μην γεννιούνται τέτοια συναισθήματα πρέπει να έχεις φτάσει σε τέτοιο σημείο ψυχικής ανάπτυξης, που δεν νομίζω να είναι δυνατόν ως κανόνας.

Οπότε διαφωνώ κάθετα με τον ορισμό πως τα πάθη και τα οποιαδήποτε συναισθήματα, και συγκεκριμένα η οργή είναι βανίλλα και είναι ξένα προς το bdsm.

Εκτόνωση είναι το bdsm με πολλούς τρόπους, οι οποίοι δεν χρειάζεται να αναλυθούν εδώ μια και το θέμα είναι η οργή στο BDSM και κανείς δεν πρέπει να εκτονώνει το θυμό του χωρίς έλεγχο.

Είναι ανθρώπινα συναισθήματα και όσο κι αν σοκάρει κάποιους και οι Κυρίαρχοι και οι υποτακτικοί άνθρωποι είναι.  

Έχω αναφερθεί έμμεσα σε άλλο ποστ πάνω στις απόψεις μου, επί του συγκεκριμένου θέματος.

Ποτέ δεν νομίζω να μάθουμε απόλυτα γιατί κάναμε κάποιες επιλογές, μια και όσο καλά κι αν ψάξουμε, όση ψυχανάλυση κι αν κάνουμε, υπάρχουν κομμάτια που πάντοτε θα παραμένουν στο σκοτάδι.

Όταν μπήκα στο χώρο αυτό που ονομάζεται bdsm είχα απίστευτο θυμό προς τους άντρες. Μου έβγαινε πολύ φυσικά η περιφρόνηση, η επιθυμία για εξευτελισμό και ταπείνωσης και πόνου τον οποίο και πρόσφερα σε κάποιους που τον επιθυμούσαν, άσχετα με το ποιοι ήταν οι λόγοι που το έδινα.
Συνειδητά τότε είχα συμπεριφερθεί σαν Τοπ, σκεφτόμενη πως ίσως αυτός να είναι ένας τρόπος έκφρασης του θυμού που ενώ γνώριζα πως ήταν εκεί, δεν ήξερα πώς να τον θεραπεύσω και σκέφτηκα πως δίνοντας τον ίσως φύγει από μέσα μου.
Και μέσα απ΄ αυτό, βλέποντας την εμπιστοσύνη και τον τρόπο που αφήνονταν στα χέρια μου, προσφέροντας ένα κομμάτι του εαυτού τους, συνειδητοποίησα πως δεν ένιωθα θυμό, αλλά θαυμασμό και φθόνο για την ικανότητα τους αυτή.

Οπότε στη δική μου περίπτωση, μπήκα έχοντας πολλά άλυτα ζητήματα, και πολλά άλλα έχω ακόμη άλυτα, δεν πιστεύω πως υπάρχει κανείς που να έχει επιλύσει τα πάντα, είναι δουλειά μιας ζωής (για να μην πω πολλών ζωών). Και το κίνητρό μου ήταν η «εκτόνωση» της οργής μου αυτής, πράγμα που πέτυχε.

Αλλά ακόμη και με Τον Κύριο μου, ιδιαίτερα στα αρχικά στάδια, μου έβγαινε οργή που την απέδιδα στους άντρες, αλλά μέσα από τη δουλειά που Κ/καναμε είδα ξεκάθαρα πως ουσιαστικά δεν είχα λόγους να είμαι οργισμένη με κανένα, ούτε καν με τον ίδιο μου τον εαυτό, που όπως πολύ σωστά αναφέρει η tender_lilly, λόγω αυξημένων απαιτήσεων και τελειομανίας μου είχα μέσα μου απίστευτη οργή για τις επιλογές μου και τα "λάθη" μου.
Και τότε ένιωσα ανάλαφρη κι ελεύθερη…

Συνεπώς αν περιμένουμε να επιλύσουμε τα πάντα για να κάνουμε σχέση, 1ον δεν θα κάνουμε ποτέ, και 2ον θα στερήσουμε από τον εαυτό μας σημαντικά και πολύτιμα μαθήματα, γιατί η επίλυση των υπαρξιακών μας επιτυγχάνεται κατά το μεγαλύτερο μέρος μέσα από τα μαθήματα αυτά.

Από κει και πέρα, ο καθένας ανάλογα με τη δουλειά που έχει ο ίδιος κάνει με τον εαυτό του, βρίσκει και αυτό που του αναλογεί για τη δημιουργία σχέσης, έτσι ώστε μέσα από την αλληλεπίδραση να καλυτερέψουν και να συνεχίσουν το μονοπάτι της ανάπτυξης τους και οι Δ/δύο.

 

Έχω εδώ κάποια άρθρα που αναφέρονται στο συγκεκριμένο θέμα. Θεού θέλοντος θα τα μεταφράσουμε κιόλας.. λολ

Στο 3ο άρθρο αναφέρει τους κινδύνους για play ενώ υπάρχει θυμός, αλλά και κάποιους λόγους, για τους οποίους όταν είναι συναινετικό, μπορεί το play, να δράσει θετικά.
https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/showthread.php?t=5094


Θα ήθελα επίσης να παρακαλέσω κι άλλους να μοιραστούν μαζί μας τις σκέψεις τους ή/και την εμπειρία τους αναφορικά με το θυμό, είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα το οποίο πιστεύω και Κυρίαρχοι και υποτακτικοί αντιμετωπίζουμε.

 

xmmm πολύ ωραίο θέμα κορίτσια!

Αλήθεια πείτε μου? δεν έχετε θυμώσει ποτέ με τον Αφέντη σας? Δεν έχετε νιώσει οργή για κάτι που έκανε ή δεν έκανε? Και όταν το νιώσατε τι κάνατε? Περιμένατε να πάρετε την άδειά Του για να εκφράσετε το θυμό σας?

Αν έτσι κάνατε εγώ σας θαυμάζω!! Ειλικρινά. Γενικά είμαι ιδιαίτερα αυθόρμητος άνθρωπος και φαίνεται πολύ εύκολα σε όποιον λίγο με γνωρίζει αν είμαι θυμωμένη, χαρούμενη στεναχωρημένη ή ότι άλλο.. είναι τόσο εμφανές!!

Έχει τύχει να θυμώσω μαζί Του (θα ήταν ψέματα να έλεγα κάτι άλλο) Έχω μιλήσει όχι άσχημα (γιατί αυτό θεωρώ οτι είναι θέμα επιπέδου και δεν βγάζει πουθενά) αλλά έχω μιλήσει έντονα και έχω εκφράσει το θυμό μου. Κάποιες φορές μάλιστα υπερβάλλω (μια και είμαι ιδιαίτερα εύθικτη και παραπονιάρα σε ορισμένα θέματα)

Ξέρω ότι εκείνες τις στιγμές Εκείνος επίσης μπορεί να θύμωσε μαζί μου , ή ακόμα και να πληγώθηκε από τα λόγια μου. Τον είδα να διαχειρίζεται την κατάσταση με εκνευριστική ίσως ψυχραιμία (αν και γενικότερα είμαι άνθρωπος που δεν θυμώνω καθόλου εύκολα). Όμως όπως σας είπα είδα τη δική Του αντίδραση, και αμέσως ή σχεδόν αμέσως επανήλθα συγκράτησα τα νεύρα μου ή ζήτησα συγνώμη για το ξέσπασμα. Τον είδα ανά περίπτωση , να δικαιολογεί τη συμπεριφορά μου, ή να μην την δικαιολογεί, τον ένιωσα να προσπαθεί να βάλει σε 'τάξη' τα συναισθήματά μου, Τον ένιωσα να αποστασιοποιείται και να προσπαθεί να κατανοήσει αυτό που με 'έβγαλε από τα ρούχα μου' . Δυο ή τρεις μέρες μετά και στις περιπτώσεις μόνο που Εκείνος έκρινε ότι χρειαζόταν μου επιβλήθηκε τιμωρία. Κυρίως όχι για τη συμπεριφορά μου (που μη φανταστείτε ότι ήταν εξωφρενική ουδέποτε) αλλά για το ότι έκανα λάθος κριτική ή κάτι τέτοιο.

Το ίδιο σχεδόν συμβαίνει και στην αντίστροφη περίπτωση, όταν Εκείνος είναι εκνευρισμένος ή θυμωμένος με κάτι (σπανίως είναι μαζί μου- δυστυχώς εγώ δεν τον θυμώνω μόνο Τον στεναχωρώ κάπου -κάπου και αυτό πιστέψτε με μου στοιχίζει περισσότερο).

Ουδέποτε φαντάστηκα ότι ένα session η μια τιμωρία έστω μπορεί να ήταν υπό καθεστώς οργής ή θυμού. Το είδα εδώ να γράφεται και μου έκανε εντύπωση. Δεν το είχα σκεφτεί έτσι ποτέ. Δεν θεωρώ και γω (γιατί έτσι έμαθα προφανώς) ότι το D/s μπορεί να είναι μέσο ξεσπάσματος.

Πιστεύω ακράδαντα ότι υπάρχουν ανθρώπινες στιγμές που ούτε πρωτόκολλα ούτε status ενδείκνυνται. Υπάρχουν στιγμές που μοιράζονται τόσο ιδιαίτερα ξεχωριστά, ιδίως άνθρωποι που εμπλέκονται σε τόσο δυνατές σχέσεις όπως οι D/s , που απλά επιβεβαιώνουν ότι αυτό το εγκεφαλικό παιχνίδι της σχέσης είναι που την κάνει τόσο δυνατή και τόσο ξεχωριστή!

Αλίμονο αν πέφταμε στο επίπεδο να δερνόμαστε από νεύρα ή από εκδίκηση ....!!

 

Ειναι το ''Α'' και το ''Ω'' μεσα σε μια D/s σχεση....

αν βρει τον τροπο ο/η υποτακτικος/η ωστε να εκφραζεται ελεγχομενα, αλλα και να να εκτονωνεται με σκεψη, ωστε να μπορει να ''αδειαζει'' εγκεφαλικα τοτε εχει φτασει σε σημειο που η σχεση εχει ''ωριμασει'' αρκετα και μπορει να προχωρησει πλεον σε βαθυτερα μονοπατια μεσα στο BDSM.
Ο θυμος και η οργη ειναι ο χειροτερος εχθρος σε μια σχεση οχι μονο D/s αλλα και vanilla. Ποσο μαλλον στο BDSM που τα ορια και οι γραμμες ειναι λεπτες και ευθραυστες ....

 

Υπάρχει άλλος τρόπος για μια σκλάβα?

 

Απάντηση: Η οργή στο BDSM

Μμμμμ !

~ θυμάμαι και χαμογελάω ~

- Μου αρέσει και με ερεθίζει αφάνταστα να βλέπω το πρόσωπο σου γεμάτο οργή.
Όταν συμβαίνει , η φωνή σου αλλάζει και γίνεται πιο ... όμορφη.
Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές τo κάνω επίτηδες .
Η ηρεμία σου και η σιωπή σου είναι πρόκληση .
Ποτέ δεν μπορούσα να πιστέψω πως υπάρχει άνθρωπος που να είναι τόσο ήσυχος ,
ήρεμος και να κοντρολάρει τον θυμό του !

Μου είπε Κάποιος , κάποτε ...

Και εγώ, από τη άλλη βρίσκω τους Κυρίαρχους πολύ .... γκρινιάρηδες
( ~χαμογελάει ~), με έντονη την διάθεση θυμού .

Παρόλα αυτά , εκνευρίζομαι ακόμα και τώρα .
Είμαι υπερβολική σε όλα , οπότε και σε αυτό ,
άπλα εκνευρίζομαι πια , οργίζομαι , με μένα , σε μένα !
Αυτό σημαίνει πως δεν εξωτερικεύω το θυμό μου ,
παρά μόνο αν ... δεν ξέρω τι έχει γίνει ... κάτι πολύ ακραίο ίσως !

Παλαιότερα ήμουν τελείως διαφορετική ,
τσακωνόμουν και θύμωνα με το παραμικρό , από ασήμαντα μέχρι σημαντικά ,
με φίλους , με άγνωστους , με την οικογένεια , με τους Κυρίους μου , με όλους .
( πιστεύω , πως ο θυμός είναι κάτι πολύ προσωπικό και εσωτερικό ,
έχει να κάνει με το χαρακτήρα την προσωπικότητα τα βιώματα του κάθε ενός ) .
Όλοι και όλα μου έφταιγαν.
Όμως κάποια στιγμή όλο αυτό με κούρασε αφάνταστα ,
με κούρασα εγώ βασικά , και αποφάσισα να δουλέψω πολύ με μένα και με την οργή και το θυμό μου ,
και μπορώ να πω πια πως έφτασα στο σημείο να .... είμαι ήρεμη και γαλήνια ,
( έστω εξωτερικά , και αρκετά εσωτερικά μεν , αλλά όχι όσο θα ήθελα ακόμα ,
ελπίζω στο μέλλον ,και απόλυτα , οσο μπορει να γινει αυτο ) ,
και να μπορώ πια όταν με εξοργίζει κάτι πολύ να μπορώ να το αφήσω .... στην άκρη ,
μέχρι να είμαι cool και μετά να το συζητήσω με μένα αρχικά και μετά με αυτόν που μου προκάλεσε το θυμό.

Καλή μου MPslave

Είσαι πολύ έντονη , και ναι ,
φαίνεται πολύ εύκολα σε όποιον λίγο σε γνωρίζει αν είσαι θυμωμένη, χαρούμενη στεναχωρημένη ή ότι άλλο ,
και όχι μόνο , και ναι , είναι τόσο εμφανές !! ,
όπως λες εσύ ,
αλλά από την άλλη όπως πάλι έχεις πει εσύ , δεν θέλεις και δεν θα γίνεις ποτέ slave ,
και εκεί είναι και η διαφορά στην ερώτηση ( πολύ λογική ) που κάνει η lara[E-p] ,
( εξάλλου από τις απαντήσεις του κάθε ένα ,
μπορεί να καταλάβει κάποιος πως ζει , πως θέλει να ζει και πως μπορεί ! )

Μια slave καλή μου MPslave , δεν έχει ‘’ δικαίωμα ‘’ , αν θες , να έχει θυμό , οργή,
αλλά μια και μιλάμε για μας , για τις Ελληνιδες ( που δηλώνουν slave ) ,
η συμπεριφορά της , ακόμα και να αν έχει ,
οφείλει να μπορεί να τον ‘’ συγκρατεί ’’ και αν δεν μπορεί ,
οφείλει να το βουλώσει και να ζητήσει άδεια να μπορέσει ,
όχι να τον εκφράσει , αλλά να μπορέσει να μιλήσει και να συζητήσει ,
αν θες .... διαφωνία της , ( και πάλι , εάν και εφόσον ... )

.... και παλι , οπως ειπα .... για μας μιλαμε !