Η σημασία της τελετουργίας.

Μάλιστα.Πιαστήκαμε απ' το παράδειγμα παίρνοντάς το στην κυριολεξία του αυτό καθ' αυτό,κι όχι αυτό που ήθελε να δείξει.
Γιατί να θέλει ο εργοδότης να προσλάβει αν δεν έχει δηλωθεί καν μια τέτοια πρόθεση απ' τον υπάλληλο;
Το ότι δεν είναι ευγενικός,σημαίνει ότι είναι αγενής; Ή το ένα άκρο ή το άλλο;
Μπορεί να παίρνει ουδέτερη στάση απλώς.
Το κυρίως θέμα είναι ότι μια έκφραση δεν μπορεί να έχει σκοπό/πρόθεση από μόνη της.

 

Αν δεν θέλει κάποιος να βρει συγκεκριμένη εργασία και κάποιος δεν θέλει να προσφέρει την συγκεκριμένη εργασία, τότε δεν υφίσταται ούτε υπάλληλος ούτε εργοδότης.

Παλιά στην Θεσσαλονίκη υπήρχε μια περιοχή όπου πήγαιναν οι ελαιοχρωματιστές (μπογιατζήδες τους έλεγαν) και περίμεναν με τις βούρτσες, τα πινέλα, τον κουβά τους. Αν κάποιος ήθελε να βάψει το σπίτι πήγανε εκεί κι έβρισκε κάποιον, έκανε συμφωνία και του έκανε την δουλειά.
Στον δρόμο υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι αλλά μπογιατζήδες ήταν αυτοί με τα συγκεκριμένα εργαλεία.
Αν ψάχνω μπογιατζή και πάω στην πιάτσα τους και δεν δω κανέναν με βούρτσες και πινέλα δεν θα κάνω συμφωνία με κανέναν.
Αν πάει ένας μπογιατζής χωρίς βούρτσες και πινέλα δεν θα ξέρω αν είναι μπογιατζής οπότε και πάλι δεν θα γίνει συμφωνία.

Αν θέλω ταξί, ταξί θα καλέσω, αν είσαι ταξιτζής αλλά χωρίς το ταξί σου, μου είσαι άχρηστος για την δουλειά που σε θέλω. Μπορεί να πιούμε κάνα τσίπουρο, μπορεί να παίξουμε και τάβλι. αλλά αγώι δεν θα πάρεις, ούτε εγώ θα πάω στο προορισμό μου με εσένα.

 

Η τοποθέτησή σας είναι απόλυτα σεβαστή σαν προσωπική προσέγγιση. Όσον αφορά την καθολικότητα της ομολογώ ότι μου προκύπτουν κάποιες ενστάσεις.

Ας μου συγχωρεθεί η υπεραπλούστευση χάριν συντομίας εδώ, αλλά για να είναι ένα τελετουργικό "αποτελεσματικό" θα πρέπει οι συμμετέχοντες να έχουν παρόμοιες αναφορές, κατανόηση της σημασίας του και να συμφωνούν με τον σκοπό του. Για έναν τυπικό Ευρωπαίο η Ιαπωνική τελετουργία του τσαγιού ή οι ιεροί χοροί των Ναβαχο έχουν συνήθως μόνο αισθητική σημασία, γιατί λείπουν οι κοινωνικές και πολιτισμικές αναφορές που τους δίνουν το ευρύτερο νόημα που έχουν για τους συμμετέχοντες. Μια στρατιωτική παρέλαση μπορεί να έχει το αντίθετο του "προσδωκώμενου" αποτέλεσμα σε έναν αναρχικό και ούτω καθεξής.

Σε χώρους που έχουν συγκεκριμένο πρωτόκολλο η αποδεκτή συμπεριφορά είναι συγκεκριμένη και μπορεί να θεωρηθεί ότι οι συμμετέχοντες βάσει και μόνο της παρουσίας τους εκεί αποδέχονται τους κανόνες. Σε ορισμένους από αυτούς τους χώρους, πχ. σε κάποια femdom events ή σε κάποια από τα παλιά κανάλια στο IRC για τους παλαιότερους, ισχύει αυτό που λέτε, ότι ο (κάθε φύσεως) υποτακτικός παρουσιάζεται και συμπεριφέρεται σαν κατώτερος ή υφιστάμενος του (κάθε φύσεως) κυριαρχικού - εκεί το τελετουργικό έχει νόημα. Σε άλλους χώρους, πχ. σε κάποιους φεμινιστικής ή πολιτικά ελευθεριακής αντίληψης, το να προκαταβάλλει κάποιος μονομερώς την οποιαδήποτε δυναμική έναντι κάποιου άλλου θεωρείται από αυθάδεια έως και παρεμβατικότητα - και αυτό ισχύει και για τους υποτακτικούς, όχι μόνο για τους κυριαρχικούς. Για όλους τους υπόλοιπους χώρους που δεν έχουν συγκεκριμένα και προκαθορισμένα πρωτόκολλα για το θέμα (και θεωρώ ότι το παρόν φόρουμ εκεί ανήκει) είναι δυνατό να συναντήσουμε ανθρώπους που ανήκουν οπουδήποτε στο φάσμα ανάμεσα σε αυτές τις δυο αντίθετες αντιλήψεις.

Ένα από τα θέματα που δεν συζητούνται πολύ αλλά θεωρώ ότι έχει τη σημασία του είναι ότι στο BDSM η συναίνεση είναι αμφίδρομη, και οι Τ/D/M έχουν και αυτοί δικαίωμα να γίνονται σεβαστά τα θέλω τους και τα όριά τους και να συμφωνούν σε όσα συμβαίνουν με δυνητικούς ή ενεργούς υποτακτικούς, μποτομ και λοιπούς παρτενέρ. Αυτό μπορεί να φαίνεται ότι συμβαίνει αυτονόητα, αλλά στην περίπτωσή μας το να προσπαθήσει κάποιος να εγκαθιδρύσει κάποιου βαθμού ασυμμετρία που o T/D/M δεν επιθυμεί από κάποιον που δεν γνωρίζει και ίσως του είναι και δυσάρεστος μπορεί να είναι προβληματικό. Πρακτικά κάποιους δεν τους νοιάζει, κάποιοι μπορεί να το απολαμβάνουν, αλλά σίγουρα κάποιους τους ενοχλεί (και γνωρίζω τέτοιες περιπτώσεις). Ορισμένοι το βλέπουν σαν παραβίαση των προσωπικών τους ορίων, άλλοι σαν αυθάδεια κάποιου στον οποίον δεν έχουν δώσει το δικάιωμα να τους απευθυνεται με τέτοιον τρόπο.

Για μένα, αν κάποιος αναφέρει σαφώς ότι θέλει να του μιλάνε ή να του γράφουν με συγκεκριμένο τρόπο τότε οι ενδιαφερόμενοι ξέρουν τι πρέπει να κάνουν. Για τους υπόλοιπους θα ήταν βρισκω μια καλή ιδέα να ρωτάει κανείς πριν πάρει πρωτοβουλίες που μπορεί να μην εκτιμηθούν από τον συνομιλητή του.

 

Πρέπει να καλέσεις για ταξί.
Πολύ σωστά.
Για να σε προσλάβει κάποιος,πρέπει να δηλώσεις ότι ενδιαφέρεσαι για την συγκεκριμένη θέση εργασίας.
Το ότι κάποιος είναι άνεργος δεν τον καθιστά ανοιχτό προς κάθε θέση εργασίας.
Πρέπει λοιπόν να υπάρχει δήλωση ξεκάθαρη,ούτε να μυρίζει και να ψάχνει προθέσεις ο εργοδότης,ούτε να βλέπει προθέσεις πίσω από την όποια έκφραση.

 

Αυτό λέει το εισαγωγικό μήνυμα.

 

Όχι,όχι,κι όχι,κι όχι.Όχι.
Μιλάει για προσέγγιση.Για τον "σωστό τρόπο" προσέγγισης προς κυριαρχικά άτομα από υ.Κι ύστερα σε δική μου απάντηση λέει ότι απ' την ειλικρινής έκφραση φαίνεται η πρόθεση.
Πολύ διαφορετικά αυτά όλα με την ξεκάθαρη δήλωση.
Ένα υ μπορεί να προσεγγίσει ένα κ για οποιονδήποτε λόγο.Για διευκρίνηση,για επεξήγηση,για δε ξέρω και εγώ τι άλλο μπορεί να χρειαστεί ο οποιοσδήποτε από έναν συνομιλητή.Ακόμη και για απλή παρέα λόγω κοινών αντιλήψεων,δε κατάλαβα,γιατί αποκλείεται το σενάριο αυτό;
Πρόθεση φανερώνεται μόνο με δήλωση.
Η έκφραση από μόνη της,δεν δείχνει κάποιον σκοπό.-
Επομένως εφόσον δεν προσβάλει και δεν είναι αγενής,κάθε έκφραση μπορεί να είναι σωστός τρόπος εκτός αν προσωπικά δεν αρέσει.Αυτό είναι άλλο κουτί.Δεν πάμε να βγάλουμε το προσωπικό μας γούστο ως καθολική αλήθεια και το μόνο σωστό και αυτό που πρέπει να γίνεται.Ούτε βάζουμε προθέσεις σε εκφράσεις.

 

Υπάρχουν πολλώ λογιώ τελετουργικά.
Οι ρέκτες των τελετουργικών, αναγνωρίζουν με σχετική ευελιξία, την εκδήλωση άαααλλων τελετουργικών ή "τελετουργικών", ίσαμε και "καλησπέρα" ένα πράμα...
Πα να πει σε ένα-δυο λεπτά το πολύ, δια ζώσης, τρεις-τέσσερεις αράδες, άντε και πέντε, στο γραφτό, ξεκαθαρίζουν στο πιτς-φιτίλι το τελετουργικό από το "τελετουργικό", ως αναγκαίο κακό, σόου του σπικ (που κι αυτό είναι "τελετουργικό" άλλωστε, από κάθε άποψη)...

Αν δεν.., τότε μιλάμε για άααλλο πράμα...
Δηλαδη μιλάμε είτε από εμμονή (οπότε ευελιξία καπούτ, aka ρόλος "κύμβαλο", δι' όσους αφορά, αδιάφορον, νάναι καλά τα παιδιά) έως φορείς αυτογνωμόνων πεποιθήσεων, για τους προσωπικούς θεραπευτικούς λόγους εαυτού του καθενού (κι εκεί υπάρχουν πελάται, νάναι πάλι καλά τα παιδιά, αδιάφορον ομοίως).

Από κει και μετά, τα πάντα υπάγονται ή στον "κώδικα διαφημιστικής δεοντολογίας" (γκαγκάν) ή/και σε κάτι τύπου "μόνο σοβαραί προτάσεις" στις μικρές αγγελίες, που ως δήλωση έχει μηδενικό αποτέλεσμα για τους "ενδιαφερόμενους", δεν πα να χτυπά τον κώλο του χάμω ο κάθε συντάκτης μικρής αγγελίας (όχι γκαγκάν)...

Τα παραπάνω έχουν καθολική ισχύ στην επικοινωνία, το συντριπτικό μέρος της οποίας είναι -σωστά μαντέψατε όσοι φτάσατε να διαβάσετε ως εδώ- τε-λε-τουρ-γι-κό, με τσ' υγείες σας, μπι γουέλ..!

 

Η αποστολή μνμτος εκδηλώνει ενδιαφέρον προς το προσωπο που λαμβάνει το μνμ. Αυτό είναι ξεκάθαρο.
Ίσως κάτι που έγραψε
Ίσως κάποια φωτογραφία που ανέβασε
Ίσως απλά το ψευδώνυμο που επέλεξε.
Το ενδιαφέρον μπορεί να είναι ερωτικό εξαρχής... Μπορεί και όχι... Μπορεί απλώς να θέλουμε να γνωρίζουμε το άτομο αυτό για τους παραπάνω λόγους που αναφέρω... Όμως υπάρχουν κι άλλοι λόγοι... Πολλοί...
Μπορεί απλώς να βαριόμαστε και να στείλουμε μνμ για συζήτηση και ίσως βγεί και κάπου ( ποιός ξέρει; )
Επίσης μπορεί να ψαχνόμαστε και να στέλνουμε μνμτα στους παντες και ότι κάτσει... (Κι άμα κάτσει;;; )

Ένα είναι σίγουρο... Στην ερώτηση "τι κάνεις;" προσωπικα σκέφτομαι παντα την ίδια απάντηση...  

 

Αν δεν προσφέρεις bazi τσάι στο μήνυμα, γονατιστό με το βλέμμα χαμηλά, και με τα δυο χέρια να κρατάς το φλυτζάνι, υποτακτικο δεν είσαι.  

 

Εγώ ένα θα πω περί τελετουργικού: Όλα καλά και υπέροχα μέχρι τη στιγμή που θα πάθεις αποπληξία και το υ θα σου σερβίρει υπογλώσσιο με gorean serving...