Η προϊσταμένη

Τη γνώρισα σε μια Εφορία, ναι σ αυτά τα ευαγή ιδρύματα που πολλοί από εμάς μες στην ευφορία, χαρούμενοι, περιμένουμε σ ατέλειωτες ουρές μπας κι αποδείξουμε πως δεν είμαστε ελέφαντες, απλά μαλάκες ελεύθεροι επαγγελματίες.
Όταν έφτασε η σειρά μου ο υπάλληλος επέμενε πως ήμουν ελέφαντας, εγώ επέμενα πως είμαι μαλάκας η κατάσταση ψιλοξέφευγε και κάποια στιγμή που τα ντεσιμπέλ πήραν την ανηφόρα έρχεται από κάπου πίσω μια σαρανταπεντάρα με υφάκι να τα βάλει με τον ελέφαντα.
Ψηλή, ξανθιά, αδύνατη, όμορφο μουτράκι, μες στα νεύρα κι ένα στυλάκι εγώ αποφασίζω εδώ αγαπητέ ελέφαντα, κι αφού εγώ λέω πως είστε ελέφαντας, τότε σίγουρα είστε.
Για καλή μου τύχη ο διευθυντής ήταν γνωστός, παράτησα και τους δυο τους έξαλους κι έξαλος κι εγώ, ανέβηκα στο γραφείο του. Αφού μιλήσαμε για το θέμα που είχε προκύψει, ανακάλυψε πως είχα δίκιο και πως εντελώς άδικα οι κάτω με ταλαιπωρούσαν.
Ποιοι σ εξυπηρέτησαν; Με ρώτησε, που να ξέρω, του απάντησα, ένας βλάκας που μου ζήταγε τα ρέστα γιατί δε συμπλήρωσα την αίτηση, χωρίς καν να μ έχει ενημερώσει κανείς για αιτήσεις και μια ξανθιά με υφάκι, προϊσταμένη μάλλον του βλάκα.
Εντάξει, κατάλαβα, μη μιλήσεις εσύ και θα το λύσουμε εύκολα.
Πήρε ένα δυο τηλέφωνα, μίλησε με κάποιους και αφού με ρώτησε παρήγγειλε καφέδες και για τους δυο μας.
Ήρθαν οι καφέδες και σε πέντε λεπτάκια εμφανίζεται κι η ξανθιά, εμφανώς αλλαγμένη τώρα, πάει και το υφάκι, πάει κι ο τσαμπουκάς.
Όσο μιλούσαν οι δυο τους τόσο εγώ άραζα πιο άνετα στη δερμάτινη πολυθρόνα και ακτινογραφούσα εντελώς ξεδιάντροπα το κορμί της.
Ωραίο κορμί, γυμνασμένο, μεγάλο στήθος για το σώμα της, αγέρωχο και προκλητικό κάτω απ το στενό πουκάμισο, στενό στητό κωλαράκι, μπόλικο γυμναστήριο, κινήσεις λιγότερο νευρικές πια και περισσότερο αμήχανες.
Πιο πολύ άκουγε το διευθυντή της και λιγότερο μιλούσε, με είδε πως την κοίταζα αλλά εγώ χαμογελώντας αυτάρεσκα δε πήρα το βλέμμα μου από πάνω της.

Ήδη τη φανταζόμουν στημένη στο γραφείο με κατεβασμένο παντελόνι κι εμένα με τη βίτσα στο χέρι.
Λες και διάβασε τις σκέψεις μου, με πιο ταραγμένο ύφος έφυγε σχεδόν τρέχοντας απ το γραφείο.
Μέχρι να πιείς τον καφέ σου θα ναι όλα έτοιμα μου είπε ο διευθυντής και πιάσαμε τη κουβέντα για όσα κοινά είχαμε.
Μετά από κανένα δεκάλεπτο ένα τηλεφώνημα ενημέρωσε το διευθυντή πως τα χαρτιά μου ήταν έτοιμα.
Θα κατέβεις στο δεύτερο και θα σε περιμένει, μου είπε ο διευθυντής κι αφού χαιρετηθήκαμε και κανονίσαμε να τα ξαναπούμε σε πιο ανθρώπινο περιβάλλον κατέβηκα.
Η προϊσταμένη με περίμενε στο διάδρομο, είχε ανακτήσει την αυτοκυριαρχία της και κάμποσο απ το υφάκι της.
Ελάτε μαζί μου, είπε με αυστηρό κι ουδέτερο τόνο στη φωνή της.
Πολύ ευχαρίστως, της απάντησα με γελάκι στη δική μου φωνή.

Τσιτώθηκε αλλά δεν είπε λέξη.
Μπροστά εκείνη, πίσω εγώ, να απολαμβάνω το στητό κωλαράκι και το ελαφρό λίκνισμα πάνω στα τακούνια της, μπήκαμε στο γραφείο της.
Έκλεισε την πόρτα πίσω μου κι αφού μου ζήτησε υπογραφές σε διάφορα έγγραφα, μού έδωσε αυτά για τα οποία είχα έρθει.
Πάντως δεν ήταν σωστό που μας παρακάμψατε, είχε και θράσος το τσουλάκι.
Ποιο δεν ήταν σωστό; Που με τρέχατε;
Που το κάνατε θέμα, επέμενε η τύπισσα.
Ας συμπεριφερόσασταν καλύτερα, της απάντησα, κι απλά ήμουν τυχερός που γνώριζα το διευθυντή σας, οι άλλοι εκεί έξω; Τι κάνουν;
Καλά, καλά, ηρεμήστε, μη μας δείρετε κιόλας, απάντησε θυμωμένη.
Θα το κανα πολύ ευχαρίστως αν υπήρχε περίπτωση να καταλάβετε κάτι, αλλά μάλλον και το μαστίγωμα χαμένο θα πήγαινε, της απάντησα κι εγώ εκνευρισμένος.
Τα έχασε, με κοίταζε αποσβολωμένη.
Την άφησα έτσι να κοιτάζει με βλέμμα μπερδεμένο, πήρα τα έγγραφα, της πέταξα ένα ξερό γεια σας κι έφυγα.
Μόλις είχα ξεμπλέξει από το επόμενο ευαγές ίδρυμα αυτού του τόπου, τη τράπεζα που περίμενε τα χαρτιά από την εφορία για να τα μου δώσει το επόμενο χαρτί που θα λεγε τα γνωστά για ελέφαντες και μαλάκες, μην επαναλαμβάνομαι και πια θα μπορούσα να πουλήσω ένα διαμέρισμα το οποίο ούτε το χρώσταγα ούτε οφειλές είχα στο fuckin κράτος, ο Θεός (της Ελλάδας) να το κάνει, όταν έσκασε μήνυμα στο κινητό.
Τι εννοούσες με το μαστίγωμα;
Αυτό, έτσι όπως το γράφω, ούτε από ποιόν/α, ούτε όνομα, τίποτε άλλο.
Κατάλαβα φυσικά ποια το έστελνε, χαμογέλασα και την άφησα να περιμένει απάντηση.
Αργά το απόγευμα της έστειλα: το μαστίγωμα εκτός από συνέτιση είναι κι ανταμοιβή.
Δε πέρασαν δυο λεπτά κι απάντησε, συνέτιση κι ανταμοιβή ποιου;
Σε κάτι κακομαθημένες ψωλίτσες σαν εσένα, της απάντησα για να ξεμπλέκω μαζί της.
Δε σου επιτρέπω, μου απάντησε ακαριαία.
Δε με νοιάζει τι επιτρέπεις και τι όχι, δε σε ενόχλησα εγώ, ούτε εγώ ζήτησα διευκρινήσεις για μαστιγώματα, παίξε με τα αγοράκια σου κι άσε με εμένα να ασχολούμαι με τα μαστίγια κι όσες ξέρουν να τα απολαμβάνουν.
Σιωπή… σίγησε το κινητό, ωραία, ξέμπλεξα με τη περίεργη.
Αμ δε καημένε κυρίαρχε, έτσι είναι αν έτσι νομίζεις… όταν το μουνί θέλει να σε βάλει σε μπελάδες… μάντεψε… θα σε βάλει!!!
Πρωί πρωί βρήκα μήνυμα στο κινητό μου: το θέλω!
Το θελε το μαστίγωμα το πουτανάκι μόνο που δε θα ταν τόσο εύκολο.
Αυτή όμως δεν το ήξερε ακόμη.
Θα το μάθαινε, με το δύσκολο τρόπο.
(συνεχίζεται...)

 

Δε θα της το έκανα τόσο εύκολο.

Την άφησα να περιμένει, καμία απάντηση στο μήνυμά της.
Δεν άντεξε πολύ, δεν είχε πάει ούτε 10 η ώρα όταν ήρθε και νέο μήνυμα.
Θέλω να το δοκιμάσω, σε παρακαλώ.
Τι θέλεις να δοκιμάσεις καριόλα; της απάντησα.
Το μαστίγωμα, απάντησε.

Το χεις ξανακάνει;
Όχι, ποτέ, αλλά το θέλω.
Σιγά μην ήθελε μαστίγωμα, δεν είχε ιδέα τι σημαίνει μαστίγωμα.
Να υποταχθεί ήθελε, να παραδώσει τη κυριαρχία της, τον εαυτό της ολόκληρο.
Δεν είσαι έτοιμη για κάτι τέτοιο, της απάντησα.
Ακαριαία με πήρε τηλέφωνο, με σιγανή φωνή, να πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε θυμό και λυγμούς, μου ζήταγε και τα ρέστα.
Γιατί της το κάνω αυτό, γιατί την ξεφτιλίζω έτσι, γιατί την κάνω να παρακαλεί και διάφορα παρόμοια.

Ακόμη δε σ έχω ξεφτιλίσει καριόλα, της απάντησα, αλλά να σαι σίγουρη πως θα το κάνω.
Δεν είμαι καριόλα, μου πέταξε θυμωμένη, ούτε όλα αυτά που μου λες.
Τότε τι θέλεις κι επιμένεις;
Σιωπή.
Άκου λοιπόν ψώλα, που δεν είσαι καριόλα, αν θες αυτό το μονοπάτι, είσαι ότι σου πω πως είσαι και θα γίνεις αυτό που εγώ θα θελήσω. Κι αν σε λέω καριόλα τότε είσαι καριόλα, αν σε θέλω πουτάνα τότε είσαι πουτάνα. Κατανοητό;
Σιωπή, ξανά.
Πριν προλάβω να συνεχίσω μου το κλεισε.
Δεν είχε περάσει ούτε μία ώρα κι ήρθε νέο μήνυμα, συγγνώμη είχα δουλειά.
Καμία δουλειά δεν είχε, έβραζε απ το θυμό της και μου το έκλεισε και τώρα της πέρασε κι επανήλθε.
Αποφάσισα να μην ακολουθήσω το ρυθμό της αλλά την πετάξω στα βαθιά.
Τι φοράς; τη ρώτησα.
Χαχαχα, απάντησε, παιδάκια είμαστε;
Φαντάζομαι κάποιο αυστηρό ντύσιμο σα το χθεσινό να μη καταλάβουν εκεί μέσα τι ψώλα σκλάβα είσαι, της απάντησα.
Κάτι πληκτρολογούσε, αλλά την πρόλαβα, σκασμός μαλακισμένη, δε θα ξαναγράψεις τίποτε μέχρι να σου πω.
Σταμάτησε να πληκτρολογεί, η σιωπή της, η κομμένη ανάσα της, ήταν σα να διαβάζονταν απ την οθόνη του κινητού.
Η ώρα είχε πάει 12 με τις μαλακιούλες της κι εγώ είχα και δουλειές να κάνω αντί να παίζω μαζί της.
Τσακίσου και βγάλε μια φωτογραφία το εσώρουχό σου, αν φοράς παντελόνι κατέβασέ το, αν φοράς φουστάνι σήκωσέ το. Θέλω να φαίνεται κι αυτό.
Κάτι πληκτρολογούσε, σκασμός ψώλα, δε σου είπα να γράψεις.
Περιμένω τη φωτογραφία.
Δε πέρασαν ούτε δύο λεπτά και ήρθε η φωτογραφία που ζήτησα.
Μισοκατεβασμένο παντελόνι και λευκό βαμβακερό εσώρουχο με λεπτή διακριτική δαντέλα.
Τσακίσου στο μπάνιο ή κλείδωσε τη πόρτα του γραφείου, ότι σε βολεύει για να μην εκτεθείς, βγάλε το κιλοτάκι σου, βάλτο δίπλα στο πληκτρολόγιο και μέχρι να σχολάσεις θα μείνει εκεί. Μόνο τότε θα το βάλεις στη τσάντα σου και θα φύγεις.
Επίσης, μέχρι να σχολάσεις, το mail μου το έχετε, θα καθίσεις και θα γράψεις τι θέλεις από εμένα, τι ζητάς, τι θέλεις να γίνεις, με το κιλοτάκι σου μπροστά σου να το βλέπεις.
Αποκλείεται, απάντησε, είσαι τρελός.
Δεν έδωσα σημασία.
Αν μέχρι να σχολάσεις δεν έχω λάβει το mail σου και φωτογραφίες με το κιλοτάκι σου στο πληκτρολόγιο μη μ ενοχλήσεις ξανά. Ποτέ!
Σε παρακαλώ, όχι αυτό.
Περιμένω καριόλα κι η ώρα περνάει.
Αν μπει κανείς στο γραφείο μου; Δε γίνονται αυτά…
Το γραφείο σου έχει και συρτάρια, αν μπει κανείς μάζεψέ το, και το ξανά βγάζεις αφού φύγει.
Όλα αυτά όμως είναι υπεκφυγές, θες να το ζήσεις; προχώρα, δε θέλεις; σεβαστό, αλλά μη μ ενοχλήσεις ξανά.
Μα το εσώρουχό μου τι το θέλεις;
Τελευταία φορά που σου απαντώ καριόλα και βάλτο καλά στο μυαλό σου, δε με ενδιαφέρει το βρακί σου, ούτε καν το μουνί σου με ενδιαφέρει, το μυαλό σου θέλω μαλακισμένη, το μυαλό σου, όλα τα υπόλοιπα μόνη σου θα τα προσφέρεις.
Έκλεισα το κινητό και βγήκα για δουλειές και καφέ.
(συνεχίζεται...)

 

Το απόγευμα γυρίζοντας στο σπίτι άνοιξα το κινητό κι άρχισε να δέχεται βροχή μηνύματα.
Τα περισσότερα από εκείνη.
Τα πιο πολλά, φωτογραφίες, το κιλοτάκι της πάνω στο πληκτρολόγιο, κάτω, δίπλα, στην οθόνη, σε κάθε σημείο του γραφείου, απλωμένο, διπλωμένο, μαζεμένο κουβάρι.
Σε κάποιες φαινόταν η ώρα στον υπολογιστή της, σε κάποιες άλλες στο ρολόι του χεριού της.
Το τσουλάκι από εκεί που δεν ήθελε, κάθε μισή ώρα, κάποιες ακόμη πιο σύντομα, έβγαζε νέα φωτογραφία και την έστελνε.
Ικανοποιημένος από την εξέλιξή της, άνοιξα τον υπολογιστή να απολαύσω το mail της.
Αυτή που δεν ήθελε… δυο σελίδες κείμενο είχε γράψει, σκέψου και να θελε…

Διάβαζα, αλλού πάνω στις λέξεις κι αλλού κάτω από αυτές.
Αυτά που δεν έλεγε ήταν πιο πολλά, λογικό, δε τα γνώριζε ούτε η ίδια ακόμη.
Όλο το κείμενο απέπνεε την ανάγκη της να παραδοθεί, να ανήκει σε κάποιον κι ας μην ήξερε να το διατυπώσει, κι ας το φοβόταν, το διάβαζες κάτω από κάθε της πρόταση.
Θα το ανακάλυπτε σύντομα.
Οι διεισδύσεις, οι τιμωρίες και τα μαστιγώματα, ανήκουν στην ιστορία και λίγο ενδιαφέρουν.
Έμαθε (  ίσως, ίσως πάλι, με το τρόπο της, με οδήγησε να της επιβάλω τη λεκτική και τη σωματική ταπείνωση, τα παιχνίδια του μυαλού, την προσμονή του σώματος.
Αυτό που όσο καιρό έμεινε μαζί μου δε συνήθισε ποτέ ήταν οι σιωπηλές τιμωρίες.
Ίσως γιατί αυτές είναι και οι πιο οδυνηρές.

Τέλος

 

Το παρόν ίσως αποτελεί την βδσμ διασκευή του παρακάτω άσματος και βιντεοκλίπ

 

χαχχαχαχαχχαχα
καταπληκτικο!
να σαι καλα her-ald
της το στειλα χαραματα
ευχαριστω πολυ!!!!