Η σχετικότητα ( ; ) της Ισχύος

Θεωρώ ότι το μοτίβο μιας Κ/υ σχέσης ταιριάζει πάρα πολύ με το μοτίβο σχέσης γονέας/παιδί, περισσότερο από ότι οποιαδήποτε άλλα μοτίβα.
Σε αυτό όμως θα διαφωνήσω εν μέρει.
Αναγνωρίζω ότι υπάρχουν υ που θέλουν να βλέπουν τον εκάστοτε Κ σαν θεό. Και δεν βλέπουν την τύφλα τους. Όμως προβληματικές περιπτώσεις σχέσεων υπάρχουν παντού. Δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε αυτές.

Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη να βλέπουν τους γονείς τους ως άμεμπτους, πανίσχυρους κλπ, απλά τους βλέπουν. Όχι γιατί πηγάζει από κάποια ανάγκη τους τόσο, όσο γιατί τους λείπει ένα μεγάλο μέρος πληροφορίας, και για τους γονείς τους ίδιους αλλά και για να κάνουν συγκρίσεις.

Μια υποτακτική όμως δεν έχει έλλειψη πληροφορίας (αν έχει πάμε σε άλλα λάθη), ούτε της λείπει μέτρο σύγκρισης. Το να δει λοιπόν τον Κυρίαρχο έτσι δεν είναι ανάγκη, ούτε απλά υπηρετεί το function, όπως στην περίπτωση παιδί-γονείς. Είναι επιλογή της. Επιλογή βεβαίως που επιρρώνεται από cross checks με την πραγματικότητα και feedback που θα της δώσει ο Κυρίαρχος μιλώντας, πράττοντας αλλά και με έμμεσους τρόπους.  

Αυτό είναι απολύτως αληθές  

 

Όταν έρχεται βέβαια...
Η κανονική, όχι η άλλη, η κατ' επίφασιν, η μισό-μισό...
Που είμαστε πολύ ώριμοι για κάτι, για το οποίο έχουμε εκπαιδευτεί να "παιζουμε" τον ρόλο των ωρίμων από σκονάκι-αντιγραφή σε δυο-τρία μοτίβα, ένεκα μια κάποια επαγγελματική εμπλοκή συνήθως, και από την άλλη "τρία πουλάκια κάθονταν"...
Μη ξεχνάμε πως και η "ωριμότητα" μαθαίνεται στην χώρα της παπαγαλίας και τού φαίνεσθαι...
Παλιά παιδιά γαρ, ξερουμε να αντιγράφουμε σπανίως, αλλά στο να μιμούμαστε γαμάμε και δέρνουμε..!
Διγιότι η αντιγραφή θέλει μυαλό, η μίμηση απλώς ζητάει χάρη μαϊμούς, με το συμπάθιο για τις μαϊμούδες..!

 

Προφανώς αφού το ανέβασα στις βδσμοσυζητήσεις αναφέρομαι στα πλαίσια αυτών των σχέσεων, άντε και στων ερωτικών εν γένει, γιατί μπερδευόμαστε;  

Αλλά μισό:

1. Ποιος είναι ο Ντάνο;
2. Το Αφεντικό απαγορεύει να διαβάζω Κονδύλη οπότε...

Παραμέτρους δεν ήθελα να δώσω ακριβώς για να μην περιορίσω τις απαντήσεις.

Κρατάω αυτό όμως γιατί μου άρεσε πολύ και το βρίσκω εξόχως to the point απάντηση "όποιος δίνει στα πράγματα το νόημα τους ασκεί ισχύ"!!!!!!!!!  

 

Δεν το ήξερα αυτό το χωρίο. Ωστόσο μου φαίνεται - δεν ξέρω- περίεργο. Γιατί παράδοξο; Κι επειδή δηλαδή τους φαίνεται παράδοξο αντί να σκεφτούν αλλιώς καταφεύγουν σε εργαλεία που περιπλέκουν τα πράγματα;;;    
Τώρα μπλέχτηκα εγώ  
Τέλος πάντων, κρατάω ένα συμπέρασμα που θα μπορούσα να βγάλω, το οποίο είναι ότι η μεθοδικότητα και η συνέπεια της Ισχύος είναι συνιστώσα Ισχύος  

 

@margarita_nikolayevna

Για ποιο λόγο σου απαγορεύει να διαβάζεις Κονδύλη;

 

Ποιος είναι ο υπαίτιος κύριε; Όταν αναφέρεται το σουρβάιβορ δεν μπορώ, κάτι παθαίνω... Επίτηδες το έκανες!
Και επειδή είμαι κιουρία και δεν υποκύπτω στους κρυφούς σου σκοπούς περί αμαύρωσης του νήματος θα επανέλθω στο θέμα λέγοντας πως για μένα η Ισχύς δεν είναι κάτι το σχετικό. Θαρρώ πως σε όλους μας λίγο πολύ υπάρχει μια υποτυπώδης κλίμακά της, μια αίσθηση για το τι είναι ισχυρό και τι όχι. Σαφώς θα υπάρχουν διαφοροποιήσεις από άτομο σε άτομο μια και η αντίληψη του καθενός ποικίλλει, όμως απέναντι στο απόλυτα ισχυρό και στο ανίσχυρο δε θα υπάρξει αμφισβήτηση. Αυτά τα ολίγα.

 

Η ισχύς εν τη ενώσει  

Αν αναφέρεστε σε IQ θα συμφωνήσω.  
Αν αναφέρεστε σε πούτσους, πάλι θα συμφωνήσω, όσοι την έχουν κανονική και πάνω, έχουν λιγότερα κόμπλεξ.
Αλλά αν κάνετε μια πρόχειρη έρευνα, εικαζω πως το μέγεθος περισσοτερο απασχολεί τους φέροντες αυτό, από τους λαμβανοντες.  

 

Γιατι δεν Του αρεσει ο τροπος που σκεφτεται και επιχειρηματολογει.

 

Ούτε και μένα μ' ενθουσιάζει για να είμαι ειλικρινής αλλά δεν θα ήταν πιο ενδιαφέρον αν δοκίμαζε να τον αντικρούσει ή να τον ανασκευάσει;

 

Πάντως, αν προσέξεις τα λάικ σ' αυτό:

...η αναλογία φερόντων και λαμβανουσών δεν σε δικαιώνει...
Θα μου πείς πλάκα, χιούμορ.
Ναι αλλά.... 

 

Σε αυτό έχετε δίκιο.
Και όντως έτσι κάνει, δηλαδή δεν μου είπε ποτέ "μην διαβάσεις και τέλος" (που όντως έτσι μπορεί να φάνηκε από τη διατύπωση μου στο πρώτο μήνυμα). Πάντα διαβάζουμε Μ/μαζί, γραμμή - γραμμή, ακόμη και λέξη - λέξη κάποιες φορές κείμενα και μου δείχνει τι σκέφτεται αυτός που τα γράφει, τι λένε οι γραμμές αλλά και "ανάμεσα στις γραμμές".
Και προχθές που ξεκινήσαμε εδώ τη συζήτηση για τον Κονδύλη, όταν βρεθήκαμε το ίδιο κάναμε: βρίσκαμε στο διαδίκτυο αποσπάσματα από βιβλία του και τα διαβάζαμε Μ/μαζί και τα συζητούσαμε. Και το κάναμε για κανένα 3ωρο αυτό, αντικρούοντας και ανασκευάζοντας, γιατί -όπως είπατε- τότε είναι πιο ενδιαφέρον και έχει αξία η διαφωνία  
Ευχαριστώ που πάντα ρωτάτε τόσο ευγενικά  

 

Προσωπικά ως ισχυρό μετρώ εκείνον που στέκεται γερά στα πόδια του, γνωρίζει καλά τι θέλει και έχει την εσωτερική ισχύ του χαρακτήρα να προσανατολίσει την εσωτερική ενέργειά του προς την επίτευξη των στόχων του ή την εξυπηρέτηση των επιλογών του.

Όλοι σχεδόν έχουν γνωρίσει έναν τέτοιον άνθρωπο από τη γέννησή τους εκ φύσεως,
παρόλο που αυτός οδηγείται και λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό από ένστικτο,
αν και λειτουργεί επίσης ισχυρά τις περισσότερες φορές και μέσω και συνειδητών και λογικών επιλογών καθημερινής δράσης και στάσης ζωής.
Την αληθινή ισχύ του δεν την πιάνει εύκολα το μάτι σε όλο το Μεγαλείο της.
Είναι γυναίκα.

Πολλοί όμως αντιλαμβάνονται καθαρότερα την έννοια της ισχύος όταν τη συναντήσουν σε κάποιον άλλο που δεν είναι ο παραπάνω, είτε τον γνωρίσουν προσωπικά είτε μάθουν τις πράξεις του μέσω διηγήσεων.

Θυμάμαι μικρό παιδί το πρώτο υπόδειγμα χαρακτήρα που με έκανε να αισθανθώ και να θαυμάσω αληθινή ανθρώπινη ισχύ και να εμπνέομαι από αυτή, να θέλω να μοιάσω, ήταν ο Ομηρικός ήρωας Οδυσσέας:

- Δεν ήταν ο δυνατότερος από άποψη ρώμης και πολεμικών αρετών, ο Αχιλλέας και ο Αίαντας και πιθανόν κι άλλοι θα τον έτρωγαν για πρωινό σε υποθετική μονομαχία.
- Δεν ήταν ο αρχηγός, ακολουθούσε κι εκείνος τον Αγαμέμνωνα στην περιπέτεια αρχικά.
- Κατόρθωσε όμως να είναι εκείνος που έδωσε την τελική λύση για λογαριασμό όλων των δικών του ανθρώπων σε ένα απελπιστικό αδιέξοδο, την επικράτηση των Αχαιών στον Τρωικό Πόλεμο,
- Επέζησε του πολέμου χωρίς να δειλιάζει σε αυτόν αλλά ούτε να επηρεαστεί από αυτόν παρασυρόμενος και αλλάζοντας το ποιόν του σαν άνθρωπος,
- Επέζησε και υπερνίκησε αδιανόητες δυσκολίες και εμπόδια, αντιμετωπίζοντας και ξεπερνώντας κινδύνους και επικρατώντας επί εχθρών απείρως ισχυρότερων σωματικά και ορισμένες φορές και νοητικά από εκείνον για άλλα δέκα χρόνια (Οδύσσεια),
- και τελικά πέτυχε όλους τους στόχους του ανέλπιστα, με εφόδια τον αταλάντευτο ορθολογισμό του, την ακλόνητη αφοσίωσή του στον στόχο του (επιστροφή στην πατρίδα και στους αγαπημένους του), την πνευματική ευελιξία αλλά και αποφασιστικότητά του ειδικά απέναντι στον ίδιο τον εαυτό του, και κυρίως την αγάπη του και η ταπεινότητά του για τους δικούς του ανθρώπους και την απέραντη έγνοιά του για αυτούς την οποία υπηρέτησε πιστά και αδιαπραγμάτευτα σαν έργο ζωής, στο τελικό άθροισμα.

Φυσικά τα Αθάνατα Έπη εκείνα ήταν γεμάτα αλληγορίες αλλά ούτε που με ένοιαζε καθόλου. Οι δοκιμασίες είναι δοκιμασίες και μικρή σημασία έχει η μορφή τους.

Ο Οδυσσέας ήταν, με μια λέξη, ένας Ισχυρός Άνθρωπος. Σχεδόν Παντοδύναμος στα μάτια μου όταν διάβαζα τις περιπέτειές του.
Ήταν ικανός για τα πάντα, κυρίαρχος, τρομερός και ασυγκράτητος σε εκείνο που ήθελε, σαν παλιρροιακό κύμα.

Άνθρωπος-πρότυπο που με ενθουσιασμό θα επιθυμούσα να είμαι από πίσω του ή πλάι του να τον ακολουθώ επειδή εμπνέει Δύναμη και Σιγουριά, να μάθω από αυτόν και να γίνω μία μέρα σαν αυτόν και καλύτερος ακόμα αν έχω τη δύναμη,
και, αντιστρόφως, θα παραμέριζα εμπρός του με δέος και σύνεση, προσφέροντάς του απρόσκοπτη προτεραιότητα, αν αντιλαμβανόμουν ότι από ατυχία βρέθηκα σαν εμπόδιο ανάμεσα σε εκείνον και στην πορεία του.

Έχει τύχει να γνωρίσω δια ζώσης ανθρώπους που με έχουν κάνει να αισθανθώ παρομοίως, και η αίσθηση είναι ιδιαίτερη και πολύ χαρακτηριστική.
Και έχει συμβεί να γνωρίσω και μέσα από βιβλία ανθρώπους που με τη στάση τους μου γεννούσαν επίσης ένα τέτοιο γνώριμο συναίσθημα.
Είχαν όλοι τα ίδια δομικά χαρακτηριστικά σαν πνεύμα, τα παραπάνω ή παρόμοιά τους, και κατά κανόνα υπερείχαν έναντι πάντων, ενίοτε αφήνοντας και άσβεστο αποτύπωμα με την παρουσία τους στον κόσμο.


Έκτοτε, θυμάμαι ότι όποτε συναντούσα ή διάβαζα για ανθρώπους που οι υπόλοιποι τους αξιολογούσαν ως ισχυρούς, αν δεν είχαν αξίες, χαρακτηριστικά και συμπεριφορές σαν τις παραπάνω, τέτοιο πνεύμα δηλαδή, στα μάτια μου φαίνονταν νιάνιαρα, αδιάφοροι και μικροί να το πω αλλοιώς, άσχετα αν οι άλλοι τους θεωρούσαν σπουδαίους.
Εξ΄ ου και μονίμως έχω ένα μικρό πρόβλημα να πείσω τον εαυτό μου να συμμορφωθεί με διαφόρων ειδών συμβατικά ή/και δημοφιλή πρότυπα και συμπεριφορές, ευαρέσκειες και απαρέσκειες.

Αυτά περί ισχύος ανθρώπου και πώς αυτή μετριέται από εμένα.