Η τέταρτη μυσταγωγία

Πρώτη συμμετοχή μου εδώ. Τα κείμενα δεν είναι δικά μου, αλλά είναι 100% πραγματικές περιγραφές από δύο καλούς φίλους με μικρές αλλαγές από μένα για την διαφύλαξη της ανωνυμίας τους Γράφτηκαν με παρότρυνση μου και τους ευχαριστώ θερμά για την προσπάθεια και το χρόνο!!! Είναι Δάσκαλος και μαθήτρια, Κυρίαρχος και υποτακτική, Master και σκλάβα, Άντρας και γυναίκα. Βάλτε όποια ετικέττα θέλετε. Απολαύστε το.

Όπως πάντα τα θηλυκά προηγούνται:

"Ήταν Σάββατο πρωί γύρω στις 6:30 όπου η Κ. πήρε το λεωφορείο για να μεταβεί στην πόλη όπου θα έπαιρνε το αεροπλάνο για την Αθήνα. Η πτήση ήταν στις 10:30 και 11:30 υπολόγιζε πως θα έβρισκε ήδη τον Δάσκαλο της.
Ο Δάσκαλος της ήρθε και την πήρε από το αεροδρόμιο. Εκείνη είχε πάρα πολύ μεγάλη αγωνία. Όχι λαχτάρα. Αγωνία και άγχος. Θα της επέβαλλε την πρώτη σωματική της τιμωρία. Εκείνη ήξερε ότι ο Δάσκαλος της σιχαινόταν την σωματική τιμωρία και γενικά δεν Του άρεζε να την τιμωρεί. Για αυτό δεν της επέβαλλε τιμωρία μόλις γινόταν το παράπτωμα, αλλά συνήθως της το επισήμανε τρείς έως και τέσσερις φορές.
Της είχε πει να μην Του ζητάει συγγνώμη για ασήμαντο λόγο. Εκείνη, εκείνη την Παρασκευή, μια μέρα πριν από την συνάντηση τους, Του ζήτησε συγγνώμη που Του έστειλε μήνυμα. Της είπε να προτείνει την τιμωρία της και εκείνη πρότεινε κάτι άμεσο, επίπονο το οποίο θα της θύμιζε τι έκανε.
Έτσι το Σάββατο ήρθε και την πήρε από το αεροδρόμιο. Την φίλησε γλυκά. Σε όλη την διαδρομή ήταν λίγο πιο αυστηρός απ ’ότι συνήθως. Αλλά όχι σκληρός ή απόμακρος. Την χαϊδευε συχνά στο μπούτι της, όπως ήταν δίπλα της στο αυτοκίνητο.
Μόλις φτάσανε στο σπίτι όπου εκείνη θα έμενε, Εκείνος πήρε όλα τα πράγματα . Δεν την άφηνε ποτέ να κουβαλάει.
Μόλις μπήκανε και κλειδώσανε την φίλησε παθιασμένα και άρχισε να την γδύνει. Την έπιανε και την χαϊδευε ερωτικά παντού. Μετά της κατέβασε το παντελόνι και άρχιζε να παίζει με την κλειτορίδα της. Μετά από 3 λεπτά σταμάτησε. Την ρώτησε χαμηλόφωνα κάτι και ακολούθησε ο εξής διάλογος.
-Τώρα ξέρεις τι θα γίνει, ε?
- Τι Κύριε μου? Εκείνη απάντησε ξέπνοα. Ήξερε πολύ καλά τι θα γίνει.
-Ήρθε η ώρα για την τιμωρία σου.
Πήγε και πήρε το σχοινί και της το έδειξε. Εκείνη πανικοβλήθηκε.
-Ξέρεις ότι δε το κάνω για να σου κάνω κακό.
Εκείνη κούνησε το κεφάλι της. Ήταν σκυμμένη στο τραπέζι. Εκείνος πήρε το σκοινί στα χέρια, το δίπλωσε και έπεσε η πρώτη. Η δεύτερη. Η τρίτη. Η τέταρτη. Η πέμπτη.
Ήταν δυνατές. Εκείνη κουνήθηκε και άρχισε να δακρύζει.
Στην έκτη έφυγε λίγο από την θέση της. Την σήκωσε και την έβαλε στην θέση της και συνέχισε. Με το ένα χέρι την πονούσε πολύ και με το άλλο την χαϊδευε ενώ παράλληλα της έλεγε ότι τα δάκρυα της είναι κόσμημα.
Όταν τελείωσε η τιμωρία της την αγκάλιασε. Εκείνη δεν κούρνιασε αμέσως, αλλά Εκείνος την τράβηξε. Μετά Εκείνος κάθισε στον καναπέ και εκείνη γονατιστή μπροστά Του. Έκλαψε και μετά όλα λύθηκαν.
Τον έγδυσε απαλά και προσεχτικά κάνοντας Του μασάζ στα πόδια.
Μετά ανέβηκε στον καναπέ όπως της υπέδειξε. Κάθισε οκλαδόν πάνω Του και Εκείνος μπήκε μέσα της. Βίαια και γρήγορα. Τελειώσανε και οι δύο αρκετά γρήγορα. Είχανε καιρό να βρεθούνε. Μετά εκείνη βγήκε και μετά από λίγο Τον πήρε στο στόμα της. Την ξάπλωσε και μπήκε πάλι μέσα της. Αργά και δυνατά. Κράτησε ώρα, ενώ εκείνη Του χάριζε τα υγρά της. Τελείωσε μέσα της.
Καθισαν απέναντι και κοιταζόταν παίρνοντας ανάσες.
-Μικρή μου θα ήθελα έναν καφέ.
-Αμέσως Δάσκαλε μου.
Πήγε στην κουζίνα, γυμνή και αέρινη με τα σημάδια της. Που έδειχναν την αγάπη Του και την διάθεση Του να μην έχει ενοχές.
Πήρε τον ελληνικό, έβαλε δύο γενναίες κουταλιές καφέ και περίμενε να φουσκώσει..
Εκείνος ξάπλωσε στο κρεβάτι και εκείνη Του πήγε τον καφέ. Μόλις κρύωσε, δοκίμασε.
-Από τους καλύτερους καφέδες που έχω πιεί
-Σιγά…
-Ανάσα μου…
Δε χρειάστηκε να πει κάτι περισσότερο Εκείνος. Η μικρή κατάλαβε.
Όπως ήταν ξαπλωμένη εκείνη, Εκείνος κατέβηκε και άρχισε να γλύφει το αιδοίο της αχόρταγα και εκείνο Του χάριζε τα υγρά του. Μετά μπήκε μέσα της με δύναμη και τα κορμιά του παλλόταν, ενώ ήταν σαν αγκαλιασμένοι ώστε να υπάρχει πλήρης διείσδυση. Μόλις τελείωσε βγήκε και την πήρε αγκαλιά.
Μίλησαν, γέλασαν και πειραχτήκανε. Σχεδίαζαν την υπόλοιπη μέρα.
Εκείνος έπρεπε να φύγει, είχε εφημερία στο νοσοκομείο, είναι χειρουργός. Εκείνη θα έβρισκε φίλες.
Σηκώθηκε, ντύθηκε και εκείνη σηκώθηκε να τον αποχαιρετίσει.
Μόλις έφυγε ξέσπασε σε κλάματα (καταραμένες ορμόνες). Έκανε ένα προσεχτικό μπάνιο για να μην πονέσει πολύ στα σημάδια. Ντύθηκε και πήγε να βρει σουπερμάρκετ για να ψωνίσει για αύριο, να Του μαγειρέψει. Πήγε, ψώνισε, γύρισε τα τακτοποίησε και πήγε να πάρει το μετρό. Βγήκε βόλτα, περπάτησε, είδε αγαπημένες φίλες και το βράδυ γύρισε στο σπίτι. Έκανε μπάνιο ξανά, χάζεψε στο χαζοκούτι.
Στις 00:00 την πήρε τηλέφωνο και μιλήσανε. Κανονίζανε για το πρωί. Εκείνη διάβασε και μετά από μια ώρα κοιμήθηκε. Ήταν κουρασμένη από το ταξίδι και από την μέρα με τον Κύριο της.
Το πρωί την ξύπνησε το τηλεφώνημα Του. Σηκώθηκε, έκανε μπάνιο και καφέ.
Εκείνος ήρθε. Του άνοιξε με χαμόγελο και με το βλέμμα κάτω. Όπως πρέπει. Ήπιανε καφέ, μιλήσανε.
Μετά και ταυτόχρονα άρχισαν να βγάζουν τα ρούχα τους. Μπήκε μέσα της και τελειώσανε μαζί μετά από ώρα βαθιάς εισόδου του πέους Του στο αιδοίο της.
Πήγανε να πλυθούνε και μετά Εκείνος πήρε ένα βιβλίο και άρχισε να διαβάζει. Εκείνη έκανε την άτακτη μαθήτρια και μόλις το κεφάλαιο τελείωσε Εκείνος την πήρε στα γόνατα Του και άρχισε να της τις βρέχει. Έπεφτε η μια πίσω από την άλλη εκνώ εκείνη προσπαθούσε –δήθεν- να αντισταθεί. Την πήρε από τα μαλλιά ενώ το έβαλε στο στόμα της και η μικρή ρουφούσε συνεχώς.
Της άνοιξε τα πόδια και μπήκε μέσα της πολύ απότομα και πολύ δυνατά. Όση ω΄ρα την γαμούσε περιγράφανε και οι δύο ότι ήταν και ένα άλλο κοριτσάκι εκεί και πως η μικρή θα έπαιζε με το άλλο κοριτσάκι.
Τελειώσανε έντονα και οι δύο και προσπαθούσαν να συνέλθουν από την καύλα. Μείνανε λίγη ώρα αγκαλιά και εκείνη σηκώθηκε να παέι να μαγειρέψει. Το έκανε με αέρινες κινήσεις και με πολύ χαρά. Για πρώτη φορά Του μαγείρευε και είχε άγχος αν θα Του άρεζε. Πήγαινε την έβλεπε και την φιλούσε τρυφερά.
Ναι ο Δ. είναι πολύ τρυφερός κάτι που η Κ δε το βρίσκει πάντα καλό!!!
Όταν ήταν έτοιμο φάγανε μαζί. Ήπιανε και λίγο κρασί. Μιλήσανε για τον Βουδισμό και τον Χριστιανισμό και πόσο βλάπτει ο θρησκευτικός φανατισμός.
Σηκωθήκανε και εκείνη μάζεψε ενώ την έβλεπε. Πήγανε στον καναπέ και εκείνη Τον πήρε στο στόμα της. Ευχαριστημένος Εκείνος την τράβηξε πάνω Του και μπήκε και πάλι μέσα της.
Μετά πλυθήκανε ενώ εκείνη έκλαιγε πολύ. Γιατί Εκείνος έπρεπε να φύγει για χειρουργείο. Με το μυαλό της το ήξερε ότι έτσι Πρέπει. Μόλις Εκείνος έφυγε εκείνη μάζεψε το σπίτι κλαίγοντας.
Ντύθηκε και πήγε μια μεγάλη βόλτα να πάρει αέρα και να πιει κάτι να ηρεμήσει.
Έβαλε αυτά που Του αρέσουν και πήγε. Όταν γύρισε στο σπίτι μετά από λίγο γύρισε και ο συγκάτοικος της. Μιλήσανε, συζητήσαν αλλά το μυαλό της ήταν άλλου. Ευχόταν αύριο που θα έφευγε για το πατρικό της να μπορέσει Εκείνος να έρθει να την χαιρετήσει. Στις 00:30 έλαβε ένα μήνυμα ότι δε μπορεί να της τηλεφωνήσει λόγω δουλειάς. Κοιμήθηκε στις 04:00. Με τον συγκάτοικο μιλούσαν ακατάπαυστα.
Την άλλη μέρα δυστυχώς Εκείνος δε τα κατάφερε να πάει.
Αλλά ήξερε ότι δεν αδιαφορεί για εκείνη.
Και οι δύο εύχονται να μην χρειαστεί εκ νέου σωματική τιμωρία."

Και η ακολουθεί η άλλη πλευρά:

"Παράξενος ύπνος με ακόμα πιο παράξενα όνειρα. Λίγος και με μεγάλα διαλείματα αυπνίας. Προσμονή για την συνάντηση για την μικρή μου αλλά και απώθηση για την ανάγκη για να της αποδώσω την πρώτη της τιμωρία. Την είχα προειδοποιήσει μια, δύο, τρεις... Έκανε το ίδιο λάθος ξανά και ξανά και ξανά... Διάλεξε η ίδια το τρόπο που θα γράψει στο μυαλό της την επιθυμία του Δασκάλου της, το πως θέλω εγώ να είναι...

Ξύπνημα και βαρύς καφές. Μπάνιο και έλεγχος για τα απαραίτητα για την τιμωρία. Όχι πως ήταν και πολλά δηλαδή: ένα μόλις μέτρο νάιλον σχοινί.... Με τα πολλά φρου φρου χάνεις τον στόχο μέσα στο τελετουργικό.

Την παίρνω από το αεροδρόμιο. Στο αμάξι λίγα λόγια και αμηχανία. Φτάνουμε σπίτι. Βλέμμα χαμηλωμένο. Όπως πρέπει. Αμήχανη... Και πάλι όπως πρέπει... Έχουμε μέρες να βρεθούμε, την αγκαλιάζω. To πρώτο φιλί είναι αμήχανο, το δεύτερο διερευνητικό, το τρίτο απαιτητικό... Την σπρώχνω προς το τραπέζι, την βάζω να σκύψει. Φοράει μια μπλούζα που αφήνει το τατουάζ μου που έχει πάνω της. Την φιλάω στην πλάτη και η ανάσα της γίνονται όλο και πιο βαριά. Την έχω ακινητοποιήσει στο τραπέζι, δεν βλέπει τι της κάνω, απλά νοιώθεια τα δάκτυλα μου στην πλάτη της. Της ξεκουμπώνω το σουτιέν, το στήθος της χάνεται στα χάδια μου. Τσιπάω τις ρώγες της κι ένα λιγωμένο βογγητό είναι η απάντηση της. Η μπλούζα φεύγει στο πάτωμα, Της ξεκουμπνω το παντελόνι... δεν βγάζω άκρη με το κούμπωμα στο κορμάκι που φοράει, το ξεκουμπώνει μόνη της και το παντελόνι χαμηλώνει στο πάτωμα αλλά φοράει ακόμη παπούτσια και δεν μπορεί να βγει... Την πιέζω και πάλι στο τραπέζι και μένει ακίνητη. Το θέαμα του γυμνού της πισινού ενώ είναι σκυμμένη και παραδομένη με έχει διεγείρει όσο δεν παίρνει άλλο...

Την πλησιάζω και αρχίζω να την χαιδεύω στο μουνάκι... Είναι μούσκεμα... Τα δάκτυλα μου χάνονται μέσα της και την αισθάνομαι να κουνιέται για να το απολαύσει ακόμη περισσότερο. Κατεβάζω τα παντελόνια μου γρήγορα και χώνομαι μέσα της: είναι υγρή, καυτή και στενή... Βογγάει και χαμηλώνει για να καρφωθεί πιο βαθιά. Τραβιέμαι... Τελικά το Πρέπει μου επικρατεί... Συγκρατιέμαι και συνεχίζω να την χαιδεύω... Σαλιώνω τα δάκτυλα μου αρχίζω να παιδεύω την πίσω πόρτα της. Ανοίγει όσο μπορεί τα πόδια της και την νοιώθω μέσα στα βογγητά της να χαλαρώνει και να τα καλοδέχεται. Είναι πεντακάθαρη και έτοιμη. Το κεφαλάκι από το πέος μου ακουμπάει στην τρυπούλα της και με ένα σπρώξιμο είμαι μέσα της. Μένω ακίνητος για να χαλαρώσει και να με συνηθίσει μέσα της, τα χέρια της είναι πάνω στο τραπέζι, την νοιώθω να τρέμει από την προσμονή.

Το Πρέπει, η Τιμωρία της, είναι όμως στο μυαλό μου... Κάνω στην άκρη το θέλω μου και τραβιέμαι...

Το πολύτιμο μου νομίζει πως αυτό γίνεται για να επιτείνω το πάθος μας και γυρίζει απότομα και γονατίζει παίρνοντας με στο στόμα της. Απλά κόλαση... Την νοιώθω να με ρουφάει με λατρεία και πραγματικά ζορίζομαι πάρα πολύ για να την σταματήσω και να της ψιθυρίσω:

"Τώρα ξέρεις τι πρέπει να γίνει..."

Την σταματώ, την σηκώνω, την ακουμπάω και πάλι στο τραπέζι, ανεβάζω το παντελόνι μου και κουμπώνομαι.

"Ακίνητη τώρα" της λέω ενώ ψάχνω στο σακκίδιο μου το σχοινάκι. Το βρίσκω , το διπλώνω στην μέση, και τυλίγω την άκρη στο χέρι μου αφήνοντας σαράντα τόσους πόντους ελεύθερους και παίρνω θέση στα αριστερά της...

...

Το πρώτο χτύπημα ξεκινά από το αριστερό της κωλομέρι και φτάνει ως το δεξί της γλουτό. Σηκώνετα απότομα... "Πονάει πολύ Κύριε μου", μου λέει τρέμοντας, "πονάει πολύ...". Το χρώμα στο δέρμα της αλλάζει, γίνεται κατευθείαν βαθύ κόκκινο. Πονάει, πονάει πολύ, το νοιώθω, το ξέρω. Αλλά πρέπει να συνεχίσω... Την σπρώχνω ξανά στην θέση της.

"Ακούω", της λέω.

"Δεν θα ξαναζητήσω συγγνώμη αν δεν χρειάζεται, ένα", λέει με σπασμένη φωνή....

Δεύτερο χτύπημα, διασταυρώνεται με το πρώτο.

"Δεν θα ξαναζητήσω συγγνώμη αν δεν χρειάζεται, δύο", κι η φωνή της έχει αρχίσει να χάνεται...

Τρίτο χτύπημα, λίγο πιο κάτω. Τέταρτο, πέμπτο...

"Δεν θα ξαναζητήσω συγγνώμη αν δεν χρειάζεται, πέντε" και λυγίζει, πέφτει στα γόνατα.

"Πονάει πολύ Κύριε μου", λέει. "Το ξέρω, αλλά πρέπει", της απαντώ. Την σηκώνω και την ξαναβάζω στην θέση της.

Κλαίει...

Αλλάζω θέση. Τα χτυπήματα είναι πια από δεξιά προς τα αριστερά. Ο πισινούλης της είναι χαραγμένος από γραμμές.

Έξι, επτά, οκτώ, εννιά, δέκα. Μετράει και κλαίει. Η πείνα της πρώτης στιγμής έχει χαθεί, υπάρχει μόνο πόνος.

Ξαναλλάζω θέση και βρίσκομαι πια πίσω της. Της χαιδεύω την πλάτη και σκουπίζω τα δάκρυα της... Κάθε ένα είναι ένα κόσμημα. Της το λέω. Πονάω μέσα μου όσο και εκείνη τουλάχιστον, αλλά συνεχίζω.

Έντεκα, δεκαπέντε, είκοσι....

Ο πισινούλης της είναι πια μια πληγή και το προσωπάκι της αυλακωμένο από δάκρυα. Τα πίνω σας ταξιδιώτης στην έρημο....

Βλέπετε η αγάπη μου για το πολύτιμο μου μπορεί και είναι απέραντη, αλλά δεν είναι και δεν πρέπει να είναι ΠΟΤΕ αδύναμη...

Κάθομαι στον καναπέ, γονατίζει και την παίρνω αγκαλιά. Είναι σφιγμένη, μιλάνε οι ενδορφίνες και η αδρεναλίνη, μετά από λίγο χαλαρώνει... Αρχίζει να μου βγάζει τα παπούτσια, φιλάει τα πόδια, γλύφει τα δάκτυλα μου. Μου ξεκουμπώνει το παντελόνι και με παίρνει στο στόμα της. Η επιθυμία επιστρέφει, πιο δυνατή αυτή την φορά. Της ζητάω να γδυθεί και να έρθει από πάνω ενώ είμαι καθισμένος.

Δεν υπάρχει πια άλλος κόσμος, δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι, όλος το σύμπαν τους είναι εκεί κάτω: κορύφωση και λύτρωση!!!

Κι ύστερα ξανά, με άλλο τρόπο, και πάλι και πάλι...

....

Την άλλη μέρα, στο ίδιο ακριβώς δωμάτιο, η μικρή μου δέχθηκε κάμποσα χτυπήματα με το χέρι, αλλά αυτή την φορά ήταν ένα παιχνίδι. Και η βία, ο πόνος αυτός όχι μείωσε την επιθυμία, αλλά την πολλαπλασίασε.

...

Παράξενα τρένα τελικά οι άνθρωποι..."

 

Απάντηση: Η τέταρτη μυσταγωγία

Πολύ ωραίο κείμενο, σε ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας.

 

Απάντηση: Η τέταρτη μυσταγωγία

Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Αν και εγώ δεν έκανα κάτι, απλά τα δημοσίευσα.