Η σημασία της τελετουργίας.

Με γεια του και χαρά του μεν, ωστόσο αν αυτό περιλαμβάνει τα πάντα - το κάθε τι - ακατάπαυστα κι επί μονίμου βάσεως, πέραν του σταδίου εκπαίδευσης για τους τυπολάτρες, τότε πρακτικά υπάρχει - ζει και αναπνέει για την υ. Οπως πολύ σωστά αναφέρθηκε, είναι αδιανόητο (και αδύνατον) να εφαρμοστεί για τα πάντα! Η με θρησκευτική ευλάβεια προσκόλληση στους τύπους, πολλώ δε μάλλον αενάως, δεν είναι θέσφατο στην Κ/υ.

 

Ως βλέπεις φίλτατε, η πρώτη εκδοχή μου είναι το βίτσιο, τουτέστιν η καύλα αυτού που το εφαρμόζει. Ουδέποτε αντιτάχθηκα σε αυτό το ιερό κίνητρο. Ούτε και το σπάσιμο της ανίας με χαλάει αν αυτό αποδίδει. Η τρίτη εκδοχή είναι κάπως προβληματική, αλλά αυτό δεν μπορεί να το γνωρίζει παρά μόνο όποιος έχει αυτό το ελατήριο. Εγώ απλά ανέφερα ότι μπορεί να υποκρύπτεται αυτή η εκδοχή πίσω από το micromanagement.

Σχετικά με το αν το micromanagement δημιουργεί λανθάνουσα μορφή δουλείας για τον Κ, αυτό δεν το έθεσα ως γενική παραδοχή αλλά ως προσωπική μου οπτική.
Αν ο στόχος είναι να ντύσουμε κάποια που είναι γυμνή, τότε αυτό μπορεί εγώ να το κάνω με ένα παντελόνι και μια μπλούζα ενώ εσύ να φτιάξεις ένα δαντελένιο φόρεμα στο χέρι. Σε κάθε περίπτωση έχουμε ντύσει τη γυμνή. Το αν εγώ θεωρώ δουλεία να κάτσω να πλέξω φόρεμα με το βελονάκι ενώ εσύ όχι, γιατί το γουστάρεις δεν είναι το πραγματικό θέμα μας. Το πρόβλημα ξεκινά όταν εσύ προτάσεις πως μόνο με το δαντελένιο φόρεμα μπορείς να ντύσεις τη γυμνή και τα ρούχα με τα οποία την έντυσα εγώ δεν πετυχαίνουν το στόχο.

 

Μα δε διαφωνώ, γι αυτό κι έγραψα "περί ορέξεως"

Ασφαλώς· και δεν ήταν ο σκοπός μου να υπονοηθεί άμεσα ή έμμεσα πως η αναφερόμενη αναγωγή αποτελεί κάτι περισσότερο από προσωπική θέση.

 

Όσο αξιοσημείωτη και απολαυστική και η εφευρετικότητα της όταν καλείτε να ικανοποιήσει άνευ πρωτοκόλλου;
Υπό καθεστώς ελέγχου κάθε πρακτικής εσείς βασίζεστε στην ειλικρίνεια της σκλάβας, η ανειλικρινής σκλάβα μπορεί να σας "ξεγελά" στο διηνεκές...

Και εγώ σε αυτή τη σχέση αναφέρομαι απολύτως εξ αρχής... Άλλωστε μετά τόσα χρόνια παρουσίας μου εδώ, θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι ουδέποτε με απασχόλησαν οι "βδσμικές διαβαθμίσεις" της Κ/υ. Ως Σαδικός μόνο το M/s πλησιάζει κατά τι την περί κυριαρχίας αντίληψή μου.

Με αυτή τη διευκρίνηση ωστόσο, επιβεβαιώνετε ότι ορθώς αντελήφθειν πως για εσάς τελετουργικά και micromagemennt είναι αναγκαία για να κυριαρχήσει κάποιος εντός M/s.

Σε προηγούμενη απάντησή μου σας το έθεσα ως ρητορική ερώτηση:

Είναι πλέον ξεκάθαρο πως ΔΕΝ κατανοείτε πως αυτό δεν ισχύει...

Θα σας λυπήσω, όμως τα πρωτόκολλα, τα πολυσέλιδα εγχειρίδια, τα λαμπρά ή ολιγότερο λαμπρά τελετουργικά, ο διαρκής διαχειριστικός έλεγχος και το micromanagement δε αποτελούν ικανές και - πολύ περισσότερο - αναγκαίες συνθήκες για την M/s κυριαρχία.
Το να τα πλασάρετε ως "κυριαρχικό μονόδρομο", ως σας είπα και πιο πάνω, επιδεικνύει δογματισμό βασισμένο σε άγνοια από μέρους σας.

 

Εάν μιλώντας για micromanagement στο Κ/υ εννοούμε τη διαρκή και σχεδόν καθημερινή ενασχόληση-διαχείριση-ρύθμιση λεπτομερειών της καθημερινότητας του υ, τότε αυτό διαφέρει από την ύπαρξη και λειτουργία των πρωτοκόλλων και τελετουργιών ως προς το ότι ο Κυρίαρχος ασχολείται με την επιβολή-εμπέδωση-εφαρμογή των τελευταίων στην αρχή της σχέσης και για περιορισμένο χρονικό διάστημα, μετά το τέλος του οποίου το υ λειτουργεί όπως έχει μάθει( χωρίς στραβοπατήματα τα οποία σημαίνουν ότι έχει ακόμα δρόμο μπροστά του) χωρίς ανάγκη περαιτέρω ενασχόλησης του Κ με το θέμα.

Από εκεί και μετά, όπως έχω ξαναγράψει και κατά πάγια αντίληψη μου τα πρωτόκολλα( και οι τελετουργίες που κατ’ εμέ ανήκουν σε αυτά) στο Κ/υ εκφράζουν και αποκρυσταλλώνουν συμβολικά την ήδη υπάρχουσα ασυμμετρία. Υπό αυτό το πρίσμα, προσωπικά βρίσκω τη χρήση τους ιδιαίτερα απολαυστική. Δεν δημιουργούν ασυμμετρία, αν και η χρήση-επιβολή τους στην αρχή της σχέσης είναι δυνατόν να αποβεί χρήσιμη στην εκπαιδευτική διαδικασία, στήνοντας ένα πλαίσιο που βάζει στο κλίμα, θα έλεγα. Σε κάποιες περιπτώσεις και για κάποιους από μας είναι ένας χρήσιμος μπούσουλας, ειδικά όταν δεν μας αρκεί να επικοινωνήσουμε το τι θέλουμε αλλά και το πώς(ακριβώς) το θέλουμε. Οσο για το περιθώριο πρωτοβουλιών, αυτό θα δοθεί αν, όποτε και για όσο θελήσουμε.

Να σημειώσω εδώ το προφανές, πως η χρήση πρωτοκόλλων και τελετουργιών επαφίεται στην επιθυμία και κρίση του κάθε Κυρίαρχου και σε καμία περίπτωση δεν βάζουν πρόσημο ούτε στη σχέση, ούτε στον Κυρίαρχο.

 

δεν ξέρω πόσο ωφέλιμο είναι το κ να οδηγεί το υ στο να κόψει τον κώλο του για αποδοτικότερους τρόπους εφόσον μπορούν να υπάρχουν χωρίς αυτήν την απώλεια ούτως ώστε να καθαριστεί και να χρησιμοποιηθεί όπως επιθυμεί το κ. 

Επειδή παρακολουθώ με ενδιαφέρον την κεντρική συζήτηση με τον @Master Electro-pain , έχω να πω ότι υπάρχει λάθος ανησυχία ,αν το υ θέλει/νιώθει/το βαστάει η ψυχή του να μπρατίσει,θα το κάνει μια χαρά και με micromanagement.Είναι γνωστό ότι το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι. 
Μπρατίαση σε λανθάνουσα μορφή δεν υφίσταται.Το να δίνεται πρωτοβουλία στο υ ως τεστ μην μας βγει σε μπρατ ξαφνικά,είναι κάπως...παράδοξο...

Διακρίνω μια παρερμηνεία της φράσης "δίνεται βάρος στο υ",ενδεχομένως να μην εκφράστηκα προσεχτικά ως συνήθως.
Δεν υπονόησα ότι θα πρέπει το κ να διευκολύνει το υ.Εννόησα ότι το να μην δίνεις τρόπο αλλά ταυτόχρονα να κρίνεις το αποτέλεσμα του τρόπου,μου ακούγεται σαν βάρος άδικης ευθύνης προς το υ γιατί αν κάνει λάθος ,θα είναι εν αγνοία του.Το λάθος δεν γίνεται από άτομο που δεν σκαμπάζει αλλά από άτομο που έκρινε λανθασμένα.Γι' αυτό και θεωρώ @espimain περιττό και αρκετά αποπροσανατολιστικό να κάνουμε αναφορές για μη νοήμονες στην συζήτηση,όταν έτσι κι αλλιώς όλοι είναι νοήμονες πλην ελάχιστων εξαιρέσεων.

Τι να πω...Κατανοώ το σκεπτικό αλλά νομίζω ότι υπάρχει παγίδα σχετικά με το τι θα μπορούσε να θεωρηθεί ως αυτονόητο γενικά.Δεν είναι όλα αυτονόητα για όλους και όλοι έχουμε διαφορετικό τρόπο σκέψης/αντιμετώπισης.Από κει και πέρα,αν έχει υπάρξει εκπαίδευση και αν πρόκειται για πράγματα που είναι σίγουρα γνωστό στο κ ότι τα γνωρίζει,ok.
Πάντως αυτό που τώρα λέγεται έχει τελείως διαφορετικό νόημα απ' αυτό που είχε ειπωθεί στο προηγούμενο post που είχα απαντήσει.Άλλο "αφήνω το υ να βρίσκει τον τρόπο που θέλω χωρίς να το λέω" και άλλο "δεν λέω λεπτομέρειες που σίγουρα γνωρίζει".
Και θα πω και κάτι άλλο που μου ήρθε...άραγε αν το κ δεν ενδιαφέρεται τόσο για το πως,γιατί να ενδιαφερθεί το υ εφόσον το υ ενδιαφέρεται ξεκάθαρα για πράγματα που ενδιαφέρεται το κ; δε ξέρω πόσο ζήλο θα βάλει στον τρόπο αν λέει το κ "δε με νοιάζει το πως".Που θα ήταν ok αυτό αν ήταν ειλικρινές,γιατί ειπώθηκε μετά αυτό με τον σωστότερο κι ικανοποιητικότερο τρόπο...που δείχνει ότι νοιάζει το πως...

 

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα ένα βίτσιο: να παρατηρώ τους ανθρώπους. Ακόμη και στις πιο άκυρες και αδιάφορες φάσεις, π.χ. στο τραίνο.
Από αυτή την παρατήρηση, έχω αντιληφθεί πόσο καλύτερα λειτουργεί το παράδειγμα έναντι του λόγου. Και ότι σε κάποιο μέτρο όλοι προσαρμόζουμε τη συμπεριφορά μας σε αυτό που "κόβουμε" ότι θέλει ο άλλος. Για κάποιους ανθρώπους το μέτρο είναι ελάχιστο για άλλους πολύ μεγάλο. Για κανέναν, όμως δεν είναι μηδέν.
Καταλήγω λοιπόν πως η έστω στοιχειώδης αντίληψη του τι θέλει ο άλλος, δεν απαιτεί κάποια ιδιαίτερη ευφυΐα.
Όταν αυτός ο άλλος σε νοιάζει, η αντίληψη αυτή μεγαλώνει αλματωδώς. Όταν, δε, μιλάμε για τον Άλλο, η αντίληψη αυτή είναι σχεδόν αυτοματισμός.
Εδώ εκτιμώ ότι μπαίνει ο παράγων "παίρνει τα γράμματα", που προσωπικά δεν το διαβάζω σαν ευφυΐα/ικανότητα αλλά καθαρά σαν επιθυμία.
Επιπλέον, από προσωπική εμπειρία, θα πω ότι όταν προβάλλεις τον Άλλο διαρκώς μέσα σου, όταν τελικά ενσωματώνεις τον Άλλο, η επιθυμία Του γίνεται προσταγή σου. Κι όχι με τον "ρομαντικό"/θεατρικό τρόπο που γίνεται συνήθως αντιληπτή αυτή η φράση. Αλλά η επιθυμία Του έχει ενσωματωθεί σε τέτοιο βαθμό που ο εγκέφαλος σου λειτουργεί σε απόλυτη προσαρμογή. Το... αστείο... είναι ότι γίνεται whether you like it or not  
Πίστεψέ με, έχω χτυπηθεί πάρα πολύ στο "όχι ΕΓΩ αυτό δεν θα το κάνω"   Τσάμπα κόπος, ούτε καν θερμίδες δεν καεί...  

 

Σωστά, αλλά εσείς που στηρίζετε αποκλειστικά στην ειλικρίνεια της για τη πληροφορηση σας σχετικά με τη θεση της, πώς θα την πάρετε χαμπάρι αν είναι ανειλικρινης και εκτός θέσης; Με απλά λογακια, δεν μπορείτε να αποδίδετε στη σκλάβα ενα χαρακτηριστικό (ειλικρίνεια) και να ελέγχετε το αν ειναι σκλάβα βασιζομενος στο ίδιο χαρακτηριστικό που μόνο ως σκλάβα μπορεί να έχει, χωρίς να εισαγετε άλλο κριτήριο που να ελέγχει το χαρακτηριστικό per se...
Κι επειδή γνωρίζω πια ότι σας αρέσει η μασημένη τροφή, μια σκλάβα στη θέση της, προφανώς και θα ειναι ειλικρινής, αν βρίσκεται εκτός θέσης ωστόσο κάλλιστα μπορεί να είναι ανειλικρινης. Βασιζόμενος μόνο στο άνοιγμα και την ειλικρίνεια της λοιπόν, δεν θα μάθετε ποτέ αν ειναι όντως στη θέση της αν δεν έχετε τρόπο να ελέγξετε την ειλικρίνεια .
Προφανώς, μεταξύ άλλων, αγνοειτε και την ανάγκη εισαγωγής τρίτου κριτηρίου για την αξιολόγηση συζευγμενης διαδος, πέφτοντας σε ανατροφοδοτουμενη λούπα...