Η υποταγη ξεκιναει οπου τα φετιχ του Υ σταματουν.

Πιστευω καθε Υ εχει νοιωσει εστω και λιγο το οτι εις γνωσιν του η οχι γινεται χειρηστικος. Αυτοπροβαλει τα φετιχ του σαν να προσπαθει να κατευθηνει την/τον Κ προς τα εκει. Γραφω λοιπον γι αυτη την συνειδητοποιηση και κανω και αυτοκριτικη παραλληλα. Παρατηρω σε συμπεριφορες Υ να παρουσιαζουν τα φετιχ τους σαν λιστα που αναμεσα σε αυτα πρεπει να επιλεξει κατι ο/η Κ. Ειναι πολυ λαθος. Η υποταγη ξεκιναει οπου τα φετιχ του Υ σταματουν λοιπον. Αυτο που ακουσες. Υποταγη ειναι οταν ο μη-ποδολαγνος γονατιζει και καθαριζει τα ποδια της Κ με τη γλωσσα. Υποταγη ειναι οταν ο Υ που δεν θα φανταζοταν ποτε τον εαυτο του να τον τρωει απο πισω, γαμιεται με το μεγαλυτερο στραπον απο την Κ.Υποταγη ειναι οταν ενας ανθρωπος ντροπαλος εξευτελιζεται δημοσια. Αν υπαρχουν λοιπον ορια, τα παντα ξεκινανε οταν τα περασεις.

 

η υποταγη δεν ειναι ταπεινωση. Γιατι την συνδεεις μονο με αυτο το φετιχ σου?

 

και γιατι πιστευεις ξεκιναει απο εκει... και δεν τελειωνει εκει?

 

Γιατι πιστευω αυτα τα ορια δινουν εξουσια στον υ, δεν θα επρεπε να εχει καμια εξουσια. (φυσικα το πως ζει ο καθενας το οτιδιποτε ειναι προσωπικο δεν υπαρχει "σωστο" και "λαθος"...μια αποψη εξεφρασα)

 

Φυσικα δεν υπαρχει σωστο και λαθος , συζητηση κανουμε...
το υ εχει ορια, δουλεια του Κ ειναι να τα σπασει (εαν θελει και εχει ορεξη   ) με αυτη τη λογικη δεν υπαρχει ουτε Κ.
Δεν γνωριζω πολλα υ, που με το που γνωρισαν Κ , ειπαν "κανε μου οτι θελεις!"

 

Συμφωνω, ουτε μονο πονος, ουτε μονο ταπεινωση... γενικα, δεν ειναι μονο οτι αφορα τα φετιχ

 

Η υποταγη ειναι ΚΑΙ ταπεινωση, τα παραδειγματα ηταν τυχαια.

 

Και ποιος λέει, ότι ένας υ έχει σώνει και καλά τ' οποιοδήποτε φετίχ ( εννοώ εκείνα τα κλασικά, όχι τα "απίθανα" στυλ κεραυνοφιλία ή οποιαδήποτε -φιλία ή -λαγνεία. Αφού σε λίγο θα δούμε και το φετίχ της οδοντογλυφιδολαγνείας χαχα ). Πλάκα στην άκρη, μπορεί κάλλιστα κι ένας/μια Κ, να έχει το/τα φετίχ του/της ( όπως και να μην τα έχει ). Μπορεί κι ένας/μια Κ, να είναι χειριστικός/η. Και όχι, το Καππιλίκι του/της δεν του/της επιτρέπει τα πάντα. Η ύπαρξη ορίων δεν συνεπάγεται "νερωμένη" ή "ψεύτικη" υποταγή. Εγώ το γράφω για πολλοστή φορά, δεν είναι όλοι/ες οι Κ ίδιοι/ες, δεν είναι όλοι/ες οι υ ίδιοι/ες, δεν είναι όλα τα "πλαίσια" πανομοιότυπα. Και στο τέλος, εκτός από κάποιες ελάχιστες κατευθυντήριες τ' όποιο BDSM και οι πρακτικές/παραφυάδες του, δεν είναι λαξευμένες σε κανέναν βράχο, για να έχουν καθολική ισχύ ή να μένουν απαράλλακτες. Αν πιάσω δέκα Κ και δέκα υ και τους δώσω το ίδιο ερωτηματολόγιο, πιθανότατα να μην πάρω ίδιες απαντήσεις σε πάνω από 2 βια 3 ερωτήσεις ( και αυτό είναι υπό αίρεση ).

Τεσπα, ο κόσμος είναι όμορφος γιατί είναι πολυποίκιλος, τουλάχιστον για κάποιους/ες. Εύχομαι σε κείνους τους κάποιους, ν' ανήκεις κι εσύ.
Αλλιώς, καλή ηλεκτρονική καρδιά. * Πριν το ξεχάσω, τα λόγια μου...μπλα μπλα μπλα ( δηλαδή απλά άποψη, ούτε καλύτερη, ούτε χειρότερη από κείνη των άλλων )  

 

Ταπείνωση ναι, με την έννοια της άρσης του εγωϊσμού. Σε καμια περίπτωση εξευτελισμός (αναφορικά με τον δικό μου τρόπο συνύπαρξης) καθότι μου αρέσει να εμπνεώ στο υ μια αίσθηση υπερηφάνειας στο γεγονός ότι είναι ιδιοκτησία μου και καλύπτει τις επιθυμίες μου.

 

Η υποταγή και η κυριαρχία είναι κατά κάποιο τρόπο φετίχ ......ένα φετίχ που όμως γίνεται τρόπος σχέσης και σε πολλούς τρόπος ζωής....Μήπως αν σταματήσουν να υπάρχουν τα φετίχ αγαπητέ νηματοθέτη χάνει την υπόσταση της και η οποία κυριαρχία η υποταγή.....???

 

Συρρίκνωση του "εγώ" κι αποδοχή των απαιτήσεων οι οποίες ασκούν πίεση στα σκληρά όρια, χωρίς να γίνονται καταχραστικές. πολλές φορές με τον καιρό αυτά μετατοπίζονται όμως ορισμένα είναι λιγάκι... σαφή. Άλλο ο μη-ποδολάγνος να γλείψει πόδια και κατά πολύ διάφορο ο μη-κοπρολάγνος να φάει κόπρανα.

Η κατάσταση έχει να κάνει λοιπόν και με το κατά πόσο το φετίχ είναι ευδιαχείριστο, ειδικά στην αρχή της ασσυματρίας.

 

Γενικά συμφωνώ με τον @VasilisDraper, με μια διαφορετική αιτιολογία ίσως. Η υποταγή αναπτύσσεται υπό την Κυριαρχία, η Κυριαρχία εκδηλώνεται δια υποταγής, σε σχέση δύο υποκειμενων που αντιμετωπιζονται στα πλαίσια της σχέσης ως τελικός σκοπός, κάτι που δεν συμβαίνει ποτέ όσο μεσολαβεί το φετίχ.