Η υποταγη ξεκιναει οπου τα φετιχ του Υ σταματουν.

μπαίνουν στην κατηγορία ΤΟΔΟ...

αν βρεις Κ της προκοπής το πιθανότερο είναι πως θα σε σπρώξει να τα κάνεις...

 

Άρα στα λόγια μου έρχεσαι: με κάποιο τρόπο και με κάτι, είσαι φετιχίστρια    

Σοβαρά τώρα...
Όταν η υποταγή γίνεται φετίχ, τα πράγματα γίνονται τραγικά ή γελοία (υπάρχουν ζωντανά παραδείγματα δυστυχώς). Κι εγώ δεν είμαι υπέρ της ταύτισης.

 

πρεπει να βαλουμε προσθηκη στον νομο τοτε, οσοι δεν εχουν φετιχ, η υποταγη τους ξεκιναει οταν σταματησουν να καβλωνου γενικως. how about that?  

 

οσο υπαρχουν φετιχ απο την πλευρα του υπο δεν μπορει να υπαρξει υποταγη ουτε Κυριαρχια. ειναι λογικο και σε ενα βαθμο αναμενομενο μια σχεση Κ/υ συνειδητα η οχι να ξεκινησει απο την επιθυμια καλυψης φετιχ απο την πλευρα του υπο. ακρβως εκει προκυπτει και πρωτη χημεια σε μια ασυμμετρη σχεση, το κατα ποσο ο εν δυναμη Κ ειναι σε θεση να καλυψει τα φετιχ του υπο και στη πραγματικοτητα να το οδηγησει στην υποταγη και στην ουσια της σχεσης. ευθυνη του Κ ειναι να ριξει τα φετιχ ωστε να μπορεσει το υπο να δει το προσωπο και να μπορεσει να προχωρησει. αυτη η διαδικασια αποφετιχοποιησης ειναι που οδηγει και στην αλληλεπιδραση μεσα σε μια σχεση Κ/υ. οταν πεσουν τα φετιχ φαινεται η ποιοτητα της σχεσης στις πραγματικες διαστασεις και απο εκει ξεκινα να ξεδιπλωνεται η οποια δυναμικη της

 

Αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει και τη βάση οποιασδήποτε σχέσης όπου τον ρόλο του "Κ" δεν έχει πρόσωπο, αλλά η σχέση και οι στόχοι της.
Ασυμμετρία όχι ενός εκ των δύο σε αντιπαραβολή με τον άλλο, αλλά σχετιζόμενων σε αντιπαραβολή με σκοπό.
Συνήθως μακροχρόνιες και αφοσίωσης και ερωτικά πολύ πιθανό και vanilla.
Ανεξάρτητα αν σε κάτι τέτοιο ένας από τους δύο αυθόρμητα αναλαμβάνει κατά κανόνα, έστω και με εξαιρέσεις, τον ρόλο εκείνου που θα έχει την τελευταία κουβέντα.

 

Η υποταγη ξεκινα οταν ξεκινα και η καυλα

 

Η υποταγή ξεκινά εκεί που όταν ξυπνάς το πρώι ή πριν κοιμηθείς το βράδυ ,δεν υπάρχει το θέλω ,το χρειάζομαι, ή ,το εγώ , μπρόστα και πρίν τον άλλον.

 

Φετιχιστής είναι ο ποδολάγνος ή ο μη-ποδολάγνος ;
Κυρίαρχος είναι αυτός που ορίζει,απαιτεί από και δείχνει στο ποδολάγνο υποτακτικό του ,την απόλαυση πέρα από το μεμονωμένο φετίχ του ή εκείνος που σπάει έναν μη ποδολάγνο βάζοντας τον να του γλύφει τα πόδια ;

Η επένδυση αντικειμένων με ερωτική λίμπιντο είναι τόσο ουσιαστικό και χρήσιμο να μπορεί να εξελίσσεται, να μετουσιώνεται και με αυτό το θετικό τρόπο να καταφέρνει να περνάει το υποτακτικό ον σε νέες καταστάσεις ολότητας και πιο συνολικής απόλαυσης. Αν αυτό δε το κάνει ο Κυρίαρχος που του εμπιστεύεται τον βαθύτερο εαυτό του και αντίθετα προβαίνει σε βίαιες αποεπενδύσεις και αντίστροφες επενδύσεις, ποιο το όφελος και για τα δύο μέρη πέρα από τα τικ στη λίστα τροφοδότησης του εγωκεντρισμού του δήθεν κυρίαρχου ατόμου και τη συνέχιση του κερματισμού του υποτακτικού ατόμου;


Νομίζω πως η υποταγή έχει περισσότερο βάθος από το σπάσιμο των φετίχ και δηλώνει την επιθυμία ενοποίησης και ξεκάθαρης θέσης απέναντι στη συνολικότερη και μη κερματισμένη απόλαυση.

 

Εξαιρετική σύνδεση και προοπτική. Η δυναμική που θα αναπτυχθεί σε αυτή τη περίπτωση θα είναι πολλαπλασια αλλα απαιτεί συνέπεια/προσπάθεια και σταθερές βάσεις καθως κ αφοσίωση προς την κατεύθυνση του σκοπου

 

Εξαιρετικά μεστή τοποθέτηση.

 

Η υποταγή ξεκινάει με αυτό το πολύ συγκεκριμένο χαμόγελο, που κάποιος μπορεί να το πει κι έρωτα και γκρρρρ και ναι...
Όμως δεν έχει όνομα, απλώς είναι...

 

...και, για να συνεχίσω από εκεί εγώ με δικές μου σκέψεις, τόσο η ουσία όσο και η αξία της υποταγής λογαριάζονται με γνώμονα το τι μόνιμα και όχι εφήμερα ωφέλη προσφέρει και στα δύο μέλη.
Να τα εξελίσσει δηλαδή σαν προσωπικότητες και πνεύματα.
Πρέπει να υπάρχει, με άλλα λόγια, σαφής λόγος και κίνητρο πέραν της απλής εκτόνωσης της ερωτικής διάθεσης, για να πειστεί κάποιος να ξεπεράσει τον εαυτό του.

Έναν ενδεικτικό, μεταξύ και άλλων, τέτοιο λόγο και κίνητρο περιέγραψε κατά τη γνώμη μου παραπάνω η @Aliki :

"Φετιχιστής είναι ο ποδολάγνος ή ο μη-ποδολάγνος ;
Κυρίαρχος είναι αυτός που ορίζει,απαιτεί από και δείχνει στο ποδολάγνο υποτακτικό του ,την απόλαυση πέρα από το μεμονωμένο φετίχ του ή εκείνος που σπάει έναν μη ποδολάγνο βάζοντας τον να του γλύφει τα πόδια ;

Η επένδυση αντικειμένων με ερωτική λίμπιντο είναι τόσο ουσιαστικό και χρήσιμο να μπορεί να εξελίσσεται, να μετουσιώνεται και με αυτό το θετικό τρόπο να καταφέρνει να περνάει το υποτακτικό ον σε νέες καταστάσεις ολότητας και πιο συνολικής απόλαυσης. Αν αυτό δε το κάνει ο Κυρίαρχος που του εμπιστεύεται τον βαθύτερο εαυτό του και αντίθετα προβαίνει σε βίαιες αποεπενδύσεις και αντίστροφες επενδύσεις, ποιο το όφελος και για τα δύο μέρη πέρα από τα τικ στη λίστα τροφοδότησης του εγωκεντρισμού του δήθεν κυρίαρχου ατόμου και τη συνέχιση του κερματισμού του υποτακτικού ατόμου;


Νομίζω πως η υποταγή έχει περισσότερο βάθος από το σπάσιμο των φετίχ και δηλώνει την επιθυμία ενοποίησης και ξεκάθαρης θέσης απέναντι στη συνολικότερη και μη κερματισμένη απόλαυση."