Η πρέπουσα επικοινωνία

Όχι δεν απάντησα και όσο προσπαθώ να βάλω σε μία σειρά τη σκέψη μου δεν υπάρχει ειρμός, γράφω και σβήνω και δεν καταλήγω κάπου.

Αυτό είναι αλήθεια.

@MasterJp δεν θα κρύψω πως η απάντηση σας με προβλημάτισε.

 

Η μόνη μας ευθύνη είναι οι ουσιαστικές επιλογές μας και το κόστος που συνεπάγονται...

 

Όταν το υ εκφράσει τις ανασφάλειες/ φόβους/ δεύτερες και έκτες σκέψεις είναι ευθύνη του Κ να το βοηθήσει να τις ξεπεράσει

 

Κρατάς τον έλεγχο στον τρόπο που παρουσιάζεις τον εαυτό σου. Αυτό δεν ξεκίνησε από τον /την Κ, αυτό υπήρχε από πριν.

Το να αισθάνεσαι ανυπόφορος άνθρωπος ή στοιχεία του εαυτού σου, ότι δηλαδή αυτό που έχεις μέσα σου είναι βαρύ και δύσκολο να το αντέξει κάποιος, είναι ψυχικό τραύμα. Και είναι πολύ πιο συχνό απ’όσο φαντάζεσαι. Ξεκινά από τα σπάργανα και όσο μεγαλώνουμε χτίζεται γερά μέσα μας. Από κάποιο σημείο και μετά όμως φέρουμε εμείς την ευθύνη για τα τραύματα που επιτρέπουμε να κουβαλάμε μέσα μας.

Κάποτε σε ένα σεμινάριο σωματικής έκφρασης, κάναμε μια άσκηση. Χωριστήκαμε σε ζευγάρια και ανά χρονικά διαστήματα αφήναμε και δεχόμασταν το βάρος μας εναλλάξ ο ένας πάνω στον άλλον. Όταν τελείωσε η άσκηση, καθίσαμε να την συζητήσουμε. Τα περισσότερα άτομα είπαν ότι δεν κατάφεραν να κάνουν την άσκηση γιατί ένιωθαν φόβο να αφήσουν το βάρος τους πάνω στον άλλον από φόβο να μην τραυματίσουν το ζευγάρι τους και κάποιες άλλες περιπτώσεις που αισθάνθηκαν πίεση από το βάρος του άλλου ατόμου και φόβο τραυματισμού.
Η δασκάλα είπε πως έπρεπε να επαναλάβουμε την άσκηση και αυτήν την φορά να έχουμε την γνώση ότι το σώμα μας μπορεί (από κατασκευή) να δεχτεί το βάρος του άλλου σώματος. Όσο αφήνεται το σώμα που ελευθερώνει το βάρος του πάνω μας, τόσο αφήνεται και το σώμα που δέχεται το βάρος, χαλαρώνει στα σημεία πίεσης και διαμορφώνει σχεδόν αυτοματοποιημένα την στάση του για να μπορέσει να δεχτεί το βάρος. Το σώμα να οδηγεί από μόνο του, χωρίς την σκέψη μας.
Κάποιοι εξακολούθησαν στα κρατήματα τους και κάποιοι άλλοι τολμήσαμε να εμπιστευτούμε τα σώματα μας και απολαύσαμε την άσκηση. Ήταν σαν ένας πρωτόγονος αργός χορός, ήταν διαφορετικοί τρόποι που το ένα σώμα αγκαλιάζει ένα άλλο, ακόμα και πλάτη με πλάτη μπορεί να γίνει αγκαλιά. Το ίδιο μας το σώμα μας δημιούργησε την αίσθηση της ασφάλειας και ζεστασιάς για το ζευγάρι μας. Και ήταν υπέροχο!

Δεν είναι η εμπιστοσύνη που έχουμε στον άλλον, είναι η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας που έχει τραυματιστεί και κατά συνέπεια επεκτείνεται και στην εμπιστοσύνη μας προς τα έξω. Υπάρχει η στιγμή που αποφασίζεις να σπάσεις αυτό το φράγμα και να ρισκάρεις, γιατί νιώθεις ότι δεν έχει νόημα να ζεις έτσι. Για να απομονώσουμε τα στοιχεία του εαυτού μας που εμείς μάθαμε να θεωρούμε ανυπόφορα καταλήγουμε να απομονώνουμε τον εαυτό μας και να αυτοπεριοριζόμαστε. Ειδικά στην θέση υ και όχι μόνο είναι τεράστιο εμπόδιο.
Ο καθένας μας έχει την στιγμή του, αρκεί να μην το κλειδώσει σαν στοιχείο του εαυτού του και να έχει την κατεύθυνση να αποβάλει από τον εαυτό του αυτόν τον επίκτητο αυτοπεριορισμό. Αρκεί να έχεις την συνεχή διάθεση να απελευθερωθείς από αυτό και θέληση να το δουλέψεις. «Εκεί που κοιτάς, εκεί θα πας».

Μέχρι τότε μπορείς να επικοινωνήσεις την δυσκολία σου και τον φόβο σου να «ανοίξεις». Είναι εξίσου τίμιο και ειλικρινές αυτό από το να συνεχίζεις να κουκουλώνεις το πρόβλημα.

Σε διαβεβαιώ πως είναι ένα ρίσκο που αξίζει να πάρεις ως άνθρωπος και να μην το βάλεις κάτω μέχρι να το καταφέρεις. Η στιγμή που νιώθεις ότι είσαι αποδεκτή όπως και αν είσαι, είναι ανεκτίμητης αξίας.
Είναι ελευθερία .. είναι αγκαλιά!

 

Rea νομίζω πως αυτό είναι από τα καλύτερα κείμενα που έχω διαβάσει...

 

Αρχικά διαβάζοντας το η σκέψη μου ήτανε αμυντική και λίγο θύμωσα. Ξανά διαβάζοντάς το με βρίσκω και με βλέπω σε πολλά σημεία της περιγραφής που δίνεις.
Είναι από αυτές τις φορές που χρειάζεται να ακούσεις αυτό το κάτι από κάποιον άλλον για να ''ξυπνήσεις''.
Σε ευχαριστώ @rea  

 

Η πρόθεση μου δεν ήταν να σε θυμώσω, χαίρομαι που το ξαναδιάβασες και σ ευχαριστώ.