Η σκλάβα αντικείμενο

Αν θα φώναζα θα χρησιμοποιούσα κεφαλαία. Δε θυμώνω, παθιάζομαι και το ξέρεις, αφού με ξέρεις και προσωπικά. Άποψη μου, άποψη σου. Προσπαθείς να με "θεραπεύσεις" και σε ευχαριστώ για την καλή σου πρόθεση, αλλά μ' αρέσει αυτό που είμαι. Όσο και λάθος και να σου ακούγεται, είναι αυτό που με ερεθίζει.

 

Αλήθεια, Ηλία, έχεις βρει κάποιον να γκρεμίσεις, να του αφαιρέσεις όπως λες το συναίσθημα και να τον μεταμορφώσεις από άνθρωπο σε αντικείμενο; Για πόσο; Μια ώρα, μιά μέρα, μια εβδομάδα; Σε θεατρικό πλαίσιο (εκεί κάλλιστα παριστάνω κι εγώ το αντικείμενο , με μηδέν αισθήσεις και συναισθήματα-αλλά μέχρι εκεί..τέλειωσε η παράσταση, σχολάσαμε) ή στην κανονική καθημερινή ζωή;

 

Θα μου επιτρέψεις ψυχή μου να μην απαντήσω. Προσωπικοί λόγοι.

 

Σεβαστό, Ηλία.


Μερικές σκέψεις δικές μου.

Στο θέατρο, ο ηθοποιός γνωρίζει και ξεχωρίζει πότε αρχίζει και πότε τελειώνει ένας ρόλος. Είτε υποδύεται τον Μάκβεθ, είτε το πορτατίφ στο σαλόνι της κυρίας τάδε. Δεν ταυτίζεται μαζί τους μετά το τέλος της παράστασης.

Ενδεικτικό της λανθασμένης ταύτισης σ' ένα ρόλο που δεν είναι ο εαυτός μας, αποτελεί το ποίημα του Κ. Καβάφη:

Ο Βασιλεύς Δημήτριος

Ώσπερ ου βασιλεύς, αλλ' υποκριτής,
μεταμφιέννυται χλαμύδα φαιάν αντί της τραγικής
εκείνης, και διαλαθών υπεχώρησεν.
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, ΒΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Σαν τον παραίτησαν οι Μακεδόνες
κι απέδειξαν πως προτιμούν τον Πύρρο
ο βασιλεύς Δημήτριος (μεγάλην
είχε ψυχή) καθόλου - έτσι είπαν -
δεν φέρθηκε σαν βασιλεύς. Επήγε
κ' έβγαλε τα χρυσά φορέματά του,
και τα ποδήματά του πέταξε
τα ολοπόρφυρα. Με ρούχ' απλά
ντύθηκε γρήγορα και ξέφυγε.
Κάμνοντας όμοια σαν ηθοποιός που όταν η παράστασις τελειώσει,
αλλάζει φορεσιά κι απέρχεται.


Ο Μπρεχτ υποστήριζε ότι το θέατρο δεν πρέπει να κάνει το θεατή να ταυτίζει τον εαυτό του με τους θεατρικούς ήρωες, αλλά να ακολουθεί τη μέθοδο του "επικού" ποιητή, δηλαδή να κάνει το κοινό να συνειδητοποιεί ότι αυτό που βλέπει δεν είναι τίποτε άλλο παρά εξιστόρηση γεγονότων του παρελθόντος τα οποία οφείλει να παρακολουθεί με κριτική αποστασιοποίηση. Έτσι ο Μπρεχτ υπήρξε ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του "επικού", αφηγηματικού και μη δραματικού θεάτρου που βασίζεται στην αποστασιοποίηση. *

Καλές οι φαντασιώσεις, καλές και οι μεταμορφώσεις και οι άνθρωποι-αντικείμενα- οι άνθρωποι απογυμνωμένοι απο συναισθήματα, κούκλες κουρδισμένες κι αν-αισθητες , καλά όλα αυτά , ΜΟΝΟ όταν είμαστε σε θέση να ξεχωρίσουμε που τελειώνει η παράσταση και που αρχίζει η πραγματικότητα.

Αν αυτή η διαχωριστική γραμμή δεν είναι ξεκάθαρη και οριοθετημένη, νομίζω πως έχουμε πρόβλημα..

____________________
*
http://www.live-pedia.gr/index.php?title=Μπρεχτ_Μπέρτολντ

 

Αν και δεν νομίζω να ήθελα να είμαι σε αυτή την κατάσταση επί μακρόν, και εφ΄όσον απέφευγε να γίνει βαρετή (για το αντικείμενο), βρίσκω την ιδέα απολύτως απελευθερωτική.  
Φαντάζομαι δε, ότι είναι όντως έτσι για μερικούς dominants.

 

Υπογραμίσεις δικές μου.

 

Θα συμφωνήσω με το τελευταίο ποστ της dora και με τις απόψεις της zinnia.

Αντικείμενα είμαστε συνεχώς, σχεδόν κάθε στιγμή της καθημερινότητάς μας. Ως αντικείμενα αντιμετωπίζουμε σχεδόν όλους τους ανθρώπους στην καθημερινότητά μας -- τον οδηγό του ταξί, τον ταμία στην τράπεζα, τους άλλους στο λεωφορείο, τους άλλους οδηγούς στο δρόμο. Υποκρινόμαστε πως θεωρούμε ως υποκείμενα τους πελάτες της εταιρίας, "και καλά" φιλικοί με κάποιους που αναγκαζόμαστε να έχουμε συχνές συναλλαγές. Αντικείμενα είναι (και είμαστε) σχεδόν όλοι...


Σεξουαλικά αντικείμενα είναι όσοι ουσιαστικά αδιαφορούμε γι' αυτούς, δεν τους ξέρουμε, δεν θέλουμε να τους μάθουμε, τους μεταχειριζόμαστε, τους έχουμε χεσμένους. Δηλαδή, αν καταλαβαίνω καλά, την πλειονότητα αυτών που έχετε γαμήσει.


Ποια είνα τα υποκείμενα; Πόσο ξέρουμε και καταλαβαίνουμε τον άλλον; Πόσο κοιτάμε ποιος είναι πραγματικά; Πόσο μας ενδιαφέρει; Πόσο ενδιαφέρουμε ουσιαστικά εμείς τους άλλους;



Η φαντασίωση, όσο καταλαβαίνω, είναι να βρεις έναν άνθρωπο, να δηλώνεις πως τον έχεις χεσμένο, να αποδέχεται πως τον έχεις χεσμένο, και καβλώνεις γιατί παρ' ολ' αυτά είναι υπάκουος και υποταγμένος. Τι έχεις να πάρεις από έναν άνθρωπο σ' αυτή την κατάσταση; Είναι όντως κυριαρχία; Αντικείμενο σημαίνει πως οι ιδιαιτερότητές του σου είναι αδιάφορες. Πως μπορεί να είναι αυτός ή οποιοσδήποτε άλλος, σαν μια μηχανή. Όπως αδιαφορείς ποιος ταμίας σε εξυπηρετεί... Θα μπορούσε να 'ταν κι ένα ρομπότ εκεί... Ένα ΑΤΜ... Ναι, είναι πρακτικά τα ΑΤΜ. Αλλά δεν μειώνουν τη μοναξιά σου...


Το να σχετίζεσαι με αντικείμενα είναι μηχανοποίηση και άρα αλλοτρίωση και των δύο. Διαφέρει ριζικά από το να μεταχειρίζεσαι ως αντικείμενο σε κάποια στιγμιότυπα, κάποιον τον οποίο έχεις αποδεχτεί ως υποκείμενο απόλυτα. Κάποιον του οποίου η ιδιατερότητα είναι βαθιά γνωστή στο υποσυνείδητό σου και τον οποίο "μεταχειρίζεσαι ως αντικείμενο" κατ΄επίφαση αλλά για τον οποίο δεν αδιαφορείς κατ' ουσίαν.


Θέλω να υπενθυμίσω αυτό που είχε επισημάνει ο MasterJP περί παιχνιδιών της γλώσσας -- ΥΠΟ - κείμενο vs. ΑΝΤΙ - κείμενο. Brilliant...!



​

 

Απάντηση: Η σκλάβα αντικείμενο

@ female:

Αγαπητή μου, θα θυμίσω και πάλι την (ακόμη πιό brilliant) "υπογραφή" του underherfeet: "Μεγάλα ψέμματα μη λες, γιατί θα τα πιστέψεις". Θα θυμίσω ακόμη, τον τίτλο μιάς πολύ καλής παλιάς ταινίας (πολύ αστείας αλλά ταυτόχρονα πολύ σοβαρής) με τον Υβ Μοντάν και τον Λουί Ντε Φυνές: "Η τρέλλα του μεγαλείου"...

Νομίζεις ότι το παραμύθιασμα, έχει μόνο μία (την ίδια πάντα) κατεύθυνση; Πιστεύεις ότι όσοι αυταπατώνται νομίζοντας ότι μπορούν να ποδηγετούν ανθρώπους, έχουν όντως την ικανότητα να το κάνουν; Θεωρείς ότι αυτοί που διατείνονται ότι θα μπορούσαν (εάν και εφ' όσον το ήθελαν) να οικοδομήσουν, έχουν πράγματι τη δυνατότητα -έστω- να αποδομούν;

Εύστοχη, αλήθεια, η θεατρική αναφορά της zinnia... Μόνο που πολλοί καταβάλουν προφανώς τόσο έντονη προσπάθεια να μπουν "στο πετσί" του ρόλου, που καταλήγουν να συγχέουν την παράσταση με την πραγματικότητα...

 

Ας καταλάβουμε όλοι πως κανείς δεν είναι σε θέση να αποδομήσει και να δομήσει από την αρχή την προσωπικότητα ενός ώριμου ανθρώπου (εφόσον δεν πρόκειται για παιχνίδι) επειδή απλά του αρέσει ο σαδομαζοχισμός. Είναι γελοίο κάποιος να πιστεύει πως έχει τις παραμικρές ικανότητες να κάνει κάτι τέτοιο.

Αν βέβαια επιμένει πως μπορεί να τα καταφέρει έχω δει κάποιες ανοιχτές θέσεις εργασίας στην C.I.A. και την N.S.A. που θα ήθελαν μια τέτοια συνεργασία. Πληρώνουν καλά.
Ας δοκιμάσουν εκεί να πουλήσουν παραμύθια αν τα καταφέρουν.

Εναλλακτικά θα μπορούσαν να ισχυριστούν πως απλά τους αρέσει η ιδέα (ή θα το έκαναν ως role play). Οτιδήποτε παραπέρα προσωπικά μόνο γέλιο πρέπει να προκαλεί (για να μην πω κι εκνευρισμό μιας και υποτιμάται η νοημοσύνη των άλλων).

 

Απάντηση: Re: Η σκλάβα αντικείμενο

Η απάντηση σου θα ήταν η ίδια αν έλειπε ο προσδιορισμός «ώριμος»;

 

Re: Απάντηση: Re: Η σκλάβα αντικείμενο

Ναι, για το λόγο πως η διαμόρφωση του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς μπορεί να επιτευχθεί σε μικρές ηλικίες και από συγκεκριμένους θεσμούς (σχολείο, οικογένεια) οι οποίοι ιδιαίτερα στην πρώτη περίπτωση, γνωρίζουν τον τρόπο που θα το πετύχουν.

Στην περίπτωση την οποία συζητούμε, δεν υπάρχει κάποια «εύπλαστη δομή» (λόγω ηλικίας), αλλά ούτε και οι κατάλληλα καταρτισμένοι άνθρωποι που θα επιτύχουν κάτι τέτοιο. Η θέληση από μόνη της δεν επαρκεί.

 

Αφού δεν θυμώνεις, θα συνεχίσω την ενδιαφέρουσα κουβέντα μας. Την οποία θεωρώ καίρια για τον πυρήνα του BDSM, όχι ως μία κινκυ - περβ δραστηριότητα που διανθίζει λίγο τη σεξουαλική μας ζωή (και προσωπικά πιστεύω πως το συμμερίζεσαι κι εσύ αυτό -απλά οι αναζητήσεις σου ακολουθούν διαφορετική διαδρομή).

Είναι ενδεχομένως πολύ απελευθερωτικό, επιφανειακά και πρόσκαιρα (για κανένα δίωρο σέσσιον δηλαδή, ή απλά και μόνο κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής συνεύρεσης) να λειτουργεί ως σεξουαλικό αντικείμενο το Υ και ως Κύριός του το Κ. Οι προσωπικές μου εμπειρίες, αν και ιδιαίτερα έντονες, με οδήγησαν σε διάφορα συναισθήματα και αντιδράσεις. Από την μία ανακάλυψα έναν τρόπο να ξεφεύγω από τον εαυτό μου, να μπαίνω σε μία άλλη διάσταση για λίγο, να βιώνω κάτι ιδιαίτερα έντονο, κάτι σαν ναρκωτικό, και πρέπει να ομολογήσω ότι λίγο έλειψε να εθιστώ κιόλας. Από την άλλη, με άφησαν απογοητευμένη, κενή, σαν να είδα τον παράδεισο για λίγο και μετά να κατάλαβα ότι επρόκειτο περί ψευδούς εικόνας. Δεν ήθελα να ναρκωθώ. Ήθελα να ζήσω. Και - μη γελάσετε - ήθελα να ζήσω ελεύθερη. Πιο ελεύθερη από ότι ήμουν πριν. Και σίγουρα πιο ελεύθερη από την μαλακία που με έδερνε, αυτήν δηλαδή την τάση να θέλω να ξεφύγω από τον εαυτό μου.

Η λύση δεν ήταν να ξεφύγω από τον εαυτό μου. Η λύση ήταν να βρω τον εαυτό μου και να στρογγυλοκαθήσω στο κέντρο του, και να είμαι απόλυτα ικανοποιημένη από αυτό που έβρισκα εκεί. Το επόμενο βήμα ήταν να αρχίσω να κοιτάζω γύρω μου. Τους άλλους. Από εκεί και πέρα, το τί θα κάναμε μεταξύ μας, απλά δεν είχε όρια.

Δεν έχει ενδιαφέρον για μένα προσωπικά η χρήση των ανθρώπων ως αντικείμενα εκτόνωσης των δικών μου επιθυμιών, διότι οι επιθυμίες μου βασίζονται στην διάδραση. Με τον ίδιο τρόπο με αφήνουν αδιάφορη άντρες που δεν ενδιαφέρονται παρά για την εκτόνωση των δικών τους επιθυμιών. Απαιτώ νοήμονα και ευαίσθητα όντα απέναντί μου, για να κάνουμε αυτά που δεν έχουν όρια. Κάνω κάτι, κάνεις κάτι και ξανακάνω κάτι. Διάδραση. Αν ήθελα αυνανιστήρια, υπάρχουν πολλά. Ήθελα ανθρώπους. Γιατί βαριέμαι αλλιώς. Αυτή είναι η άποψή μου για την δική σου προσέγγιση. Την βρίσκω βαρετή.

Όσον αφορά την διάσταση ανάμεσα στην χαρά της δημιουργίας και στην χαρά της καταστροφής, θα παραθέσω ένα απόσπασμα από ένα βιβλίο που έτυχε να διαβάζω αυτή την εποχή.

"Μέσα στην πράξη της δημιουργίας, ο άνθρωπος ξεπερνάει τον εαυτό του σαν πλάσμα, υψώνεται πέρα από την παθητικότητα και το τυχαίο της ύπαρξής του και μπαίνει στο βασίλειο της σκοπιμότητας και της ελευθερίας...Η δημιουργία προϋποθέτει δραστηριότητα και ενδιαφέρον. Προϋποθέτει αγάπη γι αυτό που δημιουργεί κανείς. Πώς λοιπόν μπορεί να λύσει ένας άνθρωπος το πρόβλημα του αυτοξεπεράσματος αν δεν είναι ικανός για δημιουργία, αν δεν μπορεί να αγαπήσει; Υπάρχει μια άλλη απάντηση σ' αυτή την ανάγκη του ξεπεράσματος. Αν δεν μπορώ να δημιουργήσω ζωή, μπορώ να την καταστρέψω. Η καταστροφή της ζωής είναι ένας άλλος τρόπος ξεπεράσματός της...Μέσα στην πράξη της καταστροφής ο άνθρωπος τοποθετείται πάνω από τη ζωή και ξεπερνάει τον εαυτό του σαν δημιούργημα...Η καταστροφικότητα είναι μια δεύτερη δυνατότητα, με ρίζες στην ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου, με την ίδια ένταση και δύναμη του κάθε πάθους. Αλλά...η καταστροφικότητα βρίσκεται σε εναλλακτική΄θέση σε σχέση με τη δημιουργικότητα. Η δημιουργία και η καταστροφή, η αγάπη και το μίσος δεν είναι δύο ένστικτα που υπάρχουν ανεξάρτητα. Είναι και τα δυο απαντήσεις στην ίδια ανάγκη για αυτοξεπέρασμα, και η θέληση της καταστροφής ξυπνάει όταν η επιθυμία της δημιουργίας δεν μπορεί να ικανοποιηθεί. Βέβαια, η ικανοποίηση της ανάγκης για δημιουργία οδηγεί στην ευτυχία, ενώ η καταστροφικότητα στον πόνο - του ίδιου του καταστροφικού ατόμου πάνω απ' όλα".

(Έριχ Φρομ, "Πειθαρχία και Ελευθερία και άλλα δοκίμια", εκδόσεις Γλάρος)

Επί του προκειμένου θέματος, θα έλεγα ότι να γκρεμίσω συναισθηματικά έναν άνθρωπο, ή να αφεθώ να με γκρεμίσει κάποιος, έτσι ώστε να ενεργώ άβουλα και παθητικά, δεν είναι το ζητούμενο. Όχι επειδή είναι "κακό", αλλά επειδή οδηγεί σε αυτή την κενότητα που δυστυχώς ήδη την έχω βιώσει. Το να ωθήσω κάποιον να ξεπεράσει την ανώριμη αντιμετώπιση και ελλιπή διαχείριση των "πόρων" του, των δυνατοτήτων του, της ζωής του, ή να αφεθώ σε κάποιον τον οποίο εμπιστεύομαι για να με "καθοδηγήσει" λίγο εκεί που εγώ δεν μπορώ, είναι απείρως πιο δύσκολο μεν, και για τους δύο, θα έχει όμως πιο μόνιμα και πιο απολαυστικά αποτελέσματα. Γιατί εκεί πραγματικά πλέον, η απόλαυση μπορεί να αναζητηθεί απρόσκωπτα. (By the way, δεν πρόκειται για ανώδυνες "ωθήσεις", αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα).

Δεν ασχολούμαι καθόλου με τη χρήση ανθρώπων ως σεξουαλικά αντικείμενα, διότι ο χρόνος μου είναι πολύ πολύτιμος για να τον σπαταλώ. Κατανοώ όμως γιατί κάποιος θα μπορούσε να ασχολείται με αυτό το σπορ, όπως ανέφερα και παραπάνω.

Όπως ένας γονιός δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε τα παιδιά του να αναπτύσσουν τις δυνατότητές τους και να αναζητούν τη χαρά της ζωής βασισμένα στις δικές τους δυνάμεις, θα μπορούσε κάποιο άτομο που αναλαμβάνει τα ηνία μίας σχέσης, όπου ξέρει και μπορεί και θέλει να καθοδηγήσει τον άλλο που είναι λιγότερο ικανός να το πράξει, να αντλήσει απόλαυση και από την χαρά της δημιουργίας και από το τελικό αποτέλεσμα. Το οποίο δεν θα είναι αυνανιστήρι, αλλά άξιο αντι-κείμενο. Δηλαδή ερωτικός σύντροφος.

Προσθέστε όσα κορδελάκια επιθυμείτε. Εγώ θα προσθέσω λαβίδες γυναικολόγου, πρωκτοσκόπιο και ένα ποτήρι ούρα.