Η πρώτη απόπειρα

Μετά από λαϊκή απαίτηση (ή μάλλον κυριαρχική απαίτηση) εκθέτω τα ‘σώψυχά μου ενώπιόν σας.


Πάμε πολλά χρόνια πίσω, εις την Γ’ του λυκείου. Ο Αύγουστος τείνει στο τέλος του και τα σχολεία απειλούν να ανοίξουν τις πόρτες τους για να καταπιούν τους μαθητάς.


Καλεσμένος εγώ στο σπίτι του φίλου και συμμαθητή Β, ο οποίος εκείνη τη μέρα «γενεθλίαζε». Μικρό το παρεάκι: εγώ, αυτός, η κοπέλα του, ο κοινός μας φίλος Κ και… η «Χ», παιδική φίλη του εορτάζοντος. Με το που την είδα, με κατέκλυσε ένα συναίσθημα που προσομοίαζε αυτό του κεραυνοβόλου έρωτος. Ψηλή, αρχοντικής όψεως κοπέλα, σοβαρή. Αυτό ήταν. Δεν ήθελα τίποτα άλλο…


Λίγο το καλό παρεάκι, λίγο η καλοκαιρινή διάθεση, λίγο το αλκοόλ και πολύ η παρουσία της «Χ», είχα πλημμυρίσει από μια διάθεση ευφορίας. Δυστυχώς, η διάθεση αυτή με παρέσυρε όσον αφορά την αλκοολοποσία…και ήμουνα και άμαθος στο αλκοόλ! Άντε μία μπύρα, άντε κι άλλη μπύρα... ε, και κάνα ουισκάκι καλό είναι. Η καλή διάθεση με έκανε να τα κατεβάζω «νεράκι».


Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε κάπου έξω. Εγώ, στα ουράνια. Και κυριολεκτικά, καθώς το οπτικό μου πεδίο έκανε σβούρες μπροστά μου από το αλκοόλ. Αράξαμε σε συνοικιακή καφετέρια. Παρήγγειλα ένα space που το κατέβασα μονοκοπανιά…και βρέθηκα εγώ στο space!


Από κει και ύστερα: κενό μνήμης! Σαν σε όνειρο θυμάμαι να μπουρδολογώ ξεστομίζοντας ανοησίες προς την «Χ», του τύπου «αν καπνίζεις θα κάνεις ρυτίδες γρήγορα», να της παίρνω άγαρμπα το τσιγάρο από το χέρι για να τραβήξω τζούρες και άλλα τέτοια καφριλίκια.


Το πιόμα δεν άργησε να με χτυπήσει και στο στομάχι. Εμετά στην καφετέρια και λοιπές ομορφιές και άρον-άρον οι φίλοι με έσυραν (κυριολεκτικά) στο σπίτι του Β, όπου τέζαρα σε ένα καναπέ, ενώ η μάνα του Β, αλλά και τη μάνα της «Χ» που βρισκόταν και εκείνη στο σπίτι (για κακή μου τύχη) να έχουν ανησυχήσει.


Εν τέλει ήρθε ο πατέρας μου και με περιμάζεψε. Στη διαδρομή του γυρισμού, μέσα στη ζαβλακωμάρα μου, να μουρμουρίζω ακατάπαυστα ``που είναι η «Χ», θέλω την «Χ», «Χ» η απόλυτη θεά`` και άλλα τέτοια…


Την άλλη μέρα ξύπνησα μουδιασμένος, σωματικά και ψυχολογικά. Κύριο μέλημά μου, να ζητήσω συγγνώμη από την «Χ» για την όποια άγαρμπη συμπεριφορά μου που ενδεχομένως την έφερε σε δύσκολη θέση και να της προτείνω να βγούμε στο κοντινό μέλλον. Ζήτησα το τηλέφωνό της από τον Β και κάλεσα. Ακουγόταν θετική! Δέχτηκε τη συγγνώμη μου και κυρίως συμφώνησε να βγαίναμε οι δυο μας το επόμενο διάστημα!


Έπλεα σε πελάγη ευτυχίας. Εγώ και η «Χ»! Τέλεια, ΤΕΛΕΙΑ, Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Α! Το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς, ώστε να καταστρώσω το σχέδιο κατάκτησής της! Θα συναντιόμασταν εκεί, θα πηγαίναμε εδώ και εδώ, θα περπατούσαμε παραλία, θα περνούσαμε από εκείνο το πάρκο, θα της έκανα έκπληξη με λουλούδι και… σαν ένδειξη ενδιαφέροντος θα της έπαιρνα και ένα δώρο!


Μία από τις επόμενες ημέρες, μεσημέρι μετά το φροντιστήριο, πετάχτηκα σε ένα κοσμηματοπωλείο της γειτονιάς αγοράζοντας έναντι 12.500 δραχμών (δεν είχαμε ευρώ ακόμα) ένα ασημένιο κρεμαστό για το λαιμό, σε σχήμα καρδούλας με μια πέτρα στο κέντρο. Περιχαρής, επέστρεψα στο σπίτι για τη μεγάλη στιγμή! Να της προτείνω να βγούμε (δεν θυμάμαι αν σκόπευα να της πω για το απόγευμα ή για την επόμενη).


Με τρελό καρδιοχτύπι και σχεδόν τρεμάμενα από την αγωνία χέρια, πήρα το σταθερό τηλέφωνο (δεν είχαμε κινητά ακόμα) και σχημάτισα τον αριθμό της στο καντράν. «Γεια σου «Χ», ο «Δ» είμαι, πήρα για να σου προτείνω να βρεθούμε όπως είχαμε πει τις προάλλες». Η απάντηση ήρθε αρνητική κατακεραυνώνοντάς με, συμπληρώνοντας αυτολεξεί (ακόμα το θυμάμαι!) «και σε παρακαλώ να μη με ξαναπάρεις τηλέφωνο»! ΣΟΚ! Μαχαιριά στην καρδιά! (Αργότερα έμαθα από τον Β πως οι γονείς της την μάλωσαν που την παίρνουν τηλέφωνο αγόρια στο σπίτι!).


Με τσακισμένη διάθεση, βγήκα στο μπαλκόνι συγκρατώντας τον εαυτό μου να μη βάλει τα κλάματα. «Στεναχωρήθηκες;», άκουσα τη φωνή του πατέρα μου από πίσω μου με μια χροιά πατρικής στοργικότητας. «Παράτα με, μπες μέσα», απάντησα κοφτά.


Την ξαναείδα πολλά χρόνια αργότερα, περίπου 10 χρόνια πριν, στον γάμο του φίλου μας του Β. Αν δε μου έλεγαν πως ήταν αυτή, δε θα τη γνώριζα. Ψηλή, μελαχροινή, απόλυτα επιβλητική και με αυστηρό βλέμμα, το παρουσιαστικό της θα ταίριαζε τέλεια σε Domme. Είχε πλέον παντρευτεί και βρισκόταν εκεί με τον άντρα της, έναν αντιπαθέστατο τύπο με αυθάδικο βλέμμα. Προφανώς, δεν είχε κανένα νόημα να της μιλήσω…


Το κόσμημα αυτό το έχω κρατήσει. Θα ήταν, άλλωστε, κολοσσιαία μικροψυχία να το δώσω αργότερα σε άλλη ενώ προοριζόταν για την «Χ». Βρίσκεται στο κουτάκι του, καταχωνιασμένο σε μια ντουλάπα. Το έχω κρατήσει για να μου θυμίζει αυτήν την πρώτη μου, πολύ γλυκιά ήττα…

 

Κι έτσι έμεινες με το... κουτί στο χέρι...
Ελπίζω οι επόμενοι έρωτες σου να μην είχαν την ίδια κατάληξη

 

Έκανα και άλλη απόπειρα την επόμενη κιόλας μέρα. Θα το γράψω όμως άλλη φορά...

 

Οκ ας ριξουμε λιγο πιπερακι.

- Το ιδιαιτερο που ειχε ειναι οτι το επαιζε εναλλακτικη. Οτι ηταν το κατι αλλο. Κοντα στο μαθητη, δεν κρατουσε τον τυπο.

- Ηταν παντοτε ντυμενη νεανικα και στην τριχα ασυμβατα με τις υπολοιπες δασκαλες.

- Ειχε ενα πολυ ωραιο απαλο αρωμα που μπορουσες να το μυρισεις οταν εβγαινε στο διαλλειμα απο το εδρανο.

- Ερχοταν ανοικτα σε συγκρουση με τους υπολοιπους καθηγητες παιρνοντας σχεδον παντα το μερος των μαθητων ειδικα σε καταληψεις.

- Φορουσε τα μεγαλα σκουλαρικια κρικους που συχνα τα επαιζε στο αυτι.

- Πολυ καλη στο να επιχειρηματολογει για τα πιστευω της πχ για θεματα διατροφης, τροπο σκεψης, θρησκεια και αλλα.

Το λαθος που εκανα εγω ειναι οτι ερμηνευσα το ενδιαφερον της να με ακουσει η να μου μιλησει στο διαλλειμα ως ερωτικο καλεσμα. Και οταν χαθηκε αυτη η επικοινωνια οταν εκδηλωθηκα φταιγαν ολοι εκτος απο μενα.. Η κατασταση δεν εξελιχθηκε καλα , εχασα παντελως τον ελεγχο και αυτο ειχε σοβαρες συνεπειες, γιατι ηταν παντρεμενη. Ζησαμε ολοι κωμικες καταστασεις.

.....


Ηθικο διδαγμα: Γνωριζω οτι στο φορουμ εχουμε εκπαιδευτικο προσωπικο. Προσεξτε καλα την σχεση σας με τους μαθητες και ποσο ενδιαφερον δειχνετε σε αυτους. Στις ηλικιες αυτες η παρερμηνεια ειναι ευκολη και η παρεξηγηση δεν θα λυθει με ορους λογικης η ξεκαθαρισματος της θεσης σας, οπως στους περισσοτερους ενηλικους.

Σουρλουλουδες 

 

Φίλε έτσι είναι αν σκέφτεσαι παραλίες, πάρκα και λουλούδια. Ενώ αν είχες στο μυαλό σου να πάτε για... μπίρες (συμβολικό), θα άλλαζε όλος ο ρους.  

 

ΤΕΛΕΙΟ ! Πολυ σε παω !!!!  

 

Εγώ αντιθέτως από τη βανιλοζωή μου δεν νοσταλγώ απολύτως καμία στιγμή.

Η πρώτη μου αξιοσημείωτη σχέση ήταν (μετά από ένα τρίμηνο χυλόπιτας) με Ντόμα στα 24 μου, πολύ μεγαλύτερη αυτή. Με δυο λέξεις η όλη σχεση ήταν "βιασμός ανελέητος". Κρίμα που δεν ξεστραβώθηκα νωρίτερα. Αυτά.

 

Ο κύριος Δημήτρης(αααχ!) ήταν ο πρώτος μεγάλος μου έρωτας.
Στα 30 κατι, ωραίος για καθηγητής, με καστανα μάτια και έντονους μαύρους κύκλους (κάτι που μ'αρεσε παρά πολύ για κάποιο λόγο).
Μας έκανε ιστορία και αρχαία στο φροντιστήριο και ήταν και η πρώτη του χρονιά ενώ εγώ θα έδινα πανελλήνιες.
Μόλις τον είδα έπαθα ένα πατατρακ κι ένιωσα αμέσως την ανάγκη να γίνω η καλύτερη στα μαθήματα του.
Γενικά δεν μ'αρεσε πότε το διάβασμα, βαριομουν εξαιρετικά στο σχολείο αλλά πάντα τα κατάφερνα κάπως κι ήμουν σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο βαθμών.
Η φίλη μου αμέσως έμαθε το ενδιαφέρον μου αλλά λίγο πολύ η τάξη με είχε καταλάβει.. Μιλούσε κι εσταζα, είχα γίνει πολύ καλή στα μαθήματα του κι είχα κι όρεξη για συμμετοχή! Αυτός εκτός απτά μαθήματα μας έλεγε και αλλά ενδιαφέροντα γύρω από αυτά και για την ζωή του, τα ακούσματα του κλπ. Γενικά ήταν πολύ κοντά στους μαθητές.
Μετα από καιρό άρχιζε να με φωνάζει "τσακάλι" και άλλα τέτοια κοσμητικά κάθε φορά που ύψωνα χέρι κι έβρισκα κάτι (μιλάμε είχα γίνει όντως πολύ καλή). Τον θαύμαζα παρά πολύ, σαν Θεό τον είχα.
Κι αυτος μου είχε αδυναμία κι όλοι οι μαθητές μου έλεγαν εμένα όταν ηταν να του πω κάτι (ήταν και λίγο νευρικός κι αυστηρός επίσης ένα μπόνους!!) εκ μέρους της τάξης γιατί ήξεραν την αδυναμία.
Είχα αρχίσει στο μυαλό μου εκτός των άλλων και τις φαντασιώσεις τύπου να με στριμώχνει σε κάποια τάξη και να με πηδάει.(δεν είχα κάνει ακόμη σεξ αλλά με αυτόν μου έβγαινε πολύ έντονα)
Ο ίδιος τυπικός αλλά πολύ φιλικός γενικά δεν ειχε δείξει τίποτε άλλο εκτός συμπάθεια και καμάρι επειδή ήμουν η καλύτερη πλέον.
Είχαμε κι απουσιολογιο τάξης και το είχα πάρει εγώ το οποίο ήταν ευκαιρία να τον βρίσκω το γραφείο πιο συχνά όταν πήγαινα να το αφήνω...
Μια μέρα λοιπόν που πήγα κάτι λέγαμε και μου άγγιξε απαλά το χέρι.Ενταξει πρέπει να ήταν η καλύτερη μέρα της ζωής μου ως τότε ήθελα να τσιριξω από μέσα μου αλλά μετά μπήκε μια κυρία μέσα και το απομάκρυνε (βρισιές καντήλια κατάρες από μέσα μου!)
Οι φαντασιώσεις μου έγιναν πιο έντονες αλλά είχε και σχέση ο κύριος και αρχίσαμε να την βλέπουμε που κι πού όταν τελείωνε αργά και τον περίμενε κάτω...
Όλα κυλούσαν έτσι έως τις πανελλήνιες όπου πολύ καλα τα πήγα χάρη στον κύριο Δημήτρη και περήφανο τον έκανα, αλλά θα τελείωναν και τα μαθήματα....
Σκεφτόμουν πριν φύγω να του αφήσω ένα γράμμα με ερωτική εξομολόγηση αλλά δεν το έκανα ποτέ γιατί ήξερα ότι είχε σχέση και δεν ήθελα να δημιουργήσω πρόβλημα κι έμεινε απλά σαν γλυκιά ανάμνηση.
Μετά από χρόνια που τον είδα απόρησα τι μου άρεσε τελοσπάντων πάνω του... χάλια κι ακόμη με την κοπέλα του. 

 

Τρυφερή ηλικία των 24, πρώτη σχέση, πολύ μεγαλύτερη Ντόμα ΚΑΙ βιασμός ανελέητος;;;; Μ' αρέσει....

 

Ωραίος! Πλούσια η περιγραφή. Τόσο πλούσια που χωρίς να την ξέρω μου φαίνεται και εμένα ερωτεύσιμη. Απαλό άρωμα, μεγάλοι κρίκοι στα αυτιά και μαχητική υπέρ των μαθητών; Κοντεύω να την ερωτευτώ κι εγώ! Ήταν νέα ή απλώς νεανική; Τι ηλικίας;

Όσο για το άλλο, αυτή η παρερμηνεία της φιλικότητας μιας γυναίκας απέναντί μας, μας έχει φάει... Πόσες φορές δεν έχουμε πει "αυτή μάλλον με γουστάρει, όλο έρχεται και μου μιλάει, μου χαμογελάει" και στο τέλος φάγαμε τα μούτρα μας...

 

Εκείνο τον Xειμώνα, φορούσε πάντα μαύρα. Παντελόνι, πουκάμισο, μποτάκια και παλτό. Κάθε που με πλησίαζε, κοιτούσα μόνο μποτάκια.
Μαύρα κοντά μαλλιά, πράσινα μάτια κι ένα δέρμα λευκό που έφεγγε στο μαύρο. Όμορφη σαν κρύσταλλο. Διάφανη σαν πάγος. Στεκόμουν για μια υπογραφή στο απουσιολόγιο, κοκκίνιζα σαν γκρούπι : P
Πρώτη Λυκείου, πρώτη φορά κρυφά, μην το μαντέψει. Πάθος που έκανε την εκτροπή στα Αρχαία.
Θυμάμαι μια μέρα που ήμουν επιμελήτρια μαζί με την διπλανή μου. Καθόμουν πάνω σ ενα θρανίο, όταν ένιωσα ξαφνικά ένα χέρι να μου χαιδεύει τα μαλλιά, πιασμένα σε πλεξούδα. Ξαφνιάστηκα, γύρισα και μου χαμογελούσε. Εκείνη τη στιγμή που αποστρυφνοποιήθηκε, κι έπαψε να είναι "η Στρίτζω", πήρα κι εγώ το θάρρος να την ρωτήσω "Τι άρωμα φοράτε;"
Και κάθε φορά που διάβαζα Αρχαία εκείνο τον Χειμώνα, μύριζε Fahrenheit..

 

Στο δημοτικό μου άρεσαν δύο αγοράκια και είχα φιλική σχέση και με τα δύο, μέχρι που κάποια στιγμή το ένα με κάρφωσε για κάτι στη δασκάλα και πέθανε για μένα. Από κει και πέρα έμεινα στον ένα. Κάποια μέρα μας πήγαν σινεμά και δε με άφησαν να κάτσω με την κολλητή μου, με έβαλαν όμως δίπλα σε εκείνον. Εμφανώς ξενερωμενη, στηριζα το κεφάλι στο χέρι μου και ξαφνικά νιώθω να μου χαϊδεύουν τα μαλλιά, κάποια στιγμή σήκωσα το κεφάλι να καταλάβω τι γίνεται και τον βλέπω να πάει να με φιλήσει. Πετάγομαι προς τα πίσω και κάνω και ένα αα ή κάτι τέτοιο. Πίσω καθόταν ο αδερφός μου με μια φίλη του και γελούσαν. Μετά από αυτό νομίζω μου πέρασε το ενδιαφέρον, δεν ήταν ευχάριστη εμπειρία.
Άλλος που μου άρεσε, ήταν ένα παιδί από το εξοχικό της κολλητής μου, κάτι της ξέφυγε και κάπως το έμαθε. Την επόμενη φορά που πήγα, όταν ήρθε να τη χαιρετήσει και έμαθε πως ήμουν και γω εκεί φρίκαρε λίγο, ήρθε εκείνη και μου το είπε και την έστειλα να του πει πως μου έχει περάσει εδώ και καιρό. Από κει και πέρα περάσαμε όλοι πολύ καλά, εκείνος όμως προσπαθούσε να είναι κοντά μου, κάτι που το παρατήρησαν και τα κορίτσια. Δεν με χάλασε και ας ήταν από εγωισμό.

Καθηγητές. Από το λύκειο μου άρεσαν δύο, ένας μαθηματικός και ένας φυσικός. Και οι δύο ψηλοί, ογκώδεις, ασπρομαλληδες, χαριτωμένοι, επιβλητικοί και όταν χρειαζόταν αυστηροί. Περιττό να πω πως ήταν καταπληκτικοι στο μάθημα τους.
Στο φροντιστήριο ο φυσικός. Ξεκίνησε από αστείο πως είναι ο άντρας μου επειδή ήμουν η καλύτερη στη φυσική. Αρχικά με πείραζε γιατί δεν μου άρεσε εμφανισιακά, αλλά όσο περνούσε ο καιρός και τον έβλεπα πως κινείται ψήθηκα πάρα πολύ. Ήταν νέος, πάνω από 30 κάτω από 40, μαυρομαλλης, λεπτός αλλά όχι αδύνατος, με πολύ ωραία χέρια και φορούσε γυαλιά. Από χαρακτήρα το ίδιο με τους άλλους δύο. Τον είχα δύο χρόνια, πάντα χαιρόμουν που τον έβλεπα και ας μου έκανε φυσική.

Γυμνάσιο. Πρώτη σχέση, μια σειρά από λάθη το ένα μεγαλύτερο από το άλλο, πρώτος χωρισμός, λύκειο, πρώτος έρωτας. Ένα άτομο που συγκέντρωνε πάνω του ό,τι μου αρέσει, τόσο πολύ που ήμουν σαν ηλίθια δίπλα του. Με πιάνει που με πιάνει η ντροπή στις αρχές, με εκείνον δεν έφευγε ποτέ ενώ είχε προστεθεί και το δέος. Έτσι, ακόμα και μετά απο χρόνια, δεν τον ξέρω και δεν με ξέρει περισσότερο από την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε. Με εκείνον, ενώ ήμασταν "μαζί", ένιωθα την απόλυτη απόρριψη και αδιαφορία. Τις στιγμές που μου δόθηκε προσοχή δεν θα τις ξεχάσω ποτέ.