Η υποτακτική-παιδί

Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

Χμ... για μένα το 1) ΔΕΝ είναι χαρακτηριστικό ενός/μιας υ, ενώ το 2) είναι ΟΛΩΝ!!!!

 

Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

Δεν μίλησα για απόσπαση πουθενά. Είπα πως είναι καλό να είμαστε σε επαφή με το παιδί μέσα μας, πως κάποια χαρακτηριστικά παιδικά μπορούν να είναι από ενδιαφέροντα ή ανεκτά έστω, σε μια ενήλικα, ενώ κάποια άλλα αφορούν κολλήματα και διαιωνίσεις προβληματικών καταστάσεων.
Και πουθενά δεν μίλησα για τέλειο οτιδήποτε, δεν πιστεύω στο τέλειο, πιστεύω απλά στο καλύτερο.

Θεωρώ πως υπάρχει λόγος που μεγαλώνουμε και η ωριμότητα δεν ταυτίζεται με το γήρας. Αλλά δεν έχω γνωρίσει μέχρι σήμερα κανένα παιδί που να θεωρώ πως είναι τόσο ώριμο όσο θα ήθελα να είμαι στα 40 μου.
Την εικόνα δε της 40ρας που συμπεριφέρεται σε κάθε της έκφραση ως παιδούλα όχι μόνο ενδιαφέρουσα δεν την βρίσκω αλλά το λιγότερο κωμικοτραγική.

Άλλο να κάνω ναζάκια, άλλο να με Λέει "μικρή" Του, άλλο να μπορώ να αφεθώ να χορέψω σαν παιδί στο δρόμο, χωρίς να νοιάζομαι για τους "ενήλικες" και την όποια κρίση τους, άλλο να αρνούμαι να φορέσω ένα δήθεν σοβαρό προσωπείο, άλλο να μπορώ να απολαμβάνω την ξεγνοιασιά του παιδιού, την ανεμελιά του, τη δίψα του για ζωή, τα όνειρα του και άλλο να παραμένω πεισματικά κολλημένη στις ανασφάλειες που κουβαλούσα ως παιδί, το φόβο απώλειας της μαμάς, τον τρόμο για τους ξένους εκεί έξω και τον μπαμπούλα κάτω από το κρεββάτι, άλλο να νιώθω αδύναμος και ευάλωτος απέναντι στον κάθε "ενήλικα" και στην τελική άλλο να κατουριέμαι ακόμα στο κρεββάτι μου και να χώνω ότι βρω στη μύτη μου. Γιατί για τέτοιων ειδών επιλογών μίλησα.

 

Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

Οταν αρχιζει μια σχεση με μια υποτακτικη-παιδι με πιανει ιλιγγος. Ειχα παντα ενα αγχος και δεν μπορουσα ουτε να εκφραστω ουτε να απολαυσω. Μεσα μου ενα κουβαρι σκεψεων....εσεις μου τις βαλατε σε ταξη. Μια αριστουργηματικη αναλυση! Ευχαριστω...μονο που αργησατε μερικα χρονια...ή εστω 2 μηνες.

 

Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

Πιάνεις τα άκρα... προσωπικά τα βλέπω λίγο πιο "δεμένα", χωρίς ακρότητες, τόσο το να απολαμβάνω την ξεγνοιασιά όσο το να νιώθω ευάλωτη... . Άλλωστε στο προηγούμενο ποστ μου εξαίρεσα την παθολογία...

 

Συγγνώμη Sumisa που ξεφεύγω από το θέμα, αλλά με τρομάζει η σκέψη του Κυρίαρχου- παιδί...

 

Re: Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

Στέκομαι στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Τέτοιες απόπειρες έχω κάνει κι εγώ κατ'επανάληψη στο παρελθόν. Έχω την αίσθηση ότι μια προσπάθεια σαν αυτή που περιγράφεται, αποτελεί μεταξύ άλλων και μια ένδειξη του ότι βλέπουμε ακόμα τον εαυτό μας σαν το κέντρο του κόσμου. 'Ερχεται κάποια στιγμή που συνειδητοποιούμε, πως η εικόνα αυτή που έχουμε για τον εαυτό μας, είναι μία ψευδαίσθηση.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

Συμφωνώ με αυτό και σε άλλο νήμα έχω γράψει πως για μένα ο σημαντικότερος δρόμος για την αντιμετώπιση κάποιων προβλημάτων και την αποβολή κάποιων προβληματικών συμπεριφορών.

Αν μιλάμε για έναν άνθρωπο που όλος του ο χαρακτήρας έχει αυτή τη μορφή και που όλες οι συμπεριφορές του εκδηλώνεται έτσι (δηλαδή όπως την εκδοχή 1 που έγραψα), τότε σίγουρα μιλάμε για ένα άτομο προβήματικό που δεν μπορεί καν να σχετιστεί με άλλους ανθρώπους.
Όμως όταν το έγραψα σε υπερβολή για να δώσω έμφαση, είχα στο μυαλό μου ορισμένες πτυχές της ψυχοσύνθεσης που μπορεί πολλές φορές (η λιγότερες) με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από την υποτακτική και που συνήθως δεν έχουν αποτέλεσμα. Χωρίς να σημαίνει πως εκείνη δεν έχει άλλα στοιχεία με τα οποία μπορεί να ισοσταθμίσει, να εξισορροπήσει ίσως αυτά τα ελαττώματα και φυσικά, όπως λες κι εσύ παραπάνω, σταδιακά να τα αποβάλει.

Είμαι απόλυτα σύμφωνη με αυτά τα δύο αποσπάσματα.

 

Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

και εμένα κάτι μου θυμίζει και εμένα κάτι μου θυμίζει. Δεν το βρίσκω κακό όλο αυτό αν κρατιέται σε γενικές γραμμές σε λογικά πλαίσια.

 

Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

Δεν γνώρισα ακόμη καμία που να μην της έχει κάνει, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου βέβαια.

Δεν νομίζω πως κάποια με τα χαρακτηριστικά που περιέγραψες να μην μπορεί να συσχετιστεί, ή ακόμα για κάποιο διάστημα να δημιουργήσει και σχέσεις. Εγώ πάντως δεν ήμουν ιδιαίτερα μακριά από την περιγραφή και δεν έχω κανένα λόγο να ντρέπομαι για αυτό. Το να σταθώ υπεύθυνα πίσω από κάθε μου επιλογή του παρελθόντος και να την τροποποιήσω επειδή δεν με εξυπηρετεί όπως θα ήθελα, δεν σημαίνει πως πρέπει σώνει και καλά κάποιος- και πιο συγκεκριμένα εγώ- να φταίει. Θα μπορούσα να συμβιβαστώ σε μια καλή σχέση, να πω αχ τι ωραία και βολικά που είμαι εδώ, περνάει το δικό μου, σημαίνει δεν χρειάζεται να ασχολούμαι με την όποια καλυτέρευση, αλλά αντίθετα να γιουχάρω όποιον ασχολείται, ενώ εγώ απολαμβάνω τη ζωούλα μου. (Ασυνείδητα οι άνθρωποι που σκέφτονται καθ αυτόν τον τρόπο, φοβούνται πιστεύω όσους επιλέγουν κάτι διαφορετικό, γιατί νιώθουν πως απειλούνται οι δικές τους επιλογές. Φοβούνται μπας και ξαφνικά κοιτάξουν τη ζωή τους και τον εαυτό τους και δουν πως όχι μόνο τέλειοι δεν είναι, αλλά έχουν πολύ περισσότερα προβλήματα και συμπλέγματα από εκείνους τους οποίους γιουχαΐζουν και ότι οι ίδιοι απλά βολεύτηκαν μέσα στην μετριότητα τους, κάτι που κάποιοι άλλοι αρνήθηκαν να κάνουν).

Πιστεύω λοιπόν, πως μπορεί να είναι και ελκυστική αλλά και αξιαγάπητη μια troubled submissive.

Μια υποτακτική με οριακή διαταραχή λοιπόν, (δεν την κατατάσσω στις "παθολογίες" που αναφέρει η elfcat) μπορεί να είναι ανάμεσα μας (εγώ ξέρω πως όχι απλά μπορεί αλλά είναι ανάμεσά μας).
Το πρόβλημα δε, δεν είναι καν οι σχέσεις που δημιουρργεί είναι πως η ίδια υποφέρει, από αυξημένες ή ελαττωμένες προσδοκίες, από δυσπιστία στην πιθανότητα να την αγαπούν επειδή π.χ. η ίδια υποσυνείδητα δεν θεωρεί εαυτόν αξιαγάπητο, με τις αυτουπονομευτικές τις τάσεις- ετοιμάζω άλλο νήμα γι αυτό- τελικά καταστρέφει η ίδια κάθε πιθανότητα της όσο καλή και νά 'ναι για ολοκλήρωση. Ζει μέσα στο άγχος, αν δεν υπάρχουν προβλήματα, είναι ικανή να τα δημιουργήσει, όλα μόνο και μόνο για να μην χρειαστεί να αντιμετωπίσει τις αιτίες, έτσι αναλώνεται στα "προβλήματα", έτσι φταίνε οι περιστάσεις, οι άντρες-γουρούνια που δεν καταλαβαίνουν, οι αφέντες που δεν υπάρχουν κ.ο.κ. αλλά ποτέ η ίδια.
Η απόφαση να ακολουθήσει κάποιος ένα μονοπάτι αυτογνωσίας, η απόφαση να μην ζει μέσα στις ψευδαισθήσεις που αναφέρει η φίλη μου πιο πάνω, είναι επιλογή. Κάποιοι την κάνουν, κάποιοι όχι.
Έτσι σημαντική και συμπληρωματική στο ποστ μου βρίσκω την φράση πως μπορεί να κουβαλάμε μεν διάφορα φορτία, αλλά ταυτόχρονα κουβαλάμε και άλλα στοιχεία με τα οποία αντισταθμίζουμε ως ένα ορισμένο σημείο ή ακόμα έχουμε μάθει να τα τιθασεύουμε ή ακόμα να τα κρύβουμε με άλλες μάσκες.

Δεν πιστεύω πως είναι δυνατό όλα να αλλάξουν, όπως είπα στο τέλειο δεν πιστεύω, αλλά η πίστη μου στο καλύτερο είναι πολύ βαθιά. Είμαι επίσης πεπεισμένη πως είναι αδύνατο να κατορθώσουμε να βρούμε για τα πάντα κάθε αιτία. Γι αυτό κάποιες φορές μπορούμε να υποθέσουμε κοιτώντας τα συμπτώματα και μόνο και μακροχρόνια να ανταμειφτούμε με μια κατάσταση εσωτερικής γαλήνης και ηρεμίας και γιατί όχι ευτυχίας. Κι αν αυτά κουβαλάμε μέσα μας, αυτά θα βρίσκουμε και μπροστά μας στη ζωή.

 

Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

Μιλάμε για υποταγη και τρυφερότητα;  

 

Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

Όχι ρε φίλος ,για πλάκα μιλάμε .
Αν διαβάσεις όλα τα post θα καταλάβεις ότι αναλύουν ένα θέμα που δεν υπάρχει .
Έχω την περιέργεια να δω που θα καταλήξουν στο τέλος  

 

Re: Απάντηση: Η υποτακτική-παιδί

Γιατί, κατά τη γνώμη σου, δεν υπάρχει;