Η υποτακτική-παιδί

Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

ναι συμφωνω, αλλα η περισσοτερο "παιδιαριστικη" συμπεριφορα ειναι η πρωτη.. η μαλλον αυτη που παραπεμπει σε ενα κακομαθημενο παιδακι.. (τον τελευταιο καιρο την ακουω πολυ αυτη την εκφραση!)

 

Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

Νομίζω ότι ένα από τα πιο δυνατά στοιχεία ενός υ είναι αυτή ακριβώς η παδικότητά του.....
Προσωπικά δεν θα ήθελα και δεν θα απωλέσω ποτέ την παιδικότητα που φέρω... Οι όποιες ανασφάλειες μου που πηγάζουν από αυτήν είναι θεμιτές και αγαπητές από τους γύρω μου. Επίσης, όταν δεν μου κάνουν το χατήρι, κρατάω την αναπνοή μου μέχρι ή να σκάσω ή να μου το κάνουν. Ο κόσμος είναι γεμάτος από Οβελίξ.

 

Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

Οχι ,οχι ,αλλος ηταν αυτος ,ενας μικρος Βασκος νομιζω..

Να δεις πως τον ελεγαν.... 

Α! Θυμηθηκα!! Ο Κρεμμυδοσουπον Υ Τυρον δεν ητανε; 

Ο Οβελιξ τον αντεγραψε μετα ,που δεν του δινανε το φιλτρο!! 

 

Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

Εγώ είμαι ο μικρός Βάσκος ... ο Οβελίξ δεν μπορούσε να του χαλάσει χατήρι μην τυχόν και του "σκάσει"! Ο κόσμος είναι γεμάτος Οβελίξ...

 

Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

Μιά μικρή παρέμβαση, προς αποκατάστασιν της ιστορικής ακρίβειας:

Το όνομα του μικρού ήταν Πέπε (εκ του Φελίππε) και δεν ήταν Βάσκος αλλά Ανδαλουσιανός, και γιά την ακρίβεια από την περιοχή της Ισπαλίδας (Σεβίλλης)...

 

Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

Βάσκος ήταν. Η μαμά του το είχε κάνει με Βάσκο και μετά πάσαρε στον άντρα της τον Σεβιλιάνο το μούλικο ως δικό του.

Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια.

 

Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

Έτσι εξηγούνται όλα λοιπόν... Κι εγώ νόμιζα πως τα κέρατα στο κεφάλι του υποτιθέμενου πατρός ήταν στην περικεφαλαία, αλλά προφανώς φύτρωναν από το κρανίο...  


 




Άσχετο: Η χώρα των Βάσκων, πώς λέγεται; Βασκανία;  

 

Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

Για μένα, κάθε υποτακτική σχεδόν, είναι υποτακτική-παιδί.
Θέλει προστασία, ασφάλεια, αγάπη και καθοδήγηση. Και παιχνίδι. Και ξύλο. Και παιδική χαρά.

 

Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

...και σοκολάτα... 

 

Απάντηση: Re: Η υποτακτική-παιδί

Παντα διαμορφωνουμε οτι αγγιζουμε με οποιοδηποτε τροπο. Σε αυτη την περιπτωση ο ρολος του κυριαρχου ειναι γεματος ευθυνες και απαιτει πολυ προσεκτικους χειρισμους...το ρισκο ειναι τεραστιο και για τους δυο...

 

Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

Πιστεύω πως είναι κάτι εντελώς διαφορετικό η ικανότητα κάποιου να κουβαλά εφ όρου ζωής κάποια θετικά παιδικά χαρακτηριστικά, άλλο να είναι σε καλή σχέση με το παιδί μέσα του, και εντελώς διαφορετικό να παραμένει προσκολλημένος σε συμπεριφορές και καταστάσεις που θα έπρεπε λογικά ως ενήλικας να έχει πλέον ξεπεράσει, καλή ώρα όπως τους μαγουλάδες.

Δεν είναι και δεν είναι δυνατό να είναι η υποτακτικότητα, δικαιολογία για διαιώνιση προβληματικών συμπεριφορών.

H εικόνα που ζωγράφισε η tinky εκφράζει μια πολύ συχνά διαδεδομένη στάση των υ. όταν πρωτομπαίνουν σε μια σχέση Κυριαρχίας/υποταγής. Για κάποιες δυστυχώς είναι κι η μοναδική εικόνα που παρουσιάζουν και στη συνέχεια.

Το πιο πάνω περιγράφουν ένα ανασφαλή, κομπλεξικό, ανώριμο με τρομερά απωθημένα παιδί. Ένα παιδί που ποτέ δεν έλαβε μια σωστή διαπαιδαγώγηση, ένα παιδί που ήταν σε σύγκρουση (φανερή ή κρυφή δεν έχει σημασία) με τους γονείς, με τον εαυτό του, ένα παιδί που ποτέ δεν έλαβε αρκετή σημασία, αρκετή αγάπη, ένα παιδί με σύνδρομο παραμέλησης και εγκατάλειψης, ένα παιδί με έντονα αυτουπονομευτικές τάσεις κ.ο.κ.
Πολλά δε απ΄ αυτά που δημιούργησαν τέτοια χαρακτηριστικά σ ένα τέτοιο παιδί, μπορεί να οφείλονται στην ιδιαίτερη του ευαισθησία και την έντονη ικανότητα να υποθέτει και να δημιουργεί εικόνες, αν αυτό το παιδί ήταν ένα παιδί- υποτακτική, αλλά μπορεί να ήταν και η απλή πραγματικότητα.

Θα μου πείτε κανείς δεν είναι τέλειος και δεν θα διαφωνήσω.
Θα μου πείτε όλοι κουβαλάμε τα φορτία μας, τα συμπλέγματα μας κ.τ.λ. και πάλι δεν θα διαφωνήσω.
Αλλά πόσο σωστό είναι να διαιωνίζω προβληματικές συμπεριφορές με οποιεσδήποτε δικαιολογίες?
Από τη στιγμή που έγινα ενήλικας, φέρω απόλυτη πλέον ευθύνη και για το πώς αναπτύσσομαι και τι γίνομαι, αλλά και για το πώς επιλέγω να αναπτυχθώ από εκείνο το σημείο και μετά.
Δεν φταίνε οι γονείς, δεν φταίει η κοινωνία, δεν φταίει η όποια κακοποίηση, εγκατάλειψη κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, αν επιλέγω εγώ να συνεχίζω να επιτρέπω να επαναλαμβάνονται εφ όρους ζωής μοτίβα, να επαναλαμβάνονται εφ όρου ζωής κακοποιήσεις, ή ακόμα αν θεωρώ αναφαίρετο μου δικαίωμα όλη την υπόλοιπη ζωή μου να χρησιμοποιώ ως ελαφρυντικά όλα όσα μου συνέβησαν τα πρώτα χρόνια της που αντιπροσωπεύουν το ¼ της ζωής μου, για να μην κάνω καμία προσπάθεια να γίνω καλύτερος για τα υπόλοιπα ¾ και να μην με φτάνουν όλα αυτά, αλλά να τιμωρώ και Τον Κύριο μου λες κι είναι υποχρεωμένος να πληρώσει όσα μου συνέβησαν πριν απ Αυτόν.

Και άντε να δικαιολογήσω το νεαρό άτομο των 18-25 χρονών. Πως μπορώ να δικαιολογήσω όμως τον 35ρη ή ακόμα τον 45ρη που συνεχίζει να διαιωνίζει κάθε μοτίβο της παιδικής του ηλικίας, που αρνείται πεισματικά να αναλάβει ευθύνη του εαυτού του και συνεχίζει να προβάλλει ευθύνες για κάθε του δυσκολία, για κάθε μη επιτυχία στους γύρω του, στον σύζυγο που δεν κατανοεί, στους φίλους, στο πολιτικό σύστημα, στην κοινωνία, στον κακό καιρό κ.ο.κ.
Έχω μείνει κυριολεκτικά έκπληκτη με το πόσο μεγάλη μερίδα ατόμων ενήλικων, σχεδόν μεσήλικων συνεχίζουν να συμπεριφέρονται ανώριμα, ανίκανα να αντιμετωπίσουν ευθέως την πραγματικότητα, πόσα άτομα επιλέγουν την φυγή από τον διάλογο, πόσα άτομα επιλέγουν την καταστροφή από τη δημιουργία!

Μιλάμε συνέχεια για το τι είναι και τι δεν είναι υποτακτικότητα.
Πουθενά δεν έχω δει να θεωρείται ουσιαστικό μέρος της υποτακτικότητας η τεμπελιά και η ανταλλαγή της όποιας υπακοής – ανάλογα με το πώς οι βανίλλα ανταλλάζουν το αιδοίο τους σε ένα «καλό» γάμο- με την υποχρέωση Εκείνου να την πληρώσει κουβαλώντας κι εκείνες και κάθε απωθημένο τους και όλα όσα θα όφειλαν από μόνες τους να κάνουν, έστω με την καθοδήγηση του, αλλά δεν τα κάνουν και από πάνω συμπεριφέρονται και εκδικητικά!!! γιατί και καλά «διατηρούν την παιδικότητα τους»!

Δεν είναι διατήρηση παιδικότητας αυτό, είναι διατήρηση στάσης ζωής παράσιτου, που κολλά σε ένα άλλο οργανισμό από ανικανότητα να επιβιώσει από μόνο του. Και λυπάμαι δεν θα συμφωνήσω ποτέ πως η ουσία της υποτακτικότητας είναι ο παρασιτισμός κι ας βλέπω γύρω μου πολλά τέτοια παραδείγματα.

Δεν θεωρώ επίσης, αξιέπαινο παράδειγμα διατήρηση παιδικότητας τις προσπάθειες έμμεσες ή άμεσες για ψυχολογικούς εκβιασμούς και δεν βρίσκω τίποτα αξιαγάπητο ή χαριτωμένο σ αυτές.
Αν δοκίμασα να περάσω τέτοιου είδους εκβιασμούς παλιά? Και βέβαια.
Αλλά η στάση Του και η αντιμετώπιση αυτών από Τον Αφέντη μου, δεν άφηνε χώρο για διαιώνιση τους.
Αν έλεγα στον Κύριο μου, παίρνοντας το κωμικό παράδειγμα που παρέθεσε η elfcat πιο πάνω απ τον Οβελίξ, «θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω», μία θα μπορούσε να είναι η απάντηση Του. «Κράτα την και σκάσε».
Αν έλεγε οτιδήποτε άλλο, θα σήμαινε πως είμαι σε θέση, έχω την εξουσία να τον εκβιάζω, να τον χειρίζομαι, να μανιπουλάρω και ειλικρινά αν ήθελα αυτό θα παρέμενα στις βανιλλοειδείς σχέσεις μου.
Είμαι πεπεισμένη πως τέτοιου είδους συμπεριφορές και τέτοια χαρακτηριστικά, δεν χρειάζονται απλά περιορισμό, χρειάζονται σκληρή δουλειά ώστε να επιλυθούν και να ξεπεραστούν και ειλικρινά αυτός πιστεύω θα έπρεπε να είναι ο στόχος κάθε ανθρώπου. Αλλά το θεωρώ ιδιαίτερα απαραίτητο για μία εν δυνάμει σκλάβα που επιθυμεί πραγματικά να μπει σε μια Ms σχέση. (Αναφέρομαι σε σκλάβες επειδή σε μια σχέση απλού Ds κάποια υπό κάλλιστα μπορεί να δηλώσει, Κύριε αυτή είμαι και δεν διαπραγματεύομαι οποιαδήποτε αλλαγή, κάτι που σε μια Ms σχέση δεν έχει θέση).

Παραπέμπω στο νήμα https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t6649/

Μακρηγόρησα ήδη αλλά θα ήθελα να σταθώ λίγο και στο:

Όμορφα τα πιο πάνω, αλλά διαφωνώ στο θέμα της προόδου της χωρίς Αυτόν.
Μια αξιόλογη ύπαρξη, υποτακτική ή όχι, δεν είναι ανίκανη εντελώς να προχωρήσει στη ζωή της χωρίς καθοδήγηση, δεν είναι ένα βαγόνι απλά με 4 τροχούς που χρειάζεται ένα όχημα με κινητήρια δύναμη να κολλήσει πάνω του για να την σέρνει. Απλά μια συνειδητοποιημένη υποτακτική γνωρίζει πως λειτουργεί καλύτερα και κατορθώνει πολλά περισσότερα υπό την καθοδήγηση του, παρά από μόνη της.

Δεχτό. Μια διευκρίνιση απλά, πιστεύω πως δεν είναι αρκετό για Όλους, κάποια η οποία είναι ικανή μόνο να αντανακλά κάθε τι δικό του, δεν είναι Όλοι τόσο ερωτευμένοι με τον εαυτό τους που να μπορούν να αντέξουν δίπλα τους και γύρω τους μόνο καθρέφτες. Μπορεί να γίνει κουραστικό στον πολύ καιρό να κοιτά ο οποιοσδήποτε μόνο ετερόφωτες αντανακλάσεις.

Απαιτεί αναμφισβήτητα σκληρή δουλειά ζωής η βελτίωση μας ως άτομα και είναι μια όχι και τόσο ανώδυνη διαδικασία.
Θέλει Αρετήν και Τόλμη η Ελευθερία και Συν Αθηνά και χείρα κίνει.
Κάποια που φοβάται ή ακόμα τόσο απλά δεν θέλει για τους όποιους λόγους, να προσπαθήσει η ίδια για την καλυτέρευση της και την προσωπική της ανάπτυξη, κάποια που τρέμει τη σκληρή δουλειά και τις επώδυνες διαδικασίες, κάποια που ψάχνει οργανισμό για να παρασιτήσει, κάποια που είναι τόσο άδικη ώστε να θεωρεί πως είναι υποχρέωση του να πληρώνει λάθη και παραλείψεις άλλων, κάποια που είναι τόσο τεμπέλα που είναι ανάξια να κουνήσει το χέρι της KAI από μόνη της, ιδιαίτερα αν Είναι δίπλα της και την στηρίζει/καθοδηγεί, πιστεύω δεν θα επέλεγε ή δεν θα έπρεπε να επιλέξει ποτέ να γίνει σκλάβα.
Υπάρχουν λιγότερα απαιτητικά και απόλυτα μονοπάτια.

 

Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

@lara
δεν ξέρω αν είναι δυνατόν να αποσπά κανείς μόνο τα θετικά χαρακτηριστικά μια κατάστασης. Δηλαδή, μόνο τα καλά ενός παιδιού και τα καλά ενός ενήλικου και voila η τέλεια υποτακτική... Κι αυτό το λέω διότι τότε η υποτακτική στην κυριολεξίσ θα συνθλιβόταν από την προσπάθεια να ανταποκριθεί στα τέλεια θετικά χαρακτηριστικά είτε του παιδιού είτε του ενήλικα ανάλογα με την κάθε φορά απαίτηση του Κ ή της κατάστασης. Νομίζω ότι, δεν μιλάμε φυσικά για ψυχοπαθολογίες, ότι εν τέλει η υπότακτική- παιδί φέρει και τα θετικά και τ αρνητικά χαρακτηριστικά ενός παιδιού... προσωπικά το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον...