Η σχετικότητα ( ; ) της Ισχύος

Είμαστε στο αυτοκίνητο με το Αφεντικό. Οδηγώ και κάθεται στο κάθισμα του συνοδηγού, καπνίζει με το χέρι χαλαρό έξω από το παράθυρο και μιλάμε για μουσική.
Σταματάω σε ένα φανάρι.

Περνά μπροστά ένας ευειδέστατος τύπος, με πάρα πολύ γυμνασμένο σώμα (όχι ντουλάπα, ωραία γράμμωση). Είναι και ψηλός. Άλκιμο σώμα πολύ. Και δείχνει από το περπάτημα άτομο που εμπιστεύεται -αν μη τι άλλο- τη σωματική του δύναμη.

Γυρνάω και κοιτάω τον Άνθρωπο δίπλα μου.
Παρ' ότι σωματικά κανένας δεν θα στοιχημάτιζε ότι ο κύριος που περνά τη διάβαση θα έχανε σε μια πάλη από αυτόν που είναι στο αυτοκίνητο, εγώ νιώθω μια τόσο απόλυτη βεβαιότητα ότι έτσι θα γινόταν!! Καλά για διανοητικά δεν το συζητώ  

Και τελικά σκέφτομαι: η Ισχύς είναι κάτι σχετικό; Μετράμε όλοι το ίδιο πράγμα ως ισχυρό;

Απόψεις, εμπειρίες, αφορισμοί (αρκεί να είναι ευγενικοί) καλοδεχούμενα  

 

Bρε πουλάκι, τι σκαρφίστηκες πάλι, κουλουβάχατο προβλέπω...
Δώσε κάποιες παραμέτρους, που να επικεντρωθούμε, το ανέβασες στις βδσμ συζητήσεις , η ισχύς στα πλαίσια των βδσμ σχέσεων, η σχεση ισχύος μεταξύ δύο τυχαίων ανθρώπων , μεταξύ κοινωνίας και ατόμου, μεταξύ κρατών, τι.
Να αρχίσω δηλαδή να σκέφτομαι τον Ντάνο ως πιθανό μέτρο Ισχύος ή να ξεκινήσουμε καλύτερα με τον Κονδύλη;

"Αν πράγματι ο άνθρωπος είναι ένα ον, το όποιο από τα υπόλοιπα ζώα διακρίνεται χάρη σε ό,τι παλαιόθεν ονομάζεται «πνεύμα»
τότε αυτό σημαίνει πρώτα-πρώτα ότι το πρόβλημα του νοήματος και το πρόβλημα της ισχύος συγχωνεύονται σε διαφορετικά επίπεδα και με διαφορετικές μορφές
ότι δηλαδή όποιος δίνει στα πράγματα το νόημα τους ασκεί ισχύ και ότι όποιος κατέχει ισχύ ή εξουσία επικαλείται το νόημα των πραγμάτων και το χρησιμοποιεί ως μέσο."

 

Απάντησες ήδη μόνη σου...

 

Ωστόσο τα πράγματα έχουν ακριβώς αντίστροφα.

Η βούληση της ισχύος —διαφορετικά απ’ όσα πίστευε ο Nietzsche— είναι φαινόμενο ανθρώπινο με την ειδοποιό σημασία, ακριβώς επειδή το ειδοποιό γνώρισμα του ανθρώπου έγκειται, σ’ ό,τι συνηθίσαμε να ονομάζουμε «πνεύμα» ή «Λόγο».

Η επιδίωξη ισχύος, αν έχει κάποιες, έστω και μικρές κοινωνικές αξιώσεις, δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί εφ όσον ο υποκειμενικός της φορέας δεν είναι σε θέση να παραιτηθεί από την άμεση ηδονή και εν γένει να υποτάξει, σχεδιάζοντας και προνοώντας, τις βραχυπρόθεσμες επιθυμίες στους μακροπρόθεσμους στόχους του.

Βέβαια, στους ηθικούς φιλοσόφους φαίνεται απίστευτο και παράδοξο ότι ένα πνεύμα, το οποίο επιδιώκει την ισχύ και την εξουσία, μεθοδεύει τη δραστηριότητα του παρόμοια με το πνεύμα πού αφοσιώνεται στην άσκηση της αρετής.

Για να ξεφύγουν από το παράδοξο αυτό προσπάθησαν ανέκαθεν να χαράξουν σαφή όρια ανάμεσα στον κανονιστικό και στον εργαλειακό Λόγο.

Όμως τέτοια όρια θα μπορούσαν να χαραχθούν μονάχα αν ήταν απολύτως αδύνατο να χρησιμοποιηθούν οι ηθικές και κανονιστικές αρχές ως εργαλεία για την επίτευξη των σκοπών της ισχύος.
Ωστόσο — όπως είναι γνωστό και αποδεδειγμένο— ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει.


Παναγιώτης Κονδύλης
Η ηδονή, η ισχύς, η ουτοπία.
Εκδ. στιγμή

http://cosmoidioglossia.blogspot.gr/2013/10/h-20.html

https://www.scribd.com/document/294065180/ΚΟΝΔΥΛΗΣ-Η-ΗΔΟΝΗ-Η-ΙΣΧΥΣ-Η-ΟΥΤΟΠΙΑ

 

Θα μιλούσα για την υποκειμενικότητα της ισχύος [στα μάτια της υποταγμένης] @margarita_nikolayevna.

Αυτό χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ψυχική οικονομία της υποταγμένης. Η υποταγμένη, αν αναγνωρίσει ως πλέον ισχυρό του Κ στον οποίο υποτάσσεται κάποιον άλλο και αυτός ο άλλος είναι διατεθειμένος να την κυριαρχήσει, είναι αναγκασμένη να ζητήσει αποδέσμευση από τον Κ που την έχει και να πάει στον άλλο που της φάνηκε πιο ισχυρός.

 

Aν αναγνωρίσει , εννοείς , πιο ισχυρό έαν 'αλλο Κ σωματικά, ψυχικά; Γιατί είναι υποχρεωμένη να ζητήσει αποδέσμευση; Σημαίνει αμφισβήτηση ;

 

Ετσι οπως το διαβαζω μου θυμιζει ιδιαιτερα τον ελεγχο της αγελης που κυριαρχει το Αλφα αρσενικο. Δεν μπορω ομως να πιστεψω οτι ένα ον σαν τον άνθρωπο που συμπεριλαμβανει και τα αισθηματα-συναισθηματα, να φευγει τοσο απλα και να αλλαζει τον Αλφα του.

(Κι αν βγαλατε ακρη ...θα τοποθετηθω περαιτέρω μετα τη δουλειά αν χρειαστει)

 

Σημαίνει ότι κατά μια λογική η αιτία της έλξης της υποτακτικής προς τον Κυρίαρχο είναι ακριβώς η εκλαμβανόμενη από την υποτακτική ως ισχύς του Κυρίαρχου, ως προς την ίδια. Εφόσον η υποτακτική αντιληφθεί κάποιον άλλο ως πλέον ισχυρό, αδιάφορο αν το κριτήριο που επικράτησε είναι η σωματικότητα ή η διανοητική δύναμη ή τα ψυχικά χαρίσματα, τότε η ισχύς του μέχρι τούδε Κ στην υποτακτική αυτή χλωμιάζει. Μπορείς να το πεις και αμφισβήτηση, φυσικά.

Δεν λέω ότι θα συμβεί στην πράξη να ζητήσει η υποτακτική αποδέσμευση. Γιατί το αποτρέπει η ψυχική της οικονομία. Γι αυτό και δεν θα αναγνωρίσει εύκολα κάποιον άλλο ως ισχυρότερο του Κ που την έχει.

 

Είναι κάτι εντελώς σχετικό παρότι υπάρχει κάποια εδραιωμένη αντικειμενική πολιτισμική άποψη του πως δείχνει ή τι αίσθηση δημιουργεί το κυριαρχικό.
Από εκεί και πέρα κυριαρχικό για τον καθένα είναι αυτό που το μυαλό του θα του υποδείξει ως κυριαρχικό για τους όποιους λόγους του.

 

Συνήθως σε μια αγέλη, ειδικά πρωτευόντων θηλαστικών,
το Α αρσενικό δεν είναι πάντα το δυνατότερο ή το ικανότερο
σε μια πάλη μεταξύ των αρσενικών, αλλά εκείνο που μπορεί
να συνάψει περισσότερους και ισχυρότερους δεσμούς μεταξύ
της αγέλης. Και ακριβώς αυτό τον κάνει Α αρσενικό.

Όσο αφορά βέβαια το ερώτημα για την σχετικότητα της ισχύος,
ίσως το αντικειμενικό κριτήριο είναι η μεγιστοποίηση της διάρκειας
της ισχύος ενός άντρα. Και μέσα σε αυτό περιλαμβάνεται οικονομική
επιφάνεια, κοινωνική θέση, ρωμαλεότητα, σωματική κατάσταση κτλ.

Ένα αρσενικό, ενδεχομένως να χάσει κάποια μάχη, αρκεί να κερδίζει
στο τέλος τον πόλεμο. Οπότε από βιολογικής, εξελικτικής σκοπιάς,
μια γυναίκα θα λάβει υπόψη της, όλα εκείνα τα στοιχεία που καθιστούν
ένας άντρα άξιο να νικήσει έναν πόλεμο, όχι απλά μια μάχη.

Το τι βαρύτητα βέβαια, δίνει η κάθε γυναίκα σε καθένα από αυτά
τα κριτήρια είναι εντελώς υποκειμενικό.

 

Πολλά ερεθίσματα επεξεργάζονται αυτόματα από το μυαλό μας συνειδητά ή όχι.
Φυσικά η επεξεργασία μας αυτή αποτυπώνει ως ένα βαθμό, ανάλογα με την περίπτωση, το ίδιο μας το είναι.
Το πόσο αυτό έχει σχέση με την πραγματικότητα ή όχι είναι άλλο θέμα.

Σίγουρα όμως αποτυπώνει αυτό που είμαστε.
Αλλά και τον τρόπο που θα αντιδράσουμε στο όποιο άτομο μάς κινήσει την προσοχή.
Ανεξάρτητα από αυτό που νιώθουμε οι ίδιοι για μας ή το άλλο άτομο για τον εαυτό του.

Αυτό που χρειάζεται να γίνει αντιληπτό από όλους μας είναι η σχετικότητα της κλίμακας.
Δηλαδή, αυτό που εκλαμβάνουμε εμείς δεν είναι υποχρεωτικό να εκληφθεί όμοια/ανάλογα από κάποιο άλλο άτομο και μάλιστα σε οποιοδήποτε πεδίο.
Όπου πεδίο βάλτε εικόνα, δυναμική, παρουσία, modus operandi, χουατέβα.
Και όταν λέω εμείς εννοώ και ατομικά και ως μέλη κάποιας ομάδας (όσο μικρή ή μεγάλη μπορεί να είναι).

Που σημαίνει πως αν το Χ άτομο εκληφεί με Χ1 τρόπο ή από εμάς ή το σύνολο της ομάδας που ανήκουμε, δεν θα εκληφθεί κατ' ανάγκη το ίδιο από κάποιο άλλο άτομο/ομάδα.
Άσχετα αν εμείς ή η ομάδα μας γουστάρει να νιώθει πως από την στιγμή που το εκτιμά ως γεγονός, πρέπει σώνει και καλά κάποιοι άλλα άτομα/ομάδες να δούν το ίδιο.
Ακόμα και αν η αποδοχή μοιάζει να είναι κοινή με κάποιων άλλων, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν είναι ίδιοι οι λόγοι που την υπαγορεύουν.

Κill joy αυτό που λέω, για κάποια άτομα, σαντ μπατ τρού...

 

Για υποβολή το κόβω αυτό...