Η πτώση του Εγώ

Στην ψυχολογία το Εγώ θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικό γιατί το Εγώ ορίζει την ταυτότητα του ατόμου κάτι όμως ψευδές διότι τόσο η ψυχανάλυση όσο και η ψυχολογία δηλώνει ότι το κέντρο το οποίο ορίζει πραγματικά το άτομο δεν είναι το Εγώ αλλά το ασυνείδητο.

Στην μεταφυσική η πτώση του Εγώ είναι η πιο σημαντική πράξη, διότι το Εγώ είναι ο κακός εννοούμενος εγωισμός ο οποίος μας παρακινεί σε άσκοπες διαδικασίες.

Στον Βουδισμό η πτώση του Εγώ γίνεται με τον διαλογισμό και την φώτιση, στον Χριστιανισμό με την αποδοχή του "δούλος Κυρίου", στον Μουσουλμανισμό με την απόλυτη πίστη στο Θεό και την μην κρίση για τίποτε (ούτε για τους άπιστους), στο Ζεν με την φυσική ακολουθία των πραγμάτων "έφαγες το ρύζι σου, ε! τότε πλύνε το πιάτο σου", στον Νιτσεισμό με την υπέρβαση του Εγώ της κατώτερης φύσης "ω! κάρβουνο αδελφέ μου και εγώ κάρβουνο ήμουν και έγινα διαμάντι ενώ εσύ έμεινες κάρβουνο" και στον Όμηρο όλοι ήμαστε ο κανένας και το πραγματικό όνομα μας το παίρνουμε όταν πεθαίνουμε βάση της ζωής που έχουμε ζήσει.

Στο M/s και στην περίπτωση του πόλου slave, η πτώση του Εγώ έρχεται με την υλοποίηση του ρόλου, ο πόλος slave δεν έχει επιθυμίες, δεν έχει Εγώ αλλά είναι υποταγμένος στην θέληση του Κ ρόλου.
Το όνομα του αλλάζει και βαφτίζεται από τον Κ ρόλο και υποτάσσεται σε αυτόν.

Ο Κ μοιάζει να έχει Εγώ αλλά και εκείνος απολύει το Εγώ εξυπηρετώντας τον ρόλο, δεν είναι πλέον ο άνθρωπος που ήταν, γίνεται ο Κ πόλος του υ πόλου, φαινομενικά εξυπηρετεί τα γούστα του και τα θέλω του αλλά στην πράξη αυτό που εξυπηρετεί είναι το να κάνει τον υ πόλο πραγματικά υ και μέσα από αυτή την διαδικασία γίνεται και εκείνος Κ.

Όταν οι ρόλοι πάψουν να είναι χάρτινοι αλλά είναι πραγματικοί, η καθημερινή ζωή γίνεται ένα όνειρο και η μόνη πραγματικότητα είναι η M/s σχέση. Από κόβονται από την πεζή καθημερινότητα και μπαίνουν σε έναν κόσμο κρυφό και αποκομένο, ο οποίος έχει τους δικούς του κανόνες και τόσο ο υ πόλος όσο και ο Κ πόλος δεν είναι οι άνθρωποι που είναι στην καθημερινότητα.
Είναι κάτι πέρα από το Εγώ τους είναι οι ρόλοι τους και όχι το Εγώ τους.

 

Η ψυχολογία, όπως διαμορφώθηκε από τον Freud, τον Jung και άλλους ψυχολογικούς θεωρητικούς, τονίζει την αλληλεπίδραση μεταξύ συνειδητού και ασυνείδητου και όχι την απόλυτη κυριαρχία του τελευταίου. Το Εγώ, λοιπόν, παρόλο που μπορεί να θεωρείται μέρος της προσωπικότητας που προσπαθεί να εξισορροπήσει τις εξωτερικές επιρροές και τις εσωτερικές επιθυμίες, δεν είναι αμελητέο. Αντίθετα, αποτελεί τη δομή που επιτρέπει στον άνθρωπο να ζει αρμονικά σε έναν κοινωνικό κόσμο και να αναπτύσσει την ατομικότητά του.

Επιπλέον, η έννοια του Εγώ δεν είναι μόνο ψυχολογική, αλλά και κοινωνική. Το Εγώ είναι το εργαλείο με το οποίο το άτομο διαχειρίζεται τις κοινωνικές σχέσεις και τον εαυτό του μέσα σε κοινωνικά πλαίσια. Η κοινωνία απαιτεί από το άτομο να αναγνωρίζει και να διαχειρίζεται το Εγώ του για να ενσωματωθεί αποτελεσματικά στο σύνολο. Επομένως, η πλήρης «πτώση» του Εγώ, όπως αναφέρεται στο κείμενο, μπορεί να οδηγήσει σε ψυχολογική απορρύθμιση και απομόνωση από την κοινωνική πραγματικότητα.

Το κείμενο κάνει λόγο για την «πτώση του Εγώ» σε διάφορες θρησκείες και φιλοσοφίες, περιγράφοντας την ως μια πράξη που οδηγεί στην πνευματική και ηθική ανέλιξη. Εδώ, πρέπει να εξετάσουμε προσεκτικά την έννοια της υπέρβασης του Εγώ, ειδικά όταν αυτή αναφέρεται στις θρησκευτικές και φιλοσοφικές παραδόσεις.

Στον Βουδισμό, η υπέρβαση του Εγώ συνδέεται με τη διαδικασία της «φώτισης» και της συνειδητοποίησης της ματαιότητας του ατομισμού. Όμως, ενώ η φιλοσοφία αυτή τονίζει τη σημασία της εσωτερικής ειρήνης και της ελευθερίας από τις προσκολλήσεις, δεν αρνείται την ύπαρξη του Εγώ ως κάτι που πρέπει να υπερβούμε συνειδητά, αντί να το καταργήσουμε πλήρως. Η επιδίωξη στον Βουδισμό είναι να απελευθερωθούμε από τις επιθυμίες και τα πάθη που καθοδηγούν το Εγώ και όχι να καταργήσουμε το Εγώ με έναν απόλυτο τρόπο.

Η αναφορά στην έννοια του «δούλου Κυρίου» στον Χριστιανισμό μπορεί να προσφέρει μια διαστρεβλωμένη εικόνα του θρησκευτικού έργου. Στην πραγματικότητα, η χριστιανική έννοια της ταπεινότητας και της πίστης δεν σημαίνει την πλήρη αποδοχή μιας υποδουλωμένης κατάστασης, αλλά αντίθετα, αναφέρεται στην εθελοντική υπέρβαση του ατομισμού για την υπηρεσία του Θεού και των άλλων. Η ανθρώπινη αξία δεν αναιρείται, αλλά μετασχηματίζεται μέσα από την πίστη και την αγάπη. Επομένως, η αποδοχή του "δούλου Κυρίου" δεν υπονοεί την κατάργηση του Εγώ, αλλά την αναγνώριση μιας ανώτερης πνευματικής πραγματικότητας πέρα από το ατομικό «εγώ».

Η αποδοχή του Εγώ στον Χριστιανισμό και σε άλλες θρησκείες είναι επίσης σημαντική για την προσωπική ελευθερία. Η αναγνώριση της ατομικότητας και της ελευθερίας να επιλέγεις να ζεις σύμφωνα με ηθικές αρχές και αξίες δεν συνεπάγεται την κατάργηση της ταυτότητας του Εγώ, αλλά την ένωση της ατομικής ελευθερίας με την κοινωνική και πνευματική ευθύνη.

Η έννοια της M/s σχέσης που αναπτύσσεται στο κείμενο καταγράφει την πλήρη υποταγή του ενός ατόμου (του «slave») στον ρόλο του, με την απώλεια του προσωπικού Εγώ και την αποδοχή ενός εξωτερικού ρόλου που καθορίζεται από τον «Master». Αυτή η έννοια της υπέρβασης του Εγώ μέσω της υποταγής μπορεί να φανεί ιδιαίτερα προβληματική, κυρίως όταν την εξετάσουμε από ηθική και ψυχολογική σκοπιά.

Αν και ορισμένα άτομα μπορούν να βρουν προσωπική πληρότητα και νόημα σε τέτοιες σχέσεις, η πλήρης κατάργηση του Εγώ μέσω της υποταγής μπορεί να οδηγήσει σε αποδόμηση της προσωπικότητας και σε σοβαρές ψυχολογικές συνέπειες, όπως η αποξένωση από τον ίδιο τον εαυτό και η απώλεια ατομικής αξίας.

Η ιδέα ότι οι ρόλοι αυτοί μπορούν να δημιουργήσουν «μία πραγματικότητα πέρα από το Εγώ» και ότι η καθημερινή ζωή μετατρέπεται σε «όνειρο» μπορεί να φανεί ρομαντική, αλλά αγνοεί τις επικίνδυνες ψυχολογικές και κοινωνικές συνέπειες μιας τέτοιας απομόνωσης από τον πραγματικό κόσμο. Το να απορρίπτεις το Εγώ και να αποδέχεσαι μια πλήρη υποταγή σε έναν ρόλο μπορεί να οδηγήσει στην αδυναμία να αναγνωρίσεις και να χειριστείς τα συναισθηματικά και ψυχικά προβλήματα που μπορεί να προκύψουν στην καθημερινή ζωή.

Τέλος, η ιδέα ότι η καθημερινή ζωή είναι «ένα όνειρο» και ότι η μόνη πραγματικότητα είναι η M/s σχέση αγνοεί την αξία των καθημερινών αλληλεπιδράσεων και της προσωπικής ατομικότητας. Οι καθημερινές μας σχέσεις, τα επαγγελματικά μας καθήκοντα, και οι προσωπικές μας προτεραιότητες έχουν βαθιά αξία, ακόμα και αν αυτές ενδέχεται να φαίνονται καθημερινές ή "πεζές". Η αξία του Εγώ στην καθημερινότητα έγκειται στη δυνατότητα του ατόμου να είναι πλήρως παρόν και ενεργό στη ζωή του, να αναγνωρίζει την ατομικότητά του και να την εξελίσσει, αντί να αποφεύγει τη συμμετοχή στον κόσμο.

Συνοψίζοντας, διαφωνώ με την υπερβολική απόρριψη του Εγώ ως ψευδούς και την πλήρη αποδοχή της υποταγής σε ρόλους ως δρόμο για την πνευματική ή ψυχολογική πληρότητα. Αν και η υπέρβαση του Εγώ μπορεί να έχει θετικά αποτελέσματα σε κάποιες περιπτώσεις, η πλήρης κατάργησή του μπορεί να είναι επικίνδυνη και ανατρεπτική για την προσωπικότητα και την ψυχική υγεία του ατόμου. Αντί να καταργούμε το Εγώ, θα πρέπει να επικεντρωθούμε στην καλλιέργεια της συνειδητότητας και της ισορροπίας ανάμεσα στο ατομικό και το κοινωνικό, στο Εγώ και το «άλλο».

 

Διαφωνώ σε αρκετά, αλλά εκτιμώ την τεκμηριωμένη αναλυτική απάντηση, παρόλο που διαφωνώ με κάποια από τα τεκμήρια.
(εννοούμε το Εγώ με διαφορετικό τρόπο) και από την άλλη είναι απλά ένα ποστ που απλά το ανέβασα χωρίς να θέλω να περάσω
ευρύτερα μία "θεωρία" για αυτό και δεν θα αντιπαραθέσω επιχειρήματα, η ανάγνωση και των δύο, του δικού μου και του δικού σου
δίνουν δύο οπτικές, επομένως ο καθένας έχει υλικό να στοχαστεί και να καταλήξει στα δικά του συμπεράσματα.

 

Ίσως θα ήταν λυσιτελές, προς αποφυγή ασκόπων flames και επαναλήψεων, να δημιουργηθούν, εάν είναι τεχνικά εφικτό, δύο υποομάδες εντός του φόρουμ.
Μία με Τ/τους συμμετέχοντες Ο/οι οποίοι αναγνωρίζουν ότι οι θέσεις Κ/υ δεν είναι ρόλοι και ότι η εξάρτηση δεν είναι αμφίδρομη μεταξύ Τ/τους και μία δεύτερη με εκείνους που υποστηρίζουν ότι ένας ρόλος μπορεί να πάψει να είναι χάρτινος, αλλά να γίνει πραγματικότητα δύο ανθρώπων, η οποία δεν θα ειναι πέρα από το Εγώ τους ειναι οι ρόλοι τους και όχι το Εγώ τους , γιατι εμείς θέλαμε και αυτοί δεν ηθελαν να ακουσουν, αλλά μόλις εμείς δεν θέλαμε, αυτοί ήθελαν και είπαν να γίνει και τότε εμείς δεν θελαμε να θέλουμε κ.ο.κ.

 

Χωρίς καμία πρόθεση να γίνω εριστικός, θα διαφωνήσω με την ιδέα.
Ο λόγος είναι πως ένα forum παρ' όλο που έχει καταγεγραμμένες και αποθηκευμένες τις απόψεις πολλών στις παρελθούσες συζητήσεις, παραμένει ένας χώρος συζητήσεων. Οι νέοι που δεν έχουν συζητήσει όλα αυτά τα πράγματα επί μακρόν όπως έχουμε κάνει εμείς οι "δεινόσαυροι" στο παρελθόν, θέλουν να τα συζητήσουν. Ενδεχομένως θέλουν και οι παλιοί να τα ξανασυζητήσουν γιατί το έχουν ξανασκευτεί.
Το να χωριζόταν λοιπόν το forum σε "μεν και δε" θα απέκοπτε τους χρήστες του απο την δυνατότητα αναταλλαγής απόψεων.
Οποιος δεν θελει να παρακολουθεί κάτι δεν το παρακολουθεί. Δεν πετάει εκτός συζήτησης τους "αντιφρονούντες" ή όσους έχουν άλλη άποψη για κάτι.
Ασ μη ξεχνάμε πως συζήτηση χωρίς αντίθετη άποψη σταματάει γρήγορα. Η αλλιώς όταν συμφωνούμε σε κάτι παύει η συζήτηση.

 

Δηλαδή τώρα όλοι εσείς που απαντήσατε καταλάβατε τι λέει το νήμα;    

 

Σωστη !!

 

Τι λέει το εναρκτήριο ποστ του νήματος καταλαβαίνω. Τι θέλει να πει και να θέσει προς συζήτηση δεν καταλαβαίνω.

Καλημέρα  

 

Νομίζω πως με τον τρόπο που είναι δοσμένο χωρίς να λέω αν είναι καλός ή όχι μόνο να υποθέσει διάφορα μπορεί κανείς και φυσικά να τοποθετηθεί περί ανέμων και υδάτων.

Το παραπάνω quote μας λέει πως η ψυχολογία θεωρεί το Εγώ ιδιαίτερα σημαντικό επειδή ορίζει την ταυτότητα του ατόμου αλλά αυτό είναι ψευδές επειδή η ίδια ψυχολογία δηλώνει ότι το κέντρο που ορίζει πραγματικά το άτομο είναι το ασυνείδητο και όχι το Εγώ. Τι μας λέει τελικά η ψυχολογία; Την αντίφαση δεν την βλέπει κανείς;
Περί ρόλων δε και ενότητα M/s ταυτόχρονα δευτερη αντίφαση συν ότι τι; Φοράμε τον ρόλο αλλά τον ξε - φοράμε και γινόμαστε ο ρόλος τελικά αλλά δεν γινόμαστε γιατί είμαστε ο ρόλος μας σε έναν κόσμο που ζει με το Εγω του και δεν πρέπει να είμαστε συνέχεια ο ρόλος μας γιατί αυτό θα έχει bad consequences στην ζωή και την ψυχολογία μας.
Εντάξει ναι μπορώ να υποψιαστώ τι προσπαθεί να πει αλλά μέχρι εκεί. Όπως είπες και εσύ, κυρίως αυτό :